In plaats van om 7h te vertrekken is het ons gelukt de deur achter ons te sluiten om 8.30.
Onaangekondigd bezoek met een hele kar hout dwongen ons de rijweg vrij te maken in de vroege ochtend vooraleer we de wagen konden buitenrijden.
Nog geen vijf kilometers weg van huis vallen we van de ene regenbui in de anderen. We zitten er stilletjes bij en hopen dat het gauw beter wordt.
Voorbij Gent stopt de regen maar de lucht blijft grijs.Een heel stuk door Rijsel zien we het eerste zonnestraaltje.
De grote ring rond Parijs is zelfs op een zaterdagvoormiddag druk, maar met zijn tweetjes enmet de gps slaan we er ons vlotjes doorheen.
We picknicken in de natuur, de eitjes zijn spijtig genoeg thuis op het aanrecht blijven staan, met brood, tomaat en hesp. Een toetje na en weg zijn wij.
De zon schuilt nu en dan achter de wolken en tovert lichtplekken op de omringende velden.
In Limoges verlaten we de snelweg en langs Frankrijks kleinste adertjes, departementales en comunales naderen we ons stulpje voor één nacht.
Le moulin du roc in Champagnac de Belair op ong. 6km van Brantome ligt op ons te wachten, verscholen in het groen. Naar onze normen gewoon prachtig.
Onze kamer heet maïs en ziet uit op de rivier. Er wacht ons een lieve verwelkoming met aardbeitjes.
Een monumentale spiegel volgt ons door heel de kamer en het kingsizebed lonkt al. Tenslotte zijn we al meer dan 8h onderweg.
Jozef neemt een duik in het zwembad, we lopen rond op het domein en in de grote kruidentuin, ik neem een deugddoend bad en... we steken voor de eerste maal in de perigord onze beentjes onder tafel. Als voorgerecht eten we kreeft en daarna komt de hoogste verrukking: pates met truffel en gebakken foie gras. Is dit niet een beetje van het goede teveel? Daarvoor zijn we naar hier gekomen. We hebben ons door de sommelier een wijntje laten beraden. L'ensemble vaut le voyage, zoals Michelin beschrijft. In plaats van dessert nemen we kaas met daarna een tasje koffie in het salon.
We kijken nog een half uurtje naar de bonobo's op tv en dromen wegtot de volgende morgen.
Zondag 18 september.
Na een uitgebreid frans ontbijt met fruitsap, croissant, petit pain au chocolat en pain français met lekkere confituren, een pot flan, een potje kiwi's in een lekkere saus, een yoghurtje en een hele mooie omgeving nemen we afscheid en rijden we naar de hoofdstad van de Perigord, Brantome. We bezoeken de abdij en kuieren door het stadje. Het wordt la venise du perigord genoemd, en ja er loopt een rivier doorheen, de Dronne en er wordt lustiggevaren zoals in Brugge.
We lunchen au fil de leau. Dit blijkt achteraf niet zon goed idee. We bezoeken de Grand Roc en de voorhistorische nederzettingen in Les Eyzies. Het is dag van het patrimonium, er duiken dus overal veel bezoekers op.
Rond 18h komen we aan op les Granges hautes in Saint Crépin et Carlucet waar we met open armen ontvangen worden door Jean Yves en Béatrice in een prachtig landhuis, gebouwd in de 17e eeuw. Op het hoofdgebouw ligt nog het oorspronkelijke stenen dak. Een groot geluk dat de muren zo dik zijn, het dak moet tonnen wegen. La Toscane is onze kamer, wellicht een knipoog naar een van onze volgende bestemmingen. We wandelen op het immense domein en ontdekken twee gites die door dezelfde familie verhuurd worden. Er wonen ook nog minimum twee andere gezinnen en Jean Yves zegt: neen het is niet allemaal onze grond, maar hier wordt niets afgesloten en jullie kunnen lopen waar jullie willen.Wat hier overal heerst is rust en stilte. Hier zullen de cardiologen niet zoveel werk hebben als bij ons.
