3/7 De verschrikkelijke dood van Kajafas en Annas na de Kruisiging van Jezus - The Bible Storyteller

Kajafas and Annas, twee namen die ooit angst inboezemden bij iedereen die ze in Jeruzalem hoorde. Deze mannen waren niet alleen hogepriesters, ze waren de hoogste autoriteiten die heersten over leven en dood, rijkdom en armoede. Met één enkel bevel bezegelden ze het lot van Jezus door Hem naar het Kruis te sturen. Ze geloofden dat ze Gods stem voor eens en voor altijd hadden gesmoord, maar ze wisten niet dat er iets veel angstaanjagender was dat hen die dag vanaf de heuvel Golgotha ​​volgde. Iets duisters, iets dat niet genegeerd kon worden. Wat was deze mysterieuze kracht die hen begon te achtervolgen?

Wat was het dat hen gadesloeg, wachtte en hen uiteindelijk opeiste op manieren die zo afschuwelijk waren dat zelfs de oude schriftgeleerden moeite hadden om de volledige omvang van de tragedie vast te leggen? Dit waren mannen die dachten dat ze de controle in handen hadden. Mannen die geloofden dat ze hadden gewonnen, maar hun leven zou eindigen op een manier die de wereld voor altijd eraan zou herinneren dat niemand Gods timing en Zijn oordeel kan ontlopen. Je denkt misschien dat je het verhaal van hun val kent, maar de waarheid van hun dood is veel huiveringwekkender dan de meesten beseffen.

Hun laatste momenten onthullen iets zo diepgaands over Gods gerechtigheid en timing. Iets dat je zal doen afvragen hoe vaak wij Zijn waarschuwingen negeren? Deze mannen waren machtig, maar uiteindelijk konden zelfs zij niet ontsnappen aan de goddelijke vergelding die in gang was gezet. Heb je je ooit afgevraagd wat het werkelijk betekent om Gods wil te trotseren? Voel je het gewicht van het oordeel in je eigen leven? Twee mannen die dachten dat ze onaantastbaar waren. De vreselijke dood van Kajafas en Annas na de Kruisiging van Jezus. De machtigste man in Jeruzalem was niet degene die versierd was met de weelderige gewaden.

Hij was degene die de buiging van het volk ontving. Het was Annas, de poppenspeler die aan de onzichtbare touwtjes trok vanuit de schaduwen en de hele stad orkestreerde met een louter gefluister. Terwijl gezagsdragers kwamen en gingen bleef Annas constant een web van invloed weven dat weinigen konden begrijpen, laat staan ​​uitdagen. Annas bereikte voor het eerst de positie van hogepriester rond 6 n.Chr., een titel die zijn plaats in de geschiedenis had moeten verstevigen. Maar toen de Romeinse autoriteiten hem deze titel ontnamen, markeerde dat niet het einde van zijn regering. Het was slechts het begin van iets veel groters. Verraderlijk, want Annas had iets machtigers dan een ceremoniële titel.

Hij heerste ongezien en onbetwist. Hij bouwde een rijk dat niemand kon raken. Hij zorgde ervoor dat zijn greep op de macht niet wankelde door hoge posities voor zijn zonen veilig te stellen, die stuk voor stuk het hogepriesterschap op zich namen. Maar zijn bekronende zet moest nog komen. Een meesterzet van politieke manoeuvres. Annas installeerde zijn schoonzoon Kajafas als hogepriester. Kajafas zou deze titel langer bekleden dan wie dan ook vóór hem. De invloed van de familie over de heilige stad zou decennialang verstevigen. Maar er is een duistere kant aan dit verhaal. Wat als Kajafas geen echte macht had?

