DE BLOEDWETxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

1        Serafin

    Op het eigenste ogenblik dat Serafin met naar boven gestrekte rechter duim de afstand mat tussen de kerktoren en de vrijheidsboom, begonnen de klokken te luiden. Als aanrollende golven spoelden de klanken over het akkerland. De oktoberwind voerde ze mee naar het bos waar ze zich nestelden in het bronsgroen van de eikenkruinen. Serafin wipte uit zijn hurkzit overeind. Het vel tekenpapier glipte van het plankje in zijn hand, fladderde omhoog, maakte een buiteling in de wind. Het hupte dan met reuzensprongen over de aardkluiten en bleef in het schaarhout  hangen. Even dacht Serafin dat hij droomde, want alleen nog in zijn dromen begonnen klokken te luiden. IJl soms en ver weg.  Nu luidden ze echt, dreigend dichtbij maar even sonoor als in zijn droom. Hoelang was het geleden? Hoe kon dat nu? De kerk was toch gesloten, leeg, verlaten. De klokken zouden nooit meer luiden, had meester Lodewijckx gezegd. Samen met de zang van de torenklokken voerde de wind ook flarden van opgewonden mensenstemmen mee.

    Serafin stopte het stompje houtskool in de binnenzak van zijn kiel en schopte zijn klompen uit. Hij drukte ze stevig tegen zijn jonge lichaam en stormde op blote voeten de helling af, handig keien en aardkluiten vermijdend. De holle kerkwegel lag vol dorre takken, stronken, schapenkeutels en natte bladeren. Overhangende braamstruiken rukten enkele vezels van zijn versleten kiel los. In zijn haast botste hij tegen Schabbe aan, zijn buurjongen. Die zat op zijn hurken met een tak in de ingewanden van een dode rat te peuteren.

    “De klokken, Schabbe! De klokken luiden, man! Hoor je ze niet! ?”

    Schabbe strompelde overeind. Zijn reptielenblik vonkte even door zijn lange zwarte haartressen naar zijn belager. Hij grijnsde wolfachtig, zwaaide het stinkende rattenkadaver enkele keren voor Serafins bleke gezicht en gooide het dan over zijn hoofd in de braamstruiken. Ook Schabbe, broodmager en getaand, schopte zijn klompen uit. Even rook Serafin de geur van gestremde melk. Samen renden ze over de weide naar het dorpsplein. Gejoel en geklep van de stormklok waaiden hen toe.

(Beginfragment van een jeugdboek in wording…)