Ik woon nu precies een jaar in Mortsel met mijn baasjes en ben ik oktober 8 jaar geworden. Mijn baasjes zijn opa en oma geworden van een tweeling, twee meisjes Sam en Emma, en die zijn geregeld bij ons. Ze zijn op 2 januari 1 jaar geworden en kruipen overal rond. Maar dicht bij mijn nest durven ze niet, omdat ik dan grom: ik wil gerust gelaten worden!!! Ik kom toch ook niet naar hen? Dus nu zijn ze dol op me vanop afstand. Ze kraaien (amai mijn oren!) en wijzen naar mij en vinden mij heel interessant (terecht!), maar komen niet meer dichtbij.
Als we gaan wandelen met de dubbele kinderwagen, mag ik altijd mee. Mijn baasje rijdt met de kindjes en ik wandel er met mijn vrouwtje naast. En met zo'n tweeling heb je heel wat bekijks, hoor! Maar als mensen te dicht bij MIJN kindjes komen of in de kinderwagen willen kijken, grom en blaf ik! Niks daarvan!
We zijn in juli ook weer 3 weken aan zee in het vissershuisje met de gigantische tuin vol konijnen geweest in de duinen. En de kindjes en hun ouders waren er ook bij. Zooooo'n mooi weer dat het was! Iedereen was alleen 's nachts binnen, de kindjes sliepen overdag in een bedje buiten en ik lag daar dan voor te waken. Maar ja, toen kropen ze nog niet rond en had ik het niet zo druk...
Op 1 september gaat mijn vrouwtje met pensioen en ik vrees dat mij dan veel lange wandelingen te wachten staan... Het is nog altijd niet mijn hobby, wat zeg ik: 't is corvee!
Het liefst lig ik in mijn nest (of in de zomer op het terras) te dromen van mijn pot eten van 's avonds. Ik heb in mijn nieuwe straat al voorzichtig een paar 'vrienden'. Elke ontmoeting gaat mijn vrouwtje een beetje dichter bij de andere hond en als het dicht genoeg is, grom ik. En dan zijn we weer weg tot de volgende ontmoeting. Ik vertrouw niet rap iemand, maar als ik het wèl doe, worden we altijd dikke maatjes.
Het gaat dus goed met mij, zeg dat maar tegen mijn mama. Er is inderdaad niets fijner dan in je eigen gezin te mogen leven! Mijn baasje speelt een beetje mondharmonica en samen vormen we dan een duet met mij als zangeres, echt heel mooi! En elke ochtend ga ik aan mijn vrouwtje mijn hondenstokje vragen (ik geef in ruil een poot) en dan loopt de kwijl al op voorhand uit mijn bek... Ik heb in de zomer een grote open wonde aan mijn poot gehad, die maar niet wilde genezen omdat ik er altijd 's nachts aan beet. Maar met een flinke dosis antibiotica is alles weer helemaal hersteld. Een heel lieve dierenarts trouwens die we nu hebben. Die mocht mij al direct strelen, al had mijn vrouwtje mij voor alle zekerheid een muilband aangedaan. Maar die dokter moest erg lachen, omdat mijn domme vrouwtje zo'n grote muilband gekocht had, dat ik er gemakkelijk iemand mee kon bijten. Ik had dat zelf ook al direct gevoeld, maar ja, naar mij luistert niemand natuurlijk!
Dag lieve fanclub, ik ga nu slapen! Tot de volgende keer.
zoals jullie kunnen zien, word ik er met het jaar knapper op!
Ik ben dus in juli weer 2 weken meegeweest naar Koksijde, naar
het huisje in de duinen.
Maar helaas heb ik wéér geen enkel van de honderden konijnen,
die daar rondlopen kunnen vangen. Ik zal zelfs meer zeggen, ik
doe geen moeite meer!
Ik word in oktober 7 jaar en heb recht op mijn rust, vind ik.
In augustus gaan we nog een weekje, joepie! In het binnenland
was het slecht weer met veel regen, maar wij hebben aan zee alle
dagen buiten kunnen zitten, zoals je op de foto kan zien. Wel
af en toe een bui, maar nooit een hele dag geregend.
Zoals jullie misschien wel weten: ik kan (durf) geen trappen
op of af en toch zat ik vorige maand hier thuis ineens boven te
bibberen... Ik was met geen stokken naar beneden te krijgen,
want die grote open draaitrap... ik snap nog niet hoe ik daar OP
geraakt ben en ik was zeker niet van plan er zelf terug AF te
lopen. Ook mij oppakken was geen optie, want ik verzette me met
man en macht. Uiteindelijk heeft mijn vrouwtje de brandweer
gebeld en die zijn met 10 (!) sterke mannen én een grote
brandweerauto mij komen 'redden'. Ik had van de dierenarts wel
4 pilletjes gekregen, dus ik was té moe om met grommen en
blaffen indruk te maken op die kerels. Ze hebben mij in mijn
nest naar beneden gedragen: ze hadden een erehaag gemaakt op de
grote draaitrap met aan elke kant 5 brandweermannen en zo hebben
ze mij doorgegeven tot ik beneden was... Toen ben ik op wankele
poten eerst en vooral in de tuin een plasje gaan maken, want dat
was geleden van de vorige avond en de brandweer was er pas om
19.30 u de volgende dag...
Een paar nachten heeft mijn vrouwtje toen een stoel voor de
trap gezet om herhaling te voorkomen, maar ze moeten niet bang
zijn: nooit ga ik nog naar boven, brrrr...
Zo, dat was het grootste avontuur dat ik meegemaakt heb. O
ja, ik heb nog met een loslopende hond 'gevochten' op de
wandeling. Ik was netjes aangelijnd en ineens komt die uit zijn
tuin gelopen en valt mij aan! Dat heb ik niet over mijn kant
laten gaan: ik heb mij geweerd en hij droop al direct terug af
met de staart tussen zijn benen. De volgende dag vroeg zijn
baasje of ik geen letsel had. Nee hoor, niks! Maar hij (de
hond dus) had wèl 3 krabben op zijn kop!
Ik ga nog wat genieten in de tuin, want het is hier eindelijk
heel warm weer. Groetjes aan al mijn vriendjes!
Hier ben ik na een jaar afwezigheid in mijn dagboek nog 's
terug. Zoals je kan zien, gaat alles prima met mij. Ik ben aan
de fles, getuige de foto: ik heb hier namelijk een jobke. Ze
gooien de lege plastic waterflessen hier in de tuin en ik moet er
dan de stop afbijten en de fles klein maken, zodat ze minder
plaats inneemt bij het sorteren. Best vermoeiend karweitje, hoor!
Met dat mooie weer van de laatste weken wordt hier wat water
afgedronken!
Alhoewel we ondertussen naar Zandhoven verhuisd zijn, ga ik nog
bijna alle dagen 's middags naar mijn oude hondenwei spelen met
mijn vriend de golden retriever, Max! Die heeft nu een nieuw
vriendinnetje, Leila, een cocker van 10 maanden. Maar die wil
altijd wilde spelletjes doen en daar moet ik niks van weten: dus
dan grom ik naar die kleine en dan gaat die lekker lopen! Ik ben
zooooooo gevaarlijk!
't Is bijna vakantie voor mijn baasjes en dan gaan we 2 weken
naar het vissershuisje in Koksijde! Konijnen: here I come! Want
ik ben een hele luie hond, dat beken ik, maar als ik een KONIJN
gezien heb, word ik wild! Ik loop al wat ik kan en piep
ondertussen bij elke stap van frustratie omdat die langoren ALTIJD
rapper zijn. Maar ooit komt mijn gloriemoment en GRIJP ik er
één...
Ik heb hier een paar maanden geleden 's nachts een dief in de
tuin betrapt en heb zo luid geblaft, dat mijn baasjes kwamen
kijken en de politie gebeld hebben. Die vonden 2 dieven, die
gevlucht waren bij een homejacking, in onze tuin!!! Gevangen
dankzij MIJ! Ik heb met dat verhaal nog in de krant gestaan!
Dus je leest het goed: ik heb het hier voor mijn doen héél
druk! Maar het gaat mij goed af, er blijft nog voldoende tijd om
te rusten.
Hallo vriendjes, ik ben met vakantie geweest naar Koksijde in de
duinen. Het zit daar vol konijnen en sindsdien zit mijn kopje ook vol
langoren. En dromen! En piepen! En trappelen met mijn poten in mijn
slaap! En zeker zijn dat ik er één gevangen heb en dan... wakker
worden... Een diep teleurgestelde Lissa Monchou!
Hier ben ik dus eindelijk weer: dat is lang geleden, hè? Er is
dan ook veel gebeurd in mijn leventje. Wij zijn namelijk verhuisd.
