- Eeklo, raadzaal stadhuis : het plechtig in ontvangst nemen van de eerste officiële foto van  “CLANKY” -

Links, Luitenant-Kolonel Colin Michaud, Commanding Officer of the SALH en rechts met de ingelijste foto een trotse Mr. Swatty Wotherspoon, President of the SARVA.  De verdienstelijke initiatiefnemers : in de kleine foto rechts bovenaan Major (Ret’d) Danny McLeod, en rechts onderaan de heer Walter Cami, Hon. SAR.

18-08-2013 om 05:37 geschreven door Mortui Viventes Obligant

Een eerste luik van zijn onnavolgbaar historisch werk over de Tweede Wereldoorlog werd door hem reeds in 2009 geschonken aan het National Air Force Museum in Trenton, Canada.  Dat gedeelte omvat een collectie van buitenlands en overzees gearchiveerde stukken, verzamelde kentekens van diverse Canadese eenheden die actief waren tijdens de Tweede Wereldoorlog, duizenden foto’s van soldatengraven en monumenten over de hele wereld.  Het kan er worden bewonderd in een permanent tentoonstelling.  Een meer geschikt onderdak kon echt niet worden bedacht voor zijn Canadees hoofdstuk van zijn verzamelde collectie die hierdoor een juiste thuis kreeg.

Niettegenstaande blijft door de schenking van vandaag, zeg maar het Belgische hoofdstuk, nu ook een ontzettend grote collectie in zijn geliefde geboortestad.  Het stedelijk archief zal een hele kluif hebben om alles te inventariseren.  De niet uitleenbare archieven beslaan zo’n vijftien lopende meter aan archiefdozen.  Opgesplitst per thema kan het onder gecontroleerde omstandigheden geraadpleegd worden.

Een gedetailleerde opsomming geven van dit voor de stad en voor de volgende generaties belangrijke oorlogsarchief beslaat vele bladzijden, toch willen wij niet nalaten enkele markante thema’s aan te halen, zoals daar zijn :

zijn beeld- en klankwerk, evenals het studiewerk inzake soldatengraven over de hele wereld waarvoor hij internationale erkenning kreeg ;

een heel precieze bunkerstudie omtrent “de Hollandstellung” welke in onze regio werd aangelegd tijdens de Eerste Wereldoorlog ;

reisverslagen naar vele militaire begraafplaatsen in binnen- en buitenland;

briefwisseling gedurende diverse decennia over zijn opzoekingwerk in met verband oorlogsgraven ;

chronologisch gebundelde oorlogsgebeurtenissen, opzoekingwerk naar gesneuvelde Eeklonaars en oorlogsfotomateriaal uit Eeklo ;

documentatie over zijn twee met succes uitgegeven boeken, “Duel aan het Schipdonkkanaal” (de meedogenloze strijd langs het Schipdonkkanaal in 1940) en “Libera Me” (de bevrijding van ons landsgedeelte in 1944) ;

21-07-2011 om 00:00 geschreven door Mortui Viventes Obligant

Naar aanleiding en als gevolg van de ontmoetingsdag voor Europese contactpersonen van the South Alberta Regiment, dat recent heeft plaatsgevonden in Bergen-op-Zoom, werden de officiële stukken op eerdere datum door Major Danny McLeod tijdelijk in bewaring gegeven bij een goede kennis van hem, namelijk schepen Ann Van den Driessche.

Mijnheer de Burgemeester,

achtbare genodigden,

Na een lange reis doorheen Canada en over de Atlantische oceaan is eindelijk het beloofde belangrijke pakket in de stede Eeklo aangekomen.

Wat had Major Danny McLeod nu precies naar de verre Meetjeslandse hoofdstad op te sturen ?  Het antwoord was vrij eenvoudig, maar bijzonder waardevol . . .

Men heeft in Canada heel recent en zeer uitzonderlijk beslist onze stadgenoot, de heer Walter Cami, te benoemen als Honorary Member van the South Alberta Regiment.  Dit was namelijk de beroemde pantsereenheid die onze stad mede heeft bevrijd op 15 september 1944.

Het is mij dan ook een hele eer de gelegenheid te krijgen hem zijn benoeming als Honorary Member van the South Alberta Regiment met de daarbij horende oorkonde te overhandigen.

Samen met onze Canadese kameraden heb je heel zeker ook mijn vertrouwen in het bestendigen en verder uitbouwen van onze overzeese vriendschapsbanden en te zorgen voor de continuïteit van mijn levenswerk.

Wij wensen u van harte veel geluk èn vaart wel èn leef het schone . . .