Wat als de ware macht bij Annas lag? Altijd op de achtergrond loerend. De onzichtbare hand die elke beweging maakte. Terwijl anderen geloofden dat zij de baas waren, bleef Annas' familie onaantastbaar. Hun rijkdom en invloed werden steeds sterker. Alles werd gefinancierd door de munten die werden verzameld van de offers in de tempel. Elke pelgrim die Jeruzalem binnenkwam, elke persoon die verlossing of spirituele troost zocht, liep onbewust in de greep van Annas' rijk. Wanneer Annas naar zijn koninkrijk keek, zag hij zichzelf als de door God aangestelde heerser. Hun opkomst naar de macht was slechts het begin van een veel duisterder verhaal, een verhaal van verraad, ambitie en dood die uiteindelijk zou leiden tot hun eigen ondergang.

Maar hun lot wachtte hen nadat ze hun rol speelden in het veroordelen van Jezus tot het Kruis. Dezelfde touwtjes waaraan ze trokken om de Verlosser te veroordelen, zouden nu worden aangetrokken om hun eigen einde te bewerkstelligen. De tempel in al zijn grandeur was niet alleen een plaats van aanbidding voor Annas en zijn familie, maar een persoonlijk zakelijk imperium. Het was een zorgvuldig georkestreerd systeem waarbij elke pelgrim die kwam om God te eren zichzelf gevangen zag in het web van Annas' invloed.

Het allereerste wat een aanbidder tegenkwam bij het betreden van de heilige ruimte was de behoefte aan tempelmunten. Gewoon geld voldeed niet. Alleen speciaal door de tempel uitgegeven valuta kon worden gebruikt om offers te brengen. En wie controleerde de geldwisselaars? Annas‘ familie.

Ze bepaalden de wisselkoersen en namen een flink deel bij elke transactie. Er was een smetteloos lam nodig om te offeren. Geen probleem. Betaal gewoon vijf keer zoveel als het waard was op de markt. Hun plan was perfect. De mensen waren wettelijk verplicht om te aanbidden. Het was een heilig gebod en elk gebed, elk offer betekende dat er meer goud in hun schatkist stroomde, terwijl eenvoudige families moeite hadden om zelfs het eenvoudigste offer te betalen. Annas' familie werd steeds rijker. Rome was ondertussen volkomen tevreden met deze regeling. Het enige wat ze vroegen was dat de vrede zou worden gehandhaafd.

Er werden belastingen geïnd en controle gegarandeerd zolang aan die voorwaarden werd voldaan. Ze lieten de hogepriesters hun zaken regelen zoals zij dat nodig vonden. Het was het perfecte systeem voor degenen aan de top, maar toen gebeurde er op een dag iets dat hun wereld in duigen zou doen vallen. Een timmerman uit Galilea kwam hun tempel binnen. Jezus gaf niet alleen les, hij handelde. Toen Zijn ogen vielen op de geldwisselaars en de dierenverkopers, laaide er een vuur op in Zijn blik. Tafels werden omvergeworpen. Munten strooiden zich als gevallen bladeren rond en dieren renden vrij rond in de tempel. Mijn Huis zal een Huis van gebed worden genoemd, verkondigde Hij luid voor iedereen. Maar jullie hebben er een rovershol van gemaakt!

Kun je je de woede voorstellen die door Annas heen moet zijn gegaan toen hij die woorden hoorde? Dit was niet alleen een belediging aan het adres van hun bedrijf, het was een directe uitdaging aan hun gezag en erger nog, mensen luisterden. Ze hoorden niet alleen Zijn woorden, ze volgden Hem, geloofden Hem en aanbaden Hem. Hoe kon deze timmerman, deze onruststoker, het wagen het systeem dat alles bij elkaar hield uit te dagen? Als je macht en rijkdom worden bedreigd, wat doe je dan in het geval van Annas en Kajafas? Er was maar één oplossing: Hem het zwijgen opleggen, maar dat moest wel voorzichtig gebeuren. Er keken te veel ogen toe. Ze konden het zich niet veroorloven er een openbaar schouwspel van te maken.

Ze hadden ze een stille en discrete manier nodig om van deze Galileër af te komen, omdat zoveel mensen in Hem geloofden. Daarom bedachten ze hun plan: een geheim proces, valse getuigen, een snelle executie, een eenvoudig probleem opgelost. Maar wat ze in hun arrogantie niet beseften, was dat ze niet alleen vochten tegen een man, ze vochten tegen God. Ze dachten dat ze een onruststoker tot zwijgen brachten, maar in werkelijkheid zetten ze gebeurtenissen in gang die hun hele rijk zouden ontmantelen en zouden leiden tot een lot dat veel erger zou zijn dan ze ooit hadden kunnen bedenken.

