"DAG VAN KINDERLOZE OUDERS MET EEN HART VAN GOUD VOOR KINDEREN3
het is dus de "week van de dochter" . Leuk om dan hier talloze foto's te zien, en ja het zijn leuke dochters.
ik heb het wel gehad met zoveel lof. Ikzelf heb twee dochters en twee zonen die alle vier diep in mijn hart zitten, maar ik vertik het om een foto te plaatsen. Ik denk dan aan alle ouders die zo graag een dochter / zoon willen maar door omstandigheden het niet lukt of gelukt is. Daarom roep ik deze dag uit als "DAG VAN KINDERLOZE OUDERS MET EEN HART VAN GOUD VOOR KINDEREN" deel gerust dit bericht als steun voor die ouders
De Goede Week kondigt zich aan als aanloop naar Pasen. Ik heb er dan maar enkele kinderlijke herinneringen over neergepend.
Ik zal me de Paastijd uit mijn kinderjaren altijd blijven herinneren als iets magisch.
Thuis en op school werd er veel aandacht besteed aan de beleving naar Pasen toe. Ik stam nog uit de tijd dat we alles met onschuldige kinderogen bekeken en opgingen in de verhalen over het lijden van Jezus , die de non ( zuster Assisia) van het 3de leerjaar zo boeiend kon vertellen.
Tijdens de Goede week werden we verplicht om alle diensten mee te vieren en die begonnen op Aswoensdag, een zware vastendag midden in de 40-daagse vastentijd.
Was me dat een evenement!
Naar de ochtendmis om vooral het obligate askruisje te krijgen om dan eenmaal op school er mee te pronken. O, wat waren wij jaloers op die van Liedekerke. Die vriendinnetjes hadden allemaal een prachtig zwart kruisje in het midden van het voorhoofd en wij van Denderleeuw zaten daar met een zwarte veeg op ons front. Brosken, de pastoor van Denderleeuw, nam het zo nauw niet met hoe het eruit zag, het was de intentie zei hij. Het was een vergelijken en keuren. Maar wij geloofden echt dat het moest om nederig te beseffen dat wij van stof en as waren.
En dan kwam Witte Donderdag. Waarom die wit werd genoemd is ons nooit verteld, maar wat wij wel wisten was dat de “klokken” dan vertrokken naar Rome. Stel je voor, je zit daar in de kerk, tijdens de dienst en ineens beginnen die klokken te luiden en dan niets meer. Beangstigende stilte. Ze waren weg.
Ik keek dan wel rond of ik ze niet ergens zag vliegen, maar neen, geen klokken te bespeuren hoe goed ik ook keek. Hopelijk kwamen ze terug! Want het zou een ramp betekenen als ze niet terugkeerden. Ze waren immers vertrokken naar Rome om Paaseieren! Zo werd ons thuis verteld. In al mijn kinderlijke fantasie zag ik de klokken vliegen, samen met al die andere klokken van alle andere parochies. Dat moest daarboven in de lucht nogal een drukte geweest zijn!
Goede Vrijdag kondigde zich aan. Alweer zo’n strenge vastendag. Zuster Assisia zei dat we zeker een extra inspanning moesten doen uit solidariteit met Jezus die voor ons gestorven was. In de namiddag trokken we in stoet ( alle klassen van de basisschool) naar de kerk om zo rond 15 uur daar te zijn. Want we moesten de Kruisweg meedoen en ons zo inleven in het lijden van de Heer
Heel devoot volgden we de kruistocht en ik zag in mijn verbeelding inderdaad het lijden en hoe onmenselijk Hij werd behandeld. Die moet toch afgezien hebben!
