22/6 Pr Alar: Verkeerde ingesteldheid die God beledigt in elke Mis - Housing our faith
Veel Katholieken wonen tegenwoordig met de beste bedoelingen in hun hart elke zondag de heilige mis bij en beledigen onbewust de God die ze komen aanbidden. Het klinkt misschien hard, maar dit is een pijnlijke realiteit. Afleiding, oneerbiedigheid en routine heben het besef van het heilige afgestompt. Volgens een recent onderzoek van Pew Research gelooft slechts ongeveer 1/3 van de Amerikaanse Katholieken in de ware aanwezigheid van Christus in de Eucharistie.

Als je in die ware aanwezigheid gelooft, maar je laat je geest, lichaam en ziel toch afglijden in passiviteit, afleiding of nonchalance, ben je misschien dichter bij die 2/3 dan je denkt. De mis is geen spirituele pitstop of wekelijkse gewoonte. Het is de onbloedige weergave van Golgotha, waar Jezus Christus werkelijk aanwezig is met Lichaam, Bloed, Ziel en Goddelijkheid, die zichzelf opnieuw aan de Vader aanbiedt voor de redding van zielen. Wij, gelovigen, zijn geen toeschouwers, maar deelnemers aan dat offer.

Wanneer we daarom met de verkeerde ingesteldheid komen, of het nu door afleiding, oneerbiedigheid, trots of apathie is, vallen we niet zomaar. We worden lauwe zielen die Christus met de lippen naderen, maar met hun hart ver van Hem verwijderd zijn.

Eén van de meest voorkomende fouten is dat we de mis als een verplichting beschouwen in plaats van als een ontmoeting. Veel Katholieken komen aan met hun hart reeds ergens anders en denken aan boodschappen voor de lunch, sport of de lasten van de week. Deze onoplettendheid is niet alleen een slechte gewoonte, het is een onvermogen om de ernst van het moment te erkennen. De Catechismus van de Katholieke Kerk noemt de Eucharistie de bron en het hoogtepunt van het Christelijk leven. Vandaag scrollen we door Instagram terwijl het Lam Gods op het altaar wordt gelegd.

Elke keer dat we het heilige met een nonchalant hart aangaan, trainen we onze ziel om ongevoelig te worden voor het goddelijke. Als we de mis oneerbiedig benaderen, wordt het voor ons een routine in plaats van een openbaring. En zoals Pr Chris Alar zei wordt routine zonder eerbied een geestelijke ondergang als we onszelf niet voortdurend herinneren aan wat er werkelijk gebeurt tijdens de consecratie. Dan begint ons geloof langzaam maar zeker af te takelen. Op een dag worden we niet meer geraakt door het wonder dat zich voor onze ogen ontvouwt.

Een andere verkeerde houding is trots, zelfgenoegzaamheid en naar de mis gaan, in de veronderstelling dat we spiritueel in orde zijn en dat we weinig behoefte hebben aan biechten, berouw of nederigheid. Deze denkwijze staat in directe tegenspraak met de leer van Christus in Lucas 18:9-14. Jezus veroordeelt de Farizeeër die daar stond en God dankte dat hij niet was zoals de andere mensen, terwijl de tollenaar zich op de borst sloeg en riep: "God, wees mij, zondaar, genadig." Wie naar huis ging, rechtvaardigde de Kerk die leert dat we vrij moeten zijn van doodzonden voordat we de Eucharistie ontvangen (CKK 1385), maar toch naderen zovelen week na week het altaar zonder biecht, ervan uitgaande dat Gods genade automatisch is en geen voorbereiding van de ziel vereist.

Dit is spirituele aanmatiging en Paulus waarschuwt in 1 Korintiërs 11:29 dat iedereen die eet en drinkt zonder het lichaam te onderscheiden, een oordeel over zichzelf roept. Het is geen toeval dat in parochies waar de Biecht wordt verwaarloosd, eerbied tijdens de Mis ook lijdt. De twee zijn nauw met elkaar verbonden. Wanneer we onze zonden niet langer als dodelijk zien, zien we de Eucharistie niet langer als heilig.

Zoals Pr Alar vaak herhaalt, is genade een oproep tot bekering. De verkeerde houding hier is niet alleen morele luiheid, het is een stille opstand tegen het Kruis. Christus betaalde de ultieme prijs, zodat we Hem waardig konden ontvangen. Hem benaderen zonder voorbereiding is dat offer vertrappen.

Er is ook de subtiele maar gevaarlijke houding van passiviteit. Dit zijn de Katholieken die elke zondag naar de mis komen maar precies zo vertrekken als ze gekomen zijn. Ze worden niet door de mis getransformeerd. Jezus zei niet: "Kom naar Mij", hij zei: "Volg Mij". De mis is geen voorstelling, het is een mysterie dat we beleven, en als we ervoor kiezen om niet mentaal, emotioneel, spiritueel deel te nemen, beroven we onszelf van genade en lopen we het risico om het soort ziel te worden waar onze Heer over spreekt in Openbaring 3:16, omdat je lauw bent. Ik zal je uit mijn mond spuwen.

