2/11 Exorcist-Pr Dan Reehil: verborgen spirituele effecten van de H. Mis in je leven - Living Faith Daily

Ben je ooit uit de mis gekomen en je niets voelde? Je knielt, je bidt, je ontvangt Hem. Maar je hart blijft stil en ergens in je begint een vraag te fluisteren. Is er echt iets in me gebeurd of was het allemaal maar een ritueel? Pr Dan Rehill heeft als exorcist-priester gezien wat de meesten van ons nooit zien: dat de grootste genadegevechten vaak helemaal geen geluid achterlaten.

Hij zegt dat de Eucharistie niet eindigt wanneer de Mis eindigt. Het blijft bewegen en ademen in je nadat de kaarsen zijn uitgegaan. Dat je niets voelt, betekent niet dat God afwezig is. Het betekent dat Hij werkt waar je zintuigen niet kunnen komen. Geloof begint niet wanneer je Zijn aanwezigheid voelt, maar wanneer je ervoor kiest om te spreken, zelfs in het donker. Er is een soort stilte die geen troost biedt. Die komt na het gebed, na de psalmen, nadat de laatste kaars gedimd is. Pr Dan Rehill verwerpt deze angst. Hij noemt deze stilte een heilige taal, een taal die geleerd wordt door te blijven. Een taal geschreven in gehoorzaamheid.

Genade is zelden luid. Ze beweegt als zuurstof door de longen. Onzichtbaar, constant leven zelf. Wanneer je de Eucharistie ontvangt, komt Christus volledig in je verhaal. De reine delen en de verborgen kamers. Je voelt misschien niets dramatisch. Toch beginnen fundamenten te verschuiven. Oude knopen worden losgemaakt zonder spektakel. Herinneringen ontdooien zonder tranen. De Heer was niet in de storm, maar in het zachte gefluister. Zo leert 1 Koningen 19:12. Stilte is niet God die liefde achterhoudt.

Stilte is God die dichterbij komt. Dichterbij dan gevoel, dichterbij dan gedachte. Houd die stilte nog even vast. Laat de stilte rijpen tot vertrouwen. Laat vertrouwen rijpen tot luisteren. Als je ziel pijn doet in de stilte, benoem de pijn dan voor Hem. Hij antwoordt waar woorden niet kunnen komen. En terwijl de kerk leeg raakt, blijft Hij in je werken. Zoals wortels onder harde grond, zoals licht onder een gesloten deur, zo begint de Hemel te herstellen. Aanvankelijk ongezien, zeker in tijd, sterk genoeg om je vooruit te helpen. Je kunt elektriciteit niet zien, maar het verlicht elke verborgen hoek. Je kunt de wind niet zien, maar toch buigen hele wouden ervoor, en zo is het ook met de genade van de Eucharistie.

Hij beweegt waar het zicht tekortschiet. Hij zwoegt waar het geluid niet kan doordringen. Pr Dan Reehil noemt dit het stille vuur van de Hemel. Door constante, trouwe gemeenschap vervaagt de H. Aanwezigheid niet wanneer de laatste hymne eindigt. Hij stroomt door je ziel als een stroom onder de huid. Elke ontvangst van Christus is een invasie van licht, een heilige vloedgolf die centimeter voor centimeter door lang vastgehouden duisternis voortbeweegt. Het is de kracht die het geweten herbouwt. Het is de rust die het denken herbedradt. De Eucharistie is niet statisch. Ze is levend, een goddelijke polsslag die klopt in je menselijkheid.

Jij merkt de beweging misschien niet, maar de Hemel merkt het wel. Woede begint op te lossen. Oude wrok verliest gewicht. De wil leert opnieuw te vergeven. Genade beeldhouwt in stilte. Zoals water op koppige steen, houdt ze vol zonder geluid. Ze verplettert weerstand totdat het hart de contouren van Christus aanneemt. Paulus noemde het mysterie. Het is God die in je werkt om te willen en te handelen naar Zijn voornemen. Filippenzen 2:13. Dit is de onzichtbare werkplaats. Jij bent het marmer. Hij is de beeldhouwer.