Wij wonen nu in Zandhoven en de ouders van mijn vrouwtje wonen nu bij
ons in en ook de broer van mijn vrouwtje. We wonen hier nu dus met 5
volwassenen (oma, opa, baasje, vrouwtje en nonkel) in een groot huis
met tuin. Zandhoven is heel groen en er zijn veel bossen en daar mag
ik dan altijd loslopen. Mijn vriend Max, de golden retriever, is hier
al op bezoek geweest, maar als hij bij ons binnen is, moet hij braaf
zijn, want anders grom ik lekker naar hem. Ik kan zien dat hij dan
niet op zijn gemak is en mijn vrouwtje heeft dan compassie met hem,
maar ik vind dat ik mijn plicht doe als grote, gevaarlijke waakhond!
Ik lig hier hele dagen op het terras of in de tuin en heb het
verschrikkelijk naar mijn zin. We wonen vlak bij een bos, dus doe ik
daar een paar keer per dag een klein toertje en draai dan om om terug
naar mijn nestje te kunnen. Daar plof ik vervolgens met een diepe
zucht in. Er zijn hier altijd mensen rond mij en dat vind ik
superleuk. In het begin vond ik het niet fijn dat ik beneden moest
slapen en mijn baasjes boven: dat was ik niet gewend, dus heb ik twee
nachten heel 't kot bijeen gejankt. . In mijn vorige appartement was
alles gelijkvloers en sliep ik in de hall, vanwaar ik mijn baasjes in
hun bed kon zien liggen en nu zag ik ze nergens meer. Ik durf namelijk
nog altijd geen trappen doen en hier is het dan nog een open trap:
GEVAARLIJK!!!
Maar nu ben ik het al gewoon en kruip 's avonds stiekem in alle
zetels in plaats van in mijn nest. Dat zien ze toch niet. Alleen
vergeet ik er tegen de ochtend terug uit te komen... zodat ik in het
begin met mijn meest slachtofferige kop 's morgens betrapt werd in de
zetel. Maar ze zeggen er niks van: ik heb ondertussen zelfs mijn EIGEN
zetel met uitzicht op de straat, zodat ik flink kan blaffen als er een
hond voorbijkomt. Mijn vrouwtje noemt het 'mijn teevee', hihi. Betere
programma's dan op de echte teevee!
Mijn vrouwtje heeft op de site van Sosstrays gelezen over de
kenmerken en karaktertrekken van de Mastin Espanol mixen en ze heeft
ook alle foto's bekeken van geadopteerde mastins. Er zijn er een paar
bij die helemaal op mij lijken (maar natuurlijk niet met dat mooie
witte maanoogje van mij, hè). Ik probeer haar te vertellen dat ik
helemaal niet 'espagnol' ben, maar Grieks, maar ze zegt dat dat geen
toeval kan zijn en dat ik dus waarschijnlijk ook zo'n mastin ben.
Bij de 3 foto's die gewonnen hadden bij de fotowedstrijd van Sosstrays was er ook al eentje bij waar ik sprekend op leek.
Eén keer ben ik weggelopen in het bos van Zandhoven, hihi. Dat
kwam zo: er zat zomaar ineens een konijn in de struiken en die bangerik
ging lopen voor mij. Ik dus full speed erachter, want als ik een
konijn zie ben ik een rappe hoor! En mijn vrouwtje maar roepen, maar
ik zag of hoorde niks meer. Mijn vrouwtje heeft toen een paar bange
momenten meegemaakt, want ze rende al wat ze kon door het bos en riep:
Lissa! Lissa! Tot ze bijna boem! op mijn botste, want ik stond daar
ergens rustig wat gras te eten en begreep niet waar zij al die drukte
om maakte.
Ik zal 's aan mijn vrouwtje vragen of ze 's een foto van mij maakt
in het bos: ik zie er daar uit als een echte wolf!!! Ik heb al een
paar keer andere loslopende honden ontmoet, maar die moeten niet in
mijn buurt komen, hoor! Ik grol en grom erop los en al mijn haren
staan recht op mijn rug. Zèlf kom ik niet dichter, maar ZIJ ook niet
meer als ze mij zo zien staan: ze blijven op eerbiedige afstand en
begrijpen meteen dat het er niet inzit dat ik zou SPELEN met hen.
Behalve één cockertje, daar ben ik dol op. 't Is een reu van twee jaar
oud en die jankt al van ver als hij mij ziet komen en ik ben ook dol op
hem. We staan dan wat te snuffelen aan mekaar, want hij snapt dat ik
geen speelvogel ben. We kwispelen en snuffelen en draaien wat rond
mekaar en gaan dan elk onze eigen weg: zo heb ik het graag. Nog een
dikke twee weken en mijn baasjes hebben grote vakantie. Dan gaan we
weer naar de zee in die reusachtige tuin vol konijnen. Pfffffff, wat
zal ik weer moe zijn als ik terug ben.
Veel grollen, grommen, likjes, pootjes en extra droevige blikken van de enige echte Mastin Espagnol
Rita, mijn pleegmama van vroeger, heeft een berichtje
achtergelaten om te vragen hoe het met mij gaat. Da's lief, hè, dat ze
mij nog altijd niet vergeten is, ook al woont ze nu in Spanje.
Met mij is het heel goed: ik ben vorige maand 4 jaar geworden en dat hebben we gevierd met hele lekkere worst!
Voor de rest gaat mijn leven zijn gewone gangetje: in de
voormiddag ga ik naar de hondenwei spelen met mijn vriendjes Urko
(grote zwarte Duitse herder) en Ursi (grijze schnauzer). Daar wandelen
we dan een uurtje, enfin, de anderen wandelen een uurtje, ik vijf
minuten of zo en dan ga ik liggen kijken hoe de anderen wandelen. Het
zijn geweldige uitslovers! Ze BLIJVEN maar wandelen en babbelen (de
mensen toch) en de honden blijven maar achter ballen lopen en die dan
terugbrengen. Dààr doe ik allemaal niet aan mee. Ik kijk wanneer mijn
vrouwtje naar het poortje loopt om naar huis te gaan en dan kom ik
'rap' afgelopen om lekker terug mee naar huis te gaan. Daar ga ik dan
uitgebreid zuchtend in de zetel liggen en slaap heerlijk lang. Dat
moet ik wel, want rond 1 u gaan we terùg naar de wei om te spelen met
grote Max (golden retriever), kleine Max (kruising), Mauss (vier
maanden oud prutske, wordt later een grote Duitse staander, denk ik).
Die kleine pup is heel wild, maar dat moet ze met mij niet proberen,
hoor. Ik heb haar al van de eerste dag duidelijk gemaakt dat ik niet
gediend ben van: in mijn poten bijten, aan mijn oren hangen, in mijn
staart bijten, proberen op mijn rug te rijden, enz... Bij Max mag dat
allemaal, alhoewel die het er soms ook van op zijn zenuwen krijgt,
hoor! Maar ik begin al vervaarlijk te grommen als Mauss nog maar in
mijn buurt komt. En dat heeft die kleine pup al heel snel begrepen: ze
loopt nu met een boogje om me heen en zo heb ik het graag. Terwijl de
andere honden met mekaar spelen, snuffel ik in mijn eentje wat rond,
probeer al 's een konijn te vangen of ga gewoon rustig liggen wachten
tot... het vrouwtje naar huis wil.
En daar kan ik dan weer een lange dut doen. Rond vijf uur gaan we
dan nog een wandelingetje in het park maken: hier bepaal ikzelf wanneer
we naar huis gaan. Als ik er genoeg van heb, draai ik gewoon terug en
het vrouwtje volgt, omdat ze weet dat - als ze dan toch nog verder
wandelt - ik héél erg nukkig begin te doen en niet meer vooruit wil (ze
noemt mij een 'vermomd ezeltje', hihi).
Dan krijg ik eten, altijd lekker, altijd meteen op (dan ben ik wèl
rap, hoor!). En de dagen dat mijn vrouwtje dan moet gaan werken
(dinsdag, woensdag en vrijdag) komt de buurvrouw bij mij zitten, zodat
ik nooit alleen ben. Zij is al 87 jaar en mijn dikke vriend. Ze gaat
soms een uur met mij op de bank op het pleintje voor ons huis zitten:
zo heb ik het graag. Dan moet ik niet wandelen. Ik ga onmiddellijk
liggen en beweeg niet meer, maar houd alles wel goed in het oog.
De avonden dat mijn vrouwtje wèl thuis is, gaan we altijd nog drie
kwartier wandelen van 19 tot 19.45 u met Max, de golden retriever en
zijn baasjes. Als jij onderweg blaft naar een andere hond (een andere
reu), dan doe ik natuurlijk dapper mee. Ikzelf ken ook wel wat honden,
die ik niet kan uitstaan. Van die uitslovers die alles op commando
kunnen en nooit moeten lijken te worden, daar moet ik niks van hebben.
