de belevenissen van een simpele ziel op zijn doortocht van het hiernumaals
01-11-2024
Allerheiligen
Het is vandaag de dag waarop velen de dode mensen gedenken die deel uitmaakten van ons leven. Morgen gaan wij de graven van onze naasten bezoeken op twee kerkhoven. Deze nacht heb ik gedroomd over mijn mama, dat ik haar dringend moest gaan bezoeken in het rusthuis. Ik voelde mij schuldig dat ik haar te weinig had bezocht op haar kamer in "de strandjutter". Mijn moeder is gestorven in 2006, maar in mijn droom lefde ze nog.
Met ouder te worden begin ik te beseffen dat ik eigenlijk een mama's keppekind was.Toen ik als eerstgeborene ter wereld kwam in 1942, was mijn moeder 28 jaar. Later heb ik vernomen dat ze een paar jaar voor mij zwanger geweest van een tweeling en dat ze met blijde verwachting uikeek naar de kindjes. Zij was al vier of vijf maand ver toen het mis ging: een van de embryons had geen hartslag meer en was afgestorven in de baarmoeder. Ze heeft mij verteld dat ze voelde dat er iets mis was, ze verloor een akelig geurend vocht. In het ziekenhuis was er geen andere oplossing dan de zwangerschap te onderbreken en de baarmoeder leeg te maken. Het levende tweelingskind is dus ook geaborteerd. Mijn mama vertelde dat dit voor haar een echte verschrikking was, en dat de dokters en de nonnen in het ziekenhuis het afdeden als een niemendalletje terwijl dat dit voor haar traumatisch was. Toen ik dus goed en wel geboren ben was ze heel gelukkig. En inderdaad ik werd zo een mama's kind, mijn zus (°1945) heeft altijd beweerd dat mama mij meer verwende en dat zij mij liever zag dan haar. Mijn zus heeft altijd een moeilijke relatie gehad met onze mama, ze was een moeilijk kind en rebelse puber. Ik denk nu dat die verschillende verhoudingen moeder/kind mischien hun oorsprong vinden in die misval van die tweeling. Ge ziet dat Allerheiligen inderdaad aanzet om te mijmeren over mijn overleden moeder en zus.
Toen ik ongeveer 15 jaar geleden voor de eerste keer de Queen CD "a night at the opera" hoorde, was ik echt geraakt, en was ik meteen fan: dat was niet zo maar een zoveelste rock plaat, neen, dat was van een andere orde, dat was kunst. De stem van freddy Mercury en de fantastische QUEEN band maakte van al die nummers meesterwerken. Bohemian Rapsody, Love of my life, enz.
Queen + national philharmonic orchestre van UK + FreddyMercury: dat was mijneerste reactie; kippevel. https://www.youtube.com/watch?v=_Jtpf8N5IDE
Pipa, onze geadopteerde kat is van onekende leeftijd, tien jaar of zo. Ze is vermoedelijk van adelijke afkomst, want ge ziet dat ze gewoon is om gediend te worden. Zij praat wel tegen ons, haar personeel; de deur die op een kier staat moet een beetje verder open zodat prinses Pipa er makelijker en waardiger door de deur kan trippelen. Als ze met ons spreekt en we antwoorden dan volgt er wel altijd een geanimeerd miauwend gesprek.
onze buren hebben een hond. Gisteren zag ik de buurvrouw tegen Baron, haar hond praten.
Toen ik dat vertelde aan Pipa hebben we er samen om gelachen, babbelen tegen hond, dat is echt hilarisch, kompleet van de pot gerukt, antwoorde prinses Pipa.
Dokter Eugene Mattelaere had in knokke een huisartsenpraktijk.
