20/9 La Salette, de toekomst van de wereld! - Mother & Refuge

Op 19 september 1846 verscheen OLVrouw aan twee kinderen. De 14-jarige Melanie Calvat, en de 11-jarige Maximin Giraud. In die tijd onderging Frankrijk een enorme transformatie. Frankrijk leed nog steeds onder de gevolgen van de Franse Revolutie van 1789. En dit was echt het begin van wat veel wetenschappers en historici zouden noemen als het begin van het modernisme, toen de hele wereld transformeerde. Het atheïsme begon ook wortel te schieten. Veel mensen gingen niet naar de mis, vooral omdat de revolutie in die tijd in Frankrijk de Katholieke Kerk had vernietigd of probeerde te vernietigen, en veel priesters en nonnen waren in ballingschap.

Daarom leed Frankrijk hieronder, vooral op het platteland. In de bergen, zoals in La Salette gingen mensen niet naar de mis. Ze werkten omdat de revolutie ook zoveel armoede en onrust had achtergelaten. De bergbewoners voelden dus echt de gevolgen van deze tragedies die zich in de grote steden afspeelden en La Salette was daarop geen uitzondering. Er zijn zelfs verhalen die zeggen dat de sacramenten zo volkomen verwaarloosd werden dat zelfs mensen zich schaamden om 's ochtends vroeg naar de mis te gaan, alleen maar om gezien te worden. Het was dus echt zo erg dat kerken leeg waren.

Zelfs priesters gaven het op, ze verlieten zelfs het priesterschap, omdat ze gewoon niemand hadden om te bedienen. En Maximin en Melanie waren een product van dit soort samenleving, waar ze geboren waren in een klein gehucht, een reeks dorpen waar ze geen religieuze opvoeding kregen. En natuurlijk, als je in armoede leeft, heb je het elke dag moeilijk, religie is wel het laatste waar je aan denkt. Daarom kenden geen van de kinderen hun gebeden. Niet alleen waren ze niet religieus, maar ze behoorden ook echt tot de allerlaagsten in de maatschappij.

Ik denk zelfs dat sommige mensen in de moderne geneeskunde zouden kunnen beweren dat ze een jeugdtrauma hebben opgelopen, vooral Melanie, omdat ze in armoede steeds van huis naar huis werd verplaatst. Ze was weg van haar ouders. Maximin had waarschijnlijk ADHD en hij was erg vergeetachtig, en die eigenschap van hem bleef hem de rest van zijn leven bij. Deze kinderen konden zich helemaal niets herinneren. En toen Melanie en Maximin op de berg waren, kenden ze elkaar niet echt.

Ze kenden elkaar maar twee dagen. En dat komt doordat Melanie, die reeds de berg op ging om de koeien en de schapen te hoeden, een andere partner had, een andere herder. Maar wat er gebeurde, was dat die herder erg ziek werd en niet naar de berg kon. Dus moesten ze een vervanger vinden voor de zieke en ze vonden Maximin. Maar iedereen zei zelfs: "Waarom Maximin? Die jongen is een verstrooid brein. Hij kan zich niets van zijn leven herinneren." Daarom namen ze Maximin.

Dit was waarschijnlijk de manier van de Hemel om de twee kinderen samen te brengen, zuiver voor dit doel, want als het Melanie en haar oorspronkelijke partner waren die de koeien aan het hoeden waren en aan wie OLVrouw verscheen, had dat nog meer twijfel kunnen zaaien, juist omdat ze elkaar goed kenden. Deze twee kinderen werden samen gebracht en kenden elkaar niet vóór de verschijning. Melanie en Maximin weiden hun koeien maar ze vielen in slaap. Ze deden een heerlijk middagdutje en werden wakker. Melanie was de eerste die wakker werd en ze schrok erg omdat ze de koeien niet kon vinden. Ze sliepen blijkbaar twee uur.

En de zon begon onder te gaan en ze maakte Maximin wakker en zei: Maximin, sta op, want de koeien zijn weg. We moeten naar huis, anders krijgen we problemen met onze werkgevers. Daarom gingen ze omhoog, ze gingen de kloof in en ze troffen hun koeien vredig aan. Toen ze zich omdraaiden, zagen ze een helder licht boven op de rots, vlakbij de plaats waar ze sliepen en waar ze hun lunch hadden neergelegd. In Melanies woorden zei ze dat het leek alsof de zon was gevallen, omdat hij zo fel scheen. En weet je, Maximin was de eerste die zei: "Melanie, pak je stok. Ik houd de mijne vast." Ze waren erg bang.