We maken ons klaar om te gaan dineren en rijden naar La Meynardie in Paulin. Ze openen om 19.30h maar alles is nog donker. Al onze buren van les granges hautes staan met ons te wachten tot om 19.45 het licht aangestoken wordt en de deur opengaat. Jozef eet riz de veau en ik heb mij laten verleiden tot een omelet met truffels. Heerlijk, ik kan er niet genoeg van krijgen. Natuurlijk deel ik met Jozef en omgekeerd en uit voorzorg om geen enkel stukje truffel te laten liggen dop ik het laatste restje uit mijn bord met een stukje brood. De notentaart achteraf is niet zon succes.Ze is dom en zwaar en belegd met een dikke laag chocoladeglazuur. Terug thuis duiken we in ons zachte bedje.
Maandag 19 september 2005
Vandaag plannen we een toer rond en een bezoek aan Sarlat.
Het ontbijt zet ons terug op het rechte pad, de gps kan echter niet goed volgen en blijft roepen dat we het getekendewegennet verlaten. In Frankrijk tellen de binnenbaantjes blijkbaar niet mee.
We bezoeken eerst de tuinen van de manoir van Eyrignac, een juweel van eentuin met geknipte hagen. Niet te geloven. Wat een werk en dat alles wordt door 5 tuinlieden gefixt. Het is een privé-tuin, ontworpen door de nu 96jaar oude eigenaar Mr.
Deze Mijnheer was meubelontwerper van beroep en dat kan goed herkend worden in zijn tuinontwerpen. Na een deskundige uitleg van ongeveer een uur is het middag geworden. Aan de tuin is een restaurantje verbonden met lekkere slaatjes en omeletten. Na de middag vertrekken we naar Sarlat. Eerst wandelen we nog wat rond in Carlux en drinken koffie bij een table à la ferme. Spijtig dat we al gegeten hebben, de soep ruikt heerlijk. In Sarlat kunnen we onze auto zeer goed kwijt en zijn we snel te voet in het centrum. We bezoeken de kerk en we kuieren door het oude stadsgedeelte. De winkel lolivier trekt onze aandacht en we laten ons verleiden tot de aankoop van een stenen fles olie. Wat een geldverspilling. Hopelijk is de smaak zoals de prijs zeer goed.
We kuieren verder en worden stilaan moe. Tijd om naar huis te rijden en de inwendige mens te versterken. We trekken terug naar la meynardie en laten ons ditmaal verleiden met een menu. Het is echter teveel en de nacht wordt woelig.
Dinsdag 20 september 2005.
Vandaag vieren we onze 33e huwelijksverjaardag. De zon straalt aan de hemel zoals 33 jaar geleden. Na het ontbijt vertrekken we richting Rocamadour. Dit stadje ligt niet meer in de perigord, maar toch zo dichtbij dat we er graag eens een zijsprong voor maken. Voor we in Souillac komen zien we een spectaculaire helicoptervlucht. Vanaf een verdeelstation worden elektriciteitskabels via een helicopter over de berg getrokken, een boeiend schouwspel. In Souillac bezoeken we dekerk en komen juist op tijd om de deuren van het mechanisch speelgoedmuseum te helpen sluiten voor de middagpauze. We troosten ons met een lekkere museau à la vinaigrette bij de lokale charcutier en kopen ons als huwelijksverjaardaggeschenk een authentieke japanse gietijzeren theepot. Die stond al lang op het verlanglijstje. We picnicken aan de rand van een bos, rijden voorbij le chateau du Treyne, een luxehotel geplakt tegen een rotswand aan de dordogne en komen rond 14h in Rocamadour aan. Een stadje op 3 verdiepen. Op het hoogste verdiep staat het chateau met een adembenemend panorama. Via een kruisweg dalen we naar het middelste verdiep waar de kerk en andere religieuze gebouwen staan en op het laagste verdiep kan je van het ene winkeltje naar het andere slenteren. We vinden nog een mooie bel voor de achterdeur en rijden russtig terug naar les granges hautes. We stoppen nog even aan het verdeelstation en zien dat al 3 van de 6 kabels getrokken zijn. We halen nog champagne om te vieren met onze huisgenoten en verblijden ons op het avondmaal dat onze gastheer ons bereid heeft. Vooraf een notenaperitiefen daarnaeen perigordsalade. Het hoofdgerecht is een in de korst gebakken rundsfilet met courgette op grootmoederswijze. Voor het dessert ontkurken we de champagne en klinken met onze tafelgenoten. We zijn in totaal met 10.
Onze gastheer verwent ons met vuurwerk op het dessert, maar dat schrikt mij wel een beetje af.
