31/5 De profetie van Garabandal ontrafelt zich! - Virgin Mary Prophecies

Op zondag 25/5, na het Regina Coeli gebed, was Paus Leo XIV buitengewoon diplomatisch. Hij begon over de herdenking aan de zaligverklaring van Stanislaw Kostka Strecz, een Poolse diocesane Priester, gedood in de haat van het geloof in 1938. De reden voor zijn dood? Zijn engagement ten gunste van de armen en arbeiders die de volgelingen van het communisme een doorn in het oog was. Zijn voorbeeld stimuleerde priesters om zich onvermoeibaar in te zetten voor het Evangelie en voor hun broeders.

Maar de Paus ging verder: ter gelegenheid van de liturgische herdenking van Maria, hulp van Christenen, herinnerde hij aan gebed voor China, die Paus Benedictus XVI heeft ingesteld als teken van bekommernis en genegenheid voor de Chinese Katholieken en hun verbondenheid met de universele Kerk. Is dit toeval? Nee, het was een briljante en scherpe kritiek op de Chinese Communistische regering, die hun politiek verhuld, maar het is pijnlijk duidelijk voor degenen die hun ogen open houden.

De woorden van Paus Leo XIV werden opgemerkt door Pedro Regis, de Braziliaanse ziener die boodschappen ontvangt van OLVrouw van Anguera. In zijn catechese van 27/5 analiseerde hij duidelijk de Pauselijke interventie en noemde het een gedonder vanuit het Vaticaan. Volgens Regis gaf de Paus het eerste teken van de confrontatie met de puinhoop achtergelaten door de vorige pontificaat betreffende de situatie van Katholieken in China. Pedro beschreef de dramatische situatie in China die iemand doen nadenken. Kinderen worden verboden de Kerk binnen te gaan.

Priesters worden gedwongen de president aan te halen in hun preek. Hoe wordt het geloof overgedragen? Hoe zal de orthodoxie en de autoriteit van het Magisterium behouden blijven? Hij zei dat hij mensen kende, zelfs Priesters en leken in gebieden in China die de mis in het verborgene, in woningen, opdroegen en bijwoonden. Het is droevig. Kan een Katholiek het communisme omarmen? Er bestaat in de Katholieke Kerk excommunicatie voor degenen die dit pad opgaan. Geen Paus, geen Kerk autoriteit kan communistische ideologieën verdedigen. Dit is wat de Kerk altijd heeft geleerd.

En degene die dit propageert begaat doodzonde. In vorige pontificaten hebben we verborgen akkoorden en lofprijzing gezien betreffende het communisme. Ze spraken over de Soviet Unie, maar vergaten het Communistische China, Guatemala, Venezuela en zovele andere landen, zelfs in Afrika, waar het communisme mensenlevens verwoest. Pedro legde fel de nadruk dat er een verborgen akkoord bestaat tussen het Vaticaan en China, een verraad van de Chinese Katholieke gelovigen. Hij herinnerde aan het bestaan van officiële Kerkdocumenten, zoals deze die werd goedgekeurd door Paus Johannes XXIII in 1959, die het decreet van 1949 tegen het communisme opnieuw bevestigde.

Aan de hoogste heilige congregatie in Rome werd gevraagd of Katholieke burgers, op het moment dat ze hun vertegenwoordigers kozen, hun stem mochten uitbrengen op partijen die verbonden waren met die stroming, zelfs als ze geen openlijk principes verkondigden die in strijd waren met de Katholieke leer. Het antwoord was duidelijk: nee, dat kunnen Katholieken niet. Om de ernst van de situatie volledig te begrijpen, is het essentieel om de analyse van professor Lucas Gelasio te kennen over waarom de Kerk het communisme veroordeelt.

Gelasio legde uit dat de veroordeling geen politieke kwestie is, maar een doctrinaire. Communisme werd door de Pausen gedefinieerd als intrinsiek pervers omdat het gebaseerd is op historisch dialectisch materialisme, een filosofie die het bestaan ​​van God ontkent en de staat als de enige opperste macht beschouwt. De Kerk veroordeelt het communisme reeds sinds 1846, toen Paus Pius IX het omschreef als een schandelijke leer die maximaal in strijd was met het natuurrecht.

Sindsdien hebben alle Pausen, van Pius IX tot Benedictus XVI, documenten tegen deze ideologie uitgevaardigd. Leo XIII schreef het beroemde Rerum Novarum, Pius XI de Divini Redemptoris, waarin hij communisme als intrinsiek pervers definieerde en Pius XII stelde dat iedereen die het communisme aanhangt automatisch geëxcommuniceerd wordt als afvallige van het geloof. Het communisme valt systematisch de fundamenten van de Christelijke samenleving aan.

