27/5 God waarschuwde mij over dit voedsel - Great Miracles Avenue
Anna - lerares - visioen van 3/5 tijdens een bezoek aan haar vader in South Georgia: Ik was reeds moe van de schoolweek. Ik zei tegen mijn vader dat ik even moest gaan liggen. Ik ging naar mijn kamer, het is een kleine kamer met een bed en een klein raam. Ik ging liggen en deed mijn ogen dicht. Ik was niet van plan om lang te slapen, ik wilde gewoon een paar minuten rusten. Terwijl ik daar lag, gebeurde er iets vreemds. Eerst had ik het gevoel dat ik in bed wegzakte, alsof mijn lichaam heel zwaar was, toen kon ik niet meer bewegen. Ik was niet bang, maar ik wist dat er iets niet normaal was.

Het voelde alsof ik de kamer verliet, ook al waren mijn ogen gesloten. Het was alsof ik niet langer op de boerderij was. Ik voelde dat ik naar een andere plaats werd getrokken. Mijn lichaam lag nog steeds op bed, maar mijn geest was ergens anders. Op het moment dat het visioen begon, keek ik om me heen en zag een grote ruimte die op een laboratorium leek. Er stonden metalen tafels, glazen flessen, machines met draden en felle lichten aan de muren. Sommige gereedschappen blonken en waren klaar om te gebruiken, andere leken gebruikt te worden om dingen te testen.

Er waren mensen in het lab, het waren wetenschappers. Sommigen zagen er Amerikaans uit en anderen Chinees. Ze droegen witte labjassen en maskers. Niemand sprak, ze werkten in stilte. Ik keek toe hoe ze dozen met voedsel, verpakte snacks, drankjes, fruit en zelfs stukjes vlees openden. Ze werkten niet alleen. Ik kon het voelen. Er was iets anders bij hen. Toen zag ik wat er echt aan de hand was. Terwijl ik de wetenschappers bleef observeren, zag ik vreemde figuren in hun buurt staan. Deze figuren waren niet menselijk, het waren demonen. Ik wist het meteen, in mijn geest. Hun lichamen leken op schaduwen, maar ik kon ze nog steeds duidelijk zien.

Ze spraken niet hardop, ze fluisterden, maar hun gefluister was krachtig. Het was alsof het geluid rechtstreeks de geest van de wetenschappers binnendrong. De demonen hoefden niet te schreeuwen, ze hadden macht en ze wisten het. De wetenschappers luisterden en gehoorzaamden alsof ze betoverd waren. De demonen wezen naar het eten en gaven bevelen. Ik begreep niet elk woord, maar op de ene of andere manier wist ik wat ze zeiden. Ze vertelden de wetenschappers dat ze iets vreemds in het eten moesten stoppen. Het was een virus, iets dat mensen pijn kon doen, zelfs kon doden.

Een van de demonen zei iets wat ik duidelijk kon verstaan: "Ze zullen de dood opeten." Ik bleef kijken hoe de wetenschappers deden wat de demonen hen opdroegen. Ze namen kleine glazen flesjes gevuld met een rode, dikke vloeistof, dat was het virus. Ze gebruikten dunne naalden om de vloeistof eruit te halen en die langzaam in het voedsel te injecteren. Ze raakten het eten niet aan zoals normale mensen doen, ze gebruikten handschoenen en gereedschap. Ik zag ze pakjes snacks openen, het virus injecteren en ze zorgvuldig afsluiten zodat niemand het zou merken.

Ze deden hetzelfde met de flessen met drank, ze stopten het virus onder de doppen. Ik zag ze de vloeistof in fruit en zelfs in stukjes rauw vlees injecteren. Ze waren de hele tijd stil, niemand stelde vragen, niemand zei nee, ze volgden gewoon de bevelen op alsof ze gecontroleerd werden. De demonen keken met koude gezichten toe. Een van hen fluisterde weer: "Ze zullen de dood opeten."