Dit is onze laatste avond in les granges hautes. We vernemen van onze gastheer dat je in Frankrijk je kinderen zelf mag onderwijzen. Daarom zijn hun twee jongens vandaag thuisgebleven.
Woensdag 21 september 2005.
Na het ontbijtrekenen we af en verlaten onze toscane. We wandelen nog wat rond op de landerijen en nemen nog enkele fotos. Opeens komt het kamermeisje aangelopen. Jozef heeft zijn leesbril op de kamer laten liggen. Oef en dank u wel Mevrouw .Nog geen 50kms verder ligt onze volgende chambre dhotes: clos lascazes in Paleyrac, een deelgemeente van Le Buisson de Cadouin. Onderweg bezoeken we le chateau de Beynac, een middeleeuwse burcht hoog op een rots aan de dordogne. Het werd in lamentabele staat aangekocht door een 50jarige kinderloze fransman. Hij stelde een honderdjarenplan op en heeft reeds een groot stuk van zijn plannen uitgevoerd. Hij is nu 93 jaar oud en woont boven de inrijpoort. In de late namiddag kuieren we in het middeleeuwse Saint Cyprien en vinden een oude stenen warmhoudkruik in een antiekzaakje.
Het onthaal in de clos lascazes is zeer vriendelijk. We doen de tour de la propriété en vinden een uiterst verzorgde en mooi ingerichte kamer, de campagne, met terras en zicht ophet zwembad.
Zaterdag 22/09 zijn we om 8.45u van de hof gereden. Eerst naar Lembeek, om ma goeden dag te zeggen. Na een toer in de tuin en een stuk perencake met koffie vangen we de lange eerste rit aan. Ik rijd tot even voor Parijs. De weg is veel makkelijker dan langs Rijsel. We spreken onze picnicmand aan en rusten even. Ik loods Jozef langs de ring rond Parijs. Met gps en bijzitter is het al niet makkelijk. Wat moet het dan zijn alleen en zonder kaartkijker.Een geluk, kort na de middag doen de fransmannen klaarblijkelijk hun middagdutje, we komen snel en veilig aan de zuidzijde van Parijs. Jozef rijdt nog een stuk tot voorbij Orleans. Ik neem over, kom aan de kaartautomaat van de péage en moet tot jolijt van onze navolger uit de auto stappen om het kaartje te trekken. Gelukkig geen claxonconcert. Dat heb je met korte beentjes en nog kortere armpjes.
Na een tijdje rijden nog eens 16.70 betalen. Ze kennen er wat van. We rijden voorbij Limoges en nemen afrit 39. Geen betaalhokje. Zijn ze ons vergeten? We rijden langs schilderachtige dorpjes . Langs redelijk rechte banen en komen rond 19h aan in La Boissière dAns, onze eerste chambre dhotes.
Mevr. Michele Vidal staat ons al op te wachten , verwelkomt ons in een mooie kamer op het eerste verdiep met onze privé bolet. Een Bolet is een overdekte droogplaats in open lucht boven de stallingen, waar vroeger hespen, spek, fruit, groenten e.d. te drogen gehangen werden. Meestal is het dak gesteund door ronde zuilen. Onze bolet is niet voorzien van hespen enz. maar is ingericht als gezellige keuvelplaats met vele zetels bloemen en kaarsjes.
In de zomer wordt hier het ontbijt opgediend. Nu is het al te koud s morgends.
Na een glaasje zelfgemaakte notenwijn stuurt ze ons met een plannetje en een reservatie naar Hautefort voor het avondmaal, perigourdin naturellement. Lhotel du Parc ligt verscholen aan de voet van le chateau de hautefort.
Goed en veel met toch een beetje de nadruk op veel, maar dat zijn we nu al gewoon.
Frankrijk heeft een goede keuken, maar Belgie heeft ze verfijnd. Sssssssssst.
Terug in onze kamer wacht ons een twijfelaar. We kruipen kort bijeen en ronken er lustig op los.
Gewapend met de valiezen en het e-mail met reservatienr sluiten we om
6.30h de deur.
t is vroeg om te vertrekken, maar voor wat hoort wat. Om 8.30h zijn we in Calais. Jozef heeft hard gereden.
We moeten niet meer inchecken en kunnen direct naar de gate.
