1000 zonnen en garnalenxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Verleden zondag, was het hier weer feest aan mijn voeten.

Het programma “ 1000 zonnen en garnalen” kwam naar Geraardsbergen afgezakt.

Binnen de kortste keren hadden ze hier de markt omheind met dranghekkens, en hadden ze een podium gezet naast de trap van ’t stadhuis.

Maar ’t was niet genoeg van mijne kop te draaien, want dienen trap stond weer in mijn zicht.

Ik ben dan maar van mijne sokkel gekropen, en eens de sfeer gaan opsnuiven tussen het volk.

Omdat het al een paar dagen goed weer was geweest, hadden de weergoden maar beslist van het niet te warm te laten worden.

Ja, als ge zo met de zon in uw ogen moet fietsen, met het risico dat ge nog een zonneslag opdoet, die is het best van eens de weerknop om te draaien hé.

De regen viel op zeker moment met bakken uit de lucht, dat mijn plasstraal bijna in het niets verdween.

’t Is eigenaardig, als ge zo op de markt rondloopt, hoe de mensen u kunnen aangapen hé.

Ze verwachten natuurlijk, dat ik daar braaf op mijne sokkel blijf staan, maar ik mag toch ook wel eens de benen strekken zeker.

Voor de kerk, had de vrt een grote bus gezet, met een plakkaat, waar V.I.P opstond.

Dat wou zeker zeggen “ Verry important plassertje “.

Dus ben ik daar maar binnen gestapt.

Ge gaat het nooit geloven, maar wie zit er daar in dienen bus?

Ja, niemand minder dan Ania Daems en Els de Schepper.

-         Dag dames!

-         Euh…wie bent u?

-         Wie ik ben….awel Manneken-Pis, dat ziet ge toch!

-         Bent u dan van Brussel naar hier gekomen voor 1000 zonnen en garnalen?

-         Zeg schoon madam, ge zijt er toch mee aan het lachen hé, Geraardsbergen is mijnen thuis sinds 1459, en dat is andere peperkoek dan mijn jongere broer in Brussel zenne.

Ja, die vrouwen hebben nog veel te leren zenne.

Ze leken wel beschaamd, want geen van beiden keek in mijn ogen terwijl ik daar op hun schoenen aan het plassen was.

Na een foto te hebben genomen naast Els de Schepper, moest ik mij wreed concentreren om blijven naar beneden te plassen.

Mijne nonkel Marcel zat daar ongerust in zijnen baard te wrijven, en riep dat ik mij niet uit mijn concentratie mocht laten brengen.

Ja, dat is rapper gezegd dan gedaan als ge daar voor de eerste keer naast een schoon madam staat.

Maar nonkel stadsgids trok daar aan mijnen arm, en duwde mij in de armen van schepen Spitaels.

Pppfff mijn opwinding was daar rap gedaan.

Allé,’t was tijd om onze stad te promoten, en na nog eens geposeerd te hebben met de schepenen naast Els de schepper en de cru van 1000 zonnen en garnalen, mocht ik met stadsgids Marcel mee om iets te gaan drinken in de Erfzonde.

-         Wat drinkt ge Manneken-Pis?

-         Het zelfde als gij nonkel Marcel.

-         Allé, Ewoud brengt ons eens twee Orval’s

Amai, dat was straffe toebak vergeleken met wat er dagelijks door mijn nierleiding loopt.

Terug op mijn sokkel, heb hik…daar nog twee uur scheel staan kijken naar de optredens.

’t Is zeker voor herhaling vatbaar, met de hoop op wat beter weer, want anders gaan ze de naam van het programma moeten veranderen naar, “ 1000 bronnen en sandalen”

Manneken-Pis