En ze wisten niet zo goed wie OLVrouw was. Dus tot de verschijning in 1851 werd goedgekeurd, noemden ze haar alleen de mooie dame. Ze zeiden dus alleen dat deze mooie dame op de rots zat en ze huilde. Maximin zou later zeggen dat het verdriet op haar gezicht zo krachtig was dat hij het nooit vergat. Hij zei dat hij nog nooit zoiets moois had gezien. Deze mooie dame staat op, en ze merkt hun angst op en zegt tegen hen: "Kom dichterbij, mijn kinderen. Wees niet bang. Ik heb goed nieuws."

Daarom gingen ze naar deze mooie dame en later zouden ze zeggen dat ze een lange, mooie dame was, gekleed zoals de lokale vrouwen uit de regio. Ze droeg een muts, een sjaal en ze had een geeloranje schort met gespen, haar schort en haar sjaal. Op haar hoofd droeg ze rozen en om haar nek droeg ze een crucifix. En de kinderen zouden later zeggen dat het licht dat de dame omgaf niet van haar kwam, maar van de crucifix op haar borst. En ze zouden later getuigen dat het crucifix, het lichaam van het crucifix, het corpus van het crucifix, heel levend leek.

En zelfs de kleren die ze droeg, zou Maximin later zeggen, waren gemaakt van een materiaal dat hij nog nooit op aarde had gezien. Het was gemaakt van licht. En de kinderen konden het gewoon niet echt uitleggen. De vrouw huilde op dat moment, huilde onophoudelijk. En ze sprak: als mijn volk zich niet overgeeft, word ik gedwongen de arm van mijn Zoon los te laten, omdat hij zo zwaar is, zo verpletterend dat ik hem niet langer kan tegenhouden. En toen zei ze: Hoe lang heb Ik reeds voor je geleden? Als ik dat niet doe, als ik niet wil dat mijn Zoon je in de steek laat, voel ik me verplicht onophoudelijk tot Hem te bidden en wat jullie betreft, je schenkt er geen aandacht aan.

Hoe goed je ook bidt, hoe goed je ook handelt, je zult nooit de moeite die Ik voor jullie heb gedaan, kunnen goedmaken. Het laat gewoon de krachtige voorspraak van OLVrouw zien en haar hechte band met Jezus. Ze vervolgt: Weet je, ik heb je zes dagen gegeven om te werken, maar de zevende heb Ik voor mezelf gereserveerd, maar niemand wil die aan mij geven. Niemand gaat naar de mis.

Dit zijn de twee redenen die de arm van Jezus zo zwaar maakten:

1 het gebrek aan eerbied in de mis en mensen die niet naar de mis gingen, en ze werkten op zondag.

2 het misbruiken van de naam van de Heer.

En nogmaals, na de Franse Revolutie, verminderde de Franse regering echt de status van de Kerk en voerde ze echt wetten in voor de scheiding tussen Kerk en staat. De geestelijkheid stond in die tijd in een heel slecht daglicht, tot het punt dat Katholieken zich zelfs schaamden om naar de mis te gaan, en dit was het geval in La Salette. En een van die wetten was dat mensen op zondag moesten werken. En als je toen arm was dan was het helaas het laatste waar je aan zou denken om op zondag naar de mis te gaan, want, weet je, mensen zeiden dingen als: nou, we zitten in deze positie.

Wat gaat God doen? Daarom moeten we op zondag werken. Wat heeft Hij voor ons gedaan? Dit waren dus het soort gesprekken dat plaatsvond in dorpen en niet alleen in de grote steden. Toen OLVrouw in La Salette verscheen, zei ze: als je daarmee doorgaat, zul je niets meer te eten hebben tegen Kerstmis. Alle aardappelen en tarwe die je zag, zullen vergaan. Het was heel direct. Als de tarwe bedorven is, is dat jullie schuld. En ze zei zelfs: "Ik heb je vorig jaar gewaarschuwd voor de aardappelen, maar je hebt er geen aandacht aan besteed. In plaats daarvan, toen ze bedorven waren, misbruikte je de naam van mijn Zoon. En daarom, als je daarmee doorgaat, zullen ze blijven rotten tot Kerstmis."