Na het tafereel in het lab veranderde mijn zicht. Ik stond nu in een supermarkt. Alles zag er normaal uit. De lichten waren aan, de schappen waren vol en mensen liepen rond met winkelwagentjes. Ik keek toe hoe mensen precies dezelfde dingen pakten die ik in het lab had gezien. Dezelfde snacks, dezelfde drankjes, hetzelfde fruit en hetzelfde vlees. Ze legden ze in hun winkelwagentjes zonder dat ze bang waren. Het was gewoon een normale dag van winkelen. Kinderen vroegen hun ouders om bepaalde dingen te kopen en de ouders zeiden ja. Ik wilde schreeuwen om te zeggen dat ze het niet moesten kopen, maar ze konden me niet zien. Ik was gewoon een geest die toekeek.

Toen veranderde het tafereel weer. Ik zag mensen die het voedsel reeds hadden opgegeten. In het begin zagen ze er goed uit, maar na een tijdje begonnen ze zich misselijk te voelen. Sommigen waren thuis, anderen op hun werk, sommigen zaten nog in hun auto. Ik zag een man hard hoesten en toen kwam er bloed uit zijn mond. Een klein meisje begon te huilen omdat ze buikpijn had. Toen begon ze ook bloed op te hoesten. Eén voor één begonnen mensen te vallen. Sommigen konden niet ademen, anderen trilden en schreeuwden van de pijn. De ziekenhuizen raakten al snel vol.

Artsen en verpleegsters liepen van kamer naar kamer om te helpen, maar er waren te veel mensen. Er waren niet genoeg bedden en niet genoeg medicijnen. Niet genoeg handen om voor alle zieken te zorgen. Sommige patiënten stierven terwijl ze wachtten. Anderen bleven op de grond liggen. Ik zag mensen schreeuwen vóór het ziekenhuis. Moeders hielden hun kinderen vast en smeekten of iemand hen wilde helpen. Sommige mensen zaten gewoon huilend op de grond. Niemand wist wat er gebeurde. Ze wisten niet dat de ziekte door het voedsel en drank kwam.

De straten waren niet beter. Auto's reden niet meer. Mensen lagen op de stoep. Sommigen waren thuis gestorven en nog niemand had ze gevonden. De wereld leek in een paar dagen uit elkaar te zijn gevallen. Overal was angst en er waren geen antwoorden. De ziekte hield niet op. Ze verspreidde zich sneller dan iedereen zich kon voorstellen. Veel mensen stierven. Ik zag plaatsen waar de doden snel werden begraven in grote gaten. Massagraven. Er waren zoveel lichamen dat er geen tijd was voor een fatsoenlijke begrafenis.

Terwijl ik dit allemaal zag, hoorde ik een stem in mijn hart. Het was een kalme, maar zeer ernstige stem. De stem vertelde me iets heel belangrijks: "Dit gaat binnenkort gebeuren en zal velen ervan weerhouden verlossing te vinden." Ik wilde het eerst niet geloven, ik hoopte dat het slechts een waarschuwing was en niet iets dat echt zou gebeuren, maar diep van binnen wist ik dat de stem waar was. Ik voelde een zware angst in mij, maar ook een sterke behoefte om het anderen te vertellen. Toen ik wakker werd uit het visioen, trilde mijn lichaam, mijn hart klopte snel.

Ik wist dat ik iets echts had gezien, het was niet zomaar een droom, het was een waarschuwing van God. Die angst bleef in mij. Ik kon niet vergeten wat ik had gezien. Ik wist dat ik voorbereid moest zijn en anderen moest helpen om ook voorbereid te zijn. Toen ik mijn ogen opende, was ik bedekt met zweet. Mijn hart klopte nog steeds snel. Ik voelde me geschokt en bang. Alles om me heen was zo kalm, maar in mijn gedachten zag ik al die vreselijke dingen.

Ik weet dat deze boodschap moeilijk is om te horen, maar ik moet hem delen, want het is belangrijk. De strijd tussen goed en kwaad is echt. Die strijd vindt nu plaats. We kunnen onze ogen niet sluiten en doen alsof alles goed is. We moeten wakker worden en klaar zijn. Dit is een waarschuwing, een waarschuwing voor vandaag en morgen. Als we opletten en op God vertrouwen, kunnen we sterk zijn. We kunnen onszelf en de mensen van wie we houden beschermen. Het is nu tijd om wakker te worden.