21-07-2011 om 00:00 geschreven door Mortui Viventes Obligant

De overlevingskansen in het concentratiekamp van Flossenbürg werden op maximum zes maanden geschat.  Om te overleven was men gedwongen zich psychisch te isoleren, nooit mocht men uiting geven aan enige emotie ; het tonen van verdriet of woede was uit den boze.  Toen een vriend van hem om onbekende reden opgehangen werd, heeft hij er voor altijd zijn geloof verloren.  Wat later werd hij overgebracht naar het concentratiekamp van Sachsenhausen.  Flossenbürg echter, was het dieptepunt van het menselijke bestaan.

Na de oorlog heeft hij zijn getuigenissen vaak gebracht voor talrijke scholen en tijdens speciaal daartoe georganiseerde ontmoetingsavonden.  De confrontatie met het verleden hielp hem zijn pijnlijke ervaring gedeeltelijk te overwinnen.  Charles was een groot bezieler van de nagedachtenis en hield er in die zin nauwe en intensieve contacten op na, zodat ook wij als naoorlogse generatie ons een reëler beeld konden vormen tot welke brutaliteiten totalitaire regimes in staat zijn.  In 2010 werd een documentaire gemaakt over zijn lijdensweg tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Sinds vele jaren lag hij als drijvende kracht aan de basis, zodat talrijke Belgische delegaties het herdenkingstreffen in de voormalige concentratiekampen konden bijwonen.  Een werk die, als een waar eerbetoon, nu verder gezet zal worden door zowel zijn echtgenote Nelly, als zijn dochter Solange.
 

Toen aan hem gevraagd werd waarom hij nooit de confrontatie met z’n bijzonder pijnlijk en tekenend verleden uit de weg ging, antwoordde hij : “Ik weet het niet…  Ik doe waarschijnlijk wat mijn kameraden, die hier gestorven zijn, zouden hebben gedaan.  Wij, de overlevenden, hebben in een zekere zin de verantwoordelijkheid datgene te vertellen als getuige wat zij, die ginds zijn achtergebleven, zouden hebben verteld.”

Op onderstaande foto wordt Charles Dekeyser omringd door zijn meest dierbaren, zijn echtgenote Nelly, zijn dochter Solange en schoonzoon Claude.  Vriend Charles, nooit zullen wij jou vergeten in het werkelijk beleven van de onvergetelijke innige band die wij door de jaren heen hebben opgebouwd.

01-06-2011 om 00:00 geschreven door Mortui Viventes Obligant

.I.   Eeklo - Canadaplein – “de Soldaat en het Meisje” :   de Eeklose soldaat die in mei 1940 sneuvelde aan het Schipdonkkanaal en het meisje dat in een bombardement stierf, staan symbool voor alle militaire en burgerlijke slachtoffers van de twee wereldoorlogen aan wie dit oorlogs- en vredesmonument opgedragen is.  Leo De Buysere gaf het ontwerp van schenkers George en Ria Spittael in 1980 vorm.  Op de marmeren platen staan de namen van de dertig Canadese soldaten die in september en oktober 1944 bij de bevrijding in Eeklo gestorven zijn.  In 1994 droeg de stad deze gedenkplaats met beeld en platen aan Canada over.
 

 

.II.   Eeklo - Kerkplein – Sint-Vincentiuskerk :   herdenkingsmonument voor Eeklonaars die hun leven hebben gegeven tijdens de Eerste Wereldoorlog.  Dit met veel zorg en kostbare materialen opgetrokken tweedelig gedenkteken is aangebracht op beide wanden naast de centrale hoofdingang en dit onder het hoogzaal van de dekanale Sint-Vincentiuskerk.

.IV.   Eeklo - Zuidmoerstraat – kapel Onze-Lieve-Vrouw Ten Doorn :   het oprichten en onthullen van dit herdenkingsmonument vond plaats op 7 mei 2010 (zie het volledige relaas hieromtrent verder op de blog).  Onder de vorm van een legerbrancard wordt herinnering gebracht aan het Militair Hospitaal in het Onze-Lieve-Vrouw Ten Doorn tijdens zowel Wereldoorlog I als Wereldoorlog II, en, ter nagedachtenis van de tijdelijke begraafplaats (1944-1945) die er was voor Canadese soldaten die er stierven ten gevolge van de opgelopen verwondingen.

Edgard Van De Woestijne werd door de vijand gefusilleerd op 7 april 1916.  Zijn oudere broer, Edmond Van De Woestijne, werd eveneens in Gent door de Duitsers gefusilleerd op 8 oktober 1918, amper één maand voor de Wapenstilstand.

