alhoewel we binnen enkele dagen terug thuis zijn, willen wij U toch vanuit Cafayate een gelukkig en voorspoedig nieuwjaar wensen . Dat alles moge goed gaan .......
vandaag is het hier een absolute rustdag voor ons. Gisteren een fietstocht gemaakt van een 45 km in de bergen. Misschien val ik in herhaling, maar de trip verliep weer in een prachtig kader van verweerde bergen in alle mogelijke schakeringen van rood, bruin, zwart en zomeer.... het was wel vrij vermoeiend , daarom deze rustdag. Vanavond hadden wij een reservering om oudejaar te vieren op een wijndomein, maar spijtig genoeg heeft het restaurant afgebeld. Ze hebben teveel aanvragen van de eigen hotelgasten en daardoor vliegen de niet hotelgasten , zoals wij , er onherroepelijk uit. Zo blijft er ons niets anders over dan terug op zoek te gaan naar een ander restaurant, maar er zijn ergere dingen dan dat.
Morgen waarschijnlijk nog een laatste fietstocht en dat gaat het richting Buenos Aires. Daar hebben we afspraak met kameraden , die we verleden jaar ontmoet hebben op onze Argentinie reis .
veel groetjes vanuit het zeer zonnige en warme Cafayate. Na Bolivie is dit hier het paradijs. Hebben een mooi hotel gevonden met groot zwembad en luxueuze kamer, kwestie van de reis in schoonheid af te sluiten. Blijven hier tot 2 januarie , nemen de nachtbus om 3.00 h s'namiddags en komen in Buenos Aires aan op zondag rond 9.00 h. We hebben de beste slaapbus genomen die er is, met volledig platliggende zetels. Hopelijk slapen we goed , want de dag erop is er de terugreis.naar Brussel .
Zijn dus eergisteren vertrokken vanuit Tupiza ( Bolivia ) naar Salta . Wat een ellendige reis van 15 uur was dat . Verschrikkelijk warm, de vensters van de bus konden niet geopend worden , geen airconditionning, de weg in zeer slechte staat ( we hebben dan nog geluk geluk gehad dat het de dag ervoor niet te veel geregend had ), bleitende babies, die hun pamper volkakten en die dus door hun liefhebbende moeder op de zetel naast ons ververst werden , vrouwen die de borst gaven aan de kleintjes en ondertussen van vermoeidheid in slaap vielen met de borsten bloot, ellenlange grenscontroles door de fucking argentines, twee intensieve drugscontroles door de fucking argentines op weg naar Salta en doodmoe in Salta aangekomen om twee uur s'nachts , met de vaste overtuiging om nooit meer een bus te nemen en kerstmis door te brengen in Belgie, zoals iedereen .
Daar hebben we dan enkele uren geslapen om dan de volgende morgen de bus naar Cafayate te nemen . Wat een verschil . De weg naar Cafayate is gewoon schitterend., de bus had airconditionning en de rit duurde niet meer dan 3 uur. Vandaag gewoon niets gedaan, alleen wat rondgewandeld in het dorpje. Het is echt heel aangenaam en we zijn blij dat we hier nieuwjaar zullen door brengen .
Morgen gaan we met een koppel zuidafrikanen naar Angastaco op 75 km van Cafayate. De weg ernaartoe schijnt zeer mooi te zijn . Daar slapen we dan een nacht en keren de volgende morgen terug naar Cafayate. Zoals je ziet, vervelen we ons niet. Soms in het wel vermoeiend, en voel je dat twee en een half maand reizen wel zijn sporen begint na te laten. Maar we zouden deze ervaringvoor geen geld ter wereld willen gemist hebben.
Hopelijk hebben jullie allemaal een goed kerstfeest gehad.
wij hebben lekkere Argentijnse steak gegeten, met een champignonnesaus en patatjes. Liz heeft de tafel versierd in de kantien van het hotel, kaarsjes gekocht ,maar die wilden dus van geen kanten branden . Ik heb wat mondharmonica gespeeld en zo hebben we de kerstavond doorgebracht al kletsend met onze belgische lotgenoten . Voor dat we het wisten ,was het 12.00 uur en te laat om naar de middernachtmis te gaan , but who cares....
vandaag nemen we het op ons gemak, het weer is zacht maar bewolkt. Morgen ochtend vertrekken we naar Argentinie, richting Cafayate op 120 km van Salta . Ik hoop dat er plaats is in de hotels, want het toeristisch seizoen begint nu echt in Argentinie en de prijzen schieten de lucht in .
