In 1984 kreeg ik een keelontsteking. Op het eerste zicht geen spectaculair nieuws, maar als je weet dat ik toen in de bouwsector actief was en hele dagen buiten werkte, dan wordt dat toch al raar, want normaal hebben bouwvakkers nooit verkoudheden of zo.

Ik was aannemer geworden omdat ik niet tegen onrecht kan.

Wat het één met het ander te maken heeft?

Ik werkte als vertegenwoordiger voor een aannemer. Ik probeerde eerlijke en verantwoorde offertes te maken voor mijn klanten. Achter mijn rug verdubbelde of vertiendubbelde mijn baas mijn voorstellen door er allerlei overbodige tot zelfs totaal zinloze dingen bij te verzinnen. Dit joeg de klanten op onnodige kosten en plunderde de spaarboekjes van argeloze oudjes.

Toen ik dat gemerkt had was ik zo verbolgen dat ik meteen mijn ontslag gaf en sommige van de werknemers die mij graag mochten drongen er bij mij op aan dat ik voor eigen rekening zou beginnen zodat ze voor mij konden komen werken.

Na enige aarzelen deed ik dat dan maar. Tussen haakjes, die baas van mij heeft later nog een pasgeboren kind verstikt en is zelf vermoord teruggevonden in zijn dikke villa.

Als aannemer moest ik twee jobs tegelijk doen: als zaakvoerder met kostuum en das offertes gaan maken bij de klanten en daarna in overall op de werf toezicht houden en meewerken. Ik deed dat echt graag en soms gaf dit grappige situaties. Zo vroeg een klant mij ooit eens toen hij de vorderingen van de werken kwam bekijken of ik misschien een broer was van de man die de offerte was komen maken... ik heb dan maar van ja gezegd om die mensen een plezier te doen. Al mijn werknemers lachten eens goed om deze grap en toen ik later - terug in kostuum - ging ontvangen bij mijn klant maakte de vrouw een complimentje over hoe goed die 'ploegbaas' zijn werk had gedaan, daarmee doelend op mij!

Nooit was ik eens ziek. Ik herinner me nog dat we een villa verbouwden bij -20°C. Normaal doen we zoiets niet, maar de bouwheer was naar de werf gekomen toen wij er niet waren en had er niets beter op gevonden dan bij het verlaten van de werf de hoofdschakelaar van de elektriciteit af te zetten. Toen wij de volgende morgen aankwamen waren zowel de verwarmingsketel als alle radiatoren kapotgevroren! De arme man wist niet dat er stroom nodig is om een cv te laten draaien!

Om nog meer schade te voorkomen dienden wij alle kapotte radiatoren te vervangen en de ketel dicht te lassen zodat we het systeem terug konden laten draaien. Zoniet zouden ook de leidingen het begeven en die lagen grotendeels onder de grond of in de muren ...

Het was een huzarenstukje, maar we klaarden het op één dag. Twee dagen later zou de vrouw van de bouwheer hetzelfde nog eens overdoen...Het vroor toen nog -16°C en we hadden enkele ruimten in het huis verwarmd om ons van tijd eens te kunnen opwarmen. Het mens was 's avonds eens komen kijken en had zich geërgerd omdat de chauffage aan stond in een 'leeg' huis. Dus had ze de hoofdschakelaar maar weer eens afgezet! Toen wij de volgende morgen arriveerden stond de voorheen rechthoekige ketel zo bol als een wijnton en staken er lange ijssprieten uit langs alle kanten! Nodeloos te zeggen dat de ketel deze keer onherstelbaar beschadigd was.En probeer maar eens een vervroren leiding leeg te laten lopen! Dat lukt dus niet bij -16°C. Hun onvoorzichtigheid heeft hen bijna een half miljoen extra gekost. Probeer dat maar eens te verkopen!

Enfin, op een dag kreeg ik een keelontsteking en die bleef maar duren. Dus ging ik naar de dokter en vroeg om een paardemiddel. Die man vertaalde dat in een paardedosis antibiotica. Dat vernietigde alle bacteriën in mijn darmen, ook de goede en noodzakelijke, beschadigde mijn darmslijmvlies en -epiteel, veroorzaakte een 'lekkende darm' en verbeterde geenszins mijn keelontsteking die viraal was en dus met antibiotica niet te behandelen...

Ik werd moe. En dat werd als maar erger. Alle onderzoeken - het waren er erg veel - gaven steeds weer hetzelfde resultaat: ik 'zou' kerngezond moeten zijn! Eén dokter had de euvele moed mij te verwijten dat ik 'ne muiletrekker' was. Ik hoop dat hij de 'muilpeer' die ik hem toen gegeven heb nog steeds voelt...Mijn vrouw begreep er allemaal niets van, maar ze vermoedde dat ik een geheime agenda had...en trok er toen maar zelf vantussen. Dat was zowat het dieptepunt van mijn leven... doodziek, mijn vrouw weg, niet meer kunnen werken en twee kleine kinderen bovenop want die wou mijn vrouw die 'een nieuw leven ging beginnen' niet meenemen.

Het zou nog 5 jaar duren voor het begrip Chronisch Vermoeidheids Syndroom uit de Verenigde Staten zou komen overwaaien ...

Tot daar deze aflevering.

Erin, van de rusteloze vlam