Aan de gevel van huisnummer 14 (Koningin Astridplein) hangt een arduinen herdenkingssteen ter nagedachtenis van deze vreselijke oorlogsellende, waarop volgende tekst : “Aan Edmond Van De Woestijne door de Duitschers voor de kop geschoten den 8 oktober 1918”

.VI.   Eeklo - Molenstraat – stedelijke begraafplaats :   monument links naast de hoofdingang ; Ere-Perk voor de gesneuvelde Eeklose soldaten, of militairen aan hun verwondingen gestorven, oud-strijders en oorlogsinvaliden van 1914-1918 en 1940-1945.

.VII.   Eeklo - Molenstraat – stedelijke begraafplaats :   monument uiterst rechts naast de hoofdingang ; Ere-Perk voor Eeklose Politieke Gevangenen die de gruwelijkheden niet mochten overleven in de nazi-gevangenissen en –concentratiekampen tijdens 1940-1945.

.VIII.   Eeklo - Molenstraat – stedelijke begraafplaats :   recht tegenover het Ere-Perk van de Eeklose Politieke Gevangenen bevinden zich op twee afzonderlijke percelen vijftien (14+1) grafzerken van the Commonwealth War Graves Commission.  Allen zijn soldaten van de Britse Gemenebest die ver van hun vaderland zijn gesneuveld tijdens de Tweede Wereldoorlog voor onze vrijheid.

.IX.   Eeklo - Balgerhoeke – sasbrug :   op 15 september 1944 werd Balgerhoeke en vervolgens de stad Eeklo bervijd door troepen van de 4th Canadian Armoured Division waaronder The South Alberta Regiment, The Governor General's Foot Guards en The Lincoln and Welland Regiment.  Om precies te zijn waren het onder meer enkele Sherman tanks van The South Alberta Regiment die als eersten de Meetjeslandse hoofdstad binnen reden, dit als een voorbode van de nakende bevrijding van de hele regio.  Als blijk van erkentelijkheid heeft het Eeklose stadsbestuur deze Sherman Tank in Balgerhoeke als herdenkingsmonument plechtig ingehuldigd op 10 november 1990 en werd dit monument opgedragen aan alle betrokken Canadese eenheden . 

08-05-2011 om 00:00 geschreven door Mortui Viventes Obligant

07-05-2011 om 00:00 geschreven door Mortui Viventes Obligant

The Medal of Honor  is de hoogste Amerikaanse militaire onderscheiding uitgereikt aan individuen die, terwijl die zich in het leger
van de U.S.A. hebben onderscheiden door opvallende dapperheid en moed met het risico van het eigen leven,
zowel binnen en als buiten  the Call of Duty.

Elke aanbeveling voor deze hoogste onderscheiding moet ontegensprekelijk aantonen dat het een daad betreft
van moed of zelfopoffering met voor de hand liggende risico’s voor het eigen leven.

Deze onderscheiding wordt uitgereikt in naam van het Congres en wordt gepresenteerd door
de President van de Verenigde Staten van Amerika.

Oorspronkelijk goedgekeurd door het Congres in 1861, is het soms ook wel  “the Congressional Medal of Honor”  genoemd.

Brigadier-General Frederick Walker Castle (14 oktober 1908 – 24 december 1944) was een Amerikaans hoger officier in de US Army Air Forces tijdens de Tweede Wereldoorlog, die werd onderscheiden met het hoogste militaire ereteken in de Verenigde Staten –the Medal of Honor- en dit nadat hij werd gedood tijdens een bombardementsmissie onder zijn leiding.

Medal of Honor citation   :   op 24 december 1944 vloog Castle als co-piloot van het formatie leidend vliegtuig van de 487^th Bomb Group, Lavenham, Engeland, tijdens zijn 30^ste gevechtsopdracht.

Als gevolg van de enorme ontplooiing van deze luchtvloot liep de missie vijftien minuten achter op het vooropgestelde schema, waardoor het 487^ste zijn rendez-vous miste met de begeleidende P-51 jachtvliegtuigen, die op hun beurt werden opgehouden door slechte weersomstandigheden.

De lead bommenwerper had bij tussenpozen problemen met één van de vier motoren en werd tevens aangevallen door de Duitse Messerschmitt ME-109 jachtvliegtuigen terwijl zij zich nog boven Belgisch door geallieerden bevrijd gebied bevonden.

Castle’s bommenwerper viel vrijwel onmiddellijk uit de formatie en hij gaf via de radio het bevel over aan de plaatsvervangende commandant om als lead bommenwerper de verdere duur van de missie te leiden.