Kajafas en Annas waren meer toegewijd aan hun rijkdom en macht dan aan het erkennen van de waarheid die voor hen stond, de Zoon van God Zelf. In hun ogen betekende hun positie en rijkdom meer dan alleen verlossing. Ze dachten dat ze Jezus zonder gevolgen konden kwijtraken, maar in werkelijkheid groeven ze hun eigen graf. God heeft zijn volgelingen altijd beschermd, maar Hij heeft er ook voor gezorgd dat degenen die zich tegen Zijn wil verzetten, de consequenties van hun daden onder ogen moeten zien. Kajafas en Annas stonden op het punt deze waarheid op de meest verwoestende manier mogelijk te leren. Hun straf zou niet alleen een politieke tegenslag zijn, maar een les in Gods gerechtigheid die op hen zou neerkomen wanneer ze dit het minst verwachtten.

In de nacht van het proces tegen Jezus, verbrijzelde Gods waarheid alles waar ze zo hard aan hadden gewerkt om op te bouwen. Het proces zou de wereld veranderen, het brak bijna elke Joodse wet en zette het rechtssysteem op zijn kop. De Joodse wet was duidelijk: processen konden alleen overdag plaatsvinden, nooit 's nachts, en zeker niet tijdens het feest. Er moest een goede verdediging zijn en de getuigen moesten het eens zijn. Maar Annas en Kajafas gaven niets om de wet. Het ging hen alleen om het wegwerken van Jezus. Ze wilden resultaten, ongeacht de kosten.

Jezus werd met gebonden handen door de stille straten van Jeruzalem gesleept, in de duisternis. De kamer van de hogepriester was zwak verlicht met flikkerende olielampen die lange schaduwen wierpen over de mannen die daar verzameld waren. Dit was geen formele rechtszaal, er waren geen aanklachten, geen verdediging. Alleen machtige mannen, verborgen in het donker, klaar om een oordeel te vellen. De getuigen werden binnen gebracht. Kajafas beveelde ze één voor één te komen getuigen om tegen Jezus te getuigen. Maar er gebeurde iets vreemds. Iets onverwachts. Hun getuigenissen kwamen niet overeen.

Volgens de Joodse wet moeten er minstens twee getuigen het eens zijn om iemand ter dood te veroordelen. Maar deze mannen konden hun verhaal niet eens op een rijtje krijgen. Eén getuige beweerde: "Hij zei dat Hij de tempel zou vernietigen en in drie dagen herbouwen." Maar een ander sprak hem tegen. "Nee, Hij zei iets over een tempel die niet met handen is gemaakt." Met elke tegenstrijdig getuigenis groeide de frustratie van Kajafas en zijn plan begon af te brokkelen, maar ondanks dit alles bleef Jezus stil. Hij verdedigde Zichzelf niet, Hij argumenteerde niet. Zijn stilzwijgen sprak boekdelen.

Het bracht deze mannen meer van hun stuk dan woorden ooit zouden kunnen. Je kunt je Kajafas bijna voorstellen, heen en weer lopend. Zijn zorgvuldig opgestelde plannen vielen voor zijn ogen in duigen. Het ochtendlicht naderde spoedig. De straten van Jeruzalem zullen vol mensen zijn. De tijd dringt in wanhoop. Kajafas overtrad weer een heilige wet. Hij ondervroeg ​​Jezus rechtstreeks terwijl hij voor de beschuldigde staat. Kajafas' stem verhief zich. Zijn woede kon hij nauwelijks bedwingen. Hij zei: Ik beschuldig u onder ede bij de levende God. Vertel ons of u de Messias bent, de Zoon van God.

