4/7 De bevrijdende terugkeer naar het Christelijke geloof! - Pater Daniël - dank aan Martine

1 Meditatie: De bevrijdende terugkeer naar het Christelijk geloof

Wat in Albanië op dit ogenblik aan het gebeuren is, kan een beslissende impuls worden zowel voor Syrië als voor heel Europa!

Albanese moslims herontdekken hun oorspronkelijke identiteit en worden katholiek, zo schrijft de bekende abbé Guy Pagès op 25/6/2025, Priester van het bisdom Parijs (https://lesalonbeige.fr/ligue-albanaise-pour-le-retour-au-catholicisme/).

Hij haalt hierbij het merkwaardig getuigenis aan van de jurist Adrian Jezerci. Na een lange innerlijke strijd heeft hij alle vorige zekerheden en illusies verbroken en heeft hij in zijn geestelijke zoektocht nieuw licht gevonden. Hij werd op 15/9/2024 gedoopt. Ook zijn vader Mohammed, een historicus, werd op zijn 70e verjaardag, 9/5/2024 gedoopt. Samen met zijn vader en een aantal Albanese intellectuelen, voormalige moslims, heeft hij de Albanese Liga voor de terugkeer naar het katholicisme gesticht, gevestigd in Brussel. Hij is hiervan de woordvoerder.

Hij bevestigt: “wij zijn nooit moslim geweest in ons hart, noch in onze lange geschiedenis”. Wij horen tot de eerste Christenen van Illyrië, de Adriatische kuststreek die door de H. Paulus werd geëvangeliseerd. Grote keizers, die het Christendom verdedigden kwamen uit Illyrië, zoals Constantijn de Grote, Justinianus I, Gratianus, Theodosius I. Later werd de Albanees Paus Clemens XI. “En wij hebben aan de wereld de H. moeder Teresa gegeven als een licht voor gans de mensheid”. Onze nationale held Gjergj (Georges) heeft in naam van Christus Europa verdedigd tegen het Ottomaanse Rijk, waarop Paus Callixtus III hem de eretitel “atleet van Christus” gaf.

“Deze verborgen trouw komt vandaag aan het licht. Op 20/12/2023 zijn in Deçan, Kosovo, 70 Albanezen opgestaan en hebben openlijk verklaard: ‘Vanaf vandaag zijn wij geen moslim meer’. Sindsdien zijn duizenden anderen gevolgd. Niet uit haat jegens anderen maar vanuit het verlangen opnieuw ten volle zichzelf te worden”.

“En ik ben overtuigd… dat hetgeen hier ontstaat, zich ook elders kan voordoen. Niet als een modeverschijnsel maar als een reactie vanuit de diepte: de wil om onze volken te bevrijden van een geestelijke vervreemding”.

“De islam is echter nooit onze vrije keuze geweest, maar werd aan ons opgelegd door de Ottomaanse sabel. Ondanks 5 eeuwen van bezetting, leefde de grote meerderheid van de Albanezen nooit als pratikerende moslims. Onze voorouders bleven in het geheim katholiek: uiterlijk moslim, in het hart christen, trouw aan het Evangelie in de beslotenheid van het huisgezin”

Van zijn vader leerde hij “dat het mogelijk is te vechten zonder diep in zijn hart de innerlijke vrede te verliezen, de waarheid lief te hebben zonder ideologieën aan te hangen en katholiek te blijven zonder te vervallen in relativisme”.

“Daarom neem ik de vrijheid, na maanden van nadenken, u te schrijven: niet om iets te vragen maar om te getuigen”. Hij wil meedelen dat iets geboren wordt: “Een gewonde natie hervindt haar oorspronkelijk geloof. Het is een Christelijk land dat zich bevrijdt van de ketens van de islam en zijn wortels hervindt.”

“Wat zich vandaag onder Albaniërs afspeelt is geen losstaand gebeuren. De beweging van de terugkeer naar het Katholicisme is een vitale reactie tegen de brutale verspreiding van de islam en de vervreemding van zichzelf. Het is tevens en vooral een impuls van een heropstanding”.