Ik ga ook niet meer naar de hondenschoollessen. Ik was daar te
bang voor de grote honden, waardoor ik alleen nog maar naar het poortje
liep om terug van de trainingswei te mogen. De instructeur zei dat dat
kwam omdat ik in de les aangelijnd ben en dus veel banger, omdat ik
niet weg kan. Ik ben nu eenmaal een hond die het liefst op haar poepje
zit of anders ligt om naar de anderen te kijken. Dat vind ik geweldig.
We zijn afgelopen zomer (mooie zomer geweest hier!) 14 dagen naar
Dranouter geweest in Heuvelland en nog 14 dagen naar Koksijde in een
vissershuisje met een enorme tuin én een paardenwei zonder paarden
eraan. Daar zien ze mij van de hele dag niet ik jaag er op konijnen en
bewaak het terrrein als de best getrainde waakhond.
Mijn vrouwtje is heel content met mij, maar vindt het wel jammer
dat ik zo ongaarne wandel. Ik doe mijn best voor haar, maar er zijn
grenzen... Mijn zetel, mijn eetbak en mijn bank op ons pleintje: dat
zijn mijn absolute lievelingsplaatskes. Ik ben net loops geweest en
dan mag ik 3 weken niet naar de wei: drie heerlijke weken voor mij!
Zo, groot nieuws heb ik niet. Alles gaat zijn gangetje.
Ik vraag mij af hoe het met Rita en Kris in Spanje is (en met al jullie honden...)
Dikke, luie poot van Lissa Monchou, de schoonheid uit Borgerhout!
Hier nog 's wat nieuws van mij, met alweer een foto erbij. Ben ik niet fotogeniek? En kennen jullie nog een andere hond die zooooo zielig kan kijken? Dat komt omdat ik twee keer per dag naar de hondenwei MOET van mijn vrouwtje. Ik loop daar een rondje, doe wat ik moet doen en ga dan liggen als een leeuw in de brousse. Soms speel ik een beetje met één van mijn talrijke hondenvriendjes Max, Maxke, grote Max (dat zijn 3 verschillende vriendjes), Mauser (te wild voor mij!), Urko en Ushi (nog altijd), Doran (nog altijd), Dagmar en Luca (voor die twee teefjes ben ik een beetje bang, dan ga ik liever van de wei en gewoon wat wandelen in de buurt) en nog vele anderen die niet alle dagen komen.
Er wordt op de hondenwei veel met mij gelachen: ze zeggen dat mijn vrouwtje mijn batterijtjes vaker moet vervangen... Daar kan ik niet mee lachen, hoor! Ik lig nu eenmaal graag en kijk vanuit mijn uitkijkpost of iedereen wel braaf is. Als twee honden te wild spelen, sta ik recht en kom in bliksemvaart aangelopen om ertussen te komen en al blaffend en grommend te zeggen dat het zo welletjes is. Meestal luisteren ze wel: ook daar is iedereen verbaasd over (maar ik weet dat dat mijn natuurlijk gezag is!) Thuis ben ik de braafste hond van de wereld: het is dan ook een hele klus om mij uit mijn luie zetel te krijgen om te gaan wandelen of spelen. Eerst doe ik één oog open als mijn vrouwtje roept: Lissa, ga je mee? Dan nog een oog. Dan geeuw ik hartsgrondig. Vervolgens zet ik alleen mijn voorste poten op de grond, geeuw nog 's zo hard ik kan, kijk dan om om te constateren dat mijn achterste poten nog altijd in de zetel liggen. . Dan kom ik er extra traag helemaal uit, rek mij helemaal uit en slof dan naar de voordeur, waar mijn vrouwtje al een klein kwartiertje aanmoedigingen zit te roepen. En dat dus niet één maar twéé keer per dag. Pffffffff!
Nu zit mijn baasje biefstuk te eten en ik lig op zijn voeten, zodat ik zeker ben dat hij niet verdwijnt met eventuele overschot. Op MIJN menu voor vandaag staat rijst met groenten en kip: lèèèèkkkker!!!!!! Eten is het heerlijkste dat er bestaat!!! Ik weet op de hondenwei ook precies welke baasjes er koekjes in hun zakken hebben en welke niet. Daar loop ik dan de hele tijd naast tot ze niet meer anders kunnen dan mij iets geven; Daarna ga ik terug naar mijn ligplaatsje.
Je hoort het: ik leid een zeer vermoeiend leventje! Ik ben drie jaar geworden op 15 oktober en ik vind dat ik dus niet meer te zot of te speels moet doen: ik ben tenslotte al een volwassen hond... Als mijn vrouwtje zot doet, kijk ik ook naar haar met een blik van: ben je vergeten hoe oud je bent? In de les op de hondenschool zeggen ze ook altijd tegen mijn vrouwtje: Doe maar lekker zot, dan krijg je haar (mij dus) misschien meer in beweging. Dan staat mijn vrouwtje daar te springen en met een hoog stemmetje Lissa, Lissa te roepen en dan schaam ik mij rot. Ik kijk dan weg precies of ik haar niet ken. Een beetje ernst, asjeblieft!
Ik hoor dat mijn opvangouders Rita en Kris lekker in Spanje gaan wonen zijn met al hun honden. Ik denk dat ik het daar veel te warm zou hebben, want in de zon zal je mij niet gemakkelijk vinden. Maar ze hebben gelijk natuurlijk dat ze hun dromen waarmaken: dat doe ik ook als ik rijst met kip eet.
Zo, lieve mensen, het gaat prima met mij en de rest van de familie. Ik hoop van jullie hetzelfde!
Eén lik, één pootje én één extra-serieuze blik van uw driejarige,
Hoho! Nu is het wel érg lang geleden dat ik nog 's iets van mij heb laten horen, hè? Maar alles is prima met mij, hoor!
Mijn hobbies zijn nog altijd (in volgorde): slapen, eten en naar de hondenwei gaan. We gaan soms anderhalf uur spelen met de andere hondjes en dan denk ik wel 's: eigenlijk laat IK mijn vrouwtje uit, want als het van mij zou afhangen, zouden we wel sneller naar huis gaan!!!
Mijn vrouwtje loopt daar maar rond en babbelt met de andere baasjes en van mij wordt verwacht dat ik de hele tijd spéél!! Gelukkig ben ik slimmer en ga ik af en toe lekker in het gras liggen om uit te rusten. En als één van mijn hondenvriendjes dan wat al te enthousiast komt vragen of ik niet mee wil spelen, dan grom ik 's luid en dan hebben ze het wel begrepen. Ik denk dat ik de gevaarlijkste grommer van de hele hondenwei ben: ik doé niks, maar ik kan als geen ander àl het haar op mijn rug (van mijn hoofd tot aan mijn staart) récht omhoog zetten (da's van de schrik, maar niet verklappen,; hoor, de anderen denken allemaal dat ik best gevaarlijk ben en zo wil ik het houden!) en grrrrrrrrrroooooommmmmmmen!!!! Ik heb een hele diepe, lage stem en daarom denkt iedereen dat ik een reutje ben. Haha!
Met de trainingslessen zijn we gestopt: je moet, om naar de volgende klas te mogen, o.a. je tandjes laten nakijken door de trainer. Maar dat pakt allemaal niet bij mij: alleen mijn baasjes mogen naar mijn gevaarlijke tanden kijken, de rest moet wegblijven. Dus: nul punten voor die proef! Ook moeten we op de examens altijd de standen in de volgende volgorde doen: zit, dan: lig en dan: sta!
Zit gaat prima, ze kunnen er nog een poot bijkrijgen als ze willen. En bij 'lig' was ik de kampioen van de klas. Maar jullie kennen mij ondertussen, hè, als ik eenmaal lig (mijn lievelingspositie) ben ik met geen stokken meer recht te krijgen en dus komt er van 'sta' niks in huis: weer nul punten. Met snoepjes (mjammie!!!) lukt het wél, maar die mag je niet gebruiken tijdens het examen, alleen tijdens de lessen. Dus oefenen mijn vrouwtje en ik nu in de tuin en dat is véél leuker: daar is geen concurrentie en ben ik altijd de beste!
Mijn vrouwtje zegt dat ik een schat van een hond ben en de rustigste die ze hier al gehad hebben (ik ben nummer 3), maar dat ze me nooit helemaal vertrouwt met vreemde mensen. Ik ben heel waaks: er zou hier geen dief moeten binnenkomen, want ik blaf het hele huis bij elkaar met àl mijn haren recht overeind. Maar als het géén dief is maar iemand die mijn baasjes kennen en IK niet, dan doe ik dat ook en dat vinden ze hier niet zo leuk. Ik moet dan in mijn nest blijven liggen tot ik ophoud met grommen. Ik vind het leuk om te zien dat het bezoek dan een beetje bang is, maar mijn baasjes vinden dat hélemààl niet sympathiek. Nu ja, ik ben nu eenmaal geen supersociale hond, die moeten er toch ook zijn. En als er iemand te dicht bij mijn vrouwtje komt (een mens of een andere hond op de hondenwei) dan sta ik klaar met mijn beroemde grom om ze weg te jagen.
