|
14/3 Racistische verpleegster vertelt haar verhaal en dat ze naar de Hel werd gevoerd - Great Miracles Avenue
Juliet Amber: Veel Europeanen zoals ikzelf zijn in de loop der jaren opgegroeid in een thuis waar mensen die er anders uitzagen dan wij niet als gelijken werden gezien. Mijn ouders hebben dat nooit hardop gezegd maar ik kon het merken aan de manier waarop ze over mensen van andere rassen spraken. Als kind dacht ik dat God van ons was. Ik wist niet dat God voor iedereen was. Ze lieten het lijken alsof blanke mensen gezegender waren, slimmer en superieur. Toen ik ouder werd heb ik deze overtuigingen met me meegedragen. Nooit heb ik me afgevraagd of ze goed of fout waren. Toen ik verpleegster werd deed ik mijn werk goed, althans dat vertelde ik mezelf, maar ik merkte iets vreemds.
Toen ik werd overgeplaatst naar mijn eerste baan verhardde, elke keer dat er een zwarte patiënt naar het ziekenhuis werd gebracht, er iets in mij. Ik voelde geen vriendelijkheid jegens hen. Ik sprak koud tegen hen, gaf ze minder aandacht en soms stelde ik zelfs hun behandeling expres uit als ze pijn hadden. Ik overhaastte me niet als ze hulp nodig hadden. Ik nam mijn tijd. Ik vond dat ze niet dezelfde zorg verdienden als mensen van mijn ras. Ik voel me zo schuldig en vreselijk als ik terugdenk aan al mijn eerdere incidenten. Op een dag werd er een zwarte man opgenomen op mijn afdeling. Hij was vrij zacht.
Er was iets vreemds aan hem. Hij was ernstig gewond door een auto-ongeluk en hij had zoveel pijn dat hij Jezus bleef aanroepen om hem te redden, zelfs op het ziekbed bleef hij altijd bidden voor zijn genezing. Hoe slecht ik hem ook behandelde, hij bleef aardig. Toen ik zijn hulpkreten negeerde, fluisterde hij gebeden in plaats van boos te worden, wat er ook gebeurde en wat Ik Maxwell ook aandeed. Hij bleef gewoon op bed liggen en glimlachte. Zijn geduld en geloof maakten me woedend, ik wilde hem breken, gewoon om hem te laten zien dat hij niets was in mijn ogen. Ik kan gewoon niet tellen hoe vaak ik zo slecht ben geweest tegen onschuldige mannen en vrouwen van andere rassen.
Ik heb tranen in mijn ogen terwijl ik dit schrijf, ook al weet ik dat de Heer me heeft gered van mijn slechte wegen, vind ik het nog steeds moeilijk om mezelf te vergeven. Maar er gebeurde iets vreemds na die dag, ik begon me ongemakkelijk te voelen. Het was alsof er een donkere wolk me volgde, het was alsof ik vervloekt was. Ik voelde me zo zwaar en onrustig. Hoe meer ik het probeerde te negeren, hoe sterker het gevoel werd, ik wist het toen niet, maar mijn acties hadden iets in gang gezet. Iets waar ik snel spijt van zou krijgen. In het begin dacht ik er niet aan wat ik had gedaan. Ik had eerder zwarte patiënten mishandeld en het leven ging altijd door, maar deze keer voelde het anders sinds ik die Christelijke man de zorg ontzegde die hij nodig.
De lucht om me heen leek zwaarder, de gangen van het ziekenhuis voelden kouder. Schaduwen strekten zich langer uit dan ze zouden moeten. 's Nachts had ik moeite om te slapen. Wanneer ik mijn ogen sloot hoorde ik gefluister. Tijdens mijn diensten gebeurden er vreemde dingen. Wat ik ook in mijn handen hield gleed en viel zonder reden. Wanneer ik langs bepaalde kamers liep, hoorde ik gemompel, zelfs als ze leeg waren begon ik figuren te zien uit de hoek van mijn oog. Maar wanneer ik me omdraaide was er niets. Mijn hart bonkte, mijn handpalmen zweetten, maar ik zei tegen mezelf dat ik me alleen maar dingen voorstelde. Ik had me nog nooit schuldig gevoeld maar nu kleefde het aan me als een zware ketting.
Ik bleef het gezicht van de man in gedachten zien, kalm, vredig, vol geloof. Zijn ogen waren niet boos, niet bitter, maar vriendelijk. Waarom keek hij zo naar me na alles wat ik had gedaan? Zijn geloof in God maakte me boos. Ik probeerde het allemaal weg te duwen, maar de angst in mij werd alleen maar sterker. Op mijn laatste dag werd het me allemaal te veel. Ik had net mijn dienst afgerond toen ik een zwarte patiënt op de afdeling naar me zag kijken. Iets in zijn ogen deed me denken aan die Christelijke man. Een plotselinge woedeaanval trof me. Ik wilde niet aan hem herinnerd worden. Ik draaide me snel om om weg te gaan. Mijn hart klopte zo snel, maar toen ik naar buiten liep, voelde ik mijn voet wegglijden.
