13/11 19 jarige Tik Tokker sterft & ziet waarom geen beroemdheid de Hemel kan binnengaan - Great Miracles Avenue

Mijn naam is Emily. Ik ben 19 jaar oud en ik woon bij mijn moeder in Dallas, Texas. Ik ben hier geboren en getogen. Ik ben gewoon een normaal middelbare scholiere. Of tenminste dat is wat mensen denken als ze mij online zien. De waarheid van mijn leven is heel anders dan wat ik aan mensen laat zien. Ik had nooit gedacht dat ik ooit zo'n verhaal zou delen. Wat mij is overkomen, heeft mijn hele leven voorgoed veranderd. Toen ik opgroeide, was het niet makkelijk voor me. Mijn vader was een verslaafde.

En als klein meisje hoorde ik hem 's nachts schreeuwen en dingen kapotmaken. Hij kwam elke dag heel laat 's avonds thuis. Hij vocht bijna elke dag met mijn moeder. Ik herinner me dat ik me in mijn kamer verstopte met mijn handen over mijn oren, zodat ik het geluid niet hoorde. Ik huilde de hele nacht. Mijn moeder deed alsof ze niet huilde als ze naar mijn kamer kwam, maar ik wist dat het niet goed met haar ging. Ze zei dat alles goed zou komen, maar dat het nooit echt goed kwam. Mijn vader was altijd boos en high.

Soms sloeg hij mijn moeder zelfs recht voor mijn neus. Mijn moeder had er eindelijk genoeg van. Op een avond nam ze mij en een paar van onze kleren mee en we vertrokken. We verhuisden naar een klein appartement in Dallas, ver van waar we vroeger woonden. Mijn vader kon ons niet vinden. Ze deed haar best om een nieuw leven voor ons op te bouwen. Mijn moeder werkt heel hard, meestal twee banen, maar ze is geen sterke Christen. Ze bidt alleen als het misgaat. Of als ze in de problemen zat, hoorde ik haar vroeger zeggen: "God, help me alstublieft." Maar na dat gebed hervatte ze haar normale leven weer.

Daardoor heb ik niet echt veel over God geleerd. Ik groeide op met het geloof dat er ergens een God was, maar ik dacht niet dat Hij om me gaf. Mijn moeder nam me niet vaak mee naar de kerk en ik wist eigenlijk niets over Jezus behalve wat ik soms op tv hoorde. Daarom, leerde ik de meeste dingen over het leven van mijn vrienden op school en via internet. Toen ik naar de middelbare school ging, ontmoette ik nieuwe vrienden die me het gevoel gaven dat ik erbij hoorde. Ze waren leuk, luidruchtig en deden altijd iets spannends.

Ze lieten me kennismaken met sociale media. Ik opende een TikTok account en begon video's te maken over mijn dagelijkse leven, make-up, school en leuke dansjes. Ik kreeg zoveel likes. Mensen volgden me al snel, en ik vond de aandacht leuk. Het voelde alsof ik eindelijk opgemerkt werd. Mijn moeder begreep sociale media niet echt. Ze vond het onschuldig vermaak, maar dat was het niet. Al snel begonnen veel jongens me berichtjes te sturen. Ze zeiden dat ik knap en mooi was. Ik vond het leuk. Het gaf me het gevoel dat ik gewild was.

Mijn vrienden zeiden tegen me: "Meid, leef je leven. Je bent jong. Verspil je tijd niet met te serieus zijn." En ik geloofde ze. Ik begon met een paar van de jongens uit te gaan. In het begin was het gewoon chillen. Maar toen werd het meer. Ik begon met drinken toen ik 16 was en later probeerde ik ook met roken. Het begon allemaal klein. Mijn vrienden namen op een avond alcohol mee naar een logeerpartijtje. Ze zeiden dat een klein slokje geen kwaad kon. Ik wilde niet de saaie zijn, dus ik nam het. Ik vond de smaak niet lekker, maar het maakte me blij en vrij. Die avond was het begin van mijn val.