Met moeite was zijn B-17 nog te controleren en belandde zodoende op enige afstand van de bommenwerpervloot waar het tot voor kort enige bescherming genoot, in die netelige positie werden zij terug aangevallen als een sitting duck.

Tevergeefs probeerden de piloten terug te keren naar de formatie, maar een derde aanval zette beide motoren van de rechter vleugel in brand.

Castle gaf het bevel aan zijn bemanning om de bommenwerper te verlaten net voor het ogenblik dat het aan een spinnende duikvlucht begon.

Met grote moeite konden de piloten de duikvlucht van het toestel even onder controle houden zodat zeven van de negen bemanningsleden parachuteerden.

Terwijl de piloot zijn parachute aan het vasthaken was in de neus van het vliegtuig, poogde Castle nog steeds controle te krijgen over de B-17 ; toen plots de brandstoftank in de rechter vleugel explodeerde, waardoor zij een dodelijk spinnende beweging maakten en crashten in de buurt van Hods, België.

Van de negen bemanningsleden overleefden er vijf de crash…

Sergeant Truman C. Kimbro (27 mei 1919 – 19 december 1944) was een Amerikaanse soldaat die werd onderscheiden met het hoogste militaire ereteken in de Verenigde Staten –the Medal of Honor- en dit voor zijn daden in de Tweede Wereldoorlog.

Medal of Honor citation   :   Op 19 december 1944, in een vooruitgeschoven positie, leidde hij zijn toegewezen sectie voor een missie die eruit bestond mijnen te leggen op een belangrijk kruispunt in de buurt van Rocherath, België.

Bij een eerste poging om de vooropgestelde doelstelling te bereiken, ontdekte hij dat het objectief was bezet door een vijandelijke tank en door ten minste 20 infanteristen.

Teruggedreven door vernietigend vijandelijk vuur, ondernam Technician 4^th Grade Kimbro nog twee pogingen om zijn sectie naar het kruispunt te leiden, maar elke benadering werd voorzien door intensief vijandige beschietingen.

Hoewel hij werd gewaarschuwd door zijn eigen manschappen omtrent de betrokken ontzettend gevaarlijke situatie, bracht hij zijn sectie op een veilige positie en kroop hij alleen doch voorzien van de nodige mijnen in de richting van het bewuste kruispunt.

Bij de benadering van zijn doel werd hij zwaar gewond, niettegenstaande sleepte hij zichzelf vooruit en plaatste de mijnen op de geplande locatie.

Toen hij probeerde terug te kruipen vanuit het objectief naar zijn in veiligheid ondergebrachte sectie, werd zijn lichaam doorzeefd met geweer- en machinegeweer vuur.

De mijnen gelegd door zijn daad van ontembare moed, vertraagde de oprukkende vijandelijke pantser met ondersteunende infanterie en voorkwam zodoende dat de achterhoede tijdens de terugtrekkende beweging kon worden aangevallen door de vijand.

Private First Class Francis X. McGraw (29 april 1918 – 19 november 1944) was een Amerikaanse soldaat die werd onderscheiden met het hoogste militaire ereteken in de Verenigde Staten –the Medal of Honor- en dit voor zijn daden in de Tweede Wereldoorlog.

Medal of Honor citation   :   op 19 november 1944 bemande hij een zwaar machinegeweer opgesteld in een schuttersput in de buurt van Schevenhutte, Duitsland, toen de vijand een felle tegenaanval lanceerde.  Tijdens de één uur durende intensieve voorbereidende barrage trotseerde hij de oprukkende troepen en behield zijn positie waarbij hij met accuraat vuur de vijand deed vertwijfelen en tot stilstand bracht.

In een poging hem te neutraliseren vuurden de vijandelijke troepen met machinegeweren hevig op zijn positie, hun verbazing was groot toen hij zich blootgaf en met zijn pistool opgeheven moedig opstond uit zijn schuttersput waarbij hij één Duits machinegeweer uitschakelde.

Een mortier sloeg in op zijn positie, doch hij behield stand en bleef vuren.  Hij slaagde erin om een tweede machinegeweer uit te schakelen.  Meermaals doorkruiste hij het open terrein om zich van bijkomende munitie te voorzien.

Tijdens deze hoogst gevaarlijke interventie raakte hij pijnlijk gewond doch negeerde zijn blessure en behield zijn post ; zijn wapen werd onder de modder bedolven toen een mortiergranaat rakelings bij hem insloeg.

In het midden van deze strijd profiteerde de vijand van zijn hachelijke situatie en rukte naar hem op, beheerst maar snel reinigde hij ondertussen zijn wapen om het onmiddellijk terug in te zetten en de aanvallers terug te drijven.