In de kamer hing een gespannen stilte. Jezus keek Zijn aanklager rechtstreeks aan. Zijn woorden waren kalm en weloverwogen, maar ze droegen het gewicht van de eeuwigheid. Jezus zei: Ik ben en jij zult de Mensenzoon zien zitten aan de rechterhand van de Machtige en komend op de wolken van de hemel. Iedereen daar wist precies wat Jezus had gezegd: Hij beweert God zelf te zijn. Hij had net de profetie van Daniël over de goddelijke Messias geciteerd. Op dat moment stortte de wereld van Kajafas in. Hij scheurde zijn gewaad in een dramatisch gebaar van afschuw. Waar hebben we getuigen voor nodig? Je hebt zijn godslastering gehoord, maar Kajafas realiseert zich niet dat hij in zijn blinde haast om Jezus te veroordelen oude profetieën vervult. Profetieën die lang voor zijn tijd waren geschreven.

Jesaja had voorspeld dat de Messias zou worden onderdrukt en gekweld, maar toch zou zwijgen voor Zijn aanklagers. Jezus' stilte, Zijn woorden, Zijn aanwezigheid, ze vervulden allemaal de Schriften. Hoe vaak haasten ook wij ons naar het oordeel toe, zonder te beseffen dat Gods plan reeds in werking is. De mannen die Jezus probeerden te vernietigen, waren verblind door hun eigen macht en ambitie. Ze dachten dat ze de controle hadden, maar in werkelijkheid maakten ze deel uit van een verhaal dat lang voor hun tijd was geschreven. Een verhaal waarin uiteindelijk Gods gerechtigheid zou zegevieren.

De grootste ironie van dit alles is dat Petrus, slechts enkele weken na de kruisiging, in het hart van dezelfde stad zou staan, misschien zelfs voor enkele van dezelfde mannen die Jezus hadden veroordeeld, en moedig zou verklaren: "Jullie hebben de auteur van het leven gedood, maar God heeft hem uit de dood opgewekt." (Handelingen 3:15) Kun je je de schok voorstellen op de gezichten van die priesters die dachten dat ze een einde hadden gemaakt aan het probleem? Hoe konden ze ooit bevatten dat juist datgene waarvan ze geloofden dat het Jezus het zwijgen zou opleggen de katalysator was voor de grootste beweging in de geschiedenis? Ze dachten dat ze erin geslaagd waren. Dat de spijkers en het Kruishout en het verzegelde graf voldoende zouden zijn om deze verontrustende Galileër voor altijd het zwijgen op te leggen.

Maar er gebeurde iets vreemds en angstaanjagends op het moment dat Jezus Zijn laatste adem uitblies. De gebeurtenissen die volgden, zouden een ijzige rilling door de botten van Annas en Kajafas sturen. De mannen die geloofden dat hun macht onwrikbaar was. Annas en Kajafas stonden erbij en keken toe hoe Jezus aan het Kruis hing, ervan overtuigd dat het probleem op het juiste moment zou uitsterven vóór hun ogen. Ze hadden gewonnen, of dat dachten ze tenminste. De spijkers hadden Zijn handen doorboord. De Romeinse soldaten hadden ervoor gezorgd dat Hij dood was en het graf was verzegeld.

Alles was gebeurd, maar het universum leek andere plannen te hebben. Om twaalf uur 's middags, toen de zon op zijn hoogst had moeten staan, viel er duisternis over het land. Het waren niet zomaar wolken of een vluchtige schaduw. Het was een dikke, verstikkende duisternis die drie hele uren aanhield. De straten van Jeruzalem werden griezelig stil. Mensen bleven staan. Hun blikken richtten zich verward en angstig naar de hemel. In de tempel wisselden priesters verbijsterde blikken uit. Het is maar een stofstorm.

Kajafas had misschien geprobeerd hen gerust te stellen, maar zijn stem trilde waarschijnlijk toen hij de woorden sprak. Maar toen riep Jezus nog een laatste keer en stierf. De wereld stond stil en op datzelfde moment begon de grond onder Jeruzalem te beven. Het was niet zomaar een zachte schok, het was een hevige aardbeving, zo krachtig dat mensen de straten op vluchtten. De aarde zelf leek te reageren om in opstand te komen tegen wat er net was gebeurd. Er gebeurde iets dat geen mens, zelfs niet Annas of Kajafas konden controleren.