Mijn baasjes moeten nog 1 week lesgeven en dan is het ... paasvakantie!!! Dan is het altijd feest voor mij! Mijn 2 baasjes 14 dagen thuis!!!!! Niet dat ik tijdens het schooljaar veel alleen ben, hoor: er is een buurvrouw (ze is al 86, maar nog erg kranig en ze mist haar eigen hond die gestorven is heel erg) die ALTIJD bij mij komt 'hondensitten' als mijn baasjes moeten gaan werken. En die zijn maximum 4 uurtjes na elkaar weg, dus meestal geef ik mij dan over aan mijn allerliefste hobby: ik rust uit van al die lange wandelingen, hondenweienbezoekjes en trainingen in de tuin. Ik heb, zoals je kan lezen, een heel afmattend leven. Gelukkig ben ik sterk en gezond! En mooi ben ik natuurlijk ook! En slim genoeg om te weten wanneer ik moet doen alsof ik absoluut NIET begrijp wat ze tegen me zeggen (bv: Lissaatje, uit de zetel! Wablief? (onnozele blik van mij). Vooruit, Lissaatje, ga er 's uit! (diepe zucht van mij en ik draai me nog 's lekker rond IN de zetel). En dan komt mijn vrouwtje met haar loze truken BIJ MIJ zitten in een éénspersoonszetel en wringt zich zodanig naast mij dat ik er haast uitval. En vermits ik niet dol ben op knuffelen of veel fysiek contact, kies ik dan maar eieren voor mijn geld en ga uitgebreid in de driezitszetel liggen)
Ik heb - naast al mijn oude hondenvriendjes die jullie al kennen - weer een nieuwe vriend.: MAX. Hij woont hier in de buurt en komt ook alle dagen naar de hondenwei. 't Is een golden retriever van bijna 1 jaar: hij verjaart volgende week. Hij is de knapste gast van de wereld met witblond haar en een heel lief karakter (véél liever dan ik, want ik grom soms naar hem en dat vindt hij geeneens erg). Ik zal 's aan mijn vrouwtje vragen om een foto van ons beiden te maken, want ik ben dol op hem. Hij is ook héél slim en doet het erg goed in de lessen. Ze zeggen dat hij de beste hond is die er momenteel in de hondenschool rondloopt. (Da's omdat IK niet meer naar de les ga, natuurlijk, anders was Max ongetwijfeld nummer 2, hum hum).
Zo, dat was weer een beetje nieuws van mij. Je ziet: alles gaat zijn gewone gangetje en op de foto kan je zien wat een prachtige hond ik geworden ben... In de hondenschool dachten ze dat ik een Karabach was (daar had mijn vrouwtje nog nooit van gehoord), maar we zijn 's op de Karabachsite gaan kijken en ik LIJK er nog niet op!
Een stevige poot en een lange grom van jullie altijd even mooie, lieve en slimme
Da's lang geleden, hè! Maar je moet maar denken: geen nieuws, goed nieuws! Want met mij is het allemaal prima! Ik ben een beetje afgevallen, omdat ik (bijna) geen tussendoortjes meer krijg. Dat komt zo:
Mijn vrouwtje was bij de dierenarts gaan klagen dat ik zo traag en lusteloos was en toen moest ze àlles wat ze me in de loop van de dag geeft, opschrijven, ook het kléinste stukje. Nou moe, dat is een LIJST geworden, daar schrok iedereen van. Dus toen werd besloten dat het gedaan zou zijn met ontbijthapjes, hondenkoekjes op de wei, een restje van het middagmaal, een vieruurtje, een stukje worst, een brokje vlees en noem maar op! En voilà: binnen de kortste keren was het gedaan met mijn lusteloosheid: ik ren, ik speel, ik loop om ter snelst met mijn vriend Doran (ik kan het nooit halen, dat is precies een HST!) en 's avonds krijg ik een heerlijke pot eten, want mijn vrouwtje kookt nog altijd mee voor mij!!! Mjammie, mjammie! Alleen aardappeltjes krijg ik niet: voor mij wordt er altijd volkorenrijst gekookt!!! Ik ben nu ook véél mooier zo'n klein beetje slanker! En ik ben nu zo rap dat ze op de hondenwei vermoeden dat mijn vrouwtje mij stiekem drugs geeft!
Alles gaat voor de rest zijn gangetje: ik ben nog altijd niet gesteriliseerd omdat mijn vrouwtje bang was dat ik nog trager zou worden en dan stilaan zou veranderen in een pluchen hond! Maar nu ik er weer helemaal bij ben, wordt er weer over gepraat...
Ik heb geen nieuws meer van mijn broertje of zusje in Nederland. 't Zal daar ook wel geen nieuws goed nieuws zijn, zeker! Als er bezoek komt, grom ik nog altijd als ze tegen mij spreken (ik ben niet zo supersociaal, wordt ook niet graag gestreeld en knuffelen is geen hobby van me, behalve af en toe met mijn vrouwtje of mijn baasje, maar anderen moeten hun hangen thuishouden!). Mijn vrouwtje vraagt nu aan het bezoek om mij te negeren en dat vind ik prima: dan negeer ik die mensen ook!!! Je hoort: ik laat niet over me heen lopen en ik weet toch dat mijn vrouwtje zo gek van me is dat ik best een potje mag breken (letterlijk en figuurlijk). 't Is mooi weer, dus we gaan 3 keer per dag naar de hondenwei!!! En over 4 (vier!) weken is het GROTE VAKANTIE en zijn mijn baasjes 2 maanden thuis!!! Dan gaan we weer lekker 2 weken naar Dranouter en zie ik al mijn hondenvriendjes van ginder terug;
Je ziet: ik heb veel om naar uit te kijken!!!
Dag allemaal, een dikke lik en een stevige poot (maar geen knuffel) van uw grote lieveling,
Op 6 februari van vorig jaar ben ik hier in mijn nieuwe huis aangekomen en dat hebben we nauurlijk gevierd. Mijn baasjes met een taartje en ik met een stuk kalfsworst (mjammie!).
Helaas ben ik loops en heb ik het dus (nog) niet kunnen vieren met mijn vriendjes van de hondenwei. Jammer, want ik heb nu juist héél véél zin in een dol feestje...
Maar vandaag viert de hele hemel mee. De engeltjes klappen in hun vleugeltjes en de wolkjes botsen van plezier tegen elkaar en dus vallen er kleine witte stukjes wolk en engelenvleugeltjes naar beneden en maken alles wit. En het is écht een wonder, want die witte wolkjes en vleugeltjes zijn eetbaar. Dat heb ik zelf uitgetest in de tuin: ik neem grote happen en slik ze door. Het smaakt waarschijnlijk naar hemelwijn, maar ik vind het niet veel smaak hebben. Maar ik ben toch heel blij met het vlokjesfeest dat de hemel voor mij geeft. En ik zie dat iederéén mee feest: we komen net van het park en daar loopt het vol kinderen die sneeuwbalgevechten houden of met de slee spelen. Mijn vrouwtje gooit ook sneeuwballen naar mij, maar ze doet daar één of andere verdwijntruuk mee, want ik als ik dénk dat ik er één te pakken heb, verdwijnt die plots als sneeuw voor de zon (hihi! let op de woordspeling!)...
En als ik dan thuiskom, hangt er op de verwarming een grote warme handdoek klaar. Daar word ik dan ingeduffeld en helemaal droog gewreven. Dat vind ik een superfijn spelletje: ik probeer aan zoveel mogelijk kanten in de handdoek te bijten, terwijl mijn vrouwtje 'los, los, lissa' zegt, maar toch haar lach niet kan inhouden.
Nog één weekje loops en dan mag ik terug naar de hondenschool. Ik ben wel een paar keer naar de hondenwei geweest, maar dan altijd op een wei apart (er zijn er twee) en alleen bij andere teefjes. Zelfs zo worden de reutjes op de andere wei haast gek. Er probeerde er zelfs eentje onder de draad te kruipen en toen zijn we maar rappekes naar huis gegaan.
O, en ik heb iets HEEL STOUTS gedaan: ik heb iemand aangevallen. Toen heb ik het mogen horen, hoor! Dat kwam zo: mijn vrouwtje had een nieuwe computer besteld bij een vriend van haar zoon en die man (Rudy), die hier blijkbaar al komt van kleins af aan en zelf een grote dierenvriend is, zou die computer zelf aan huis leveren. Zo gezegd, zo gedaan. Ik krijg ook een knuffel, en terwijl die man de computer op de tafel installeert, lig ik aan zijn voeten te 'morren'. Mijn vrouwtje vraagt nog: Rudy, ge staat toch niet per ongeluk op haar pootjes?' Maar nee hoor! En toen schoot ik ineens uit met al mijn tanden bloot om hem te bijten! De zoon van mijn baasjes had mij nog juist vast en ik kreeg geweldig op mijn kop! (geen slaag, hè, alleen luid roepen: 'Lissa, nest!' ) Nou, iedereen was erg geschrokken: Rudy moest effe gaan zitten en ook mijn baasjes waren erg aangeslagen. Mijn baasje zei: 'Als ze bijt, zomaar zonder reden, moet ze weg!' Nu, daar schrok ik natuurlijk wel van. Ik mocht de hele tijd niet meer uit mijn nest en werd scherp in 't oog gehouden. Rudy is nog een paar keer over mijn kopje komen strelen, maar ik durfde geen kik meer geven.