Hij bleef de vijand onder vuur nemen tot zijn munitie op geraakte.  Met een ongekende wilskracht de vijand te stuiten pakt hij ten leste zijn karabijn, doodde één vijandelijke soldaat, verwonde een ander en tijdens het wanhopig laatste vuurgevecht trof hij nog een derde waarna hijzelf dodelijk werd getroffen door een machinepistool.

De buitengewoon onverschrokken heldenmoed betoont door Private First Class McGraw was een belangrijke factor om zijn kameraden te inspireren de tegenaanval aan te vatten.

04-07-2010 om 00:00 geschreven door Mortui Viventes Obligant

Als secretaris van het Comité der Vaderlandse Bonden heeft Walter Cami niet alleen bij regelmaat educatieve daguitstappen voor grote groepen georganiseerd, hij heeft tevens verschillende interessante excursies uitgetekend op maat van een kleinere samenstelling aan geïnteresseerde deelnemers.  Deze dagreis met enkele geestesgenoten staat volledig in het teken van de Eerste Wereldoorlog en heeft onder meer als bestemming het slagveld van Pozières, het Thiepval Memorial en Beaumont-Hamel.  Tot op vandaag werd onder deze formule reeds meerdere malen kleine groepen door de secretaris begeleid naar dit en andere historische zeer waardevolle gebieden.

De Thiepval Memorial is tevens een Anglo-Frans oorlogsgedenkteken die de nadruk legt in de verbondenheid van hun troepen gedurende hun strijd tegen een gemeenschappelijke vijand tijdens het offensief van 1916.  Op deze militaire begraafplaats zijn driehonderd graven van de Britse Gemenebest en driehonderd graven van de Fransen ; zij liggen in twee ereperken aan de voet van het gedenkteken.  Veel van de soldaten die hier zijn begraven zijn onbekend.  De graven van de Britse Gemenebest zijn opgetrokken in witte grafzerken, terwijl de Franse graven grijze stenen kruisjes hebben.  Op de Britse grafstenen is het opschrift gebeiteld “A Soldier of the Great War / Known unto God”.  De Franse kruisjes zijn daarentegen voorzien van het opschrift “Inconnu”.  Het centraal geplaatste Cross of Sacrifice draagt een inscriptie die de gezamenlijke Britse en Franse bijdrage erkent.

“ dat de wereld zich het gemeenschappelijk offer mag herinneren van twee en een half miljoen doden, die hier zijn gelegd naast elkaar, Soldaten van Frankrijk en van het Britse Rijk in eeuwige kameraadschap “

De frontlijn lag aan de rand van Thiepval Wood, vandaag te situeren ten zuid-westen van de weg tussen het Thiepval Memoriaal en de Ulster Tower.  Troepen van de 109^de Brigade doorkruisten ongeveer 400 meter in niemandsland, en bleven doorgaan…  Ze namen de Schwaben Redoubt in en vorderden verder richting Stuff Redoubt, zodoende zowat één mijl terreinwinst te hebben en dit ten koste van zware verliezen.  Aan de linker zijde, in de buurt van Thiepval, waren de vorderingen van de 108^ste Brigade succesvol, alhoewel ze verder verwijderd waren van de rivier Ancre.

De 107^de Brigade steunde hen, maar toch hielden de mannen van de 36^ste Divisie stand tegen door de Duitser georganiseerde tegenaanvallen, en toen die hun voorraden van bommen en andere munitie zagen slinken vielen deze terug ; hier en daar bleven kleine afgezonderde groepjes van Duitsers nog in hun frontlinies.  De slachtoffers op 1 juli geleden door de 36^ste Divisie bedroegen meer dan vijfduizend manschappen in totaal, bijna de helft van hun effectief.

De Ulster Tower is een kopie van de Tower Helen’s in County Down, waar de mannen van de 36^ste Divisie werden opgeleid.  De toren alsook het kleine gezellige cafeetje in de onmiddellijke nabijheid, wordt bemand door leden van de Somme Association dat gevestigd is in Belfast, het is een aan te raden vriendelijke plek om even halt te houden tijdens de Battlefield Tour.

Het relatief goed bewaard gebleven slagveld (300.000 m²) is nu een park dat de gronden omvat waarover de Newfoundland Regiment hun mislukte aanval maakte op 1 juli 1916 tijdens de eerste dag van de Slag om de Somme.  De Slag om de Somme was voor het regiment als het ware de vuurdoop, tijdens een aanval die ongeveer een half uur duurde was het Regiment zo goed als uitgeroeid.