Vamos a ver.
Bon , ga proberen te zwemmen en dan de rugzak , voor de zoveelste keer, klaarmaken
Eerst en vooral wensen liz en ik U een Feliz Navidad vanuit het zonnige Tupiza .
we hopen dat jullie allemaal een aangenaam feest hebben , lekker eten en dan vroeg in bed kruipen .
wij van onze kant zullen kerst vieren met de belgen waar wij al een paar dagen in hetzelfde hotel zijn.
Gisteren zijn we met hen 5 uur gaan paardrijden. Heel leuke ervaring en in een schitterende natuur. Liz heeft het er zeer goed van afgebracht. De eerste twee uren reed ze met een ei in haar broek, maar na de eerste stop was de schrik eruit en reed ze als een echte amazone. Na 5 uur was het wel voor iedereen welletjes en zijn we juist op tijd de manege binnengereden om een flink onweer te ontlopen . dat is nu min of meer het weerpatroon voor de volgende dagen , s'morgens mooi weer en s'namiddags kans op onweer.
vandaag een ganse dag met de jeep de streek verkend. Mooie dag gehad , geen regen , en weinig problemen met de spieren die gisteren extra belast geweest zijn.( achterwerk , binnenkant van de billen ,enz..... )
vanavond gaan we in het hotel eten en ons eten zelf klaarmaken , ttz, onze belgische vrienden hebben deze taak op zich genomen. Tot mijn grote verwondering mag ik er niet aan meewerken van Liz . Ik voel me een beetje beledigd dat mijn hotelschoolervaring zo weinig geapprecieerd wordt. Wat eten we vanavond ? aperitief hapjes soep , welke weet ik niet. lomo de rez, een soort lendenstuk met aardappelen . Het is wel argentijns vlees, dus zou het moeten lekker zijn. fruitsalade Liz heeft 2 flessen lekkere chileense wijn gekocht
daarna gaan we naar de middernachtsmis. hopelijk regent het niet , want volgens onze jeepdriver is het dak van de kathedraal zo lek als een zeef en nemen we maar beter onze regenponchos mee. Kan nog leuk worden. Om 11 uur is er een kerstspel waarin de geboorte van jesus nagespeeld wordt . zijn echt benieuwd wat dat wordt.
voor morgen nog geen echte plannen. Misschien een wandeling ofwel aan het zwembad als het niet regent. geniet nog van jullie witte kerst. We zijn niet echt jaloers.
eindelijk de moed gevonden om de blog te updaten . We zijn hier namelijk na 4 dagen rondzweven met bus en jeep heel vermoeid aangekomen in Tupiza , een dorp van 14.000 inwoners in het zuiden van Bolivie. De weg hier naartoe was gewoon een aardeweg in de woestijn, we zijn met de lokale bus gedurende 7 uren van Uyuni naar Tupiza dooreengeschud dat het niet mooi meer was. De laatste 40 km liepen wel door een schitterend surrealistisch landschap van roze bergen en grillige rotsformaties . Het regenseizoen is hier nu ook echt begonnen en de wegen liggen er elke dag slechter bij. gelukkig is voor ons het grootste deel van de weg in Bolivie afgelegd. Nog een 100 km tot aan de grens en het leed is geleden . We kunnen zelfs geen fiets meer huren omdat de fietsverhuurders teveel kapotte fietsen terugkrijgen door de staat van de aardewegen. Onze bus is dan ook nog eens in panne gevallen . Na drie uur tevergeefs wachten en loze beloftes van een spoedige reparatie, hebben we dan besloten , met een ander koppel belgen ,om de rest van de trip in autostop verder te zetten, wat dan ook gelukt is.
