11/7 A.K. Emmerich visioenen over de overwinning van de Kerk - Penance Podcast
Anna Katarina Emmerich: Ik zag de H. Maagd Maria, Dochter van de Koning der Koningen, aangevallen en vervolgd. Ze huilde veel om al het bloed dat vergoten zou worden en wierp haar blik op een groep sterke maagden, die aan haar zijde zouden vechten. Ik had veel met haar te doen en smeekte haar om aan mijn land te denken en aan bepaalde plaatsen die ik haar had aanbevolen. Ik vroeg de Priesters iets uit haar schatten, en ze antwoordde: Ja, ik heb grote schatten, maar ze worden vertrapt.

Ze was gekleed in hemelsblauwe kleding. Daarboven kreeg ik van mijn gids een nieuwe aansporing om zelf te bidden en iedereen zoveel mogelijk aan te moedigen om te bidden voor zondaars, en vooral voor eigenzinnige Priesters. "Er komen zeer slechte tijden aan," vertelde hij me. "Niet-Katholieken zullen veel mensen verleiden en met alle mogelijke middelen proberen alles van de Kerk af te pakken." Hieruit zal grote verwarring voortvloeien. Ik had nog een visioen, waarin ik zag hoe het leger van de Dochter van de Koning werd voorbereid.

Een menigte mensen droeg daaraan bij. En wat zij bijdroegen bestond uit gebeden, goede daden, verstervingen en allerlei werken. Dit alles ging van hand tot hand naar de Hemel, en daar werd elk voorwerp, na een bepaald proces te hebben ondergaan, een onderdeel van de wapenrusting waarmee de H. Maagd was bekleed. Je kon niet anders dan bewonderen hoe perfect alles in elkaar paste, en het was indrukwekkend om te zien hoe elk voorwerp iets anders betekende. De H. Maagd was van top tot teen bewapend.

Ik herkende verschillende mensen die hielpen, en ik zag tot mijn verbazing dat hele instellingen en grote en wijze figuren niets bijdroegen, terwijl de belangrijke onderdelen van de wapenrusting afkomstig waren van arme en nederige mensen. Ik zag de strijd. De vijanden waren oneindig veel talrijker, maar de kleine, trouwe groep maakte hele gelederen af. Tijdens de strijd stond de bewapende H. Maagd op een heuvel: ik liep naar haar toe en prees mijn land en de plaatsen waarvoor ik bad.

Haar wapenrusting had iets vreemds: alles had een betekenis; ze droeg een helm, een schild en een borstplaat. Wat de strijdende mensen betreft, zij leken op moderne soldaten. Het was een verschrikkelijke oorlog: uiteindelijk bleef er slechts een kleine groep leiders van de goede zaak over, en zij behaalden de overwinning. Het ongeloof uit de tijd (waarin Anna Katarina leefde) is op zijn hoogtepunt: er zal nog steeds ongelooflijke verwarring heersen, maar na de storm zal het geloof hersteld worden.

Aan de andere kant gingen degenen die de herstelling uitvoerden echter met ongelooflijke activiteit aan de slag. Zeer oude, machtige, vergeten mannen kwamen, gevolgd door vele sterke en energieke jonge mensen, vrouwen, kinderen, geestelijken en leken, en het gebouw was al snel volledig gerestaureerd. Ik zag toen een nieuwe Paus in een processie aankomen. Hij was jonger en veel strenger dan de vorige. Hij werd met grote pracht en praal ontvangen. Hij leek klaar om de Basiliek (de Sint-Pieter in Rome) in te wijden, maar ik hoorde een stem zeggen dat een nieuwe wijding niet nodig was, aangezien het Allerheiligste Sacrament daar altijd was gebleven.

Er zou vervolgens een dubbel feest worden gevierd: een universeel jubileum en het herstel van deKerk. De Paus had, vóór het feest begon, zijn volk reeds bevolen om, zonder enige tegenstand, een groot aantal leden van zowel de hoge als de lage geestelijkheid uit de vergadering van de gelovigen te verdrijven. Ik zag dat ze de vergadering morrend en vol woede verlieten. De Paus nam andere mensen in dienst, zowel geestelijken als leken. Toen begon de grote plechtigheid in de Sint-Pietersbasiliek.

De mannen in witte schorten (vrijmetselaars) gingen rustig en voorzichtig verder met hun sloop, zodat de anderen hen niet zagen: ze waren voorzichtig en op hun hoede. Op het feest van de Zuivering in 1822 vertelde ze het volgende: Ik heb de laatste tijd wonderbaarlijke dingen gezien met betrekking tot de Kerk. De Sint-Pietersbasiliek werd bijna volledig verwoest door de sekte: maar hun werken werden ook verwoest, en alles wat hen toebehoorde, hun schorten en hun gereedschap, werd door de beul verbrand in een vierkant, getekend door schande.

Het was slechts paardenhuid, en de stank was zo sterk dat ik er misselijk van werd. In dit visioen zag ik de Moeder Gods zo hard werken voor de Kerk, dat mijn devotie voor haar alleen maar toenam. De Bruidegom viert zijn huwelijk, dat wil zeggen zijn onlosmakelijke verbondenheid met de Kerk, alsof Hij haar voortdurend vernieuwt. Om haar aan God de Vader voor te stellen, zuiver en onbevlekt in al haar leden, stort Hij onophoudelijk stromen van genade uit.

Maar elk van deze gaven moet verantwoord worden, en onder hen die ze ontvangen, zouden er slechts weinig te vinden zijn die daarvoor in aanmerking komen, als de Bruidegom van de Kerk niet in alle tijden instrumenten had voorbereid die verzamelen wat anderen verspillen, die gebruikmaken van de talenten die anderen afwijzen, die de schulden van anderen betalen.

