13/9 H. Carlo Acutis zag OLVrouw van Fatima - Living Faith Daily

Carlo leefde alsof de eeuwigheid reeds aanwezig was in elk moment van zijn gewone dag. Wat zijn familie het meest raakte, was de manier waarop hij het beleefde. Hij bejegende klasgenoten, buren, zelfs vreemden met een liefdadigheid die zijn leeftijd te boven leek te gaan. Antonia, zijn moeder, vroeg hem ooit waar hij zoveel kracht vandaan haalde. Carlo glimlachte slechts en zei: "Omdat Jezus bij mij is." Het was deze stille zekerheid, verborgen achter zijn gewone schoolleven, die hem voorbereidde op de visioenen en genaden.

Hij was een mysticus van het alledaagse. In hem bewoog het bovennatuurlijke zich stil verborgen onder de gewoonten van een gewone tiener. Carlo voelde vaak dingen aan die niemand hem had verteld. Hij leek de zorgen van een vriend te lezen voordat er een woord werd gesproken, of te weten wanneer iemand in de familie gebed nodig had. Hij legde deze gaven nooit uit als visioenen of krachten.

Voor hem was het simpelweg de Heilige Geest die zijn hart leidde. Wat hem onderscheidde, was zijn discretie. Hij sprak weinig over zijn innerlijk leven en zocht nooit aandacht. Hij gaf de voorkeur aan de stilte van eucharistische aanbidding, waar hij inzichten ontving die zijn leeftijd te boven gingen. In die uren vóór het H. Sacrament leerde Carlo de waarheid niet uit boeken, maar rechtstreeks van God. En het was in deze verborgen school van gebed dat de meest mysterieuze ontmoetingen zich begonnen te ontvouwen.

Carlo vertelde haar ooit zachtjes dat hij tijdens het gebed de Maagd van Fatima had gezien en dat zij haar eigen hart in het zijne had geplaatst. In Fatima beloofde OLVrouw dat haar Onbevlekte Hart de toevlucht zou zijn op de weg die zielen naar God zou leiden. Te horen hoe zij dat Hart in Carlo plaatste, is een glimp te zien van hoe God nieuwe getuigen voor elke leeftijd opwekt. Een tiener, verborgen in Milaan, droeg stilletjes de belofte van Fatima, hernieuwd voor onze tijd, in zich.

Hij leefde alsof er niets was gebeurd. Hij bleef schoolcomputers gebruiken en voetballen. Maar zijn moeder merkte een nieuwe ernst in zijn gebed. De rozenkrans vloeide natuurlijk van zijn lippen. Zijn eucharistische aanbidding werd langer, intenser. Ze herinnert zich dat hij zei: "OLVrouw heeft haar Hart hier gelegd. Ik mag het niet verraden." Zo'n uitspraak, afkomstig van een jongen van 15, getuigt van een roeping.

Zijn leven werd een levend echo van Fatima, die ons eraan herinnert dat haar Hart niet alleen een woning zoekt in verschijningen, maar in de harten van hen die ja zullen zeggen. Daarom is Carlos getuigenis belangrijk. Het vertelt ons dat Fatima niet voorbij is. Het leeft voort in de verborgen trouw van de jongeren die zich door Maria lieten leiden. En het nodigt ons zelfs vandaag uit om te vragen of we haar Hart in het onze mogen laten wonen. Antonia herinnert zich een ander moment waarop Carlos met ongewone ernst sprak.

Hij vertelde haar dat OLVrouw van Fatima hem ooit een glimp had laten opvangen van de gruwelen van de hel. Hij zei: "Mama, niets op aarde kan die duisternis uitdrukken." Hij herinnerde zijn moeder aan de woorden van Jacinta, die zei dat veel zielen naar de hel gaan omdat niemand voor hen bidt of offert. Carlo benadrukte dat gebed en offer dringend zijn. Vanaf dan kregen zijn dagelijkse rozenkrans en eucharistische aanbidding een nieuwe intensiteit. Hij bad niet alleen voor zichzelf, maar ook voor talloze vreemden, ervan overtuigd dat zelfs één daad van liefde een ziel van de ondergang kon redden.

Carlos brengt ons de getuigenis van Fatima's waarschuwing in onze eeuw met een helderheid die niet kan worden genegeerd. De realiteit van eeuwige scheiding is een aanwezige mogelijkheid. Bid, offer en verspil geen tijd. Dit visioen werd voor Carlo geen wanhoop, maar een missie. Als het gevaar van de hel reëel is, dan is de kracht van de genade dat ook. Hij droeg beide waarheden samen: de urgentie van de waarschuwing en de hoop op redding. En deze balans maakt zijn getuigenis profetisch voor ons vandaag.

Zr Lucia van Fatima verscheen aan hem en herinnerde hem aan de devotie van de eerste zaterdagen, een eenvoudige gewoonte van biecht, communie, de rozenkrans en meditatie, opgedragen ter ere van het Onbevlekte Hart van Maria. Zuster Lucia vertelde hem dat deze devotie het lot van de wereld kon veranderen. Hij leefde ernaar. Maand na maand moedigde hij anderen aan om zich bij hem aan te sluiten in het eren van de Eerste Zaterdagen. Voor hem was het een spiritueel wapen. Hij legde zijn moeder uit dat als genoeg harten reageerden, oorlogen konden worden voorkomen, gezinnen genezen en ontelbare zielen gered.

Hij vaak sprak over de verborgen kracht van deze kleine offers. En haar zoon hield vol dat de Hemel stille trouw meer waardeert dan lawaai. Hij geloofde dat de eerste zaterdagen er voor elk katholiek gezin van vandaag zijn. De boodschap die in 1917 aan kinderen werd toevertrouwd, werd nu gedragen door een jongen van het nieuwe millennium. Carlo beschreef ooit een visioen van het St-Pietersplein.