Voor de armen was dit enorm moeilijk, ze hadden geen andere keuze dan te werken. En de armen werden steeds armer. Maar toen zei OLVrouw via Maxim en Melanie, dat je moet weten wat je prioriteiten zijn. OLVrouw zei: Als jullie gewoon zouden bidden en doen wat ik jullie vroeg, zou ik de aardappelen vanzelf laten groeien en de druiven vanzelf laten groeien en zouden jullie eten hebben. Ze zegt eigenlijk: als jullie voor mij kiezen en voor God en jullie doen wat jullie gevraagd wordt, dan kunnen er wonderen gebeuren en zal ik jullie voeden.

Daarom stel gevoed worden niet boven God. Het gaat er echt om de Heer te vertrouwen en Hem boven alles te stellen, want dat is het eerste gebod, waar wij mensen, wij de zaken in eigen hand nemen en daardoor gebeuren al deze rampen en tragedies door ons eigen toedoen. Sommige mensen zich zouden afvragen waarom de H. Maagd Maria het woord 'ik' gebruikte: 'Ik gaf je zes dagen om te werken en de zevende reserveer ik voor mezelf'. Dit is heel bijzonder omdat in het Oude Testament, de profeten in de eerste persoon namens de Heer spraken. Daarom kwam Maria hier ook als profeet en benadrukte echt: Hé jongens, jullie moeten je zaakjes op orde krijgen, dit is heel ernstig wat jullie doen.

Daarom huilde de Heilige Maagd tot het einde toe, want die twee dingen deden mensen niet: ze gingen niet naar de Mis en als ze dan toch naar de Mis gingen, was dat eigenlijk gewoon om religie te bespotten, en Maria zegt dat heel specifiek tijdens de vastentijd. En de mensen vloekten veel. OLVrouw was zelfs veel directer dan in Fatima. Daar gaf ze letterlijk de oplossing gaf, zoals: wil je een gemakkelijke toegang tot verlossing? Nou, ga dan op zondag naar de mis. Houd de dag des Heren heilig en gebruik de naam van de Heer niet ijdel. Wat er ook uit je mond komt, wees er waakzaam voor, want wat je ook zegt, het komt ook bij je terug.

En La Salette heeft niet de grote wonderen zoals het grote zonnewonder in Fatima en een bron zoals in Lourdes. Ik bedoel, er is ook een bron in La Salette, maar dat is niet zo gekend. Het was bijna alsof Moeder Maria zei: als je een wonder wilt, moet je je leven veranderen. Stem je leven af op de wil van de Heer. Houd de sabbat heilig. Heb eerbied voor de naam van God en je zult zegeningen ontvangen. De tarwe en de aardappelen zouden zichzelf zaaien. Een van de dingen is dat we op zondag naar de mis gaan.

Het is gewoon de enige dag die de Heer ons daadwerkelijk heeft gevraagd om die tijd of dag met Hem door te brengen. Dat is de basis. De Heer is er juist blij mee dat we tijd met Hem doorbrengen, maar dan kom je uiteindelijk toch niet opdagen. En dan kunnen we de Schriften lezen en tijd met ons gezin doorbrengen.

Ik was benieuwd naar het kruis zelf. Het lijkt erop dat ze kettingen heeft, en dan de rozen en dan het kruis. Kun je ons iets vertellen over de symboliek? Het was de eerste keer dat ik een ​​kruisbeeld zag met een hamer en een nijptang aan de zijkanten. De hamer en de nijptang symboliseren wat we zouden moeten kiezen in ons dagelijks leven. De hamer klopt de nagels van Christus in het Kruis, en dat zijn onze zonden.

En de nijptang trekt de nagels eruit en zo maken we het lijden van Christus minder zwaar. Door berouw, bekering en de Biecht en door middel van daden van liefde doen we dingen die God echt aangenaam zijn. En God gaf ons een vrije wil om elke dag te kiezen wat we gaan doen. Het gaat erom hoeveel liefde heb je voor God? En er is ook een dualiteit tussen de kettingen, en de rozen. De ketting is nog steeds zonde, maar rozen zijn onze boetedoening. OLVrouw zei dat we allen een keuze hebben.