Maar al deze moeite werd dan wel gecompenseerd door een sublieme driedaagse trip door de wildernis van Zuid Bolivie . De landschappen waar we door gereisd zijn waren van een schoonheid die moeilijk te beschrijven is. Stel je voor dat je halt houdt bij , bijvoorbeeld , Lago Colorado . Het meer is omgeven door vulkanen , het water is er groen, roze, bruin en geelachtig door de verschillende mineralen , aanwezig in de grond, er lopen duizenden roze flamingos rond en dit alles in een doodse stilte en een lucht die zo puur is dat je het niet voor mogelijk houdt. Er zijn een zestal lago's in het gebied en allemaal hebben ze hun eigen kleuren en een ander kader . De eerste dag was dus een "meren " dag en een wilde rit door de woestijn op pistes die niet moeten onderdoen voor die van Parijs Dakar. Bovendien dacht onze chauffeur, een heel vriendelijke jongen trouwens, dat hij een rally rijder was en reed hij alsof de duivel hem op de hielen zat. . Onnodig te vertellen dat we flink door elkaar geschud geweest zijn . Soms vroegen we hem om het een beetje kalmer aan te doen , een vraag die onthaald werd op een onbegrijpend " porque ? " en een nog zwaardere voet op het gaspedaal. De tweede dag zijn we dan richting Salar de Uyuni gereden door een streek met aktieve vulkanen om dan s'avonds in een hotel te slapen dat volledig uit zout gemaakt is, inclusief tafels , stoelen , bedden ........ enz. Wel tof voor een nacht maar ik zou er toch geen week willen verblijven
de derde dag om 3 uur opgestaan om naar de zonsopgang op de Salar te kijken. De Salar is een immense zoutvlakte van 12.500 km groot. Het is een uitgedroogd meer met een zoutlaag van een 9 meter dik en verblindend wit , net alsof het gesneeuwd heeft en het is omgeven door bergen . Veel mensen vinden de Salars het hoogtepunt van de driedaagse tocht wegens de eindeloosheid van deze zoutvlakte .
De derde dag is geeindigd in Uyuni, een troosteloos dorp aan de rand van de zoutvlakte . daar hebben we nog een nacht geslapen om dan om 5.30 uur de bus te nemen naar Tupiza.
Morgen staat er een paardrijtocht van 5 uur op het programma in de omgeving van Tupize. We gaan canyons en vreemde rotsformaties bezoeken . Hopelijk houdt het achterwerk het uit.
Veel nieuws is er niet te rapen vandaag. Blijkbaar zitten we in de komkommertijd en gaan we nu eens van een muis een berg proberen te maken.
Dus , een fiets gehuurd en 15 km verder naar de Valle de la Luna gefietst. Vanmorgen vroeg vertrokken om 7.30 h om de grootste hitte te vermijden en niet tussen 2 en 5 uur te moeten fietsen , want dat is dus echt niet te doen . Ondertussen gingen onze gedachten uit naar alle mensen die nu in de bittere kou, sneeuw en ijs en donkere dagen moeten leven. Het deed ons pijn aan het hart, maar aangezien we er niets kunnen aan doen , hebben wij dan maar genoten van de woestijnzon. De trip was echt de moeite waard. Schitterende kleuren , grillige rotsformaties en een volmaakte stilte. W ewaren trouwens de enige toeristen in het park . Na een uur of vier zijn we dan teruggegaan om dan moe en voldaan , en Liz vooral zeer moe, in de hagmat neer te vallen en een serieus uiltje te knappen .
Voor de derde maal in hetzelfde restaurant geeten . Dit is een juweeltje van kookkunst en door alleen mannen uitgebaat. De muziek staat loeihard , de kelner loopt al dansend rond ,maar de kwaliteit mag er zijn. Volgens Liz zijn het 4 homos, ik heb niet geprobeerd om het uitt te vinden .
Morgen vertrekken we om 8 uur en voor drie dagen naar de wildernis in Zuid Bolivie. Benieuwd wat het zal worden . Er zal geen internetverbinding zijn, dus tot binnen 3 dagen , als alles goed gaat.
gisteren morgen in San Pedro de Atacama aangekomen na een lange en voor mij toch vermoeiende reis van 10 uur met de nachtbus. Niets verkeerd met die bus hoor, alleen ben ik het gewoon om languit te kunnen liggen als ik slaap en enige andere positie veroorzaakt dan ook de nodige ongemakken met gevolg dat ik dan wel een paar uur slaap mis. Liz heeft daar wel minder problemen mee en slaapt vrij comfortabel.
