Zaterdag - 16/02/2013 - Ik ben al van dinsdag terug thuis uit het ziekenhuis.  De operatie verliep uitzonderlijk vlot en gaf nadien weinig ongemak.  Op 5 nachten heb ik daar 4 verschillende kamergenotes gehad. De eerste was een Chinese ( die sprak wel wat Engels maar keek de hele tijd naar kookzender Njam op TV).  Zij is vertrokken toen ik in het operatiekwartier was en heb ik dus niet meer teruggezien.  De tweede was een pas bevallen jonge vrouw die problemen had na de epidurale verdoving bij de geboorte van haar tweede kind. Zij mocht de volgende dag al naar huis.  Ook met haar heb ik bijna niet gesproken.  Ik mocht toen nog niet uit bed en dat ‘klapt’ toch niet zo makkelijk van achter het gordijn.  De derde was een jong meisje die geopereerd was van een discushernia.  Zo’n operatie heb ik 29 jaar geleden ook gehad en daar kon ik dus over meepraten.  Ik heb haar verteld hoe het bij mij nadien gelopen is met mijn rug en haar op het hart gedrukt hoe belangrijk het is om veel te bewegen.  Hoe sterker je bent, hoe minder last je zal hebben, zei ik haar.  Ze hield niet van sporten dus raadde ik haar aan om met een vriendin aan zumba te gaan doen.  Ze is verpleegster in een rusthuis.  Sowieso een te zware job voor een lange,  slanke zoals ik.  De laatste was een vrouw van tegen de 60 met evenwichtsstoornissen.  Daar heb ik veel mee gesproken want het klikte nogal.  Ik heb haar teruggevonden op Facebook.  Ze heeft mijn vriendschapsverzoek nog niet bevestigd dus neem ik aan dat ze nog in het ziekenhuis is.  Volgende week heeft Marcel nog verlof en kunnen we haar misschien eens gaan bezoeken.  Ze had in alle continenten gewoond (behalve Afrika) en sprak vlot 5 talen.  Nu, een dikke week later, ben ik pijnvrij.  alleen de nietjes boven mijn oor hinderen nog als ik mijn bril draag.  Volgende week vrijdag mag de eerste helft nietjes er al uit.  Het litteken loopt vanaf middenvoor op mijn voorhoofd recht naar achter om met een bocht te eindigen vlak boven mijn rechteroor.  Op mijn voorhoofd zit nu nog een lelijke drukplek.  Die is het gevolg van een te strak verband na de operatie.  Dat moest verhinderen dat mijn hoofd te sterk zou gaan zwellen en de drainage van wondvocht bevorderen.  Ook mijn rechteroor heeft serieus in de verdrukking gezeten.  Daar zat een drainage achter vastgeplakt.  Na 2 dagen werd dat verband verwijderd en werd de beschadiging vastgesteld en verzorgd.  Nu hoop ik dat dat allemaal snel geneest en dat mijn haar een groeispurtje maakt.  Ik draag in huis nu een mutsje om mijn hoofd warm te houden en mijn oor te beschermen tegen mijn bril.  Over enkele weken zal dat niet meer nodig zijn en heb ik weer een fris, kort kopje.  Ik voel me nu al stukken beter nu ik geen hoofdpijn meer heb.  Morgennamiddag hebben we met het koor een tweede repetitie met het orkest.  Ik ben benieuwd om hun vorderingen te horen.  Ze hebben nu 2 weken tijd gehad om te oefenen.  Dat zou toch een verschil moeten geven.  Het was vorige keer al behoorlijk goed.  Ik voel me nu veel beter in mijn vel.  Het lijkt alsof mijn hoofd weer van mij is.  Ik heb twee jaar voortdurend felle, knagende hoofdpijn gehad.  Daar ben ik nu, gelukkig, eindelijk van verlost.  Te zeggen dat ze dat bij hele oude mensen soms zo laten omdat de ingreep te zwaar is voor hen.  Een cranioplastie is ook een dure operatie en als die mensen toch niet veel meer doen, laten ze dat liever zo.  Die mensen gaan door de hel tot aan hun dood.  Dan zouden ze beter dat slechte bot er weer uithalen en ze met open schedel verder verzorgen.  Dan hebben ze tenminste geen pijn meer en zijn hun laatste levensdagen nog draaglijk. .  Ik ben van plan om volgende week een nieuwe blog op te starten.  Deze is al serieus lang geworden.  Die noem ik dan lieveblog2013 : na de cranioplastie.  Een nieuwe start.  Een nieuwe start.  We zijn er klaar voor !