De Pride of Burgundy vertrekt precies op tijd om 9.15h. We zitten dan al van ons ontbijt te genieten: smoked salmon and scrambled eggs.
Om 9.30h (1h tijdsverschil) meren we in Dover aan en rijden we naar Canterburry waar we om 10.30h onze auto achterlaten op de parking. Voor 2pond staat de wagen de hele dag en rijd je gratis met de bus van en naar het parkeerterrein. Ze noemen dat hier park and ride
Het ontbijt pruttelt tegen en de imodium ligt thuis. We bezoeken de kathedraal, de smalle straatjes en de sint augustinusabdij. Rond het middaguur proeven we onze eerst mac donnalds. Even wennen, daarna besluiten we dat het bij deze ene keer zal blijven, of we moesten zeer grote honger krijgen met niets anders in de buurt.
In de late namiddag rijden we via Ashford naar Tenterden. We rijden onze B&B, little dane court voorbij, bellen onze landlady die belooft ons op te wachten op de straatkant in een blauw kleed. Ik ben zo blij dat ik haar 3 kussen geef and . de coachhouse is subliem.
Het is een alleenstaand huisje in de tuin van het hoofdgebouw, helemaal voor ons alleen. De benedenverdieping is ons slaapvertrek en de badkamer. Op de bovenverdieping kijken we in lederen zetels naar tv. Overal staan versgeplukte bloemen.
Na het uitpakken gaan we op zoek naar versterking voor de innerlijke mens. The white lion valt tegen , niet door de bediening maar door de keuken. Ook goed voor een keer. Jozef lust zelfs geen dessert.
Na thee in ons huisje kruipen we moe onder de wol.
Maandag27/06/2005
Het was een goederustige nacht en om 9h zitten we met twee Oostenrijkse b&bers te wachten op ons cooked breakfast.
Het is lekker en smaakt mij goed. Jozef heeft pech. Zijn maag wil niet mee. Hij voelt zich onwel.
Via Tenterden vineyards rijden we naar Sissinghurst.
Na een kort bezoek geeft Jozef het op. Ik installeer hem met pic-nicdeken, kussen, fles water plastiekzak en handdoek onder een grote beuk aan de ingang en start mijn tweede ronde.
Om 15.30h besluiten we ons lid te maken van de national trust en trekken we verder langs Sissinghurst village en Biddenden met zijn mooie parochiekerk. Hier zit en knielt iedereen op een handgenaaid wollen kruissteekkussen.Een remembrance book wordt opengelegd op de overlijdensverjaardag van de parochianen. Elk jaar wordt iedereen herinnerd.
Je kan er ook vrijblijvend iedere donderdag tussen 10h en 11.30 een kopje koffie komen drinken en de kinderen hebben een speeltuin achteraan in de kerk. Het kerkhof is ook heel mooi. Sommige grafstenen zijn 300 jaar oud en koppels liggen naast elkaar onder een dubbele uitgehouwen steen.
In Biddenden is in 1100 een siamese tweeling geboren in een rijke familie, Maria en Eliza Chulkhurst. Toen ze in 1134 beiden stierven lieten zij hun hele fortuin na aan de kerk. Tot begin 1900 werden de meisjes elk jaar herdacht. Biddenden cakes werden gebakken en aan de armen uitgedeeld.
We sukkelen verder naar ons huisje. Na en licht avondmaal eneen vroege nachtrust zal het morgen wel beter gaan.
Dinsdag
28/06/2005
And another day it is.
Na het ontbijt vertrekken we naar Smallhythe Place, dicht bij Tenterden, het 16e eeuwse landgoed van actrice Ellen Terry. We zijn er direct verliefd op.
In de schuur heeft zij een theater ingericht waar nu nog elke zomer opvoeringen gehouden worden. We hebben er een gezellige babbel met een oudere dame die een beetje uitrust van het vele wandelen en ons the rules van de theateravonden uitlegt. Ieder brengt zijn picnic mee, zoekt zich een goed plaatsje uit en tijdens de pause wordt het meegebrachte lekkers verorberd.
We lunchen in de vineyard of Lamberhurst met een ploughmans en een shepperds pie en natuurlijk een glaasje wijn. De weg brengt ons naar Rye, een van de cinque ports, vereniging van eerst 3, dan 5 en ten laatste 7 havensteden die tesamenaanvallen vanop zee afslaan. Het oude stadje is zeer mooi met zijn eeuwenoude huizen, maar het is zeer moeilijk begaanbaar. Dit zijn echte kinderkopjes .