Mijn vrouwtje vindt dat ik een beetje té goed waak: straks mag er hier niemand meer binnen! Maar ik doe het toch maar om hun te beschermen zeker! Die grote Rudy met zijn computer, die kreeg ineens alle aandacht! Nu, de volgende keer zal ik mij wel eerst tweemaal bedenken, voor ik nog eens zoiets doe! Mijn vrouwtje heeft raad gevraagd in de hondenschool en daar zeggen ze dat, als er gebeld wordt, ik eerst naar mijn nest gestuurd moet worden (niet in een andere kamer of zo, ik moet zeker niet weg, maar ik moet wel mijn plaats leren kennen en niet de baas spelen), zodat het bezoek rustig kan binnenkomen en daarna mag ik goeiedag gaan zeggen, samen met een van mijn baasjes.
Het is natuurlijk wel wààr, dat moet ik eerlijk toegeven, dat ik voor het 'bijtincident' ook al twee keer vanuit mijn nest naar bezoekers gegrold had, omdat ze het waagden iets tegen mij te zeggen. 'k Geloof dat dat hier ook niet zo op prijs gesteld wordt. In ieder geval weten alle dieven nu dat ze hier zeker niet zomaar binnen moeten komen!!! Ik zou graag zo'n sticker voor het raam hebben met mijn foto erop en dan de tekst: 'HIER WAAK IK!, maar ik denk dat ik dat zelfs niet moet vràgen.
Buiten dat ene incident ben ik nog altijd héél braaf, hoor: eten, slapen, spelen, wandelen: ik zie het allemaal geweldig zitten!!
Zo, dat was weer 's wat nieuws van mij! Ik hoop dat iedereen die dit leest een even leuk leven heeft als ik. En als er iemand of iets zou zijn, die u het leven zuur maakt, geef dan maar een seintje. Dan kom ik dat met mijn Griekse tanden binnen de kortste keren oplossen!!!
Nog effe een valentijnsfoto van mijn grote vriend Doran en mijzelf: allebei aan een andere kant van de afscheiding. Lijken wij niet net Romeo en Julia?
Maar als ik volgende week niet meer loops ben, ga ik terug naar Dorans weide en kunnen we weer naar hartelust ravotten... Ondertussen houden we het maar bij wat geknuffel aan de draad.
Een zalig kerstfeest en een superfijn 2007 aan al mijn vriendjes, broertjes en zusjes, mama's en papa's in binnen- en buitenland!!!!
Me voilà! Hier ben ik weer. 't Is sinds een paar dagen lekker koud en dat is meer iets voor mij dan die hitte van de zomer. Ik ben een stuk wilder geworden en speel weer volop met mijn grote, zwarte sterke vriend Urko. Elke voormiddag van 9 tot 11 zijn wij samen op de wei en spelen ons te pletter! Ik ben zijn liefje en hij is mijn grote schat!
En 's namiddags gaan we nog eens terug van 13 tot 14 u want dan is mijn Schnauzervriendje Wodan er. Die is ongeveer zo oud als ik, maar wel wat kleiner dus daar kan ik lekker de baas over spelen. Ik bijt in zijn poten en in zijn oren en wij houden ook alle dagen vriendschappelijke vechtpartijtjes.
En dan gaan we nog 's 1 of 2 keer wandelen aan de leiband (hangt ervan af of mijn vrouwtje moet werken). We gaan dan altijd langs dezelfde weg: veel huizen zijn versierd met mooie lichtjes en kerstversiering en die gaan wij dan allemaal bekijken. Mijn vrouwtje kijkt naar de versiering, IK kijk uit naar eventuele honden (om effe mee te spelen) of katten (om met al mijn haar overeind heel luid tegen te blaffen!!!).
Mijn vrouwtje moet alleen morgen nog werken en dan breken er 14 heerlijke vakantiedagen aan! Hopelijk word ik niet loops, want anders kan ik 3 weken niet naar de wei: dat zou pas echt pech zijn. In de paasvakantie word ik gesteriliseerd. Ik weet niet wat dat is, maar ik moet ervoor naar de dokter. Maar 's avonds mag ik al terug naar huis, en de meeste tijd bij de dokter slaap ik, dus dat zal wel meevallen. Maar zo"n lelijke pastic kap doe ik NIET rond mijn kopje!!! Mijn vrouwtje heeft beloofd dat ze het wel zal oplossen met een t-shirt, dus ik maak me geen zorgen.
Amuseer je allemaal met de feestdagen: veel cadeautjes, veel lekker eten en veel zoenen en lieve groetjes gewenst van uw lieve
Hoe leuk om een briefje van jullie te krijgen, en dan nog wel op mijn blog! Ik ga het mee in mijn dagboek zetten, want ik heb over jou , Doran, al een en ander verteld in mijn dagboek.
Op de wei gaat alles zijn gewone gangetje: ik mag ook niet meer in mijn eentje op de eerste wei, omdat ik ook het gat in de omheining ontdekt heb en al 's graag een uitstapje maak naar het kerkhof. Het vrouwtje is bang dat ik vandaag of morgen met een knook terugkom, hihi! Maar Urko mag niet op de tweede wei, omdat zijn vacht dan vol plakt met die vreselijke onkruidbollen (zelf heb ik daar geen last van) en ook omdat Jos hem daar niet zo goed in de gaten kan houden.
Dus gaan mijn vrouwtje en ik eerst (zo rond 9 u) op de tweede wei (ONZE wei, zal ik maar zeggen, hè Doran, je begrijpt me wel). En als de anderen dan komen, verhuizen we. Ik ben wel nog altijd een beetje bang van Urko: hij is een schat, maar zo sterk en wild dat hij me soms ongewild pijn doet... Dat probleem hadden wij niet, hè Doran, wij konden fantastisch goed spelen samen en ik heb je de eerste dagen écht lopen zoeken.
Urko heeft Jos omvergetrokken en die heeft 1 gebroken en 1 gekneusde rib. En Marcel is ook al vaak gevallen: deze voormiddag steil achterover, dat was wel eventjes schrikken!!! Ik ben 's benieuwd of hij er morgen zal zijn, want hij had zich wel pijn gedaan!!
Ik vind het jammer dat je niet kan rennen in Spanje: hebben ze daar geen strand waar je in en uit het water kan lopen en lekker wild zijn? Misschien moet je toch maar beter vriendjes worden met je Spaanse broer, dan heb je tenminste toch al 1 speelkameraadje... Maar ik weet dat je niet zo houdt van andere mannetjes, hè, en als ze dan nog Spaans spreken..
Gelukkig kunnen we af en toe nog eens een briefje sturen naar mekaar, dat is wel fijn om te weten. Ik stuur dit mailtje dan ook met het mailadres van mijn vrouwtje, dan heb je dat ook meteen en hoef je niet altijd via het blog te gaan... Niet dat ik daar bezwaar tegen heb, hoor, hoe meer ik van je hoor, hoe liever!!!
Geef maar heel veel kusjes en likjes en pootjes en grompjes aan je baasjes, maar de dikste zoen is toch voor jou, Doran, ik hoop je over niet al te lange tijd terug te zien om samen heerlijk te ravotten...
Je vriendinnetje lissa monchou (die knappe griet van de hondenwei met haar maanoogje!!!)
PS: Het weer is hier ook wel heerlijk hoor! Morgen wordt het 19 graden, maar natuurlijk regent het wel af en toe...
Hallo Lissa. Ik ben nu meer dan twee weken in spanje.Veel is er hier voor mij niet te beleven.Hard lopen als op de weide is er niet bij,dat mis ik erg alsook al mijn vriendjes daar.Ik zit hier wel in een mooie grote tuin,maar die ken ik al van buiten,het nieuwe is er al af. Mijn baas houdt mij altijd in het oog,omdat ik er al eens uitgemuisd ben.Met Chivas kom ik ook niet overeen.Die heb ik al eens flink bij zijn oor gehad.Nu heeft hij er een gaatje in zodat hij een oorbelletje kan dragen.Al bij al ik verveel mij hier , net zoals mijn baas Jef. Het zal nog wel even duren voor we mekaar terug zien want voor de feestdagen ben ik niet terug.Allez ik troost mij met de wetenschap dat het weer hier beter is dan in Belgie.Doe daar iedereen de groeten en tot later. Groetje Doran
Vrijdag 10/11/2006 - Antwoord van mijn grote broer!