Ik probeerde alles vast te pakken, maar er was niets om me aan vast te houden. De wereld draaide heel snel in mijn ogen en in een oogwenk viel ik. De harde trap ontmoette me met kracht. Ik voelde een sterke pijn in mijn lichaam en voordat ik kon schreeuwen, verdween alles in duisternis. Toen ik mijn ogen opende, verwachtte ik de gebruikelijke dingen om me heen te zien, maar er was niets zoals dat. Niets anders dan duisternis die zich eindeloos in alle richtingen uitstrekte. Plotseling begon een dikke hitteverbinding op me te drukken en mijn huid was anders dan alles wat ik ooit eerder had gevoeld. Ik probeerde te bewegen maar mijn lichaam voelde gebonden door een onzichtbare kracht. Toen hoorde ik een diep ver weg gehuil alsof duizenden, miljoenen stemmen het uitschreeuwden van de pijn.
Het kwam van overal en nergens tegelijk ik wilde mijn oren bedekken om het buiten te sluiten maar ik kon niet bewegen. Toen verscheen er uit de duisternis een gloed voor me het strekte zich uit in de verte en onthulde een enorme eindeloze put. In deze plaats kreunden en huilden mensen. Hun gezichten waren in diep verdriet. Ik realiseerde me dat ik niet alleen was. Anderen verkeerden daar in kwelling net als ik. Sommigen knielden op hun knieën, hun ogen waren gevuld met zoveel afschuw en toen begreep ik dat we op een plaats waren die bedoeld was voor degenen die haat hadden verspreid, die anderen hadden behandeld als minder dan menselijk. Dat is Hellevuur. Plotseling voelde ik alles: elk wreed woord, elke daad van discriminatie, elk moment. Het kwam allemaal in me terug maar ik herinnerde het me niet alleen, ik voelde het diep in mijn hart. De pijn die ik ze had veroorzaakt was nu de mijne.
De hulpeloosheid die ik ze nu had opgedrongen, verteerde me. Het was een ondraaglijk gewicht. De pijnen waren zo erg voor mij om te dragen dat het me verpletterde en het trok me dieper er in terwijl ik daar was van lijden bezwaard door de volle last van mijn daden zag ik licht. Het kwam uit het niets. Het spatte rond als een bewegende fakkel licht. Het licht doorboorde de duisternis. Het was niet zoals het vuur dat overal brandde. Het was zuiver, standvastig en onaangetast door de kwelling van deze plaats. Het gehuil om me heen leek te vervagen en voor het eerst voelde ik iets anders dan angst. Van binnenuit het licht ontstond een aanwezigheid. Het was noch man, noch vrouw, toch droeg het een kracht die alles overtrof wat ik had gekend. Zonder te spreken maakte het zichzelf aan mij bekend. Het was een engel gestuurd door God.
Toen in die vreselijke stilte openbaarde hij me de waarheid van mijn zonde. Hij vroeg waarom ik haat had gekozen boven liefde, waarom ik naar mijn medemensen had gekeken en hen als iets minder had gezien. Hij liet me zien dat elke persoon die ik slecht behandelde net zo goed bij God hoorde als ik. Er was nooit een verschil in waarde alleen in mijn eigen blinde hart. Hij openbaarde mij dat God zwarte en witte mensen schiep met als doel, niet om te verdelen, maar om de schoonheid van Zijn schepping te tonen. De verscheidenheid was nooit bedoeld om een reden voor haat te zijn, maar een weerspiegeling van Zijn ontwerp. Hij maakte duidelijk dat niemand waardevoller is dan een ander.
Niemand was superieur aan de ander. We zijn gelijk in de ogen van God. De engel beval mij en zei God houdt van elk ras. Zijn liefde gaat zijn schepping te boven. Het ging nooit om macht, nooit om wie groter was. De aanwezigheid van de engel bleef een moment langer. Toen net zo plotseling als het was gekomen, vervaagde het licht. Ik werd opnieuw achtergelaten in de diepten van het lijden, maar nu met het ondraaglijke gewicht van het te laat weten van de waarheid. Daar stonk ik op de plaats van oordeel. De aanwezigheid van de engel keerde terug hoewel ik zijn gezicht niet kon zien, kon ik het gewicht van zijn blik op mij voelen.
Er was geen woede in hem, alleen verdriet. Hij maakte duidelijk dat degenen die weigeren hun medemensen lief te hebben, degenen die ervoor kiezen om te verdelen in plaats van te omarmen, zware straffen zullen krijgen. Hij openbaarde mij dat velen in de wereld nog steeds hetzelfde gif in hun hart dragen. Ze keken naar anderen en beoordeelden hen op de kleur van hun huid, geloofden dat ze beter waren, ze mishandelden onderdrukten en ontzegden vriendelijkheid aan degenen die God had geschapen met dezelfde liefde als die Hij hen had gegeven. Maar er zou een tijd komen dat iedereen verantwoordelijk zou worden gehouden, geen excuus zou genoeg zijn, geen rechtvaardiging zou de waarheid uitwissen.
Hij liet mij begrijpen dat degenen die weigeren de schoonheid in Gods diverse schepping te zien, op een dag zullen staan waar ik nu stond. De pijn die ik leed was niet alleen voor mij, het was een les, een waarschuwing voor iedereen die hetzelfde pad bewandelt. Toen was de engel plotseling weg, het licht vervaagde en de duisternis kreeg zijn kracht terug. Ik bleef achter in de doodsstrijd van mijn spijt. Plotseling begon ik een trekkend gevoel te voelen en toen ik mijn ogen opende, lag ik op de eerste hulp voor behandeling. Ze vertelden me dat ik was gegaan of liever gezegd was gestorven, ongeveer 7 minuten daarna kwam ik terug tot leven. Ik dank God voor een tweede kans, daarom stuur ik dit naar je om de wereld bewust te maken dat God van alle mensen houdt, ongeacht hun huidskleur.
|
.
