Ergens in Normandië woont een echte princes. Tijdens haar jeugd, die ver in het interbellum ligt, was ze, Romeense van geboorte, een tennisster aan het Noorse firmament. Ze heeft aan de kliffen van Le Vasterval een tuin met dezelfde naam, en haar tuin is een paradijs. In groep kun je haar tuin bezoeken, een woudtuin, met glooiende hellingen en ruim duizend verschillende bomen, struiken en planten. Misschien is het wel een van de mooiste, zo niet de best onderhouden tuin van Normandië. De princes is streng en ze duldt, zoals het een prinses betaamt, geen tegenspraak. En dus ben ik, telkens wanneer ik met een groep bij haar langsga, haar onderdanige hoveling. Mijn Frans is eerder geestg dan correct, en dat bevalt haar. Ze heeft mij nog nooit het hek gewezen. Als je er keurig op het afgesproken tijdstip met ele autocar tuinliefhebbers arriveert, gaat ze op een houutblok staan aan de rand van het gazon. Dat is haar podium. De princes is een klein, vinnig vrouwtje. De warme zomer heeft haar zichtbaar deugd gedaan. Vandaag draagt ze een strak zittende broek en een vlotte sweater. Alleen haar gezicht en haar handen vertonen de plooien van de tijd. Ze dwingt bewondering af en respect. Haar model is als om door een ringetje te halen. Aan haar gordel hangt, dreigend, een leren kolfje. Waar je een revolver zou verwachten, zit een snoeischaar. Die heeft ze altijd bij zich. De princes duldt niet dat haar bomen te veel buiten de schreef gaan. In haar hand heeft ze een stokmet een drietandige woelhakje. Ze zegt precies waarvoor ze het zou kunnen gebruiken. Als één van u éénmaal een voet in een perk of een border zet, tik ik hem of haar daarmee op het rechte pad, en als diezelfde onbeschaamde voet opnieuw achteloos van het pad afdwaalt, dan mep ik door.' Ze glimlacht daarbij zo meedogenloos lief dat iedereen het begrijpt, ook die ene vriendelijke vrouw die geen woord Frans verstaat. Dan, al wandelend door de pracht van haar tuin, vertelt ze hoe ze veertig jaar geleden dacht een vlak terrein te hebben gekocht: 'Overal woekerden gaspeldoorn en sleepruim; pas toen we het domein schoonmaakten, ontdekten mijn man en ik dat er dalletjes en beekjes doorheen liepen.' De sleepruim en de gaspeldoorn hebben haar hakj niet overleeft, en dus liepen we allen mooi in het gelid. 'Gisteren heeft het gestormd', zegt ze. 'En dus heb ik deze ochtend de gazons gemaaid, die lagen vol blad.'Eén keer heb ik het gezien. Zij hoog op de rode zitmaaier gezeten, handig sturend op hellende gazons, glad als de greens van golflinks. En glad zijn ze. Naast mij glijdt een dame die uit ijdelheid het verkeerde schoeisel draagt, onelegant onderuit. In haar val sleept ze een stukje graszode mee. Snel en lenig schiet de prinses het grasplaggetje ter hulp en legt het met een welgemikte haal van haar hakje op zijn plek terug. Twee oudere heren ontwarren de dame uit het struikgewas. Ze glimlacht verontschuldigend. En iedereen luistert opnieuw naar de prinses die over bomen verteld, en heel haar gevolg is het erover eens dat ze een evhte kunstenares is. De bladtinten hebben nergens een fijnzinniger palet. Ergens in Normandië woont een prises. Haar hakje is haar scepter, haar tuin haar paleis. Ze is even elegend als eigenzinnig, en ook ontroerend oud en heel erg echt. Een daarom hou ik een beetje van haar.
