Ik herinner me mijn eerste tochtje naar het zuiden. Bij nacht en ontij vertrok ik. Het was eind de jaren zestig, we hadden een ouderwetse zomer, nat van Sint-Medard tot half oogst. Van de zon kon je slechts dagdromen. Wekenlang. Met mijn aftands kevertje Clementine, een roestige kalverliefde, genoemd naar de oranjekleurige vrucht, dat ik hier en daar noodgedwongen met rode menie had bijgewerkt, dook ik uit het Centraal massief de broeierige Midi in. Ik liet de ramen wijdopen om het ritmische gezoef van de stenen wegboorden te kunnen horen, en het motorgeronk. Dit om bij het kleinste technische mankement onmiddellijk met sleutels en schroevendraaiers de motor te lijf te gaan. En ja, ik hoorde wat. Mijn kennersoor gokte op een kogellager die zijn sleet niet meer in de doofpot kon stoppen. Ik hield halt, de breuksteentjes knarsten onder het rubber. De maan verzilverde een klaterende bergbeek. Het 'roulement' bleef zingen. Ik draaide de motor uit. Het geluid omringde me, knarste en piepte, stokte, werd overgenomen en hernam. Zoveel kogellagers konden er onmogelijk in een kevertje zitten. Als ik niet als een mier had zitten studeren, had ik het onmiddellijk herkend. Duizenden, miljoenen krekels en sprinkhanen krasten en tsjilpten, met als resultaat een melodie die nooit mooi is, motorgeronk en koetswerkgekletter kan overstemmen, maar tegelijk zo rustgevend is dat ik 's ochtends in een over de wereld gespannen blauwtje ontwaakte, achter het stuur van mijn Clementine. De krekels en het gekras horen bij het zuiden zoals de 'suskewiet-zingende vinken bij Vlaanderen. Ik hoor het geluid weer op de bomen die vlakbij staan, in het grasland verderop, verscholen achter terrasmuurtjes en gecamoufleerd op de grijze schors van hulsteiken en netelbomen. Ik hoor het omdat ik erop let. Want het vormt een balsem voor een vermoeid hoofd en wiegt me van het ene hazenslaapje naar het andere. De hele wereld is mijn tuin en bij het kalkstenen huis, onder de vette schaduw van een geknotte moerbeiboom, dommel ik in. Een koninginnepage roeit voorbij in de witte hitte. Ik zie een hagedis met twee staarten tegen de muren lopen. Mieren zeggen elkaar telkens gedag op hun mierenpad, waarvan ze nooit afwijken. Wilde worteltjes hebben grote witte schermen met in het midden één bordeauxrood bloemetje. Een gitzwarte hommel weerspiegelt het azuur van de lucht in zijn fluorescerende vleugels waarmee hij wegvliegt uit de oranje kelk van een trompetklimmer. Op Oscar heb ik gewacht. Het heeft nauwelijks een sluimerdagje geduurd of zij toonde me haar kunstjes. Om één of andere reden noem ik alle rupsendoders en de aanverwante soorten die mijn levenspad kruisen, Oscar.Oscar heet officieel 'ruige rupsendoder'. Met olympische overgave begint Oscar aan 'haar' herculeswerk. Oscar heeft haar prooi, een dikke groene krekel, de verlammende injectie gegeven, en probeert haar met vallen en opstaan tegen de muur omhoog te slepen naar het holletje waarin ze hem als baarmoeder zal gebruiken. Ooit zal zij de wereld van krekels en van eentonige housemuziek verlossen. Dat is de rol die haar op het lijf staat geschreven. Even is het stil. Een kauw grijnslacht en dan begint het concert opnieuw. Met nog meer noten op hun zang krekelen de diertjes erop los, als een eeuwig en nooit 'roulement'. De tijd draait soepel als een kogellager. In mijn lijf beginnen de gewrichten te rammelen. Oh, my darling Clementine. Niet de liefde roest, wel de minnaars.