Elke gemeenschap kerft een beetje meer helderheid, een beetje meer tederheid, een beetje meer gelijkenis met Hem. Als je je onveranderd voelt, laat je dan niet misleiden door de stilte. Zelfs als je niets voelt, is de kunstenaar nog steeds aan het werk. Hij maakt glad wat de zonde ruw maakte. Hij bouwt weer op wat angst instortte. Hij tekent zijn beeld op het oppervlak van gewone dagen. De Schrift bezegelt de belofte. Wie Mij eet, zal leven door Mij. Johannes 6:57. Het leven gaat hier dieper dan emotie. Het beweegt als wortels die levend water zoeken. En wanneer het beeldhouwwerk bijna voltooid is, zul je het patroon herkennen.

Het zal het gelaat van Christus zijn dat stilletjes vanuit je eigen gelaat schijnt. Houd vast aan dit verborgen werk. Bewaar het met geduld. Want de kracht die je niet ziet, is reeds bezig je te hervormen. Sommige wonden bloeden nooit. Ze leven onder beleefde glimlachen. Ze verbergen zich in gelach aan eettafels. Ze blijven stil gedurende tientallen jaren van gebed. Je loopt de Mis in met ze, in de hoop dat genade ze eindelijk zal vinden. Je loopt naar buiten en de pijn gonst nog steeds onder je huid. Pijn waar nooit woorden voor waren. Verlies dat nooit een einde vond. Spijt vermomd als kracht.

Pr Dan Reehil kent deze wonden. Hij heeft ze zien vervagen, niet door exorcisme of bevel, maar door de langzame genezing van de Eucharistie. Wanneer je het lichaam van Christus ontvangt, komt Hij niet alleen in je lichaam, maar ook in je verhaal. Hij beweegt zich door elke herinnering heen, op zoek naar de deuren die je hebt dichtgelast. Hij kent het verdriet dat je hebt weggepraat, de schuld die je hebt vergoelijkt, de afwijzing die je onder religie hebt begraven, en Hij raakt ze één voor één aan met een geduld dat geen enkele menselijke hand kan evenaren. Genezing begint niet altijd met voelen. Het begint in aanwezigheid.

Zijn aanwezigheid in je pijn. Geen drama, geen spektakel, alleen de stille botsing van goddelijke liefde en menselijke breuk. Een vrouw zei tegen Pr Dan: "Ik begrijp het niet, maar ik maak geen ruzie meer met iedereen." Ze merkte het wonder pas op toen de vrede reeds was ingetreden. Zo geneest de Eucharistie. Langzaam genoeg om gemist te worden, diep genoeg om te blijven duren. Jesaja voorspelde het. Door Zijn wonden, worden wij genezen. Jesaja 53:5. Die woorden zijn de tegenwoordige tijd van elk altaar. Wanneer je Hem ontvangt, buigt de Genezer zich over je ziel. Hij drukt Zijn wonden tegen de jouwe, en iets heiligs brengt kracht over.

De pijn kan nog nagalmen, maar de kracht ervan begint af te nemen. Het houdt op je stemmingen te beheersen. Het houdt op je naam te bezitten. Genezing is niet altijd luid. Soms lijkt het op vrede die niemand anders begrijpt. Soms voelt het als stilte die plotseling ophoudt met kwetsen. Als je tranen opgedroogd zijn, heeft Christus ze misschien reeds om je gehuild. Blijf openstaan ​​voor deze verborgen genezing. Want de Eucharistie voedt niet alleen, maar herstelt ook. Het verzoent. Het bouwt de gebroken architectuur van de ziel weer op. En de stille genezing die nu in je plaatsvindt, bewijst dat de Hemel je naam nog steeds herinnert.