dus rond 1 uur s'namiddags aangekomen in een gloeiende hitte. de rugzakken wogen loodzwaar , de benen ook, kortom , het beste was er af. Gelukkig is San Pedro een vrij aangenaam stadje, waar je gezellig kunt rondlopen, winkeltjes kijken en gluren naar de meest exentrieke toeristen vanuit alle hoeken van de wereld. We hebben vlug een goed hotelletje gevonden aan de rand van het dorp , kortom , het leed was vlug geleden. S'avonds lekker geeten , een paard besteld voor deze morgen en als roosjes geslapen.
zoals gezegd, een ritje gemaakt met het paard deze morgen . Het was heel lang geleden maar het is allsmaal goed meegevallen . Het smaakt naar meer
Voor de rest van de dag geen klo.., sorry, geen bal uitgestoken , in een hangmat gelegen en vanavond terug lekker geeten. Zoals je ziet is het leven helemaal niet slecht.
Voor morgen een fietstocht gepland naar een of andere "Valle de la luna ", de zoveelste in onze carriere . en overmorgen vertrekken we dan naar Bolivie en de zoutvlakten met de jeep.
Het begint stilletjes aan te voelen als einde vakantie. Nog 19 dagen en het is reeds gedaan. Hoogtijd om aan de volgende trip te denken
het zijn twee rustige dagen geworden hier in Chili. Liz is naar de kapper geweest en voelt zich nu een heel ander mens en ziet er 10 jaar jonger uit. Ik heb mij nog tot gisteren nog niet zo goed gevoeld en dus geen poot teveel verzet. Vandaag is de gezondheid weer bijna helemaal in orde, hebben we deze morgen een fiets gehuurd en zijn er langs de Pacific coast op uit getrokken om zeeleeuwen en andere zeebeesten te gaan bekijken. het was een leuke trip . Vooral de zeeleeuwen blijven een attractie, zelfs al hebben we er al veel gezien verleden jaar in Argentinie. het weer was uiteraard mooi en de zee azuurblauw. kortom , een leuke dag.
Morgen vertrekken we naar de Atacama woestijn . Het wordt een nachtbus, want we vertrekken om 11 uur s'avonds en rijden de kleine 800 km in een keer uit. Vandaar uit huren we een jeep en trekken de woestijn in en het zuiden van Bolivie terug binnen om naar de zoutvlakte van Uyuni te gaan. Volgens de commentaren van iedereen die dit gedaan heeft, zou dit moeten het mooiste stuk van de reis worden . de trip zou een vier of vijf dagen duren. Wat de planning achteraf betreft, geen idee..... Op dat moment zullen we alles gedaan heben wat we wilden doen , er is dus een leegte van een tiental dagen. dit kan nog leuk worden . wordt het terug Chili, gaan we richting Argentinie of blijven we nog een tijd in Bolivie ??? Vamos a ver.
hello allemaal vanuit het zonnige Arica in het noorden van Chili ,
hoe een planning toch rap kan veranderen. Na ons bezoek aan het Sajama nationaal park waren we van plan om naar het zuiden van Bolivie af te zakken, naar de Uyuni zoutvlakten om precies te zijn. Dit is dus wel eventjes anders uitgedraaid. Maar eerst iets over het Sajama vulkanenpark . Dit is een park van omtrent 90.000 hectare op de grens met Chili waarin dus een groot aantal vulkanen gelegen is. Langs de Chileense kant heb je dan de voortzetting van ditzelfde park met nog eens 100.000 hectare. De vulkanen , allemaal rond de 6000 meter en meer hoog , bieden een prachtig schouwspel met hun besneeuwde toppen en hun vaak perfect iconische vorm. Wat vooral indrukwekkend was, was de puurheid van het licht en de absoluute verlatenheid en stilte. we hebben dan met een koppel jonge Fransen een jeeptocht gemaakt in het park om de geysers, roze flamingos en warmwaterbronnen te bezoeken. De rit door dit landschap was dus adembenemend mooi, alleen waren de roze flamingos vertrokken naar betere oorden omdat de lagune zogoed als uitgedroogd was en waren we te laat om de geysers te zien spuiten en dat door de faut van de gids, die, naar aanleiding van een of ander feestje stomdronken was en dus niet kon rijden Hoe los je dat dan op in Bolivie ?? juist, je zet je 14 jarige zoon achter het stuur van de jeep en off you go.... Wat wel gelukt is , is een bad in een heetwaterbron , daarbij nieuwsgierig gadegeslagen door een paar honderd lamas en vicunas., schitterende ervaring.......