De inwoners van Newfoundland kochten de terreinen in 1921 om het als ongerepte herdenkingsplaats te vrijwaren voor het nageslacht.  Beaumont-Hamel is vandaag het grootste Memoriaal van het Bataljon op het Westelijke Front, het is tevens het grootste gedeelte dat bewaard is gebleven van het Slagveld om de Somme.  Samen met de oorspronkelijk loopgraaflijnen zijn er een aantal gedenktekens aangebracht alsook zijn er binnen de site enkele begraafplaatsen van de C.W.G.C.

De Britse Veldmaarschalk Earl Haig opende in 1925 officieel deze gedenkplaats, het is één van slechts twee Nationaal Historische Sites van Canada gelegen buiten haar grondgebied.  De monumentale site in Beaumont-Hamel is er gekomen door de deelname van de Newfoundland Regiment aan de Eerste Wereldoorlog.  Als direct gevolg hiervan is het inmiddels uitgegroeid tot een symbool van de gebrachte offers door Newfoundland en is het een bron identiteit.

03-07-2010 om 00:00 geschreven door Mortui Viventes Obligant

07-05-2010 om 00:00 geschreven door Mortui Viventes Obligant

Naar jaarlijkse traditie heeft de secretaris, Walter Cami, een beperkte delegatie vanuit Eeklo meegenomen om deel te nemen aan ANZAC-day in Zonnebeke.  Tijdens deze plechtigheid worden de Australische en Nieuw-Zeelandse gesneuvelden herdacht die zijn gevallen langsheen de Belgische frontlijn tijdens de Eerste Wereldoorlog.  Om zes uur ’s morgens werd met de herdenkingsplechtigheid aangevat onder de vorm van een Dawn-Service op de Buttes New Cemetery.  Een indrukwekkende ceremonie bij het ochtendgloren…

25-04-2010 om 00:00 geschreven door Mortui Viventes Obligant

Het voorbije jaar was voor velen een jubileumjaar, een jaar van herdenking en huldebetoon naar aanleiding van de 65^ste verjaardag van de bevrijding door de geallieerde troepen in hun opmars tegen Nazi-Duitsland. Het zou nog duren tot 8 mei 1945 vooraleer en sprake kon zijn over “Victory in Europe”.

Tevens is dit jaar het Comité der Vaderlandse Bonden reeds 45 jaar actief in de stad Eeklo. Vijfenveertig jaar van onafgebroken samenwerking met talrijke Vaderlandslievende organisaties en diverse instanties, maar zeer zeker was er gedurende deze hele periode een vruchtbare samenwerking met het Eeklose stadsbestuur.

Dit is inderdaad de verdienste van velen, ware het niet dat zo hier en daar een bijzonder iemand toch kan zorgen voor een meerwaarde en de noodzakelijke stimulans.

Op 16 oktober 1998 werd het Comité der Vaderlandse Bonden pijnlijk geconfronteerd met het overlijden van zijn voorzitter en moesten wij afscheid nemen van de alom gekende en zeer aimabele Paul De Dycker…

Met inbegrip van een respectvolle rouwperiode heeft het Comité der Vaderlandse Bonden op 17 april 1999 met veel vertrouwen een nieuwe voorzitter mogen aanduiden ; een voorzitter die de ontzettend moeilijke taak zou krijgen zo mogelijk steeds weer met haar voorbeeldig werkende voorganger vergeleken te worden.

De nieuwe voorzitster werd iemand die uit het juiste hout was gesneden. Door familiaal leed getroffen nam zij in 1987, wegens het overlijden van haar moeder die voorzitster was van de “Nationale Unie der Vrouwen en Moeders van overleden Politieke Gevangenen” ; de fakkel van haar over en dit tot op het ogenblik dat deze Vaderlandslievende organisatie in zijn totaliteit werd opgenomen door “de Nationale Confederatie van Politieke Gevangenen en Rechthebbenden”.

Als prille tiener werd mevrouw Marie-Louise De Boever geconfronteerd met de gruwelijkheden van de Duitse bezetter en de gevolgen van laffe daden van collaboratie. Amper dertien geworden verloor zij haar vader in het Nazi-Concentratiekamp van Dachau. De heer Nestor De Boever werd in Dachau vermoord en verloor er het leven op 7 februari 1945.

Die pijnlijke herinnering sinds haar jeugd, het gemis van haar dierbare vader, heeft zij weten om te buigen in een begeesterende bezieling inzake de actieve instandhouding van de nagedachtenis in het bijzonder.

