Ik noem hem Nick, omdat ik zo dadelijk geen andere 'nickname' weet te verzinnen, en omdat hij in vleermuizentaal ongetwijfeld heel anders heet. Bij valavond is hij daar. Eerst zie ik tegen de donker wordende lucht de felle vleugelslag van de gamma-uilen. Trillend als colibrietjes gaan ze aan de bloemen van de Mondara zuigen. Dan komen met tragere bewegingen de andere nachtvlinders en een venijnig zoemende mug die het op mij gemunt heeft. Ten slotte slaat Batman toe, plotseling duikt hij op uit het niets. Ik weet dat hij of zij blind is, een lelijk verkleed knaagdier. Want een vleermuis is een muis met vlerken, zowat het enige vliegende zoogdier. Daarom heb ik er enorme bewondering voor. Hij is in de natuur één van de uitvinders van de radar, en die werkt zo perfect dat hij in een uiterst snelle vlucht feilloos alle obstakels mist en even zegevierend tientallen insecten uit de invallende nacht plukt. Ik hou van hem: Nick staat aan mijn kant! Bovendien is hij stipt. Als de schemering neerdaalt, is hij op post. Snel en gezwind scheert hij over me heen. Ik groet Nick met een knik van mijn hoofd, beseffend dat ik niet meer ben dan een obstakel. Dat ik lui in mijn ligstoel van zijn onrustige vlucht lig te genieten, zal hij wel nooit weten. Blind als hij is, is hij geen tribunespeler en als ik zou applaudiseren, zouden zijn prooien opgeschrikt kunnen worden, en zou ik, mens van geboorte, weer eens een steen zijn in de kikkerpoel van de weidse natuur.Opnieuw schiet hij voorbij, met zwier bijna weer dezelfde route nemend, over het terras, omhoog in scheervlucht langs de met klimop begroeide schouw, het luchtruim in. Wat later zie ik zijn schrikbarend silhouet in het licht van de straatlantaarn, buit verzekerd. Ik vraag mij af waar hij overdag uithangt, hoog aan de balk van het schuurtje misschien? Daar heeft hij, onder de pannen, gaten genoeg om in en uit te vliegen. Misschien zou ik voor hem dan wat vette motten klaarleggen. Maar vermoedelijk zou hij ze niet eens herkennen. Hij vangt zijn prooien in de vlucht, hun trillingen zijn de smaakmakers en zo is hij verzekerd van een vers en kerngezond maal. De nazomer lijkt mild voor Nick. In een paar vlotte vluchten heeft hij zijn maag gevuld. Nick is teruggekeerd naar zijn geheime schuilplaats. Ik lig te genieten van de zachte avond, de geuren, het zachte trillen van de bamboeblaadjes tegen de indigoblauwe nacht. Het is alsof ze elkaar verhalen vertellen, druk gesticulerend, in een geanimeerd gesprek. Augustus is weelderig: de pruimen rijpen, de bramen kleuren menige kindermond en het onkruid vergeet te kiemen. Vakantie is het in mijn tuin. Ik hoef slechts te plukken in dit kleine en kortstondige luilekkerland. De eerste James Grieve-appels zijn rijp, recht van de boom zijn ze heerlijk. Je moet ze zelf in de tuin hebben om hun volle smaak te kunnen proeven. Vanuit de moestuin rijd ik kruiwagens kleine pompoentjes naar binnen. Ze moeten veertien dagen lekker warm liggen om helemaal te rijpen, en dus stapel ik ze op horren naast de verwarmingsinstallatie. In de tuin groeien overal asters. Je zou zeggen dat de herfst vroeg valt, de tijd van vampieren en griezelverhalen komt naderbij. Of Nick en Nicky vleer muis in dit seizoen de liefde bedrijven, weet ik niet, maar huiver verwekken doen ze wel, al veel eeuwen lang.