De Kerk wil je aanwezigheid niet, ze wil je hart, ze heeft je bekering nodig. Elk Gloria, elke Sanctus, elk amen is bedoeld om je dieper in het mysterie van Christus' liefde te trekken, maar we kunnen niet dieper getrokken worden als we onbewogen blijven. Denk aan de Engelen en Heiligen die het altaar omringen, verborgen voor onze ogen maar volledig aanwezig, roepend "Heilig, heilig, heilig". Terwijl we gapen of naar de tijd kijken, is dit geen neutraal gedrag, het is kosmische dissonantie.

Een andere verkeerde houding is het gebruiken van de mis als een sociale bijeenkomst of modeshow. Er is niets mis met gemeenschap, maar als onze kleding of gesprekken vóór en na de mis ijdelheid, flirten of afleiding weerspiegelen, hebben we niet begrepen waar we zijn. Dit is geen gemeenschapscentrum, maar de heuvel van Golgotha, zoals de catechismus leert. De liturgie is een deelname aan het gebed van Christus zelf, gericht tot de Vader in de Heilige Geest. CKK 1073.

Alles wat we doen, hoe we leven, hoe we ons kleden, hoe we ons gedragen, eert dat mysterie of doet er afbreuk aan. Wanneer je een kerk binnengaat, loop je op heilige grond. Het tabernakel waar de Heer der heerscharen woont, is dichter bij je dan welke aardse troon in het Oude Testament dan ook. Zelfs de hogepriester durfde het Heilige der Heiligen niet te betreden zonder reiniging. Tegenwoordig naderen we dezelfde God nonchalant. Wat hebben we gedaan met ons gevoel van ontzag?

Sommigen zullen zeggen: "God kent mijn hart." Ja, dat doet Hij en dat zou ons bang moeten maken, want als onze harten vol zijn van lauwheid, afleidingen, excuses en trots, dan weet Hij dat ook en laat Hij niet met Zich spotten.

Vroegtijdig weggaan van de mis is weer een daad van oneerbiedigheid die voortkomt uit een verwrongen gevoel van prioriteit. De laatste zegen is geen optionele toevoeging, het is een opdracht. Het is Christus die je uitgerust met genade terugstuurt naar de wereld om te leven als Zijn discipel. Vóór dat moment weggaan is niet alleen onbeleefd, het is spiritueel gevaarlijk. Het geeft je ziel het signaal dat het heilige kan worden ingekort voor het gemak. En als we ons hart trainen om gemak boven Christus te stellen, conditioneren we onszelf voor spirituele middelmatigheid.

Pr Chris Alar waarschuwt: "We leven in een tijd waarin de grenzen tussen eerbied en routine vervagen. Als we deze houding nu niet corrigeren, als we de mis blijven beschouwen als een plicht in plaats van een goddelijke ontmoeting, zullen we niet alleen ons gevoel voor het heilige verliezen, we lopen het risico onze redding te verliezen, niet omdat God ophoudt van ons te houden, maar omdat we ophouden te reageren. Elke verkeerde houding die tijdens de mis wordt getolereerd, wordt een gewoonte en gewoonten vormen harten.

Het gaat over transformatie, niet om traditie." Elke mis is een nieuwe kans om in vuur en vlam te worden gezet met goddelijke liefde, maar het vuur zal een ziel die gewikkeld is in de natte doek van onverschilligheid niet raken. Christus biedt zichzelf steeds opnieuw aan om te genezen, te vergeven, te versterken, te redden. En de manier waarop we dat aanbod ontvangen, verandert alles. Zeg niet: volgende week zal ik me meer concentreren of op een dag zal ik dit ernstig nemen.

Dat soort denken is een valkuil. Satan heeft niet nodig dat je hem aanbidt, hij heeft alleen nodig dat je onverschillig wordt voor God. Dat is genoeg om een ​​ziel te ruïneren. Je bent niet geroepen om nonchalant te zijn, je bent geroepen om heilig te zijn en heiligheid begint met eerbied. Ga dus met nieuwe ogen terug naar de mis.

Ga vroeg, kleed je bescheiden. Begroet Christus als de Koning. Bereid je ziel voor met de Biecht. Neem deel met je hele wezen. Blijf tot het einde. Laat de liturgie je hervormen. Laat de eucharistie je trots, zelfgenoegzaamheid en je afleiding verteren. Want de mis is niet de plaats waar we goed overkomen, maar de plaats waar we nieuw gemaakt worden.