We kunnen doen wat we willen, maar we zijn niet vrij om de gevolgen te kiezen die de keuzes die we maken, met zich meebrengen. En daarom kwam OLVrouw, omdat ze ons begeleidt bij het maken van die zorgvuldige keuzes, omdat ze zegt: "Je gaat niet naar de zondagsmis en je vloekt en gebruikt de naam van de Heer ijdel."

Het klinkt misschien heel orthodox voor de moderne Katholiek en de moderne Christen, maar zelfs in deze tijd is het belangrijk om de woorden die je kent te herformuleren, wat we ook zeggen, wat er ook uit onze mond komt, omdat alles wat we zeggen een weerspiegeling is van ons innerlijk leven. Zelfs hier in La Salette wilde OLVrouw ervoor zorgen dat we dat innerlijke leven van ons op één lijn brengen en letten op wat we zeggen.

Los daarvan, denk ik, afgezien van het ijdel misbruiken van de naam van de Heer, de H. Maagd echt de kracht van woorden wil benadrukken, omdat wat we zeggen er echt toe doet. En het is niet zo moeilijk om één uur voor de Heer te reserveren uit zeven dagen in een week. De Heer vraagt ​​slechts één of twee uur. Het is heel belangrijk dat we die twee geboden vooral naleven en helaas worden die geboden vandaag de dag nog steeds niet nageleefd. Veel Katholieken denken nog steeds dat het oké is om de mis doordeweeks bij te wonen, maar niet op zondag.

Maar de Heer zei specifiek dat de zondag de rustdag is, omdat de Heer rustte. Duidelijker kan het niet. Ik wilde eindigen met deze gedachte van Johannes Paulus II in 2000: Zoals ik schreef ter gelegenheid van de 150e verjaardag van de verschijning van OLVrouw in La Salette, dat het een boodschap van hoop is, want onze hoop wordt gevoed door de voorspraak van haar die de Moeder van de mensheid is. Moge de verkondiging van deze hoop altijd centraal staan ​​in je ontmoeting met de mensen van vandaag.

Daardoor kunnen onze tijdgenoten ervan verzekerd zijn dat verdeeldheid niet onherstelbaar is en dat het altijd mogelijk is om berouw te tonen voor iemands ontrouw om een ​​verzoende mensheid op te bouwen en de Heer te volgen. Want niets ligt buiten Gods bereik. Mijn mening hierover is juist heel actueel, want we zitten in het jubeljaar. Wij zijn pelgrims van hoop en dit is echt geen toeval dat dit ons thema is voor dit jaar een jaar van hoop is. OLVrouw zei dat als ze zich bekeren, dit zal gebeuren, dan zal er overvloed zijn. Er zal overvloed zijn als mensen zich bekeren en het zijn dingen waar we daadwerkelijk een keuze mee kunnen maken.

En weet je, als je het juiste kiest, de juiste dingen waar de Heer echt blij mee is, dan zou het goed moeten zijn. En in een van de boodschappen van OLVrouw aan Melanie en Maximin vroeg ze: bidden jullie? De kinderen zeiden nee, en toen zei ze dat je het al doet door gewoon het Onze Vader en het Weesgegroet te bidden, dat zijn de basisprincipes. Het is niet gemakkelijk maar je kunt gewoon klein beginnen. Dat geeft hoop en om naar het soort heiligheid te groeien waar God zo van houdt. Als we ons bekeren en de boodschap naleven die God wil dat we naleven, en als we naar de mis gaan en ons realiseren wat ons in de mis en in de H. Schrift wordt aangeboden, is er zoveel om blij over te zijn en zoveel om te vieren.

En met de Franse Revolutie, hebben we dat de mens het middelpunt van het universum is, en uiteindelijk eindigt dat in een extreem lege en eenzame situatie als we onszelf centraal stellen, en dat doen we niet als we weten dat God de Schepper is en dat Zijn Zoon de Verlosser is die ons naar Zijn glorie brengt en ons laat delen in Zijn leven door deel te nemen aan de sacramenten, en door ons te voeden met de Eucharistie en hoe we Zijn leven kunnen leiden, wat een geweldige roeping is.