Hoi zusje hier weer een teken van leven van je GROTE broer! Het gaat hardstikke goed met mij en ook ik zit natuurlijk op cursus. Ik moet daar echt mijn best doen, maar ik hang iedere week weer de clown uit! Ik wil met alle honden spelen daar en het gras is daar zo heerlijk zacht dat ik er iedere keer ga liggen rollen en de pollen gras uit de grond haal. Maar als de klas gaat beginnen probeer ik ook echt mijn best te doen.18 december heb ik alweer examen en ik hoop dat ik het wel haal. Mijn vrouwtje is alleen bang dat ik dan weer een dolle bui heb, want dan is er geen land met me te bezeilen.Volgende week gaan we lekker een weekje op vakantie en mogen wij (Tilton en Jack) lekker mee. Dat word echt super pret. We zitten vlakbij het strand dus kan ik lekker met mijn maatje Jack uitwaaien. Ik heb onze zus Yentel gezien op de reunie maar ze vond het niet zo leuk om mij te zien. Het was erg druk en zij werd daar dood nerveus van.Toen deed ze echt lelijk tegen mij en liet ze haar prachtige Griekse gebit zien. Ik wou daar niet echt een knauw van hebben, want het zag er heel gevaarlijk uit. Ik heb je wel gemist hoor en ik denk Yentel ook wel. Nou maar hopen dat het de volgende keer wel lukt. Ik las dat jij ook zo'n slome bent aan de riem, hihihi. Ik heb daar ook zo'n last van joh! Als ik los mag lopen dan ben ik aan het spelen en ben ik heel actief, maar aan de riem vind ik er niks aan. Het vrouwtje van mij vindt mij wel wat vlotter worden hoor. Ze zegt dat ik barst van de energie en dat is best wel zo. Als we 's morgens in het bos geweest zijn, slaap ik ongeveer tot 3 uur en dan ga ik weer kattekwaad uithalen en mijn maatje Jack plagen. En als ik 1 dag niet ben wezen rennen (wat zelden voor komt) dan sloop ik uit nijd de tv-gids in honderduizend stukken.Want ik wil gewoon iedere dag met mijn vriendjes ravotten, want dat vind ik veel te leuk! Ik eet ook allang maar 1x per dag hoor. Ik hou zo vreselijk van eten, dat ik zou vierkant worden als ik meerdere malen zou eten.
Ik kan ook zo boos worden als Jack of een opvanghond naar mijn etensbak komt als ik nog aan het eten bent. Bloedlink word ik dan, want dat is van mij en ik wil absoluut niet dat er iemand van de honden aan mijn bak zit!!!! Het vrouwtje mag dat wel want ik weet dat zij het toch niet lust, maar geen hond in mijn buurt! Over de reunie van Strays heb ik niet zo veel te vertellen. Het was druk en gezellig, en ik vond het reuze intressant! We moesten nog een Strayshond die 6 weken bij ons heeft gewoond aan zijn nieuwe moeder meegeven en dat vonden wij niet zo leuk! Dat is altijd weer een beetje verdrietig maar dat hondje is weer gelukkig met een nieuwe moeder in Almere!!! Nou Lissa, dat was het wel zo'n beetje en ik hoop je snel weer te horen. Dikke knuffels van je Grote Broer Tilton xxxx
Amai, amai! Wat een prachtige dagen heb ik achter de rug: fantastisch weer, mijn vrouwtje een week vakantie, al mijn vriendjes op de hondenwei en in het park... het leven is momenteel ongelooflijk mooi!
En deze morgen heb ik in de hondenschool geleerd om trappen te klimmen. Dat kon ik nog niet en ik deed eigenlijk ook geen moeite om het te leren: pffff, ik was er wel gerust in, waarom moest ik nu leren klimmen? Maar vanochtend liepen dus plots al mijn hondenvriendjes zonder boe of ba naar boven en ik was de enige die beneden bleef drentelen. En toen kreeg ik zoooooo'n goesting om ook naar boven te gaan. En toen legde mijn vrouwtje ook nog eens koekjes op de trappen, ja! In een wip stond ik tot mijn eigen verbazing boven. Daarna was het hek van de dam natuurlijk: erop en eraf en weer erop! Trappen klimmen is héééél plezant!
Ik heb ondertussen zoveel nieuwe vriendjes dat ik ze haast niet meer kan opnoemen: Sony en Wodan (2 schnauzers), Louis (een cocker), Luca (een prachtige mechelse herder), Jewel (een huskie), Florian (een zwarte tervuren) en dan vergeet ik er vast nog een paar. Ik kan met iedereen goed overweg en iedereen vindt dat ik veel vinniger geworden ben. Ik ben geen held, dat weet ik, maar als een ander hondje banger is dan ik, dan profiteer ik er wel van om de grote jan uit te hangen. Ik spring op en neer rond het bange hondje en grom links en rechts zonder écht dichtbij te komen (je weet toch maar nooit, hè). Maar als er een dapperder exemplaar (Urko bijvoorbeeld) het voortouw neemt, ga ik lekker achter hem staan, zodat er mij niks kan gebeuren.
Met Urko speel ik wel niet meer zoveel: die is heel groot en sterk geworden en is soms zooooo wild dat ik er een beetje schrik van heb. Hij snapt er niks van en komt altijd zoentjes geven en zoete broodjes bakken, maar ik ben bang dat hij me omverloopt. Daarom gaan mijn vrouwtje en ik altijd naar de tweede wei, zodat ik met Urko langs de afspanning kan lopen( reuzeleuk!), maar we kunnen niet meer bij elkaar. Op die andere wei heb ik de laatste dagen gespeeld met een bruine labrador, Flappie genaamd. Als je zijn oren zou zien, zou je zijn naam wel begrijpen. Hij is nog maar 6 maanden, maar wat een knappe jonge gast!
Mijn dikke vriend Doran is met zijn baasjes Jef en Josy voor een paar maanden naar Spanje, dus die zie ik een tijdje niet meer. Da's jammer, maar het weerzien zal des te fijner zijn.
Zo, vriendjes, je hoort het: met mij gaat het allemaal prima! Ik word mooier en sterker met de dag en ik luister ook erg goed, vindt mijn vrouwtje. Wèl bijt ik altijd in iedereen zijn mouwen als ik héél blij ben: een beetje een rare afwijking, ik weet het, maar het is van puur enthousiasme!!!
Dàààààààg lieverds, allemaal, ik sta ook op de site van Sosstrays bij de 'happy ending'-verhalen. Daar heeft mijn pleegpapa Kris voor gezorgd.
Dikke Griekse zoenen van de beste trappenklimmer ter wereld,
Hier ben ik nog eens! Het gaat écht heel goed met mij: ik eet, slaap, speel, wandel, lig te genieten op terrasjes (het is nog zo'n lekker weertje!), speel met de buurvrouw die bij me komt hondensitten: in 1 woord: ik geniet van mijn leventje met volle teugen!!!
Op de hondenwei maak ik nog steeds nieuwe vrienden en iedereen speelt graag met mij, omdat ik met elke hond overweg kan en nog nooit iets stouts gedaan heb als bijten, krabben en zo. Grommen durf ik wel, ik hoef tenslotte de kaas niet van mijn brood te laten eten. Zo word ik behoorlijk pissig als ze me lastigvallen terwijl ik eigenlijk moe ben en wil liggen. Dan toon ik mijn grote mooie witte griekse tanden en grom. Maar de vriendjes begrijpen dat wel en laten me dan eventjes bijkomen.
Ik speel nu elke ochtend met Doran, de hond van Jef en Josy, die gevonden is op straat nadat hij uit een auto gedumpt was (Doran wel te verstaan, niet Jef!). Wij zijn ongeveer even groot, alletwee ontzettend knap en we zijn dikke, dikke vrienden!!! Alleen mag Doran geen koekjes van MIJN vrouwtje aanpakken, daar krijg ik het van op mijn heupen en dan moèt ik hem wegjagen! Zèlf pak ik wel alle koekjes die ik van Jef krijg, met veel genoegen aan en dat mag ook van Doran.
Ik eet nu niet meer zoveel: mijn vrouwtje zegt dat het wel lijkt alsof ik mezelf op dieet gezet heb. Ik ben terug wat slanker (knap hoor!) en véél vinniger. Op de hondenwei vermoeden ze dat ik aan de drugs ben, omdat mijn uithoudingsvermogen zo groot geworden is. Knap hè!
Mama Rita en papa Kris, ik hoop dat jullie mijn foto gekregen hebben? Heb je mijn mooie maanoogje gezien?
Ik kan al écht poseren als een fotomodel, dat heb je wel gezien zeker?