Er zijn gevechten die je nooit ziet. Ze ontvouwen zich in de stilte van je ziel. Niet elke wond bloedt en niet elke aanval maakt lawaai. Pr Dan Reehil heeft het in zijn bediening gezien. Zielen die bezwaard zijn, families die verscheurd zijn, harten die verduisterd zijn door dingen die ze niet kunnen benoemen. Hij heeft iets opmerkelijks gezien. Wanneer iemand met waar geloof de Eucharistie begint te ontvangen, begint de duisternis zich terug te trekken, omdat de aanwezigheid zelf kracht uitstraalt. Hij noemt het de wapenrusting van het licht en hij zegt dat geen enkele kwade macht het kan verdragen. Wanneer Christus in je komt, bekleedt Hij de ziel met helderheid. Jij ziet het misschien niet, maar de onzichtbare wereld wel.

Demonen herkennen het onmiddellijk. Ze deinzen terug voor het licht dat zich vastklampt aan hen die waardig ontvangen. Bij exorcismen heeft Pr Dan het gezien. Iemand die dicht bij het altaar leeft, is moeilijker te onderdrukken, moeilijker te misleiden, moeilijker te vernietigen. Waarom? Omdat heiligheid een wapenrusting is. Omdat genade haar eigen schild draagt. Paulus spoorde ooit aan: "Doe de wapenrusting van God aan, zodat je stand kunt houden tegen de listen van de duivel." Efeziërs 6:11. Die wapenrusting wordt niet gesmeed in de Hemelse werkplaats. Ze wordt gevormd in uw hart, telkens wanneer je het lichaam van Christus ontvangt.

Het licht van de Eucharistie dooft niet bij de kerkdeur. Het reist met je mee. Het vult je woning. Het markeert je geest met het zegel van Iemand die overwonnen heeft. Wanneer verleiding komt, vindt die geen ruimte om te landen. Wanneer wanhoop fluistert, weerklinkt het tegen een muur van vrede. De ziel in staat van genade is niet kwetsbaar. Ze straalt. De vijand haat dat licht omdat het hem herinnert aan de nederlaag. Elke communie is een hernieuwing van die overwinning. Elk amen aan het altaar is een zwaard dat in stilte ontbloot is. Je voelt je misschien gewoon, maar de krachten van de duisternis niet. Ze zien de wapenrusting die je draagt, de levende Christus die in je brandt.

Daarom waarschuwt Pr Dan: "Nader nooit achteloos het altaar." Want wat in je binnenkomt is het verterende vuur van God zelf. Met geloof behandeld, verdedigt het. Met onverschilligheid behandeld, brandt het. De Eucharistie zal altijd kracht hebben. Maar wat het in je doet, hangt af of je hart open of gesloten is. Daarom als je de kerk uitloopt, denk dan niet dat de strijd voorbij is. De strijd is nog maar net begonnen. En de Hemel heeft je er reeds op voorbereid. Niet elk gevaar schreeuwt. Je kunt voor het altaar staan, elke hymne zingen, het lichaam van Christus ontvangen en toch onbewaakt weglopen.

Pr Dan waarschuwt voor deze stille mislukking. Hij heeft de wapenrusting van het licht zien verzwakken. Niet omdat God zich terugtrekt, maar omdat harten afgeleid aankomen. De Eucharistie draagt ​​oneindige kracht, maar geloof bepaalt hoe diep het doordringt. Een afgeleide ziel drinkt genade als water door een gebarsten beker. We maken kleine fouten en noemen ze normaal. We haasten ons naar de mis zonder gebed, vullen de stilte met gebabbel, naderen het altaar met onbeleden zonden. Elke gewoonte stompt de scherpte van het geloof af. Elke verwaarlozing verzwakt het schild dat ons gegeven is. Sommigen behandelen de communie als routine en vergeten dat het een verbond is. Sommigen ontvangen met lovende lippen, maar met harten die ver afdwalen van de liefde.

