Je gaat dan eens naar de kliniek op aanraden van je huisdokter. Hij vond die linkse long wat raar klinken. Een fotoke genomen, en een briefje er bij. Onze brave huisdokter had nog raadpleging, wij daar als laatste nog effe binnen wippen. Ik kon aan zijn gelaatsuitdrukking aflezen dat er een flink haar in de boter was. Of we de voorkeur hadden voor een of ander gasthuis, want ik moest direct binnen langs de spoed. Nog geen half uur later lang ik al onder de scan. Gelukkig geen longembolie, maar wel een hele boel andere mankementen. Een halve liter pleuravocht werd er al uitgetrokken, dat maakte het ademen al heel wat gemakkelijker. Nu blijkt het met mijn oude trouwe hart ook niet pluis, er zijn wat verspreide lymfekliertjes welke opvallen door hun multipliciteit. Tot besluit: Echocardiocaridografisch beeld van een belangrijke concentrische linkerventrikelhypertrofie met normale tensie, waarbij heden geen duidelijke oorzaak weerhouden kan worden. Leeftijd pleit voor een verworven cardiomyopathie. Verderee oppuntstelling met vetbiopsie is lopende. Ook diagnose van een voorkamerflutter.  
Ziezo, nu weten jullie evenveel als ik, en is het afwachten. Dat mag ik thuis doen. Moet we rustig houden. Liefst maar het hoognodige bezoek van de naaste familie.
En als ik blijf ademen, lekker eten en drinken, wat in beweging blijven, en me laten verwennen door mijn vrouwtje, kan ik het nog heel lang zo volhouden. Dikke kussen aan mijn lieve blogdames.
Ik laat nog wel wat horen.