Hij vertelde haar dat hij een engel met een trompet boven de menigte zag staan, terwijl OLVrouw van Fátima bij de basiliek verscheen. Om haar heen was een menigte. Toch droeg het tafereel een waarschuwende lading. Carlo zei dat het visioen geen triomf was, maar een beproeving. Hij legde uit dat er grote moeilijke tijden aanbraken voor het Christendom en dat de oorzaak daarvan ongehoorzaamheid zou zijn.

In dat visioen begreep hij dat ongehoorzaamheid de Kerk dieper zou kwetsen dan vervolging van buitenaf. Hij zei dat het gevaar niet alleen van de wereld komt. Het komt wanneer we weigeren naar God te luisteren. Als de bazuin van de engel waarschuwt voor het oordeel, roept hij ook elke ziel terug naar de gehoorzaamheid die leven brengt. Als er één mysterie is dat Carlo meer dan welk ander ook kenmerkt, dan is het wel zijn liefde voor de Eucharistie.

Zijn moeder herhaalt vaak zijn eenvoudige maar onvergetelijke zin: "De eucharistie is mijn weg naar de Hemel." Voor hem was de dagelijkse mis geen verplichting, maar een reddingslijn. Hij plande zijn dagen eromheen, overtuigd dat niets op aarde te vergelijken was met het werkelijk aanwezig zijn van Christus in het H. Sacrament. Zijn moeder herinnert zich hoe Carlo na school naar de aanbidding snelde, knielend voor lange tijd in stilte.

Hij vertelde haar dat hij vóór de Eucharistie niet alleen vrede voelde, maar ook helderheid, alsof de antwoorden op de levensvragen rechtstreeks aan zijn hart werden gegeven. Het was een verbintenis die hem transformeerde. Zijn geduld met klasgenoten, zijn liefdadigheid voor de armen, zelfs zijn vreugde in het gewone, vloeiden allemaal voort uit die verborgen ontmoeting met de Heer. Carlo stortte zijn passie voor computers ook in het dienen van de Eucharistie.

Zijn tentoonstelling over eucharistische wonderen werd een wereldwijd instrument voor evangelisatie. Hij wilde dat de wereld zag dat Christus' aanwezigheid niet symbolisch, niet ver weg is, maar echt, zo echt dat brood voor de ogen van de wetenschap tot levend vlees is geworden. Zijn moeder zegt dat deze overtuiging hem zelfs tijdens zijn ziekte kracht gaf. Toen hij leukemie kreeg, offerde Carlo zijn lijden op voor de Kerk en de Paus, en zei dat elke mis, elke communie meer waarde had dan alle schatten van de wereld. Zo was zijn eucharistische devotie niet abstract, maar belichaamd vreugde in gezondheid, standvastig in ziekte.

Als OLVrouw van Fatima hem haar Hart gaf, dan was het in de Eucharistie dat deze gave tot leven kwam. Het leidde Carlo en Carlo leidde anderen naar Christus, die werkelijk aanwezig is. En in die aanwezigheid ligt de hoop niet alleen voor één jongen, maar voor de hele wereld.

Zijn online tentoonstelling van eucharistische wonderen heeft miljoenen mensen bereikt, lang na zijn dood. Zo werd Carlo wat velen nu een heilige influencer noemen. Hij bewees dat het internet, dat zo vaak wordt gebruikt voor verleiding, ook een preekstoel van de waarheid kan zijn. Antonia gelooft dat dit de reden is waarom zijn getuigenis jonge harten raakt. Carlos liet zien dat heiligheid niet gaat over het verlaten van het gewone leven, maar over het heiligen ervan.

Hij was benaderbaar, vrolijk en modern, maar toch diep geworteld in de traditie. Voor gezinnen die bang zijn dat hun kinderen afdwalen, wijst ze Carlo aan als een teken dat heiligheid mogelijk is, zelfs in het digitale tijdperk. In zijn laatste dagen, verzwakt door leukemie, maar toch helder van geest, fluisterde Carlo haar toe: "Mama, er komen moeilijke tijden voor de jeugd van de wereld. Velen zullen zich verliezen in dingen die vreugde beloven, maar alleen leegte brengen. Wees niet bang. Door mijn verhaal zal een hele generatie terugkeren tot God."

Hij hield vol dat de Eucharistie de redding van de laatste tijden zou zijn. Wanneer alles verloren lijkt, vertelde hij haar dat wanneer het geloof bijna is uitgedoofd, de werkelijke aanwezigheid van Jezus in de Eucharistie de harten levend zal houden. Deze woorden troffen haar als een profetie. Ze herhaalde de waarschuwingen van Fatima dat ongehoorzaamheid en onverschilligheid de Kerk zouden kwetsen, maar dat genade nooit zou ontbreken. Carlo voegde een belofte van hoop toe. Hij zei dat hij vanuit de Hemel zou voorspreken, vooral voor de jongeren die te maken hadden met verslaving, depressie en wanhoop.

Hij zwoer voor God en OLVrouw dat geen enkele jongere die oprecht een beroep op hem deed, zonder hulp zou blijven. Deze generatie loopt het risico haar geloof te verliezen onder het gewicht van afleiding en ongehoorzaamheid. Maar de remedie is even echt. Een nieuwe generatie heilige jongeren, gesterkt door de Eucharistie en het Onbevlekte Hart van Maria, zal opstaan ​​om licht te brengen in het donkerste uur. Hij legde zijn moeder uit dat vier eenvoudige stappen, biecht, communie, rozenkrans en meditatie, het onbevlekte hart konden troosten en de straffen die boven de wereld hingen, konden afwenden.