Paulus schreef ooit: "Wie het brood eet of de beker van de Heer drinkt, brengt onwaardig een oordeel over zichzelf." 1 Korintiërs 11:27. Dit zijn harde woorden, maar ze werden gesproken om te beschermen, niet om te straffen. De Eucharistie is geen symbool om lichtzinnig mee om te gaan. Het is vuur, zacht voor de nederigen, maar verterend voor de onverschilligen. Pr Dan zegt dat onverschilligheid een van de favoriete wapens van de duivel is. Geen openlijke rebellie, gewoon langzaam vergeten. Want wanneer liefde routine wordt, begint de wapenrusting te barsten.

Hij spoort ons aan om het altaar te naderen als soldaten die terugkeren voor kracht, niet als consumenten die troost zoeken. Daarom is voorbereiding belangrijk. Daarom is stilte voor de Mis niet optioneel. Het is een manier om je pantser te herstellen. Als we afgeleid aan de tafel komen, laten we de tafel onbeschermd achter. Genade wordt volledig aangeboden, maar vult alleen wat open is. Dus voordat je weer verder gaat, vraag jezelf in stilte af: kom ik hongerig naar God of alleen hongerig naar troost? Want het verschil tussen de twee kan bepalen of het licht je beschermt of er gewoon doorheen gaat. Je kunt geen spirituele strijd voeren met een afgeleid hart. De Eucharistie wapent je met genade, maar je moet leren hoe je die moet dragen.

Pr Dan noemt deze discipline heilig leven, geen lijst met regels, maar een ritme van bewustzijn. Hij zegt: "De wapenrusting van het licht blijft alleen sterk als hij verzorgd wordt. En verzorgende genade vereist aandacht, stilte en overgave."

De eerste techniek is heilige ademhaling. Sluit je ogen 60 seconden voordat de Mis begint. Adem langzaam en fluister: "Jezus, ik ontvang U voordat ik U zie." Die ene ademtocht van geloof verdrijft het stof van afleiding. Het herinnert de ziel eraan dat je de Hemel binnenstapt.

De tweede techniek is heilige pauze. Haast je na de communie niet om te vertrekken of te spreken. Zit een minuut stil en laat Christus Zijn werk afmaken. De Heiligen noemen dit moment de gouden stilte. St Alfonsus zei dat Jezus ongeveer 15 minuten op een speciale manier in de communicant blijft. Gebruik die tijd goed. Laat het vuur zich nestelen in elke hoek van je.

De derde techniek is het leven van de aanwezigheid. Draag de Eucharistie in je gewone leven. Laat je dagelijkse handelingen weerklinken wat je lippen bij het altaar zeiden. Wanneer je voor je gezin kookt, doe dat dan als iemand die door God gevoed is. Wanneer je vergeeft, doe het dan als iemand die vergeven is. Wanneer je spreekt, laat je woorden klinken als iemand die de hemel in zijn mond heeft gedragen. Pr Dan herinnert zijn parochianen er vaak aan: "De Eucharistie eindigt niet in de kerk. Ze blijft in je wandelen, op zoek naar plaatsen om te zegenen. En elke keer dat je met liefde handelt, herkent Christus Zijn eigen handen die weer in beweging zijn.

Deze kleine gebruiken bouwen de wapenrusting die je draagt ​​weer op. Ze poetsen de saaiheid van routine op. Ze veranderen geloof van theorie in kracht. Genade gedijt in discipline. Heiligheid groeit in gewoonte. En de ziel die dit ritme leert, blijft wakker, zelfs wanneer gevoelens slapen. Als je verlangt om God weer te voelen, begin dan te leven alsof Hij nooit is weggeweest. Want heilig leven gaat niet over het najagen van momenten. Het gaat over het opbouwen van bestendigheid. Eén ziel in genade kan de sfeer van een heel huis veranderen. Hij zegt dat wanneer een gelovige Christus mee naar huis neemt, hij niet verborgen blijft. De aanwezigheid reist met je mee. Je lichaam wordt een levende tabernakel.