Na een wandeling door Rye trekken we naar Hastings, ja die van de battle of Hastings die echter hier niet plaatsvond maar wel in Battle, kilometers landinwaarts. We rusten uit op het kiezelstrand. Een moedige dame komt uit het water in een duikerspak. De meeuwen cirkelen boven onze hoofden en komen bedelen.
We wandelen nog even door het stadje en zien veel Onslows uit Schone schijn, kopen een versgekookte krab als avondmaal en vertrekken naar Tenterden.
We hebben te lang getreuzeld. De tuin is al een uur gesloten. We komen onze Oostenrijkse b&bers tegen, vinden de uitgang en maken nog enkele mooie fotos.
Thuis smaakt de krab heerlijk op ons terras maar bij het laatste glaasje wijn moeten we binnenvluchten. Het regent niet lang maar wel hevig.
De rest is voor morgen.
Woensdag 29/06/2005
Een lange reis voor de boeg. We rijden naar Chartwell in Westerham, het huis van Winston Churchill. Hij woonde hier samen met zijn familie gedurende 40 jaar. Hier komen dagelijks zoveel bezoekers dat je een afspraak hebt op een vast tijdstip. Ondertussen kan je wandelen in de mooie tuinen en het schildersatelier bezoeken.
Meer dan de moeite waard. We bleven er tot na de namiddag.
Vandaar trokken we naarightham mote nabij Sevenoaks.
Deze omwalde manor werd gebouwd in 1340 en telde na vele verbouwingen 72 kamers.
Onze avondwandeling in Royal Tunbridge Wells bracht ons naar een lekker Italiaans restaurant op de Pantiles. De uitgebreide kitchenshop was spijtig genoeg al gesloten. Het was nog een lange rit naar huis.
Donderdag 30/06/2005
Onze laatste dag in Kent begint druilerig. We nemen afscheid van onze lieve landlady enzoeken een paar adressen op die ons eventueel aan een houten tuinhek kunnen helpen maar hoe krijgen we het voor een schappelijke prijs in Belgie?
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://blog.SeniorenNet.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://blog.SeniorenNet.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op http://blog.SeniorenNet.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
Het SeniorenNet-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
We moeten vroeg opstaan want het vliegtuig naar Dublin vertrekt uit Charleroi om 9.55. We vertrekken thuis om 6.40 en J is heel zenuwachtig en vliegt er op los om door Brussel te geraken. Alles verloopt vlot en om 8h zitten we ons ontbijt al te verorberen in de luchthaven. We checken in en dan begint het wachten. In plaats van op tijd te vertrekken is er om 9.55 nog altijd geen vliegtuig te bespeuren. We worden verwittigd dat er vertraging is en om 10.25 kunnen we eindelijk opstijgen. Het is zo helder dat we ons landje als een wegenkaart onder ons zien wegglijden. Eerst volgt de noordzee met witte kopjes en dan Groot Brittanië , dat vooral groot is. We zien uiteindelijk de rode bergen in Wales en daarna de ierse zee. Die rimpelt een beetje. We kopen ons buskaartje in het vliegtuig. Daarna blijkt dat we goedkoper op de bus zelf gekocht hadden. Om 12h zijn we in Dublin, de bus staat op ons te wachten en voert ons langs veel wegeniswerken, de oConnolstreet en bridge, St Stephens green en Merrionsquare tot op 600m van ons hotel:
Butlers townhouse hotel, in en uit de stad, een juweeltje van inrichting
maar geen four posterbed.
Er schijnen moeilijkheden te zijn met de airconditioning (die ook in de verwarming voorziet). Ze troosten ons: onze kamer staat ook op internet.
Dat is ook zo, daarenboven ligt ze rustig, we horen enkel ons hartje kloppen. Een droom. We drinken thee, maken ons klaar en trekken te voet de stad in. Dat is heel goed te doen. Eerst een algemene verkenning en we maken een grote vergissing door te proberen om in Bewleys in Grafton street te gaan eten. Enkel de koffie is lekker. Om onze misstap goed te maken gaan we om 4h thee complet drinken in Shelbourne hotel.