“Dit is mogelijk ook een teken voor heel Europa, een discrete boodschap aan het huidige ontkerstende Europa, zonder verleden en zonder toekomst, om het eraan te herinneren dat het Christelijk verleden van de volkeren nooit helemaal verdwijnt. Het wacht en waakt. En soms herleeft het. Wat wij, Albanezen nu meemaken zou best een voorafbeelding kunnen zijn van een veel ruimere terugkeer. Want Europa, dat herboren moet worden, zal eerst aan de rand herboren worden”.

***

Als vreemdeling in Syrië kan ik geenszins spreken in naam van het Syrische volk of in naam van een Syrisch gemeenschap. Mijn verblijf van bijna 15 jaar in Syrië heeft me echter vele gelijkenispunten doen begrijpen met het getuigenis dat wij hierboven gaven. Ook de inwoners van Qâra weten goed dat hun voorouders Christenen waren maar onder Ottomaanse dwang moslim moesten worden. Naar verluid was een Bisschop uit Qâra aanwezig op het eerste oecumenisch concilie te Nicea (325). Van de tiental moskeeën wordt er een beschouwd als de hoofdmoskee, hoewel ze lang niet de grootste is. Deze “grote moskee” is een voormalige kerk, toegewijd aan de H. Nicolaas en het is nog duidelijk zichtbaar. Zelf hebben wij nooit enige vijandschap tussen Moslims en Christenen ervaren. Wekelijks komen Moslims vragen voor hen te bidden of hen te helpen bevrijden van occulte praktijken. Dikwijls geven we kleine kinderen, ook van moslimouders, eenvoudig een kruisje op het voorhoofd. Nooit hebben we een moeder haar kind kwaad zien terugtrekken of protesteren. Wij hebben ook nooit fanatieke Moslims in Syrië ontmoet, terwijl het land nu door fanatieke moslims geïnfiltreerd lijkt te zijn.

Na de terreuraanslag op de Mar Elias kerk in Damascus hebben ook Moslims hiertegen geprotesteerd en in hun moskeeën kaarsen ontstoken. Dat is de echte aard van het Syrische volk. Vele Syrische Moslims om ons heen lijken diep in hun hart de Christelijke waarden te hebben bewaard. Moge ook in Syrië een gelijkaardige beweging van terugkeer naar het oosters Christendom ontstaan.

***

Ook de voormalige westerse Christelijke beschaving heeft dringend nood aan een terugkeer naar het oorspronkelijke Katholieke geloof. Het westen is het noorden kwijt. Het heeft zijn wortels doorgehakt en kan daardoor geen goede vruchten meer voortbrengen. Het gaat van oorlog naar oorlog, terwijl het anderen daarvan de schuld geeft. Landen zoals Rusland en Hongarije lijken nog de sterkste, moedige weerstand te kunnen bieden aan de opgedrongen Europese perversiteiten. Ze blijken trouw te blijven aan hun Christelijk verleden. De toekomst van Europa ligt in een terugkeer naar zijn wortels en de erkenning dat het zijn rijkdom ontvangen heeft uit het geloof in Jezus, zijn Evangelie en zijn Katholieke Kerk.

P. Daniël

2. Bijbellezing: De vier Bijbelse fundamenten van het pausdom (1)

Op 29/6 viert de universele Kerk vreugdevol de „Heilige, roemrijke en allom geprezen leiders van de Apostelen” – zoals de Byzantijnse ritus verkondigt – Petrus en Paulus. Vandaag richten we onze aandacht op de H. Petrus.

Tegen Petrus sprak Jezus de bekende woorden: „u bent Petrus, en op deze rots zal Ik mijn kerk bouwen, en de poorten van het dodenrijk zullen haar niet overweldigen. Ik zal u de sleutels van het koninkrijk der hemelen geven; en wat u bindt op aarde, zal in de hemelen gebonden zijn; en wat u ontbindt op aarde, zal in de hemelen ontbonden zijn" (Matteüs 16:18-19)”. De interpretatie van de Kerk is dat deze woorden Petrus aanwijzen als de zichtbare leider van de Kerk. Maar zouden de apostelen en de vroege Christelijke gemeenschap deze verklaring op dezelfde manier hebben begrepen? Om dieper inzicht te krijgen, laten we deze passage „door oude Joodse ogen” bekijken.