Samen met enkele van haar lotgenoten, samen met een aantal gewezen Politieke Gevangenen en Oud-Strijders, heeft zij in alle sereniteit sinds de stichting in 1964 meegewerkt aan de vormgeving van het Comité der Vaderlandse Bonden stad Eeklo.

Het is uitsluitend mevrouw Marie-Louise De Boever haar bijzondere verdienste dat het Comité der Vaderlandse Bonden op voorbeeldige wijze werd geleid gedurende het voorbije decennium.

Ter gelegenheid van het herdenkingsbanket op 11 november 2009 wordt namens alle aanwezigen uiting gegeven van de oprechte erkentelijkheid voor haar verdienstelijke aanpak het Comité der Vaderlandse Bonden met vruchtbaar zicht op de toekomst en niet in het minst, als een meer dan waardig opvolger van wijlen de heer Paul De Dycker, ons als voorzitster met een steeds gepast “gevoel van eer” te hebben gebracht waar wij nu als organisatie staan.



Die opmerkelijk verdienste is ook niet ontgaan aan onze Vorst, Zijne Majesteit Koning Albert II, die bij deze gelegenheid Zijn schriftelijke felicitaties laat overbrengen, en ik citeer :

“…voor het voortreffelijk uitvoeren van uw mandaat als voorzitster van het Comité der Vaderlandse Bonden…”

11-11-2009 om 00:00 geschreven door Mortui Viventes Obligant

Die diepe en intense herinneringen aan de zinloosheid van oorlog en de hoogste offers die door vriend en vijand werden gebracht, leidde Spittael op een levenslange reis die zou uitmonden in een verzameling van materiaal dat duizenden gezinnen heeft geholpen om de soldatengraven van familieleden op de slagvelden te vinden verspreid over de gehele wereld.

Op vrijdag 18 september 2009 werd tijdens de voormiddag een verzameld collectiewerk officieel onthuld in het National Air Force Museum in CFB Trenton, in Canada.  Het overzeese levenswerk stond gedurende de onthullingceremonie in het middenpunt van de belangstelling.

Spittael, nu 85, reisde de hele wereld rond om foto’s te nemen van militaire begraafplaatsen en verzamelde informatie om mee te helpen de soldatengraven ingeschreven als “onbekend” te identificeren.  Hij heeft ook opdracht gegeven een kunstwerk op te richten, dat nu erkend is als vredesmonument onder de naam “de Soldaat en het Meisje”, zodoende hen te herdenken die het leven verloren in de strijd om de vrijheid.  Hij schreef over de meedogenloze strijd langs het Schipdonkkanaal in 1940 en de wijze waarop zijn landsgedeelte werd bevrijd door het Canadese leger in 1944.

“Ik wens dat de mensen in Canada weten dat ze een ware vriend hebben die in België woont” zei Spittael kort na het doorknippen van het officiële lint.  “Ik ben ontzettend gelukkig dat mijn verzameling een nieuwe en definitieve thuis heeft gevonden in Canada”.

De hoogwaardige vertegenwoordigers van het museum konden met geen woorden beschrijven hoe waardevol deze zeer nauwgezet collectie is voor tentoongestelde archieven van het National Air Force Museum.  “Dit is een prachtige dag voor het museum”, zei museumdirecteur Chris Colton.  “Het werkelijke belang van deze collectie kan niet adequaat beschreven worden, het is niet te geloven”.

Gezien de grote omvang van het door George E. Spittael gearchiveerde materiaal kon slechts twintig procent van de meer dan tweeduizend zwart-wit beelden tentoongesteld worden van militaire begraafplaatsen over de hele wereld en bijhorende kunstwerken.

De massale handgeschreven gegevens hebben geresulteerd in een databank waarvoor Spittael talrijke onderscheidingen mocht ontvangen van verscheidene overheden voor zijn humanitaire werk.  Spittael begon met zijn werk in 1946 en voltooide dit in 1990.

Door zijn onverminderde inspanningen heeft hij honderden Canadese families geholpen in het vinden van het oorlogsgraf van hun dierbaren.  “Ik herinner mij een vrouw uit Font Hill, nabij St. Catharines, die mij om informatie verzocht over haar gesneuvelde broer” zei Spittael.  “Ik vond het militaire graf met aan de linker zijde dat van een onbekende soldaat”.

Spittael ontving gedurende al die jaren tienduizenden verzoeken om hulp in deze materie van mensen over de hele wereld.  Bijna allen kregen van hem een antwoord.

Toen België werd bezet door het Derde Rijk in 1940, werd hij met zijn familie geëvacueerd uit Eeklo.  George, toen amper vijftien jaar oud, was er getuige van enkele begrafenissen van zowel Duitse als Belgische soldaten in haastig gegraven veldgraven.  Een ervaring die hij nooit heeft vergeten, namelijk de aangrijpende gevolgen van de wreedheid van oorlog.