Sommigen van mijn klasgenootjes waren zo emotioneel dat ze tranen in de ogen kregen. We waren ook verplicht om te biechten, onze zonden te vertellen. Maar wat zeg je dan als kind? Heel diep nadenken en ja ik vond altijd wel iets in de aard van : ongehoorzaam geweest, kwajongens streken uitgehaald ( en daar had ik wel een ruime keuze in, ik koos dan maar in mijn ogen de minst erge, want ik moest toch vergiffenis krijgen!) Opgelucht verliet ik dan de biechtstoel, ik was ervan af met drie weesgegroetjes en kon opnieuw streken uithalen. Het was toch simpel he om even met een propere lei te mogen herbeginnen.
Ondertussen had ik wel aandacht voor de klokken. Maar neen, ik hoorde ze nog niet.
Paaszaterdag, de dag vol beloften! Gans het gezin trok naar de Paasdienst.
De dienst had iets magisch. Er werden veel kaarsen aangestoken met het licht van de Paaskaars. Zo’n joekel van een kaars! Zo groot! Ik keek mijn ogen uit. Maar wat me vooral heel blij maakte : ze waren terug! Ja hoor, hoe ze terug in de kerktoren terecht gekomen waren, was voor mij een raadsel, maar ze klonken vreugdevol en met heel veel enthousiasme hoorde ik ze zelfs het klingelend uitroepen “ we hebben eieren mee!”
Als een devoot kind hield ik mijn Pasen. Dat moest! Verplicht om met Pasen “zijn Pasen te houden” wat wou zeggen om een heilige hostie gaan. Dat stond zo in de catechismus en werd er door zuster Assisia ingedramd.
Vol verwachting ging ik slapen want op Paaszondag zouden de klokken eieren droppen in de tuin!( die klokken kwamen pas op zondag omdat ze moesten uitrusten van de lange reis, zo beweerde mijn papa. Ik heb me wel altijd rare dingen voorgesteld bij het verhaal van de Verrijzenis! Moet nogal iets geweest zijn, Jezus die terug levend werd en uit zijn graf kwam. Ik vond dat maar griezelig en beeldde me dat in als een levend lijk. Maar, het werd ons wel voorgesteld als iets moois en hoopvol.
Na de zondagsmis, vol met klokkengelui bij de uittocht van de kerk, kon ik niet vlug genoeg thuis zijn.
Hoera! Ze lagen er. Eieren , groot en klein, wit, zwart en sommigen verpakt in kleurrijke papiertjes. Sommige eitjes maakten zelfs lawaai als men ermee schudde, daar zaten super kleine snoepjes in. Bij de buren hadden de klokken ook een karrenvracht gedropt. Ik was daar kind aan huis.
Mijn korfje bleek veel te klein te zijn. Gelukkig was mijn meter, papa en mama daar om te helpen.
Tussendoor snoepte ik wel al van die eitjes. Maar mijn mama zei heel vermanend : niet alles ineens he, anders word je ziek!”
Het Paasdiner was echt feestelijk en uitgebreid. De prachtig versierde tafel met het beste servies en het mooiste tafellinnen .
Aan tafel vertelde ik honderduit over de klokken die geweest waren en dat ze mij, de deugniet, niet vergeten waren.
Wat was ik toch kinderlijk naïef, maar toch fijne Paasmomenten beleefd. Helaas , is dit nu allemaal niet meer van deze tijd. Waarden en tradities zijn verloren gegaan. Was het toen beter? Ik weet het niet. Maar de herinneringen kunnen niet afgenomen worden.
Ik werd wakker door het gekriebel van zonnestralen door het raam en het zacht geklop op de coupédeur. Mijn papa deed de deur open en een vriendelijke mijnheer met een keurige witte jas aan, begroette ons “bonjour, mademoiselle et monsieur, bien dormi?” o wat was ik fier, ik begreep wat hij zei, en die mijnheer noemde me “mademoiselle” juffrouw dus. Hij zette een dienblad neer met daarop de echte croissants, koffie, warme chocomelk voor mij, en alles wat een ontbijt leuk maakt.