In Matteüs 16, 13-20 onthullen Jezus’ woorden aan Petrus vier kernpunten die de rol van de Paus als opvolger van Petrus en als fundamentele leider van de Kerk bevestigen. Deze punten zijn: Petrus’ naamsverandering, het bouwen van de Kerk op de rots, de sleutels van het Koninkrijk en de macht om te binden en te ontbinden.

1. Petrus’ naamsverandering: van Simon tot Petrus (rots)

Mattheüs 16:18: „Gij zijt Petrus, en op deze rots zal ik mijn kerk bouwen.” Jezus sprak deze woorden in Caesarea Filippi (vandaag de dag “Banyas”) – gelegen in bezet Syrië. De Syrische bevolking vluchtte uit deze stad en hun huizen werden vernietigd door Israël na de Zesdaagse Oorlog van 1967 (2). De naam „Petrus” (Petros in het Grieks) betekent „rots” en symboliseert kracht en stabiliteit.

In de Joodse traditie betekent een naamsverandering een goddelijke roeping of een nieuwe rol. Bijvoorbeeld, Abram wordt Abraham („vader van vele volken”, Genesis 17, 5) en Jakob wordt Israël (Genesis 32, 28). Evenzo verandert God Simons naam in Petrus om zijn speciale rol in de heilsgeschiedenis aan te duiden.

Deze naamsverandering betekent Gods goddelijke verkiezing van Petrus als leider onder de Apostelen en maakt hem de „rots” waarop Jezus Zijn Kerk zal bouwen.

2. Het bouwen van de Kerk op de rots

Jesaja 28:16 leest: „Zie, Ik leg in Sion een steen, een beproefde steen, een kostbare hoeksteen, een vaste grondslag; wie op haar vertrouwt, zal niet wankelen”. Deze beeldspraak van een fundamentele steen verwijst naar de Kerk – weergegeven door Jezus’ verklaring: „op deze rots zal ik mijn kerk bouwen.” Jesaja’s profetie over de „kostbare hoeksteen” in Sion voorspelt de schepping van Gods geestelijke heiligdom – de Kerk. Wanneer Jezus zegt dat Petrus de rots is waarop Hij Zijn Kerk zal bouwen, echoot Hij deze Oudtestamentische beeldspraak van de hoeksteen en benadrukt Hij de rol van de Kerk als geestelijke fundament en woonplaats van God in de wereld.

Dit beeld komt overeen met de Joodse tempelbasissteen, de „Evan Shetiyah”, die zich bevindt in het centrum van de Rotskoepel – een islamitisch heiligdom midden in het Al-Aqsamoskee-complex in Jeruzalem (2).

De fundamentsteen in de vloer van de Rotskoepel in Jeruzalem

„Deze fundamentsteen wordt verondersteld de rots te zijn waarop de Ark van het Verbond werd geplaatst in de tempel van Salomo. Tijdens de Tweede Tempelperiode, toen de Ark afwezig was, werd de steen gebruikt door de Hogepriester die de wierook brandde en het bloed van de offers erop besprenkelde tijdens de jaarlijkse Yom Kipoer-dienst (dag van de joodse jaarlijkse vergeving van zonden) (3).”

Jezus gebruikt deze beeldspraak om een nieuwe geestelijke tempel te beschrijven, een nieuw Israël, gebouwd op het geloof en leiderschap van Petrus. De betekenis is dat de Kerk geworteld is in het goddelijke plan, met Petrus als de fundamentele figuur.

3. De sleutels van het Koninkrijk der hemelen

Jezus verleent Petrus „de sleutels van het Koninkrijk der hemelen” (Matteüs 16:19). Deze beeldspraak is geworteld in Jesaja 22:22. Dit is de historische context: het koninkrijk van David, ongeveer 800 jaar vóór Jezus, kende een ambt dat direct onder de koning stond, vergelijkbaar met een huidige eerste minister. De „eerste minister van toen” deed zijn werk slecht en Jesaja profeteerde:

„Ik zal u van uw ambt stoten... Op die dag zal Ik mijn dienaar Eliakim roepen... ik zal hem kleden met uw mantel, en de gordel om zijn lenden binden, en uw macht aan zijn hand geven. Hij zal een vader zijn voor de inwoners van Jeruzalem en het huis van Juda; en Ik zal de sleutel van het huis van David op zijn schouder leggen. Hij zal openen en niemand zal sluiten, en sluiten en niemand zal openen” (Jesaja 22:19-22).