Vanaf dat moment was elk weekend een feestavond. We gingen uit, dronken, rookten en lachten. Ik had het gevoel dat ik mijn beste leven leidde. Soms, als ik thuiskwam, zag ik mijn moeder slapen op de bank, zo moe van haar werk. Ik voelde me slecht, maar dan zei ik tegen mezelf: "Ze begrijpt me niet. Ze weet niet wat plezier maken betekent." Ik had het mis. Ik wist niet dat ik recht in de val van de duivel liep. Ik heb nooit met mannen geslapen voor geld. Ik deed het gewoon om me geliefd te voelen en om mijn vrienden te laten zien dat ik elke man kon krijgen die ik wilde. Mijn vrienden waren mijn leermeesters in zonde.

Ze vertelden me hoe ik me moest kleden, hoe ik me moest gedragen, hoe ik tegen mijn moeder moest liegen zodat ik laat uit kon gaan. En ik deed al die dingen. Toen, net dit jaar, ergens in april, was het een vrijdagavond. Ik ging naar een groot feest met mijn vrienden. De muziek stond hard en er was te veel drank. Ik danste en dronk tot ik niet meer wist wat ik deed. Rond 2:00 uur 's nachts kwam ik thuis. Mijn moeder sliep, dus ik wilde haar niet wakker maken. Ik probeerde rustig te lopen, ook al was ik dronken. Toen ik bij de trap kwam, miste ik mijn trede. Ik viel achterover. Mijn hoofd stootte heel hard tegen de rand van de trap.

Ik kreeg niet eens de kans om te schreeuwen. Alles werd zwart. Wat er daarna gebeurde, zal ik nooit vergeten. Toen ik mijn ogen opendeed, was ik niet meer in mijn lichaam. Ik zag mijn lichaam op de trap liggen. Mijn hoofd bloedde. Mijn moeder kwam rennend haar kamer uit. Ze schreeuwde toen ze me zag. Ze viel op haar knieën en begon te huilen, en mijn naam te roepen. Ze kon me niet horen dat ik terugschreeuwde. Ik probeerde haar aan te raken, maar mijn hand ging dwars door haar heen. Ze belde 112, maar voordat de oproep zelfs maar afliep, voelde ik een sterke wind achter me.

Het was als een kracht, een hand van lucht die me naar beneden trok. Ik probeerde me ertegen te verzetten, maar ik kon het niet. Ik schreeuwde om hulp, maar was er niemand. De wind sleurde me de duisternis in. Ik hoorde mensen huilen en schreeuwen van de pijn. Hoe verder ik zakte, hoe harder het geschreeuw werd. Het rook alsof er iets doods brandde. Toen bereikte ik een plaats vol vuur. Die plek was de Hel. Ik zag mensen branden, demonen brulden en overal was er vuur. De grond was heet en vol rood licht. De demonen waren groot en lelijk, met ogen die op vuur leken. Ze sloegen mensen met kettingen.

Ik hoorde mensen om hulp roepen, maar niemand hielp hen. Ik begon te huilen. Ik zei: "God, vergeef me alstublieft." Maar niemand antwoordde. Een demon kwam dichtbij me en zei: "Je vindt het leuk om je lichaam aan mannen te laten zien. Je houdt van de roem. Je wilde dat de wereld je liefhad. Nu heb je je beloning." Hij greep me vast en gooide me in het vuur. Ik schreeuwde en schreeuwde, maar niemand gaf erom. Ik voelde mijn lichaam branden, maar ik ging niet dood. Toen mijn vlees verbrandde, kwam het weer terug, en ze verbrandden het opnieuw. Voor elke zonde die ik had gedaan, was er een straf.