we zijn dan de volgende morgen om 6 uur vertrokken naar de Chileense grens om daar een bus te nemen die naar het zuiden van Bolivie ging. terwijl we daar stonden te wachten , het was er koud, dacht Liz van ...laat ons naar Chili en Arica gaan. laat ons nog eventjes genieten van de zon en de warmte, de zee en de piscine. dit is dan ook gelukt, alleen heb ik van onze picnick in het vulkanenpark een flinke buikgriep overgehouden. Van Arica heb ik ik nog niet veel gezien , aangezien ik direct in bed gekropen ben en niets anders gedaan heb dan naar het toilet te rennen, mezelf te beklagen en de tedere zorgen van Liz te ondergaan , die mij met alle mogelijke middelen probeert terug op de been te krijgen . Voor het moment gaat het wat beter en hoop ik dat het morgen gedaan is.
We zijn van plan hier enkele dagen te blijven en dan naar de Atacama woestijn te trekken , tenminste, als er niets verandert aan de plannen
Bon , ik ben uitverteld en ga nu de chileense politiek bestuderen via de plaatselijke kranten.
here we are back in La Paz . De laatste 5 dagen hebben we het echt op ons gemak genomen . Na 2 dagen Chulumani hadden we het daar wel gezien . het is vreemd de enige westerse toeristen te zijn in dit lelijke, van god verlaten gat. nu weten we pas echt waarom de westerlingen hun kat sturen . eerst en vooral de heenrit, ten tweede het dorp en ten derde de terugrit . bon , dus na de tweede dag onze biezen gepakt en 8 km buiten het dorp in een natuurreservaat gaan logeren. was echt een toffe ervaring. Dit natuurreservaat is het laatste stukje ongerept oerbos van 8000 hectaren groot in de Yungas , waar nog nooit een menselijke tussenkomst was. Het hotel, waar we verbleven ligt juist aan de rand van dit natuurgebied en is voorzien van een een groot zwembad , een exentrieke maar heel vriendelijke amerikaanse eigenares, haar Boliviaanse vent , 2 enorme deense doggen en 2 andere piepkleine hondjes.Angezien het een soort ecohotel is , we waren trouwens weer eens de enige gasten , was er dus geen radio, internet ,tv , wifi, krant, bier, wijn en andere geneugten van het leven. Wat doet een mens dan de godganse dag ????? juist , niets...... enfin , een wandeling maken in het bos, een duik in de piscine en voor de rest van de dag......la farniente......... Beter kan niet he , vooral als we de weersberichten in Belgie horen en het hier 30 graden is . Zoals je kunt inbeelden ,was het avontuur hier heel ver te zoeken.
Na 4 dagen in dat hotel , alle mooie liedjes hebben een eind, voelden we het kriebelen om verder te trekken . Gezien we al 6 dagen zon gehad haddden , mag een mens dan rederlijkerwijze hopen dat het nog 3 uur langer duurt om die verdomde terugweg zonder regen te kunnen doen. Dat was er wel eventjes naast. Opgestaan onder een loodgrijze hemel , je kon zo de regen voelen aankomen . en het was wel van dat zeker...... na een half uur begon het water te gieten . op een minimum van tijd was het wegje op sommige plaatsen in een modderpoel veranderd, met waterval, en riviertjes die de weg overspoelden . de chauffeur vond het blijkbaar heel leuk , want die gaf goed gas waar het mogelijk was. Als je de E411 gewoon bent, is dit wel een beetje beangstigend. Kortom, na 3 uur ogen dichtknijpen , billen dichtknijpen , veel beloftes om veel geld te geven aan de arme mensen in geval we de tocht overleefden , zijn we dan zonder een schrammetje in La Paz aangekomen als 2 emotionele wrakken. om onze belofte waar te maken hebben we dan onmiddelijk onze schoenen laten poetsen voor een halve euro.Belofte maakt schuld.
Morgen vertrekken we naar het Sajama vulkaan nationaal park op 6 uur rijden van La Paz. dit wordt een ander hoofdstuk in onze reis, meer koude en de altiplano.gedaan met de zwemkom, leve de dikke vest en het thermisch ondergoed.
bon , ik ben uitverteld. Waar we heen gaan ,is waarschijnlijk geen internet, dus tot binnen enkele dagen.
hello allemaal vanuit het zonnige Arica in het noorden van Chili ,