Het feit dat de „eerste minister” de „sleutel van het huis van David” had, betekent dat hij gezag had over het huis van David, slechts ondergeschikt aan de koning. „Hij zal een vader zijn”, betekent dat de „eerste minister” deelneemt aan het vaderschap van de koning en als een vader voor het koninkrijk optreedt, net zoals de Paus (= vader) van Rome een vader is voor het Koninkrijk Gods op aarde, de Kerk.

De profetie van Jesaja zegt verder dat wat die eerste minister „zal openen, niemand zal sluiten en wat hij zal sluiten niemand zal openen.” Dit is een uitdrukking van zijn regeringsgezag over het volk. Met andere woorden: hij heeft bindende macht, niet alleen symbolische macht; hij heeft de bevoegdheid om definitieve beslissingen te nemen.

Laten we deze passage interpreteren in het licht van het Nieuwe Testament: Petrus, de eerste minister van het Koninkrijk van God, krijgt het ambt van gezag over het huis van de Kerk. Petrus bezit alle kenmerken van dit ambt:

· Tweede in rang na Jezus zelf, die de Koning is.

· Aan hem worden de „sleutels” toevertrouwd van het koninklijk gezag over de Kerk, symboliserend macht en autoriteit, alleen onder Christus.

· Als eerste minister fungeert hij als een vader voor de Kerk, daarom werd hij al vroeg in de geschiedenis van de Kerk aangeduid als de „Paus (= vader) van Rome” - hij heeft het gezag om bindende beslissingen te nemen en bezit leergezag binnen de Kerk.

4. Macht om te binden en te ontbinden

„Wat gij op aarde zult binden, zal gebonden zijn in de hemel, en wat gij op aarde zult ontbinden, zal ontbonden zijn in de hemel” (Matteüs 16:19).

De termen „binden” en „ontbinden” zijn technische rabbijnse termen die verwijzen naar gezag over het onderwijs. Wanneer iemand iets „bindt”, verklaart hij het tot een doctrinaire verplichting die iedereen moet accepteren; wanneer hij het „ontbindt”, staat dat toe dat er afwijkende of verschillende meningen zijn.

In Mattheüs 23 bekritiseert Jezus de Farizeeën en zegt dat zij „zware lasten binden die mensen niet kunnen dragen, maar zijzelf willen die niet met één vinger verplaatsen” (Matteüs 2:4). Hier verwijst de taal van „binden” naar hun gezaghebbende onderwijs – hun verklaringen werden als bindend beschouwd voor de gelovigen.

In Matteüs 16 draagt Jezus dat leergezag over van de Joodse leraren (de Farizeeën) aan Petrus. Hij schenkt Petrus de macht om te binden en te ontbinden – dat wil zeggen: om met gezag te onderwijzen, met het begrip dat wat Petrus bindend verklaart op aarde, de goddelijke wil in de hemel weerspiegelt.

Conclusie

Deze vier punten – Petrus’ naamsverandering, het bouwen van de Kerk op de rots, de sleutels van het koninkrijk, en de macht om te binden en te ontbinden – zijn geworteld in het Joodse Schrift en de traditie. Jezus stelde Petrus als leider van Zijn Kerk aan via deze symbolen, die goed begrepen werden in het jodendom van de 1e eeuw.

De bijbelse basis voor het pausdom is daarom geen middeleeuwse uitvinding, maar een goddelijke instelling die berust op Schrift en Joodse traditie. Petrus’ rol als „rots”, houder van de sleutels, en als degene met goddelijk gezag om te onderwijzen en te besturen, vormt het fundament dat de Katholieke Kerk blijft onderhouden door de opvolging van de Bisschoppen van Rome, de opvolgers van Petrus.