Eén jaar later trad hij toe tot een tak van de Belgische Weerstand om in 1944, na de bevrijding van Eeklo, als vrijwilliger toe te treden tot het Belgische Leger.

In 1945 bezocht hij een ereveld vlakbij het dorpje van Henri-Chapelle in de Belgische Ardennen waar duizenden soldatengraven waren van gesneuvelde Amerikanen.  Het aanblik van die zee van witte kruisjes ontroerde Spittael heel diep, hij beloofde er om iets terug te doen ter ere van de nagedachtenis van allen die voor onze vrijheid zijn gevallen tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Als onderdeel van een officieel bezoek van de voormalige Air Transport Group, dit in 1994 ter gelegenheid van de herdenkingsplechtigheden naar aanleiding van de 50^ste verjaardag van de bevrijding, ontmoette Chris Colton en Bgen. (or) Jeff Brace in Eeklo George E. Spittael.  “Eén naam bleef steeds weer opduiken en ik realiseerde me dat George een heel bijzonder iemand was”, zei Colton. 

Een aantal jaren later, in 2005 namelijk, ontmoette Brace en Colton voor een tweede keer George ; Spittael had laten weten dat hij een thuis wou vinden in Canada voor zijn overzeese collectie.  “We wisten wel af van het bestaan van zijn collectie en dit geheel was niet voorzien in de museumenveloppe, maar op hetzelfde ogenblik realiseerden we ons hoe belangrijk die wel was”, zei Colton.  Na een verblijf van vijf dagen in België keerden Brace en Colton terug naar Canada en brachten verslag uit aan de Raad van Bestuur van het National Air Force Museum.  In 2007 werden plannen gemaakt om de collectie over te brengen naar Canada.

Om het verhuizen van de collectie enigszins vlot te laten verlopen werd tijdens de voorbereidende fase George intensief bijgestaan door een vriend en geestesgenoot Walter Cami.  De Canadese ploeg onder leiding van Colton hadden niet minder dan zes en een halve dag nodig om alles te inventariseren voor de collectie kon worden verzonden.

In 1993 werd George E. Spitael als eerste niet-Canadees onderscheiden met the Meritorious Service Medal, de burgerlijke afdeling voor uitzonderlijke humanitaire diensten in het belang van Canadese families en dit voor zijn onderzoek, het documenteren en lokaliseren van oorlogsgraven.

George E. Spittael werd in Trenton, Canada, op vrijdag 18 september 2009 tot Ere-Luitenant-Kolonel benoemd in de voormalige Air Transport Group door Brace en Colton.

18-09-2009 om 00:00 geschreven door Mortui Viventes Obligant

Tijdens de gelegenheidstoespraak beklemtoont Walter Cami, secretaris van het Comité der Vaderlandse Bonden, dat over de generaties heen de instandhouding van de nagedachtenis onverminderd dient verder gezet te worden. Tijdens het herdenkingstreffen, van 24 juli tot en met 26 juli 2009, waren niet minder dan 18 verschillende nationaliteiten vertegenwoordigd. Ruim 70 gewezen Politieke Gevangenen waren present in hun voormalig Kz Flossenbürg. Een negentig jaar oude dame bezocht dit toenmalige concentratiekamp voor het eerst sinds haar bevrijding in 1945.

België had er de grootste delegatie van alle aanwezige landen. Met 61 deelnemers, oud Politiek Gevangenen – hun kinderen en kleinkinderen – en talrijke vrienden, was ons kleine land groot in zijn aanwezigheid tijdens de ingetogen en actieve deelname aan de herdenkingsplechtigheid. Zowel Frans- als Nederlandstalige landgenoten stonden er broederlijk zij aan zij, met op de borst een lintje met de Belgische driekleur opgespeld en in het midden daarvan… de “Rode Driehoek”.

“Onze Getuigen” en overlevenden van het voormalige concentratiekamp, “vrienden” die we met een groot gevoel van waardering mochten vergezellen tijdens hun herdenkingstreffen, stellen de deelname en interesse van de jongere generaties bijzonder op prijs. In het bijzonder zijn we dankbaar dat volgende voormalig Politieke Gevangenen ons op de site en in de regio hebben rondgeleid ; zij overleefden er de niet te beschrijven onmenselijkheden : de heren Charles Dekeyser, Marcel Durnez, Julien Papa en Julien Vanden Driessche.

26-07-2009 om 00:00 geschreven door Mortui Viventes Obligant