Paulus vroeg: "Weet je niet dat je lichaam een tempel van de Heilige Geest is?" 1 Korintiërs 6:19. Die waarheid is realiteit. Dezelfde Christus die je aanraakte met het altaar, loopt nu door je gang. Pr Dan is vele woningen binnengegaan waar ooit onderdrukking heerste. Hij voelde het gewicht in de lucht, de zwaarte van angst en woede. Toch wanneer een gelovige ziel aan de dagelijkse Mis begon, trok de duisternis langzaam op. Het was geen onmiddellijke bevrijding. Het was een stille bekering. Alsof wierook elke hoek vulde. Genade begon de ruimte terug te winnen. Hij zegt: "Zelfs de muren lijken lichter, alsof vreugde heeft geleerd te blijven. Dit is de rimpeling van de Eucharistie. Het houdt nooit op bij jou alleen.

Christus in jou verandert alles om je heen. Je hebt geen luidere gebeden nodig. Je hebt levende aanwezigheid nodig. Wanneer één ziel brandt van geloof, begint een heel huis weer te ademen. Er zijn nachten dat zelfs gebed leeg aanvoelt. Je zit in de stilte en de Hemel lijkt ver weg. Geen warmte, geen gefluister. Alleen Stilte, zo dik als steen. Maar Pr Dan zegt dat deze stilte geen muur is. Het is een deur. Hij heeft zielen zien groeien, door wat ze in geloof doorstaan. Dezelfde aanwezigheid die een kerk met licht vult, vult ook de stilte in jouw kamer. God houdt niet op te spreken. Hij kiest gewoon een zachtere taal.

De H. Johannes van het Kruis schreef: "De Vader sprak één woord, dat Zijn Zoon was, en Hij spreekt het altijd in eeuwige stilte. Stilte is geen afwezigheid. Het is een verhulde openbaring. Soms fluistert de Hemel zo zachtjes dat alleen vertrouwen kan vertalen. Pr Dan zegt dat hij meer bekeringen heeft gezien bij hen die in stilte wachten dan bij hen die tekenen eisen. Want geloof zonder gevoel is geloof dat zuiver is bevonden. Het is liefde ontdaan van beloning. Wanneer de ziel God niet meer voelt, maar toch blijft knielen, is dat wanneer genade haar diepste wortels graaft. Psalm 46:10 verklaart: "Wees stil en weet dat Ik God ben, niet zien, niet aanraken, alleen weten."

Stilte is niet de dood van gebed. Het is de bodem waar geloof rijpt. Je hoeft niet elke stilte met geluid te vullen. Je moet lang genoeg blijven tot de stilte begint terug te spreken. Elke Heilige heeft door deze stilte gelopen. Elke mysticus heeft het heilige duisternis genoemd. Als je gebeden onverhoord terugklinken, loop dan niet weg van die ruimte. Daar wacht God zonder te presteren. Daar wordt geloof gemeenschap. Dezelfde Christus die je woning binnenkwam komt nu je stilte binnen. Hij heeft geen woorden nodig om je te vinden. Soms zijn de luidste wonderen de wonderen die helemaal geen geluid maken.

Hoe weet je of de Eucharistie je verandert? Pr Dan Reehil zegt dat ware genade vingerafdrukken achterlaat. Het tekent de ziel op manieren die emoties niet kunnen imiteren.

1e teken is vrede die angst ontwapent. Niet de vrede van troost, maar de vrede die stormen overleeft. Je begint te merken dat woede zijn directe reactie verliest. Dat dezelfde beledigingen niet langer op dezelfde manier kwetsen. Deze vrede is geen zwakte. Het is autoriteit van binnenuit. Zoals Paulus schreef: "De vrede van God, die alle verstand te boven gaat, zal je harten en gedachten bewaken in Christus Jezus." Filippenzen 4:7.