Maar het meest angstaanjagende was dat het binnenste van de tempel, het enorme voorhangsel, dat het Heilige der Heiligen scheidde, waar alleen de hogepriester eens per jaar mocht binnengaan, plotseling in tweeën scheurde. Het was een 60-meter hoge sluier, zo dik als een mannenhand. Het scheidde Gods aanwezigheid van de mensen. Juist datgene waardoor Kajafas en zijn familie zich onmisbaar voelden, was vernietigd. De barrière die de mensen op afstand van God had gehouden, lag in puin. Stel je de paniek voor die moet zijn ontstaan ​​bij een tempelwerker die bleek en buiten adem naar Kajafas was gerend met het nieuws. Het voorhangsel was uit zichzelf uiteen gescheurd.

Dit was niet zomaar een vreemde gebeurtenis, dit was persoonlijk. Het voorhangsel was niet zomaar een fysieke barrière, het vertegenwoordigde hun exclusieve toegang tot God. Het was de hoeksteen van hun macht. Juist datgene wat hen noodzakelijk maakte in de ogen van de mensen. Zonder dat voorhangsel, wat waren ze? Welke macht hadden ze werkelijk? Kajafas en Annas hadden gedacht dat ze door Jezus het zwijgen op te leggen hun controle zouden behouden, maar in plaats daarvan waren ze getuige geweest van de eerste tekenen dat hun macht, samen met hun band met God, werd verscheurd op het moment dat ze dachten dat ze Jezus' lot hadden bezegeld.

Dat was het moment dat God de sluier scheurde en Zijn plan in werking zette, waarmee Hij voor altijd de loop van de geschiedenis veranderde. Gods directe interventie gebeurde vlak voor zijn ogen. Misschien was het op dat moment dat hij besefte dat de macht waar hij zo wanhopig voor had gevochten reeds aan het wegglippen was en dat hij dit keer niets meer kon doen om het te stoppen. Terwijl de nacht over Jeruzalem viel, begonnen er zich geruchten door de straten te verspreiden. Geruchten die zelfs de meest verharde harten deden huiveren. Mensen die ooit gestorven waren, rechtvaardige mannen en vrouwen die bij velen bekend waren, werden plotseling in de stad gezien. Matteüs 27:52-53 beschrijft het onvoorstelbare.

De graven braken open en de lichamen van vele gestorven heiligen werden tot leven gewekt. Ze verschenen voor velen. Stel je de angst en het ongeloof voor die de harten moeten hebben gegrepen van degenen die deze verhalen hoorden. Dode mensen stonden weer op. Ze liepen, praatten en deelden hun verhalen met de levenden. Stel je nu voor dat dit nieuws de oren van Annas en Kajafas bereikte. Degenen die geloofden dat ze het einde van Jezus hadden georkestreerd. De bovennatuurlijke tekenen ontvouwden zich voor hun ogen. Tekenen die ze nooit hadden verwacht.

Tekenen die alles ondermijnden wat ze dachten te weten over macht. De muren van hun zorgvuldig geconstrueerde wereld brokkelden af ​​en met elk nieuw wonder verslapte hun greep. Ze haastten zich naar Pilatus. Hun angst was voelbaar. "We herinneren ons dat toen hij nog leefde, die bedrieger zei: 'Na drie dagen zal Ik opstaan. We moeten het graf beveiligen. Geef het bevel om het veilig te houden tot de derde dag." Ze smeekten wanhopig om het weinige gezag dat ze nog hadden te beschermen.

Pilatus was misschien onverschillig of te druk bezig om zich er druk om te maken. Er werden bewakers geplaatst. Er werd een Romeins zegel op de steen geplaatst om ervoor te zorgen dat niemand naar binnen of naar buiten kon zonder de aandacht te trekken. Het was een waterdicht plan dachten ze.