Mijn papa had de gordijntjes al opengemaakt en ik rende bij manier van spreken naar het raam en keek vol verbazing naar het landschap. Zoiets had ik nog nooit gezien! Eindeloze vlakte met heel veel pijnbomen. “Les Landes” zei mijn papa en nu gaan we Pau naderen en dan zijn we bijna in Lourdes.
Ik was niet meer weg te slaan van het raam en mijn vader wees naar een punt in de verte “kijk daar zie je de spits van de kerk van Lourdes” en ja hoor ik herkende die toren, had die meerdere keren gezien op prentkaarten en foto’s. Het was zo mooi! De bergen, de rivier die door het landschap slingerde en dan de baseliek.
We pakten alles keurig in en toen de trein stopte in Lourdes kon ik niet vlug genoeg de wagon uit zijn, hop naar de stad. Het stationnetje lag wel nog een eindje uit het centrum, dus een stevige wandeling naar het hotel zat eraan te komen.
Ik bewonder nu nog het geduld van mijn papa, het geduld waarmee hij de stortvloed aan vragen beantwoordde. “is het nog ver? Is het een groot hotel, heb ik een eigen kamer? Is het hotel ver van de grot? “
We kwamen in een drukkere straat en rechts bevond zich het hotel. Een leuk terras nodigde ons uit maar we gingen direct naar binnen en na de obligate inschrijving aan de balie, kregen we de sleutel. De uitbaatster kende mijn papa nog, hij was er al verschillende keren geweest en de allereerste keer was toen hij op huwelijksreis was met mijn mama in 1949.
Ola, er was een lift, en eenmaal op de kamer, zag ik dat we een mooi balkonnetje hadden met tafeltje en stoeltjes. De kamer was zo ingedeeld dat ik een eigen hoekje had, afgescheiden van het grote bed waar mijn papa zou slapen. Het was een frisse kamer en de luiken waren dicht om de warmte buiten te houden.
Na de koffers uitgepakt te hebben, jaja, ik had ook een eigen kast, en ons opgefrist te hebben in de badkamer, vertrokken we op verkenning.
Het was een drukke weg, met heel veel kwetterende mensen die allemaal richting het heiligdom trokken.
Langs eindeloze souvenirwinkeltjes en kraampjes kwamen we aan de ingang van de heiligdom.
Ik keek mijn ogen uit. Zoveel mensen in rolstoelen en ziekenbedjes, allemaal op zoek naar troost en hoop, zo vertelde mijn papa.
We kochten een kaars en staken die aan bij de grot waar Bernadette ooit O.L.V gezien had. In al mijn kinderlijke eenvoud zag ik alles zo voor mij. Hoe dikwijls had ik het verhaal niet gehoord? Op school, door mijn meter, tantes enz.
Het was rond de middag en we deden een terrasje aan een cafeetje om een klein hapje te eten. Nadien trokken we naar het geboortehuis van Bernadette, want dat moest ik ook gezien hebben. O zo klein en simpel. Dat moet toen nogal krap geweest zijn !
Na het avondmaal in het hotel, trokken we naar de kaarsjesprocessie. Duizenden kaarsjes wandelden op het domein, niet te schatten hoeveel en o zo mooi dat het was. Echt feeëriek ! Iedereen zong, elk in zijn eigen taal “te Lourdes op de bergen” en het Ave, Ave zond ik luidkeels en overtuigend mee.
Terug in het hotel, kreeg ik van mijn papa nog een drankje dat we gezellig uitdronken op het terras, terwijl we de voorbijgangers bekeken en ik natuurlijk de nodige commentaar gaf.
Moe maar vol vreugde begroette ik mijn bedje en ik denk dat ik direct in dromenland was, wel met de vraag “wat zal ik morgen beleven?”
De lentekriebels spelen hun parten. De tuin is dringend aan een opknapbeurt toe na de winter en de helse stormen.
Gelukkig is de schade heel beperkt gebleven en doet iedereen zijn best.