Voor liegen werd mijn tong uitgetrokken. Voor roken lieten ze me brandende kool inslikken. Voor drinken goten ze iets als gesmolten ijzer in mijn mond. Voor hoererij bonden ze me vast met slangen. Ik smeekte om genade. Ik zei: "Alstublieft, Jezus, vergeef me." Maar ik hoorde Zijn stem niet. Alleen het geschreeuw van mensen om me heen. Toen viel er plotseling iets van bovenaf. Het leek op sneeuw, maar het glansde wit. Toen het viel, begon het vuur om me heen te kalmeren.

De demonen deden een stap achteruit. Ze zagen er bang uit. Ik wist niet wat er aan de hand was. Toen keek ik plotseling en zag ik iemand die ik kende. Mijn oude vriendin van school, Chloe. Ze is twee jaar geleden omgekomen bij een auto-ongeluk. Ze huilde toen ze me zag. Ze zei: "Emily, ik heb tegen mijn moeder gelogen dat ik die dag naar mijn werk zou gaan, maar ik zou Randy, mijn vriendje, ontmoeten. Ik ben onderweg daarheen overleden. Ik kreeg geen kans om sorry te zeggen. Nu ben ik hier." Ik huilde en zei dat het me speet, maar voordat ik meer kon zeggen, sleurden demonen haar weg.

Toen liep ik verder en zag ik zoveel gezichten. Sommige kwamen me bekend voor, maar ik kon me niet herinneren waar ik ze van kende. Toen zag ik een man, vastgeketend aan een muur met vuur om zich heen, en naast hem stond een jong meisje. Toen ik beter keek, wist ik wie hij was. Het was Kobe Bryant. Ik verstijfde. Ik kon het niet geloven. Hij huilde. Zijn dochter lag ook vastgebonden en huilde. Hij keek me aan en zei: "Ga alsjeblieft weg en vertel de wereld dat deze plaats echt is." Ik trilde en zei: "Maar ik ben ook een zondaar. Ik verdien het niet om Jezus te zien." Hij zei: "Je hebt nog steeds medelijden met jezelf.

Daarom vallen die witte dingen. Daarom kunnen de demonen je niet meer raken." Toen vertelde hij me: "Mijn dood kwam door mijn roem, mijn geld en mijn vrienden. Ze gaven me slecht advies. Niemand van hen vertelde me dat ik me op de dood moest voorbereiden. Ik wist van Jezus, maar ik dacht dat ik nog tijd had. Ik dacht dat ik kon veranderen als ik oud was. Maar ik had het mis. Ik stierf te vroeg. Nu ben ik hier en kan ik niet meer terug. Vertel alsjeblieft de wereld dat geen enkel bedrag aan geld, geen roem, geen enkel succes iemand van deze plaats kan redden." Hij begon weer te huilen, en zei dat hij wenste dat hij nog één kans had om goed te leven. Zijn dochter huilde ook, en zei dat ze wenste dat Jezus beter had gekend.

Toen begon alles te schudden. Het witte licht werd feller. Ik voelde iets me snel optillen. Ik riep: "Jezus, vergeef me." Toen werd alles donker. Toen ik mijn ogen opendeed, lag ik in een ziekenhuisbed. Mijn hoofd was verbonden en ik had overal blauwe plekken. Mijn moeder zat naast me te huilen. Toen ze me wakker zag, schreeuwde ze: "Dank U, Jezus." De arts zei dat ik geen hartslag had gedurende ongeveer 5 minuten voordat ik terugkwam. Ik begon te huilen." Ik vertelde mijn moeder alles wat ik zag.

Ze was geschokt. Ze huilde zo veel en vroeg God ook om vergeving. Nadat ik hersteld was, nam ze me mee naar onze plaatselijke kerk. De dominee bad voor me en doopte me. Ik gaf die dag mijn leven aan Jezus. Sindsdien heb ik al mijn TikTok-video's verwijderd, ben ik gestopt met naar feestjes gaan en ben ik gestopt met roken en drinken. Mijn moeder gaf ook haar leven aan Christus. We bidden nu samen.