In zijn wachtkamer had hij een tekst ingelijst:
Kun je niet vliegen, loopt
Kun jeiet lopen, gaat
Kun je niet gaan, kruipt
Kun je niet lachen, glimlacht
Kun je niet glimlachen, wees dan blij
Kun je niet blij zijn, wees tevreden
MAAR NOOIT DE MOED OPGEVEN
In Augustus zal het die jaar geleden zijn dat ik die thrombose beroerte hreeg. Door dat herseninfarct ben ik sinsdien linkzijdig verlamd en zijn mijn linker arm, been en oog buiten dienst. Gelukkig is mijn rechterzijde gespaard en ben ik rechtshandig. Die 5 weken op de "stroke" afdeling van AZ Sint Lucas, Bruugge waren confronterend door de intense revalidatie, eerst leren staan, dan leren gaan, zoveel mogelijk zelf mijn plan trekken. Zoals mijn personal stroke coach Delphine het zei, aanvaard het feit dat je leven er heel anders zal zijn, er is een leven voor je beroerte en er is een leven na je beroerte. Als je dat accepteert zal dat meevallen en kun je best nog genieten van je nieuw leven als happy old man, anders wordt je een grumpy old man die zichzelf ongelukkig maakt. Monthy Pyton: "always look at the bright side of live". Ik doe mijn best en besef dat ik een gelukzak ben: mijn geheugen, mijn cognitieve functies, spraak, kennis, smaak en geur zijn intact, en dat is puur geluk. Ik heb in het ziekenhuis andere CAV patienten gezien die er veel erger aan toe waren. Maar ik geef toe het is soms moeilijk de schone scijn op te houden van een positief ingestelde Happy Old Man, en is het vermoeiend om nooit de moed te verliezen. Maar blijven stil staan en gaan liggen is geen optie, zoal dr. Mattelaere schreef. Vooruitgang is een ladder die je niet kunt beklimmen met je handen in je broekzakken.
Lezen: woordenbrij, voer voor mijn verbeeldingshonger
Ik lees graag. Al heel mijn leven lees ik boeken, bijna altijd uit de bibliotheek. Ik lees van alles, fictie romans, non-ficie, allerlei genres, kortom een veelvraat lezer. Moest ik die duizenden boeken diie ik ooit gelezen heb allemaal zelf gekocht hebben dan zou er niet genoeg plaats zijn in huis om er zo een volwaardige grote bliotheek in onder te brengen en zou het een ferme investering geweest zijn, die een flinke hap van ons budget eou gekost hebben.
Ik ben een lezer, geen boekenverzamelaar, zinloos om een gelezen boek te behouden om het later eens te herlezen, want ik ken het en er zijn nog zoveel goede boeken die ik nog te lezen heb. Het zelfde met reizen, ik ga graag op reis. Maar ik ga nooit terug naar een plaats of hotel waar ik al eens geweest ben, ook al was het er zo mooi en zo goed, maar ik heb het gezien en beleeft en er is nog zoveel moois te ontdekken op deze wondermooie wereld. Ik zou graag nog eens naar Egypte, Kenia, Noorwegen, Ierland en USA terug gaan, maar dan naar andere plaatsen en streken die ik nog niet bezocht heb. De vraag "hoe lang iis het geleden dat je nog iets voor de eerste keer gedaan hebt?" behoedt mij voor een repititief herhalend leven.
ijken plus horen, de combinatie van die twee zintuigen zijn complementair. Beeld en geluid samen versterken elkaar, door mijn visuele ingesteldheid heeft filmmuziek daardoor bij mij een grotere impact. Enio Morricone, Hans Zimmer, Vangelis, Jamis Horner, John Williams, allemaal maestro componisten die tal van films hebben voorzien van een schitterende soundtrack.
De muziek van Maesto Vangelis geeft het epische Conquest of paradise door Columbus een extra impact. Rip Vangelis. https://www.youtube.com/watch?v=p96pdqxxu_4
Ik heb een door-verwijsbriefje van mijn huisdokter naar een specialist, zelf eens geopend en gelezen uit nieuwsgierigheid, en zo heb voor het eerste keer mijn eigen medisch dossier kunnen inkijken: heel mijn medische geschiedenis, opgelijst per jaar, van alle ziektes, onderzoeken en ingrepen. Ja, dat was wel even schrikken om plots te beseffen wat er allemaal lijfelijk gehaperd heeft in die bijna 82 jaar dat ik hier blij ronddartel op deze aardbol.