2e teken is helderheid van geest. De geest wordt scherper. Het onderscheidingsvermogen wordt stiller, maar preciezer. Je begint te voelen wat van God komt en wat van lawaai komt. Je hebt hiervoor geen visioenen nodig. Genade scherpt het geweten als een mes. Het herschikt prioriteiten totdat heiligheid weer zin begint te krijgen.

3e teken is een honger naar het heilige. Wie ontvangt begint vaak te hunkeren naar gebed, niet uit plichtsbesef, maar uit verlangen. Stilte voelt veiliger. De kerk begint als thuis te voelen. Deze honger is een levend getuigenis dat Christus in je leeft. Niemand kan een dorst naar God veinzen. Die groeit alleen waar genade leeft. Pr Dan zei ooit: "De ziel in gemeenschap wordt magnetisch. Ze trekt goedheid aan. Ze verjaagt wanhoop. Ze hongert naar wat heilig is, net zo natuurlijk als longen naar lucht.

Dit zijn de tekenen van een ziel die gevormd wordt. Ze zijn niet dramatisch, maar ze zijn echt. Vrede die je in balans brengt. Helderheid die je leidt, honger die je steeds weer terug laat komen. Je voelt ze misschien niet allemaal tegelijk, maar ze zullen stilletjes en trouw komen. Want genade is eerlijk. Ze kan niet doen alsof. En het leven dat de Eucharistie draagt, zal uiteindelijk altijd de vingerafdrukken van de Hemel laten zien. Wat als je lichaam bedoeld was om God door de straten te dragen?

Niet symbolisch, niet poëtisch, letterlijk. Pr Dan noemt elke trouwe ziel een wandelend tabernakel. Want zodra je de Eucharistie ontvangt, word je een vat van aanwezigheid. Dezelfde Christus die in de kerk woont, wandelt nu in jou. Hij gaat niet weg als de kaarsen uitgaan. Hij reist met je mee in het verkeer, op je werk, in de spanning van het dagelijks leven. Je wordt niet verondersteld Hem achter te laten. Je bent bedoeld om Hem verder te dragen. Elk woord dat je spreekt, elke keuze die je maakt, onthult Zijn licht of verbergt het. Dat is het mysterie van een levend tabernakel zijn. Je ontvangt God niet zomaar even. Je ontvangt Hem voor een missie. Je gewone bewegingen worden processies.

Je stille geloof wordt wierook in de wereld. De H. Teresa van Avila verwoordde dit het beste. Christus heeft nu geen lichaam meer dan het jouwe. Geen handen, geen voeten op aarde, behalve de jouwe. Deze waarheid is niet alleen voor mystici. Het is voor vermoeide ouders, voor de eenzame weduwe, voor de arbeider die tussen de diensten door bidt. Jij bent reeds het vat. Je draagt ​​reeds de vlam. Pr Dan herinnert zijn parochianen eraan: "De wereld heeft geen luidere prediking nodig. Het heeft een helderdere aanwezigheid nodig."

Wanneer een gelovige in liefde wandelt, verliest de Hel terrein. Wanneer een gelovige snel vergeeft, ademt de Hemel gemakkelijker. Je hoeft geen grote dingen te doen. Je hoeft alleen maar vol van Hem te blijven. Want heiligheid gaat niet over lawaai. Het gaat over uitstraling. En de ziel in de communie kan niet anders dan stralen. Wanneer je de Mis verlaat, begint de missie. Elke stap is heilig. Elke ontmoeting is een voortzetting van de liturgie. De Eucharistie eindigt niet in de kerk. Het begint opnieuw in jou. Elke zondag zitten miljoenen in de kerk. Ze staan, ze zingen, ze knielen, ze ontvangen.

