Enkele maanden voor je van ons bent heengegaan, Katrien, schreef je het volgende gedicht:

De mensen moeten dag in dag uit werken,

doen ze dat niet, dan verdienen ze geen geld.

Dan moeten ze zich in hun levenswijze beperken,

en aanhoren wat er over hen wordt verteld.

Men heeft geen tijd meer om te genieten van de natuur,

om eens bij een bloemetje stil te staan,

of te luisteren naar een zingende buur.

Het zijn nochtans die kleine dingen

die ons gaan helpen om door te gaan.

Je moet er niet voor betalen

en toch brengen ze geluk.

Je kan al die mooie dingen niet in de winkel halen,

want daar moet je kopen met een muntstuk.

Ook een babbel met je ouders, vrienden of zussen,

kan je heel veel deugd doen.

Of 's morgens ontwaken met het getsilp van mussen,

en dan lekker eens niets doen tot de noen.

Die diepe levenswijsheid in dit gedicht zal ik nooit meer vergeten.

Ik blijf steeds aan jou denken.

je papa