Eigenlijk ben ik een gelukzak dat ik levensbedreigende aandoeningen goed heb kunnen doorspartellen, dankzij wat geluk en vooral het feit dat wij in dit land een goede gzondheidszorg hebben waar we terecht fier moeten op zijn. Blij dat mijn wieg hier heeft gestaan. In een ander apenland was mijn leven al lang Game Over. Ge zoudt voor minder een sterk geloof krijgen in bewaarengelen.
Music from the past. Inderdaad, het klinkt wat melig en nostalgisch maar onlangs hoorde ik op de radio "petite fleur" van Sydney Bechet, en die oorworm bracht de klanken uit een lang vervlogen jeugd weer tot leven. Er bestaan tientallen versies van dit klarinet en sopraansax meesterwerk van de "american in Paris" maar de mooiste opname is die van 1952 in Parijs met Sydney Bechet en Claude Luter met die heerlijke jazz inprovidaties en die trombone frasering op de achtergrond. Nog altijd subliem na meer dan 70 jaar. Inderdaad: misic from the past en nog steeds een streling voor mijn oude trommelvliezen.
In de zomer zijn eraan de kustleukere dingen te doen dan eindeloos rondjes te rijden met een auto op zoek naar een parkeerplaatsje. Midden in de zomer staan in onze badsteden alle straten en pleinen vol met geparkeerde wagens van de langverblijvers en van de dagjestoeristen. Na lang zoeken vindt je dan eindelijk een vrij plaatsje en kun je op stap.
Je wandelt dan in straten langs eindeloze rijen kleurloos blik: zwart, grijs en wit zijn blijkbaar de niforme trieste norm van de Belgische auto's, deprimo auto's zonder kleur. Natuurlijk zijn de atokopers vrij om zwarte, grijze en witte auto's te kopen als ze perse kleurloos willen blijven , dat is hun goed recht. Net zoals het feit dat die zwarte en wite auto's onherroepelijk altijd snel vuil en dof worden en zo de straten en pleinen visueel verontrenigen met al dat lelijk blik. De leuke uitzonderingen op al die deprimo troep waren: een fris geel Fiatje 600, een grasgroene Opel, een mooie parelmoer rode Mazda, een koningsblauwe Nissan, en een licht blauwe Toyota, vrolijke kleuren, opvallende vrolijkheid temidden van al die deprimo auto's. Hoog tijd dat de overheid een extra taks heft op het bezit van zwarte, witte en grijze auto's wegens de verloedering van het uitzicht, het verspreiden van optische verontreiniging en het veroorzaken van deprimerende gevoelens bij de stedelingen. Mensen met een kleurrijke wagen die vrolijkheid uitstraalt zouden een korting van de verkeerstaks moeten krijgen. Onze straten en pleinen zouden er veel mooier uitzien met minder van dat deprimo blik.
De tijd vliegt over ons heen en laat slechts een vluchtige schaduw achter. Het besef dat alles wat wij beleven evalueert tot een herinnering van dat moment, dat gevoel zorgt er voor dat we proberen momenten te verzamelen en op te slaan. Eigenlijk zijn we diep van binnen tijdreizigers. Fotograferen en filmen zijn pogingen om de tijd vast te houden met stilstaande of bewegende afbeeldingen van momenten die voltooid verleden tijd zijn. De tijd opslaan is een illusie. Ondanks dat besef hou ik er van om de wereld rondom mij vast te leggen met stilstaande momentopnames foto's of met bewegende beelden video's. Het vastleggen van het hiernumaals voor het verdwijnt is een verslavende hobby die ik koester. De wereld en het leven zijn te mooi om het laten voorbij gaan zonder het te bewonderen en te herinneren.
John Koenig heeft in zijn woordenboek van obscure zorgen een woord toegevoegd voor dit besef dat momenten vervluchtigen tot herinneringen.