En toch vertrekken er zovelen onveranderd. Pr Dan heeft dit patroon gezien. Hij noemt het aanwezigheid zonder ontmoeting. Het hart verschijnt, maar opent zich nooit. De lippen zeggen amen, maar de ziel blijft stil. Het is niet omdat het geloof gestorven is. Het is omdat routine alles heeft vervangen. Je kunt niet getransformeerd worden door een aanwezigheid die je als vertrouwd beschouwt. De Heiligen waren onder de indruk voor het altaar en wij scrollen door onze telefoons. 

Pr Dan zegt dat de grootste tragedie van onze tijd niet ongeloof is, maar onverschilligheid. Wanneer aanbidding een gewoonte wordt, wordt genade achtergrondgeluid. Het wonder is er nog steeds. We stoppen er alleen mee. Maar Christus komt nooit halverwege. Hij geeft Zijn hele lichaam, al Zijn Bloed, Zijn hele Hart. Hij vraagt ​​hetzelfde in ruil. Pas je niet aan aan deze wereld aan, drong Paulus aan, maar laat je transformeren door de vernieuwing van je geest. Romeinen 12:2. Transformatie is niet automatisch. Het vereist toestemming. Het vereist honger. Het vereist overgave. De Eucharistie zal geen gesloten hart binnendringen. Het wacht erop om verwelkomd te worden. Het wacht erop om opnieuw geloofd te worden.

Pr Dan vraagt ​​zijn gemeente vaak: "Ga je naar de mis of woon je de mis bij?" Er is een verschil. Het ene laat je hetzelfde achter, het andere laat je stralend achter. Als je geloof bekoeld is, voeg dan meer verwondering toe. Kijk nog eens naar het altaar. Hij geeft nog steeds alles. De communie was nooit bedoeld om te eindigen met aanwezigheid. Het was bedoeld om te beginnen met transformatie. Als je zo lang bent gebleven, komt dat omdat iets in je nog steeds wil geloven. Misschien voelt je geloof versleten aan. Misschien is het gebed verstomd. Misschien ben je bang dat het vuur is uitgegaan. Maar hoor deze waarheid. Christus is niet gestopt met werken. Hij verandert je nog steeds, zelfs nu, zelfs hier. Pr Dan zegt vaak: "Genade is geduldig, want liefde haast zich nooit. De Eucharistie die je jaren geleden ontving, echoot nog steeds in je ziel.

Elk amen dat je ooit fluisterde, trilt nog steeds in de Hemelse zalen. Transformatie ziet er zelden dramatisch uit. Het lijkt op vergeving die plotseling gemakkelijker wordt. Het lijkt op vrede die langer blijft hangen dan je angst. Het lijkt op een hart dat opnieuw leert lief te hebben. De wereld verandert met lawaai. God verandert met nabijheid. Als je je ziel zou kunnen zien, zoals de Hemel die ziet, zou je merken dat het licht zich langzaam verspreidt, en vervangt wat vroeger schaduw was. Christus kwam nooit een leven binnen zonder een merkteken achter te laten. Hij kwam om te wonen, niet om te bezoeken.

Elke keer dat je Hem ontvangt, bouwt Hij opnieuw op, wat de zonde probeerde te vernietigen. Hij fluistert: "Dit is Mijn lichaam, gegeven voor jou." En hij bedoelt jou, de vermoeide jij, de twijfelende jij, degene die steeds terugkomt in de hoop dat het er nog steeds toe doet. Dat doet het. Dat heeft het altijd gedaan. De H. Augustinus schreef: "Zie wie je bent, word wat je ontvangt." Dat is het levenslange wonder van gemeenschap, dat gevormd wordt tot de aanwezigheid die jij consumeert. Dus wanneer je de kerk verlaat, wandel dan als iemand die God draagt. Wanneer duisternis je omringt, bedenk dan dat het licht een thuis in je heeft. Als je gevallen bent, sta dan op. Dezelfde Christus die je ontmoette bij het altaar, wacht in de stilte van je kamer. Hij is nog niet klaar. Hij is nooit klaar geweest.