Bronnen

(1) YouTube, Brand Pitre, The Papacy, , geraadpleegd op 2 Juli 2025

(2) In juni 1967, op de voorlaatste dag van de Zesdaagse Oorlog, vielen Israëlische tanks de Banias binnen in strijd met een door de VN geaccepteerd staakt-het-vuren dat enkele uren eerder door Syrië was aanvaard. De Israëlische generaal Moshe Dayan had besloten unilateraal te handelen en de Golan te veroveren. De Arabische dorpelingen vluchtten naar het Syrische Druzen-dorp Majdal Shams, hogerop in de bergen, waar ze afwachtten. Na zeven weken hebben ze de hoop op terugkeer opgegeven en verspreidden ze zich oostwaarts naar Syrië. Enkele maanden later hebben Israëlische bulldozers hun huizen met de grond gelijkgemaakt, waarmee een einde kwam aan twee millennia leven in Banias. Alleen de moskee, de kerk, de heiligdommen en het Ottomaanse huis van de sjeik, dat hoog bovenop de Romeinse fundamenten staat, werden gespaard. (Wikipedia, Banias, https://en.wikipedia.org/wiki/Banias, geraadpleegd op 2 juli 2025).
(3) Wikipedia, The foundation stone, https://en.wikipedia.org/wiki/Foundation_Stone, geraadpleegd op 2 July 2025.

3. Kerk en wereld

Een totalitarisme zoals dat van de voormalige Sovjetunie, in een zachtere vorm overspoelt de westerse zogenaamde democratieën. “Het moderne westen is een pre-totalitaire decadente samenleving. De sociale atomisering, de alom aanwezige eenzaamheid, het opkomen van ideologieën, het verlies van een algemeen vertrouwen in de instellingen maken haar onder meer kwetsbaar voor de totalitaire bekoring, waar Rusland en Duitsland slachtoffer van werden in de vorige eeuw”. We worden gedwongen ons privéleven en onze vrijheden op te geven voor een comfortabel, harmonieus sociaal leven dat als een kunstmatig paradijs wordt opgedrongen.

De bekende Amerikaanse journalist Rod Dreher schreef de best-seller Le pari bénédictin, comment être chrétien dans un monde qui ne l’est plus. Hierin pleitte hij voor het vormen van nieuwe, vitale gemeenschappen rond geloofscentra zoals bedevaartsplaatsen en abdijen (project Monasphère).

In zijn nieuw boek roept hij christenen op om creatieve dissidenten te zijn: Résister au mensonge. Vivre en chrétiens dissidents, Artège 2025. Ziehier een reeks raadgevingen: zeg de waarheid, weiger mee te doen met de leugens, houd uw cultureel verleden levendig, bescherm het gezin, de kern van de weerstand, verdiep en verlevendig uw geloof, blijf solidair in uw gemeenschappen…: https://lesalonbeige.fr/face-au-totalitarisme-qui-vient-vivre-sans-mentir/; https://lesalonbeige.fr/resister-au-mensonge-la-menace-dun-totalitarisme-de-lere-sovietique-en-occident/

***

Hoewel er ook (zogenaamde) Christenen moslim worden, zijn de bekeringen vanuit de islam tot het Christendom veel bewuster en veel spectaculairder. De Algerijnse Fatima, uit een vurige moslimfamilie kwam als kind in Franrijk en vestigde zich daar als coiffeuse. Ze was zelf geen erg praktiserende moslima. In dromen verschenen Jezus en Maria aan haar, werd gedoopt ze zei de islam vaarwel en kreeg een vurige liefde voor Jezus, waarvan ze voortaan wil getuigen:

4. Nieuws uit de gemeenschap

De nieuwbouw was bij het begin van de oorlog in 2011 nog niet helemaal af en werd daarna hoofdzakelijk gebruikt voor het opslaan en verdelen van hulpgoederen, waaraan de Syrische bevolking nog steeds erg veel nood heeft. Hiervoor werd inmiddels een andere ruime opslagplaats gebouwd. Dinsdag kwamen 35 vrouwen uit Aleppo voor een vierdaagse bezinning onder leiding van de gemeenschap Verbo Incarnado. Het was voor ons een gelegenheid om de nieuwbouw met z’n allen grondig te poetsen en verder in orde te brengen, zodat we regelmatig grotere groepen kunnen ontvangen.

5. Enkele foto’s

grote zaal beneden

grote zaal boven

tussenzaal als zithoek rond fontein

wekelijks wordt er gevoetbald met de jongens van Qâra