Voordat Hij Zich in het vlees manifesteerde, in de volheid van de tijd om het nieuwe huwelijk met zijn Bloed te bezegelen, had Hij, door het mysterie van de Onbevlekte Ontvangenis, Maria voorbereid om het oorspronkelijke en eeuwig onbevlekte type van de Kerk te zijn. Het is nu twintig jaar geleden dat mijn Bruidegom mij naar het bruidshuis leidde en mij op het ruwe bruidsbed plaatste, waarop ik nog steeds lig. Ik was in het bruidshuis en zag een luidruchtige bruidsstoet in verschillende rijtuigen aankomen.

De onedele bruid, die door vele mannen en vrouwen om zich heen werd vergezeld, was een lange vrouw met een bronzen voorkomen en de uitstraling van een courtisane. Ze had een kroon op haar hoofd, vele juwelen op haar borst, drie kettingen en drie opzichtige broches, waaraan een aantal instrumenten hingen, figuren die rivierkreeften, kikkers, padden en sprinkhanen voorstelden, en ook kleine hoorns, ringen, fluitjes, enz.

Haar kleding was scharlakenrood. Op haar schouder fladderde een uil, die nu eens rechts, dan weer links in haar oor sprak: het leek wel haar vertrouweling. Deze vrouw, met al haar hofhouding en talloze bezittingen, betrad pompeus het huwelijkshuis en legde iedereen uit wie er aanwezig was. De oude heren en geestelijken hadden nauwelijks tijd om hun boeken en papieren te verzamelen; ze werden allemaal gedwongen te vertrekken, sommigen vol afschuw, anderen vol medelijden met de courtisane.

Sommigen gingen naar de Kerk, anderen in verschillende richtingen, in afzonderlijke groepjes lopend. Ze keerde alles in het huis op zijn kop, zelfs de tafel en het vaatwerk erop. Alleen de kamer, waar de bruidsjurken stonden, en de hal, die ik zag omgevormd tot een Kerk, gewijd aan de Moeder Gods, bleven standvastig en intact. Opmerkelijk genoeg glansden de courtisane, al haar bezittingen en haar boeken met een glanzende glans, en ze had de vieze geur van die glimmende kever, die zo stinkt.

De vrouwen om haar heen waren profetessen: ze profeteerden en steunden haar. Maar deze onedele bruid wilde trouwen, en bovendien met een jonge, vrome en verlichte Priester. Ik geloof dat hij één van de twaalf was die ik vaak grote werken zie verrichten, onder invloed van de Heilige Geest. Hij was voor deze vrouw het huis uit gevlucht. Ze liet hem terugkeren met de meest vleiende woorden. Toen hij aankwam, liet ze hem alles zien en wilde ze alles aan hem overlaten.

Hij bleef een tijdje staan, maar terwijl ze hem indiscreet onder druk zette en alle denkbare middelen gebruikte om hem ertoe te brengen haar als vrouw te nemen, nam hij een zeer ernstige en indrukwekkende houding aan: hij vervloekte haar en al haar handelingen als die van een beruchte courtisane, en trok zich terug. Toen zag ik alles wat bij haar was, vertrekken, wijken, sterven en lasteren. Het hele huwelijkshuis werd in een oogwenk donker en zwart, en de glimmende dingen begonnen te rotten.

De vrouw zelf, volledig verteerd, viel op de grond en bleef daar, haar uiterlijke vorm behoudend, maar alles in haar was ontbonden. Toen alles tot stof was vergaan en overal stilte heerste, keerde de jonge Priester terug, en met hem twee anderen, van wie er één, een oudere man, uit Rome leek te zijn gestuurd. De oude man droeg een kruis dat hij voor het Bruidshuis had geplaatst, dat helemaal zwart was geworden: hij nam iets van dat kruis, ging het huis binnen, opende de deuren en ramen, en het leek erop dat de anderen, die voor het huis stonden, aan het bidden waren, wijdingen en exorcismen uitvoerden.

Er stak een hevige storm op, die door het Huis raasde en waar een zwarte damp uit opsteeg, die ver weg dreef naar een grote stad, waar hij zich in wolken van verschillende grootte verdeelde. Wat het Huis betreft, het werd opnieuw bewoond door een select aantal van zijn vroegere bewoners. Sommigen van hen die met de onreine bruid waren gekomen en zich hadden bekeerd, vestigden zich er ook. Alles werd gezuiverd en begon te bloeien. Ook de tuin keerde terug naar zijn oorspronkelijke staat. Ik zag een groot feest in de Kerk, die na de overwinning schitterde als de zon. Ik zag een nieuwe, zeer strenge en zeer energieke Paus.

Ik zag, voordat het feest begon, vele bisschoppen en predikanten door hem verdreven worden vanwege hun slechtheid. Ik zag toen, bijna vervuld, het gebed: Uw koninkrijk kome. Op 27 december, het feest van Johannes de Evangelist, zag zij de Rooms-Katholieke Kerk schitteren als een zon. Stralen schoten ervan af en verspreidden zich over de hele wereld.

Mij werd verteld dat dit verband hield met de Apocalyps van Johannes, waarop verschillende mensen in de Kerk licht moeten ontvangen, en dat licht volledig op de Kerk zal vallen. Terwijl de strijd op aarde plaatsvond, waren de Kerk en de engel, die spoedig verdween, wit en lichtgevend geworden. Ook het kruis verdween, en in plaats daarvan stond boven de Kerk de grote Vrouw, de H. Maagd Maria, stralend van licht, met een stralende gouden mantel die zich wijd en zijd boven de Kerk uitstrekte.