Het wil het gezin vernietigen, het onontbindbare huwelijk afschaffen en ervoor zorgen dat kinderen door de staat worden opgevoed in plaats van door hun ouders. Het ontkent het recht op privébezit, dat door de Kerk als een natuurlijk recht wordt beschouwd. Het elimineert elke vorm van sociale hiërarchie en legitiem gezag. Het uiteindelijke doel is om God te vervangen door de staat en alle heilige banden tussen Kerk, gezin en samenleving te verbreken.

Waar het communisme werd toegepast, veroorzaakte dit miljoenen doden, systematische vervolging, verwoesting van kerken en religieuze kunst. Gedurende de burgeroorlog in Spanje werden Bisschoppen gedeporteerd en duizenden Priesters, religieuzen en Katholieke leken gedood. Tegenwoordig is de situatie in China evenzeer dramatisch. Tenminste 10 Katholieke Bisschoppen worden voor een onbepaalde periode vastgehouden omdat ze zich uitlieten over de controle van de regering over de Kerk.

De veroordeling van de Kerk is zo ernstig dat in het decreet van 1949 werd opgenomen dat het voor Katholieken niet geoorloofd is om zich aan te sluiten bij communistische partijen, het lezen of verspreiden van communistisch materiaal, en wie dat doet, kan de sacramenten niet ontvangen. Wie de communistische leer belijdt, wordt automatisch geëxcommuniceerd als afvallige van het geloof. Het is niet eens nodig om zichzelf communist te verklaren. Het is voldoende om die ideeën te verdedigen of te verspreiden, om buiten de Kerk te staan. Deze context maakt de interventie van Leo XIV nog betekenisvoller.

Door een martelaar-Priester aan te halen die door communisten werd vermoord en het lijden van Chinese Katholieken te herdenken, lanceerde dePpaus een duidelijke boodschap aan de hele wereld. Het gaat niet alleen om diplomatie. Het is een terugkeer naar de traditionele leer van de Kerk na jaren van ambiguïteit en compromissen. Maar er is een profetisch element dat dit moment nog buitengewoonder maakt.

Volgens de zieners van Garabandal zal er vóór de Waarschuwing een periode zijn waarin het lijkt alsof het communisme de hele wereld heeft veroverd, waardoor het beoefenen van religie zeer moeilijk wordt. Mari Loli had aangegeven dat de Waarschuwing zal komen wanneer Rusland zichzelf plotseling overtreft en deel uitmaakt van de vrije wereld. En dan zal je zien dat de H. Mis niet zomaar overal vrij gevierd kan worden.

Dit profetische scenario lijkt perfect aan te sluiten bij de huidige situatie. Het communisme heeft, ondanks de verandering van vorm en denominatie, effectief een groot deel van de wereld veroverd door middel van ideologieën die dezelfde materialistische en antichristelijke essentie behouden. In China, zoals Pedro Regis zich herinnerde, vieren priesters in het geheim de mis thuis, precies zoals beschreven in de profetieën van Garabandal. De interventie van Leo XIV zou daarom het begin kunnen zijn van het pauselijke verzet dat voorafgaat aan de Goddelijke interventie die in Garabandal werd aangekondigd.

De zieners hadden voorzien dat er een moment zou komen waarop de wereld meer behoefte zou hebben aan Goddelijke interventie, wanneer de religieuze vervolging haar hoogtepunt zou bereiken. Pedro Regis sloot zijn analyse af met woorden die geen ruimte laten voor interpretatie. Leo gaf een goed signaal. Laten we eens kijken wat hij gaat doen. Hij noemde een vermoorde priester en nam hem als voorbeeld. Hij gaf dus een krachtige boodschap, en alleen degenen die het niet wilden begrijpen, begrepen het niet. Hij kan niet terug, hij heeft inmiddels gesproken.

Wat we meemaken zou het begin kunnen zijn van die spirituele escalatie die zal leiden tot de Waarschuwing die in Garabandal werd voorspeld. De tekenen zijn er allemaal: de religieuze vervolging neemt toe, het communisme verovert in nieuwe vormen de wereld. De toenemende moeilijkheid om vrijelijk te geloven. En nu, eindelijk, een paus die de moed heeft om de dingen bij hun naam te noemen. Het signaal is gegeven. Leo XIV heeft gekozen aan welke kant hij wil staan.

De spirituele strijd intensiveert, maar voor hen die geloven, is dit geen reden tot angst, maar tot hoop, omdat het betekent dat we dicht bij het moment zijn waarop, zoals beloofd in Garabandal, God Zelf zal ingrijpen om de mensheid te redden van de afgrond waar ze op afstevent. Volgens wat schrijver Albrecht Weber meldde, zou hij tijdens een ontmoeting met de zieneres Conchita hem hebben onthuld dat een voorteken van de Grote Waarschuwing juist de reis van een Paus naar Moskou zou zijn.

En dat na zijn terugkeer naar het Vaticaan de vijandelijkheden in verschillende delen van Europa zouden uitbarsten. Zou Leo XIV deze Paus kunnen zijn?