Gewapend met een hark, schopje en kapper trok ik gemonteerd naar de tuin.
De obligate “crocs” aan mijn voetjes om de visitekaartjes van Mirza en Maurice te trotseren, handschoenen, de snoeischaar en ja, een licht topje, want in de zon is het wel warm.
Zo’n drukte!
Alle planten, bloemen begonnen met hun ontluikende kopjes te schudden van dolle pret. “Oef, ze gaat er eindelijk aan beginnen” hoorde ik hen zeggen.
Ze deden echt hun best om aandacht te trekken.
“he, hier moet je zijn’ het onkruid tiert hier welig”
Jaja, ik weet dat wel. Ik antwoordde dan ook, dat ze een beetje geduld moeten hebben, want dat ik niet meer zo vlug ben.
De sleutelbloemen belonen me met hun weelderige bloemenkroon. Maar , kijk, de lelies steken ook hun kopje, heel schuchter boven de grond.
De pioenen staan al van redelijke grootte en als alle knoppen van de rododendron doen wat ze beloven, zal ik super veel bloemen hebben. Om ze een beetje aan te moedigen wrijf ik even over hun blaadjes en ik voel dat ze dat goed vinden.
Oei, daar komt ons Mirza polshoogte nemen! Statig, zoals ze gewoon is, bekijkt ze alles en vlijt haar neer; ja wat denk je, net op de plaats waar ik bezig ben.
“Ja maar, trezemie, zo niet he.” Ik streel haar even en ja, ze verplaatst zich waardig maar toch met een beetje ongenoegen. Ze blijft me nauwlettend observeren.
Ik trek de groenbak naar boven en stilletjes aan geraakt die voller en voller.
Het wordt zo tijd om even een koffiepauze in te lassen, maar ik hoor toch een beetje protest van de lavendel en de margrieten. “Zeg, en wij?” “Geduld lieverds, na de koffie is het jullie beurt!”
Na de koffie, moet ik wel al mijn moed bijeen rapen om verder te doen. Toch doe ik verder, en na enkele uurtjes ligt de tuin terrastuin er netjes bij.
De groencontainer is vol, en ik goedgezind.
Als ik de tuin verlaat, hoor ik daar toch wel een klein applausje van al die lieve bloemen en planten.
Morgenvroeg ga ik ze weer groeten, dat stimuleert de groei, heb ik me laten
Vertellen en zaterdag ga ik om verse schors zodat al die plantenweelde propere groeivoetjes hebben
hoe het vinden van een medaille tot deze herinnering leidde
Het was “grote vakantie” en zomer. ik was 9 jaar.
Op een dag, tijdens het ontbijt, hoorde ik mijn ouders fluisteren, maar mijn kinderoortjes stonden altijd gespitst en ik ving iets op dat me met grote ogen deed kijken. In een opwelling riep ik “ is het echt?!!!! En ja, ik had goed geluistervinkt : mijn papa en ik zouden samen op stap gaan. Het zou een beloning worden voor mijn goede punten op school en die haalde ik altijd.
Het vragenkweluurtje begon.
Waar gaan we naartoe? Met de auto? Met de trein? Moet ik iets extra meenemen?
Mijn ouders lachten en zeiden : “je mag een valies meenemen!”
Een valies! Ikke mocht mijn eigen koffer meepakken! Waar ging de uitstap naartoe ? Ik had reisbagage nodig.
Mijn papa zei : we gaan met de trein naar Frankrijk. Ja Frankrijk kende ik, we hadden daar familie in Parijs. Dat deed me glunderen. Bij de achternichten logeren was altijd dolle pret en ook “parler Français”
Mijn vader vervolgde : en het is niet naar Parijs, veel verder , we gaan naar Lourdes.
Ola, even een landkaart raadplegen en ojee, Lourdes lag helemaal onderaan Frankrijk, zo ver.
Volgende week vertrekken jullie, vrijdagavond, lachte mijn moeder.