Zondag word ik 1 jaar en dan neem ik voor alle hondjes van de hondenwei een extra koek mee! Ik ben eens benieuwd wat de pot schaft die dag, want met simpele kost neem ik natuurlijk geen genoegen op mijn verjaardag! Maar dat komt wel goed, denk ik. Ik heb een verlanglijstje gemaakt en daar staat een vers kalfsbot op nummer 1...
Ik hoop nog 's iets te horen van mijn broertje Tilton en mijn zusje Yentel. Zijn jullie naar de grote ontmoetingsdag geweest? Dat was wel fijn, zeker? Laten jullie nog 's iets weten?
Dikke knuffels, zoenen en likjes, poten en verjaardagskoekjes van de weledele
Ik stel het opperbest, al is het de laatste dagen weer te warm voor mij! Voor de middag wil ik nog wel graag mee naar de hondenwei, maar daarna wil ik tot een uur of vijf, als het wat afgekoeld is, gerust gelaten worden!
Je mag het tegen niemand verder vertellen, maar ik ben een beetje bang van hele grote honden!! Niet als ik ze ken, natuurlijk, op Urko ben ik dol. Maar als het vreemde beesten zijn, druk ik mezelf tegen de afspanning, zet al mijn haar overeind en laat mijn tanden zien!!! Maar mijn vrouwtje speelt dan wat met de grote hond, en dan kan ik het toch niet laten 's te gaan kijken, want het ziet er wel leuk uit... Als ze dan weer afkomen, ga ik rap op mijn rugje liggen en na een minuutje zijn we heerlijk aan het ravotten. Die grote loebassen vallen wel mee, hoor, ze zien er alleen zo vervaarlijk uit. De grote loebassen die met mij als kleine pup in de klas gezeten hebben zijn mijn vriendjes, natuurlijk, ik zie niet dat die zo groot geworden zijn, dat blijven mijn puppymaten.
Conny is ook terug met haar nieuwe aanwinst, Falco. Conny was vroeger het vrouwtje van Bingo, die op 1-jarige leeftijd een hartaanval heeft gekregen.
Falco is nog maar 5,5 maanden, maar hij is al groter dan ik!!! En ik ben ook niet klein, hoor, en heel gevaarlijk!!!!!!!!!!!! Falco is een jachthond en als hij rent,zie je dat hij nog maar een puppy is: alles aan hem loopt mee. Dat is grappig, maar ik lach natuurlijk niet als hij het ziet, dat zou lelijk zijn van mij... Gisteren kwam hij op de hondenwei met een
Eten doe ik nu alleen nog 's avonds. Mijn middagbakje blijft al de hele week onaangeroerd staan,dus dat heeft het vrouwtje afgeschaft. Smaken doet het mij nog altijd enorm!
En om 5 uur in de namiddag krijg ik 'het vliegend zot', zoals ze hier zeggen. Dan ren ik rond in de tuin, koers rondjes rond het tuinhuis, werp al mijn speelgoed in de lucht en blaf luid met mijn poepje in de lucht. Ik heb een 'zware blaf': ik probeer te klinken als een superbijtgrage reuzebloedhond en dat lukt aardig. Iedereen die mij voor het eerst hoort blaffen ,zegt: Amai, is dat Lissa?
Mijn vrouwtje zegt dat ik niet graag aan de lijn wandel, maar daar is niks van aan! 't Is niet omdat ik traag ben, dat ik het niet leuk vind: integendeel. Ik geniet zèèr op mijn gemak van de wandeling, loop zo traag mogelijk, blijf achter, ga af en toe 's op de stoep liggen om aan iets te ruiken dat op straat ligt. Lege plastic flessen raap ik netjes op en laat ze even verder weer vallen. Mijn vrouwtje zegt dat ze op 1 u dezelfde wandeling met mij maakt als met Kwibbe op een kwartier. Ja, dat moeten die rappe honden maar zelf weten, IK laat me niet afjagen. En als we op een straathoek wat lang moeten wachten om te kunnen oversteken, ga ik rustig liggen en doe een heel kort slaapje. In het park leg ik ook geregeld mijn kop op de bank om wat te rusten, maar dat is toch allemaal niet verboden, hè? Mijn vrouwtje heeft al aan de dierenarts gevraagd om 's naar mijn hart te luisteren of daar niks mis mee is, maar nee hoor, 't klopt allemaal (leuk grapje hè? Griekse humor!).
O ja, ik heb de arm van mijn vrouwtje opengekrabt, hihi. Ik was zooooo blij de eerste dag dat ze terug was van haar school, dat ik tegen haar opsprong (dat doe ik anders nooit, daar word ik te moe van), twee haken in haar trui trok en drie lange krabben op haar arm achterliet, waar het bloed uitliep. Oeps! Ik had er geeneens erg in, maar het vrouwtje liep rap naar de badkamer voor een kleenex. Zie je wel dat ik best gevaarlijk en bloeddorstig ben!!!!!
Als straf ben ik daarna bijna doodgeknuffeld, want blijkbaar had het vrouwtje mij ook gemist...
Zo, lieve familieleden, amuseren jullie je volgende zondag op de grote ontmoetingsdag van de strays. Mijn vrouwtje heeft niemand gevonden die de 161 km (opgezocht op de computer) als chauffeur mee wil rijden, dus 't zal zonder ons zijn. Natuurlijk zullen jullie mij VERSCHRIKKELIJK missen, maar dat is dan wederzijds.
Knuffel, knuffel, moeffie, moeffie (dat zijn knuffelwoordjes van de cabaretier Wim Helsen, waar mijn vrouwtje dol op is en nu zegt ZIJ dat dus de hele dag tegen mij: Lissaatje, moeffie, moeffie (met bijbehorende knuffels). ERG vermoeiend....)
Tot binnenkort en laat ons 's weten hoe het was bij de strays....
Hier ben ik nog eens! We zijn sinds zaterdag terug uit Dranouter en het was lang niet zo'n mooi weer als in juli. We hebben twee volledige dagen regen, regen, regen gehad en als ik nu eens ergens niet van hou dan is het wel van nattigheid! 't Was een slimme die mij de deur uit kreeg.
Maar je kan daar geweldig lekker slapen onder een tuinbank die helemaal beschut staat en daar was ik vaak te vinden. Mijn baasjes dachten op den duur dat ik in een pluchen hond veranderd was, zo weinig wilde ik bewegen, laat staan wandelen. Ik heb een truuk voor als ik geen zin heb in een wandeling: ik blijf achter en begin dan tegen te trekken en negen van de tien keren glijdt mijn kopje dan uit de halsband en ben ik vrij! En dan hobbel ik kalmpjes aan terug naar huis.
't Gevolg is wel dat ik nu erg goed in mijn vlees zit, want als er te eten valt, sta ik wel effe op. Mijn vrouwtje, die een grote wandelaar is (pffffffff), gaat nu al vaak alléén wandelen (gelukkig!), omdat ik zo erg achterblijf dat voorbijgangers zeggen: oei, dat is precies al een oud hondje, hè?
En dan kijk ik extra zielig met mijn maanoogje in de hoop dat mijn vrouwtje rechtsomkeer maakt.
Gelukkig kwam mijn vriendinnetje Shiva, de golden retriever van de buren, mij af en toe eens opzoeken om te spelen of een schijngevechtje te leveren. Die heeft daar een grote visput op het erf, waarin ze geregeld ging zwemmen. Daar stond ik dan altijd met grote ogen naar te kijken: stel je voor: zomaar uit vrije wil helemaal nat worden, wat een stom idee! Ik was daar met geen stokken in te krijgen, hoor, want daar word je nog veel natter van dan van regen.
Maar nu ben ik dus terug thuis bij mijn zeteltje, mijn tuin, mijn hondenwei, mijn vriend Urko.
Daar heb ik lang niet mee mogen spelen. Eerst was ik loops en daarna was Urko gebeten door een andere hond (Doran, die gevonden hond die uit de auto gegooid was en die wel eens een hap uit een andere reu durft te nemen!). Een grote jaap in zijn neus en dat moest genaaid worden en daarna mocht hij niet spelen tot de draadjes eruit waren. Dus het was grote liefde toen we elkaar afgelopen zondag eindelijk terugzagen op de hondenwei! Hij is heel sterk geworden, zijn baasje Jos is al 77 jaar en kan hem bijna niet houden als hij aan de leiband trekt.
Maar als wij samen loslopen , zijn we de dikste maatjes. Hij rent heel snel op en neer langs de afspanning en ik volg in mijn eigen tempo en stop soms tot hij me weer voorbijsteekt en dan loop ik weer een eindje mee. Zo heb ik toch de illusie dat ik ook héél snel kan lopen.
