Veertien jaar geleden, namelijk op 15-12-1991, dit schijnt voor sommige mensen een eeuwigheid , voor ons is dit gisteren en zo zal dit waarschijnlijk blijven, lagen we te slapen na eerst het gewone en gebruikelijke afscheid te hebben genomen van onze Lies die was opgenomen in het UZ van Gent,mijn vrouw had beslist om deze keer niet in ziekenhuis te overnachten,had dit al enkele keren gedaan, maar nu bleek er niet veel aan de hand, alles leek normaal, ( natuurlijk wisten we af van de ernstige ziekte van onze Lies), maar Lies bleek rustig, kalm en zeker niet stervende,kortom alles leek normaal en rustig. Plotseling midden in de nacht rond ongeveer 2 uur als ik me nog goed herinner, hoorde ik de telefoon rinkelen, eerst nog slaperig had ik het niet zo goed gemerkt, maar het toestel bleef maar doorrinkelen, mijn vrouw was nog niet wakker geworden. Ik de trappen af  , ik nam op en aan de andere kant was er een koude vreemde stem, iets zoals in horrorverhalen die op een voor haar gebruikelijke toon en methode me ijskoud vertelde , en dat zijn nu echt de woorden die ons leven veranderden; mijnheer ik heb slecht nieuws, je dochter is overleden, er volgde nog iets, maar dat was gewoon de zakelijke kant,  Daar stond ik dan, kun je het voorstellen,waarschijnlijk niet, wat gaat er dan om in je hoofd, wat gebeurt er dan met je geest, je lichaam , ik zou het niet weten, nergens is dat ooit voorbereid geweest niet op school, niet op kantoor, niet onder je vrienden, nergens......, laat staan over gesproken. Ik legde de telefoon neer en rende als een bezetene de trappen op naar de slaapkamer en schreeuwde het uit : LIES IS OVERLEDEN , mijn vrouw wist op dit moment echt ook niet meer wie , wat , waar ze was, een totale chaos, het verwachte was toch gebeurd, iets onwezenlijk, een niet te omschrijven gevoel  , een mengsel van woede,angst , ongeloof maakte zich meester van mij, wat nu ?. Wij onze kleren aangetrokken en als een zot gereden naar het ziekenhuis, Lies lag nog in de kamer waar ze overleden was, we werden wel begeleid door één of ander nachtzuster, maar waren zodanig in paniek dat ik nadien besefte hoe veel risico ik had genomen om zoals een gestoorde gek buiten mijn wil natuurlijk te rijden op die autostrade. Aan het bed gekomen waar Lies in lag, waren we genageld aan de grond bij wijze van spreken en konden dit maar niet begrijpen, waarom , waarom wij, we namen haar handen vast, haar armen, streelden door haar blond haar, alsof we door deze handelingen haar tot leven zouden kunnen brengen, na een halfuur bij het sterfbed te verblijven kwam de klap,nooit meer Lies,  het onvermijdelijke was toch gebeurd en daar was niets maar dan ook niets meer aan te veranderen, onze zoon was thuisgebleven ( toen 9 jaar), en was opgevangen geweest, hoe moesten wij dit nu gaan uitleggen aan dit kind dat zijn zus was overleden, stel je voor . Na afscheid te hebben genomen vertrokken we als 2 gekraakte mensen het ziekenhuis en daar stonden we, wie kan je op zulke momenten immers helpen, niemand denk ik. Het was juist gelijk een film op tv, zoiets gebeurt bij een ander, maar het rare was dat deze film nu de harde werkelijkheid was,het positief denken dat ze altijd maar promoten en dat we ook altijd benadrukten was in één negatief feit hervormd, kun je dit begrijpen en aanvaarden als mens ????

26-08-2005 om 10:30 geschreven door michel