Dat is het minste wat je het kan noemen. Ze zag het staan in de Aldi, ja die hebben soms zo van die planten in een potje, en ze kon er niet aan weerstaan. Dertig centimeter hoog, het stammetje de dikte van een potlood, en boven op een pruikje van olijfgroene blaadjes. En dat was het ook, het prille begin van een olijfboom. Hopelijk zou het langer meegaan dan dat laurierstruikje, waarvan de blaadjes zo heerlijk geurden. Maar een paar blaadjes in de stoverij, een paar in de soep, en aan die twee dunne overblijvende kale stokjes kwamen maar geen verse blaadjes aangroeien. Weer een illusie armer. Dan hebben we aan dat struikje rozemarijn dat we een jaar of twee, drie, geleden, in de grond stopten, een betere zaak gedaan. Dat is nu uitgegroeid tot een flinke struik heerlijk geurend kruid, dat we regelmatig gebruiken.
Nu is het zo, dat dochter Annick op haar terras reeds een jaar of vijf een olijfboom van twee meter hoog in een kuip heeft staan. Telkens vrezen we dat het de winter niet haalt, maar telkens komen er weer blaadjes en een handvol groene olijven aan. Ik denk niet dat er ooit al iemand van geproefd heeft , ze houden zo al niet van olijven. Maar het is wel erg decoratief, en het geeft wel een warm mediterraans gevoel.  
"En dat is het gevoel waarvan wij nu ook zullen mogen genieten, als ons boompje groot en sterk zal geworden zijn," zegt Lea.
"Ach, een beetje optimisme heeft nog niemand pijn gedaan", denk ik, maar ik hou het voor mezelf.
Salukes en tot volgende....