‘s Avonds vertrekken? Jaja met de nachttrein. Joepie op de trein slapen en vooral ontbijten. Ik zag het al voor mij. Dàt zou pas een belevenis zijn.
Ik denk dat mijn ouders geen enkel rustig moment meer kenden. Hun oren zagen rood van mijn vragenbombardement. Hoelang rijden we? Hoelang blijven we daar?
Lourdes kende ik van de verhalen die mijn meter me vertelde als ze terugkwam van haar jaarlijkse bedevaart. Maar nu zou ik er zelf naartoe gaan en met mijn papa. Ik kon niet wachten, het ongeduld werd troef.
Een vraag kwelde mijn geest : waar zouden we slapen?
O op hotel, super, dat zou uniek worden.
Eindelijk was de vertrekdag aangebroken. Gelaarsd en gespoord zoals ze dat zeggen stond ik ‘s morgens al te trippelen, ongeduldig en vol spanning. Mijn mama maakte ons een lunchpakketje klaar met enkele lekkere versnaperingen en oef eindelijk mocht ik mijn valies pakken en aan de hand van mijn papa, zo fier als een gieter, vertrokken we richting station. Ik keek nog even achterom en wuifde nog eens naar mama en hop, met de neus vooruit : weg.
We reden in eerste klas (zoals altijd) en in Brussel stapten we over op de trein naar Parijs. We zaten in een coupé alleen voor ons twee en we installeerden ons . Ik zat aan het raam en keek mijn ogen uit.
Ik moet er niet bij vertellen dat ik een grote vragenbak was en mijn papa beantwoordde alle vragen heel geduldig. Waar we voorbijreden en er was iets leuks te zien, gaf mijn papa uitleg. Af en toe liep ik eens het coupé uit om dan in de loopgang aan het raam het landschap te bewonderen. Maar ik niet verder dan de breedte van het coupé;
Plots stopte de trein, we waren aan de grens met Frankrijk. De douane kwam rond en vroeg naar onze identiteitspapieren en of we niets illegaals bijhadden. Met mijn meest onschuldige ogen, zei ik zonder verpinken en heel plichtsbewust “neen mijnheer” en ik gaf mijn pasje. De beambte knikte eens vriendelijk en wenste ons verder goede reis. In Parijs moesten we overstappen, dat was toen nog zo, en een stukje metro nemen. Ik herinner me de Parijse metro van toen als een vuil en stinkend ding, ik kende dat van mijn vroegere bezoeken. Bah,
Nu zaten we op de echte trein naar Lourdes. en nog altijd in een coupé voor ons alleen. Een vriendelijke mijnheer kwam ons bed opmaken, dat was leuk en hij wenste ons een goede nachtrust.
Ik kroop in mijn bedstee , kreeg nog een nachtkusje van mijn papa en ik denk dat ik zowat direct in slaap viel , vol van emotie en verwachtingen, want ik wist dat , bij het opstaan, het landschap totaal anders zou zijn.
ik ben Lydia , gehuwd met Rik Jansegers, moeder van 2 dochters en 2 zonen en oma van drie kleinkinderen. Ik woon sinds 6 jaar in Marchin (375m boven de zeespiegel) , een prachtig dorpje aan de Hoyoux en in de onmiddellijke nabijheid van Huy aan de Maas, een stadje met een boeiende geschiedenis. Daarvoor woonde ik sinds mijn geboorte in Denderleeuw aan de Dender. Ik heb blijkbaar iets met rivieren.
via mijn blog wil ik jullie laten kennismaken met de mooie streek, de geschiedenis samen met de leuke verhalen die de geschiedenis gebracht heeft
Als grootste hobby heb ik : schrijven van leuke verhalen, die allemaal gebaseerd zijn op kinderherinneringen en wat ik meemaak;
soms zal ik hier ook receptjes plaasten die ik geërfd heb van meters, groottantes enz.