Hadden we maar niet geluncht, dan hadden we nu meer kunnen genieten van onze sandwiches, scones en gebakjes. Wat zeggen ze ook al weer van die ogen en die buik? We wandelen in het park, lopen door de winkelstraten zoeken de oDonohouge en gaan tegen 19h naar het hotel terug. Iedereen loopt rond met bloemen. Na een verkwikkend bad dineren we in de kelder en krijgen een flesje champagne voor op de kamer mee. We krijgen het niet meer op en gaan slapen. Tomorrow another day.
Vrijdag 15 februari
Ik sta op om 8h en bereid het programma voor: number 29, Bank of Ierland, the dead zoo, National museum, National art galery en Trinity college. Om 9 h roep ik Jozef op, we maken ons klaar en gaan ontbijten. Blijkt dat ik me een uur vergist heb, we zijn in Ireland you know, we leven een uur later. Voor alle zekerheid verzet ik mijn klok. We mogen nog efkens op internet aan de receptie en we gaan op stap om ons programma af te werken. De zon schijnt en het is warm voor de tijd van het jaar.
Ons eerste doel is number 29 in de fitzwilliamstreet.
Dit is een georgean house dat we van o nder tot boven bezoeken. Spijts onze talenkennis verstaan we maar de helft van wat de gids ons probeert wijs te maken omdat hij broebelt tegen de sterren op. Heeft hij toch aan het wiskeyvaatje gezeten? Daarbij weet hij geen enkel antwoord op onze vragen.
We krijgen de toer tesamen met 4 engelse dames en vertrekken vandaar naar de dead zoo, het natuurhistorisch museum, waar we de ierse fauna bezoeken.
Rond 12.45 gaan we naar de national art gallery waar we in een overvol restaurant toch nog aan een tafel en een exellente beet geraken. Als we er buitenkomen trekken we naar de bank of Ireland waar we de chambre of lords bezoeken. Deze bank was vroeger het ierse parlement.
We zijn allebei moe en besluiten mee te rijden met de "hop on hop off" bus waarmee we 1,5 toer maken. Daarna naar christchurch en terug naar st Stephens green om een tafel te reserveren bij Commons onder het Newman huis. We drinken nog een glas in de shelbourne bar
en gaan vandaar naar onze culinaire verrukking. Alles klopt tot ze jozefs koffie vergeten. MOE maar meer dan voldaan gaan we te voet naar ons hotel kwestie van de calorien te verbranden, indien dit nodig moest blijken.
Thuisgekomen staan ze ons op te wachten met de sleutel en of we nog zin hebben in het ene of het andere. Neen, we hebben alles gehad en gaan gelukzalig slapen.
Zaterdag 16 februari
We voelen het wel in onze kuiten wat we gisteren afgelopen hebben, maar na een verkwikkend bad en een iers ontbijt zijn we weer paraat en vertrekken in een mooi lentezonnetje naar het centrum. Eerst naar het nationaal museum van geschiedenis, waar we zien dat hier in onze contrijen ook mooie gebruiksvoorwerpen gemaakt werden lang voor christus. Daarna is het al na een uur en gaan we snel iets eten in de nationale gallerij. Het is even lekker als gisteren, maar nu hebben we nog een stuk mokkataart gegeten tot slot, met slagroom. LEKKER! Vandaar naar Trinitycollege
en om geschenken. Rond 18h dweilen we doodvermoeid de Temple Bar af. We zijn na het eten te moe om nog de overvolle pubs te bezoeken en trekken naar ons warme rustige bedje.
Zondag 17 februari
Na een rustige nacht en een goed ontbijt maken we onze valiezen gereed en gaan nog een toertje maken in Ballsbridge. We zien dat de lobsterpot niet zover van het hotel lag. Dat zal voor een volgende keer zijn. Om 12h checken we uit en rijden we met de aircoach naar de luchthaven. Wat een verschil met Charleroi, maar ja, dt is ook een internatonale luchthaven. Het vliegtuig stijgt op tijd op en we landen na anderhalf uur vliegen moe maar voldaan in Charleroi.
Dublin 2002
en gaan vandaar naar onze culinaire verrukking. Alles klopt tot
ze jozefs koffie vergeten. MOE maar meer dan voldaan gaan we te voet naar ons hotel kwestie van de calorien te verbranden, indien dit nodig moest blijken.