Mijn vrouwtje heeft altijd wat Hills hondenbrokjes in haar zak zitten op de wei en ik kan woest worden als een andere hond er daar eentje van krijgt. Dan jaag ik ze met veel gegrom weg: dat zijn MIJN brokjes en die worden NIET gedeeld. Alleen Urko zou ik er wel een héél kleintje gunnen, maar die mag niks aanpakken van zijn baasje, alleen van hemzelf!!!! Komt dat even goed uit!!! Leve Jos!!!
Als we om 11.15 u terug zijn van de hondenwei (we vertrekken meestal om 9.15 u) slaap ik wel gemakkelijk tot 15 à 16 u (met een kleine onderbreking om te eten natuurlijk). En dan gaan we potdorie wéér een grote wandeling maken, ditmaal in het park, ook als het regent, zèg! Voor mijn beloning gaan we dan altijd halverwege iets drinken in de taverne, daar kan ik dan even bekomen. Als we dan thuis komen, ga ik in de keuken liggen wachten, want er breekt altijd een mysterieus moment aan dat ik nog een bakje eten krijg. Mjammie, mjammie, ik heb nooit genoeg! Ik blijft maar zielig omhoog kijken als mijn vrouwtje kookt, maar helaas: ik krijg niks meer, ze zijn bang dat ik een olifantje ga worden.
En 's avonds installeer ik mij in mijn zetel, zucht een paar keer van tevredenheid en val in een diepe slaap: ik snurk, snuif, droom, bibber, piep erop los en dat vind ik (na eten) het allerfijnst! Alle verplichte wandelingen zijn achter de rug: nu is 't alleen nog volledige platte rust! Maar als zij zelf gaan slapen, moet ik nog effe plassen in de tuin, daar maken ze me dan voor wakker! Dat vind ik je reinst dierenmishandeling! Meestal zit ik dan midden in een mooie droom, waarin ik de ene hondenrace na de andere win en dan moet ik ineens in een donkere, (vaak) natte tuin
gaan plassen. Ik doe dat dus meestal héél snel, zodat ik rap terug naar mijn bedje kan. Het grote bed heb ik voor de baasjes gelaten, ze gunnen mij niet genoeg plaats! Ik slaap binnen in de grote zetel of soms in mijn nest, omdat die dichter bij de baasjes staat en ik dat wel heel gezellig vind.
Ziehier een dag uit het stresserende leven van een Griekse opvanghond. Mijn vrouwtje zegt dat het mijn gatje nogal zal varen als het weer september is en ze weer moet gaan werken. Maar ik denk: eindelijk misschien wat minder wandelen, was het al maar september!
O ja, hebben jullie het gelezen? Ik had al een briefje van mijn broertje gekregen en nu ook nog een klein briefje van mijn zusje Yentel. Ze vraagt of wij ook naar de ontmoetingsdag komen op de Veluwe. Maar mijn baasje moet een concert presenteren en mijn vrouwtje is zo'n slechte chauffeur (ze hoort het nu toch niet, maar ze verdwaalt overal en vindt de weg dan niet meer terug!) dat we dat niet gaan riskeren. Waarschijnlijk worden we dan alletwee na een uurtje al als 'vermist' opgegeven.
Sturen jullie mij maar veel briefjes (en foto's misschien ook, dan kan papa Kris die op mijn blog zetten, zodat het een echt familieblog wordt: de familie van de Griekse kazen of zoiets).
Vele dikke (bijna letterlijk) knuffels en likjes van 'the fastest dog' van de Lage Landen (Trofee gekregen in mijn laatste droom!),
Ik ben dus in Dranouter en -zoals je op de foto kan zien - heb ik een nieuw vriendje: een egeltje. Dat komt alle dagen goeiedag zeggen en wij zijn de beste maatjes! Eindelijk eens een vriendje dat ook alles op zijn gemak doet en zich niet laat afjagen!!!
't Is hier bloedheet, maar ze hebben hier in de tuin lekker koele plaatsjes met veel schaduw en er staat ook een babyzwembadje. Daar durf ik wel niet in (bang om te verdrinken?), maar ik drink er wel regelmatig van! De buren hebben een golden retriever, Shiva, en die komt verschillende keren per dag met mij spelen. Wel, die deugniet gaat languit op haar rug in MIJN zwembadje (drinkbadje dus eigenlijk) liggen. En dan spettert ze erop los. En daarna schudt ze zich met veel tamtam uit en word ik ook nat natuurlijk!
Er zijn hier veel wilde katten en daar blaf ik dapper naar tot ze te dicht komen: dan maak ik snel dat ik wegkom! Gisterennacht en vandaag in de vooravond heeft het hier fel geonweerd, maar daar trek ik mij lekker niks van aan. Ik blijf in de tuin onder de boom liggen en als het luid dondert, kijk ik eventjes naar omhoog en slaap dan rustig verder.
Ik ben ook al verschillende keren meegeweest op restaurantbezoek: dan ben ik écht een engeltje. En iedereen roept: O, kijk, wat een mooie hond! Wat heeft hij aan zijn oogje? Is hij braaf? Moet hij niet een beetje drinken? En dan word ik overstelpt met aandacht en koekjes van bij hun koffie en bakjes lekker fris water. Nu, ik zeg niet nee: ik kijk heel ernstig met mijn maanoogje en neem de complimenten bescheiden in ontvangst. En mijn baasjes krijgen hun bord nooit leeggegeten, dus komt er aan het einde van de maaltijd altijd vanalles mijn richting uit: restjes biefstuk, gerookte hesp met geitenkaas, garnaaltjes, potjesvleesch (specialteit van de streek: ongelooflijk lekker!). Van zoetigheid houd ik niet zo: chocolade lust ik NIET (al goed, want dat is giftig voor een hond!), ijsjes zijn aan mij niet besteed en koekjes pak ik wel aan omdat ik niet ALTIJD kan weigeren, maar geef mij maar een brokje vlees of vis!
Van brokjes vlees gesproken: achterin de tuin is een draad gespannen en daarachter begint de tuin van de buren. Daar zitten kippen en de eerste avond waren er een paar op de draad gaan zitten en ....... ik had er eentje gepakt en doodgebeten!!! Toen het niet meer bewoog, had ik er ook geen belangstelling meer voor: zo'n kip speelt maar eventjes mee en gaat dan al direct dood!
Mijn vrouwtje is toen met de kip en met hangende pootjes naar de buren gegaan om mijn zonde op te biechten en de kip te betalen. Maar die mensen moesten hard lachen: ze zeiden dat ze kippen cadeau gekregen hadden, maar dat het geen legkippen, maar vetkippen bleken te zijn (?) en dat ze geen eieren legden. Ze hadden al tegen elkaar gezegd dat ze ze in de vol-au-vent gingen draaien, dus had ik eigenlijk een goed werk gedaan!!! Maar 't is ondertussen wel verboden me in de buurt van de kippen te begeven.
Ik heb een nieuwe halsband gekregen: een mooie rooie met een medaille met mijn naam en het telefoonnummer van mijn vrouwtje erop. Ik zie er nu echt elegant uit: iedereen kijkt naar mij als ik hier rondloop! De huisbazen van het vakantiehuisje (de andere buren dan die van de kippen) verwonderen er zich over dat ik zo extreem rustig ben voor een hond(je) van 9 maanden. Maar zelf voeren ze ook geen klap uit,hoor, met die hitte! De huisbaas heeft ook 2 honden (teefjes) en die liggen ook de hele dag te puffen van de hitte maar MIJ noemt hij een 'leegaard' (voor mijn nederlandse broertje en zusje: dat is het westvlaams woord voor luiaard!!!).
Ik heb het hier wel erg naar mijn zin, hoor! De hele dag buiten: links en rechts bij de buren hondenvriendjes om te spelen, bijna altijd loslopen (er komt hier haast geen auto voorbij en die paar wagens hoor je al van heel ver komen). Ik ben al eens op mijn eentje over de poort geklommen en op bezoek gegaan bij iemand uit de straat hier. Die mevrouw zat in haar tuin aardappelen te schillen en liet mij gewoon mijn gangetje gaan tot mijn vrouwtje mij kwam zoeken. Toen zei ze dat het geen probleem was, want dat ik heel braaf was (très gentille, want we zitten hier op de franse grens) en dat ik altijd langs mocht komen. Maar mijn vrouwtje had doodsangsten uitgestaan: die dacht dat ze mij kwijt was, hihi. Ik vind het stiekem wel fijn om te zien dat ze zo ongerust is, want dat is het bewijs dat ze mij graag zien en liever niet kwijt zouden zijn.
Morgen gaan we naar huis, jammer. Maar in augustus heeft er iemand afgezegd, dus komen wij heel onverwacht nog eens 2 weken terug, van 6 tot 20 augustus. Leuk, hè?
Zo, nu ga ik nog wat spelen met Shiva, die hier net aankomt. Dat is een hele onderdanige hond en dan kan ik ook 's de baas spelen over iemand, hihi!
Dikke zoenen en vette likjes van de vakantiestray,
