xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Toen ik opgenomen werd in het broederschap van Manneken-pis, had ik daar toch wel de belofte gedaan van dienen kleinen te promoten zekerst!

Potverdekke, hoe moet ge daar aan beginnen?

Ze hadden mij daar in de raadzaal van het stadhuis, onder het waakzame oog van de grootmeesters “den broederschapstrouw” laten voorlezen.

                                                   Broederschapstrouw,

Ic swere ende belove bi alles wat mi dierbaer is dat ic mijn leven lanc ende noch veel langher eenen trouwen gheselle sal wesen van die broederscappe van het Gheeroutsberghse lattoenen Mannekin.

Ic swere ende belove dat ic den oudsten borgher van onsen lande ten allen tijde sal verdedigen ende promoveren door dic ende dun ende overal waer dat ic mi sal bevinden ofte sal begheven op alle paden van desen weirelt.

Ik moest daar potverdekke meer beloven en zweren, dan dat ik met mijnen trouw beloofd had.

Temeer, dat ik daar oog in oog stond met mannen met majestueuze baarden, waarvan er ene een zwaard in zijn handen had.

Ja, ne mens durft dan niet anders dan op zijn blote knieën een belofte te doen hé.

Ondertussen ben ik dienen kleinen daar al een paar keer gaan bezoeken, en ik moet zeggen dat hij indruk maakt.

Soms herken ik er mij een beetje in.

Anderzijds heeft hij zijn dagen van stilte, waar hij zich volledig concentreert op het plassen voor de toeristische flitslampen, en dan zijn er van die dagen dat hij mij zijn verhalen vertelt.

Ja, wie heeft nu een beter zicht over Geraardsbergen dan ons Manneken-pis.

Er mag niets gebeuren, of hij heeft het gezien!

Door de eeuwen, was het een waterval van verhalen die in zijne pisbak terechtkwamen.

Soms leuke, en dan weer triest.

Harde realiteit, of bedruppeld met emotie.

Sommige verhalen waren soms pissig, maar de plasstraal van ons Manneken-pis ging daarom niet veranderen.

En als ik nu af en toe aan de voet van zijne sokkel ga staan, dan kijkt hij mij glimlachend aan.

Als er volk in de omgeving is, laat hij meestal niets merken, en dan poseert hij in het flitslicht van de toeristische fotografen.

Maar eens alleen, ontspant ons “lattoenen mannekin” zich, en komen de wildste verhalen mij ter ore.

Zijn bronzen lippen blijven op elkaar gekneld, maar zijn verhalen plast hij met druk.

Toen ik daar onlangs weer voor zijn brons gespierd lijf stond, stond ik hem gade te slagen vanonder mijne paraplu.

Het was al weken aan het regenen, en terwijl iedereen over en weer liep om vlug ergens te schuilen, stond ons manneken daar tussen de regendruppels te plassen, alsof er nog geen water genoeg was.

Ik keek hem aan, en de regendruppels liepen over zijn kaken.

Potverdekke azo triestig dat hij eruit zag.

Ik keek naar zijn ogen, en ook hij staarde mij aan.

-         Awel makker, ge ziet er zo triestig uit?

-         Ja chauffeurke, ik pas mij een beetje aan, aan de mensen die voorbijlopen hé.

-         Ja, zoveel volk loopt er nu ook niet voorbij hé!

-         Dat is het hem juist, de mensen zijn gehaast om tussen de druppels te lopen, en met hun hoofd diep naar beneden, haasten ze hun één of ander café binnen.

-         Ja, ik moet zeggen dat ik ook liever buiten kom als de zon schijnt zenne.

      Maar allé, ik zal u ook maar eens laten, en drogere oorden opzoeken.

-         Ziet ge wel, ge laat mij hier ook weer alleen staan!

-         Euh….jamaar, ik zou u wel inviteren en u meenemen, maar ik peis dat ze daar in Geraardsbergen niet zouden kunnen mee lachen hé.

-         Ja, ’t is waar, ne lege sokkel zou niet veel betekenen voor Geraardsbergen hé.

-         Maar weet ge wat, zodra het goed weer is, kom ik nog ne keer terug.

Ik liep zoals de andere mensen, vlug naar een schuilplaats, om iets warm te drinken en even tot rust te komen.

Het Manneken –pis had mij ooit verteld, dat ik eens moest binnenspringen in de “erfzonde”.

Jawadde zeg, daar moet ge eens binnenstappen!

De Marcel ( conservateur van het Manneke-pis museum) zit er vaak aan tafel.

Ge kunt niet missen, ’t is er ene met ne lange baard.

Euh….hoewel?

Ja, ge kunt u in feite wel vergissen, want Olaf (prince van het broederschap) heeft ook zo nen baard.

Op ’t eerste zicht zou ge denken dat het twee broers zijn, maar hun enige verwant is het Manneke-pis.

En ja, ook in de erfzonde wordt er over het Manneke-pis gepraat.

Ik sta er nog in het ontdekkingsstadium, en dus luister ik naar de verhalen die vroeg of laat een deel van mijn inspiratie zullen uitmaken.

Eigenaardig, hoeveel koffie er wordt gedronken bij Eewoud in de erfzonde!

Ja, het lijkt wel een after party plaats.

Maar nee, we weten wel beter, en het is over de grenzen gekend dat er in       Geraardsbergen grote koffiedrinkers zitten hé.

In de erfzonde, is het mij al opgevallen dat er heel wat artiesten binnenvallen.

Schilders, schrijvers, beeldhouwers, journalisten en euh….gewone artiesten ook.

En of het nu regent of zonnig is, het is zeker geen zonde om er buiten het heerlijke aroma van mattentaarten, brood of koffie, ook de sfeer op te snuiven.

Koffie en theehuis, liggen naast Olavs Mattentaartenhuis.

Ja, ge kunt van het één naar het ander plassen, zo dicht liggen ze tegen elkaar.

En over plassen gesproken, op een boogscheut staat dan weer het echte Manneken-Pis hé.

Op een dag was de zon van de partij.

Het stadhuis en de markt waren zonovergoten, en de sokkel van Manneken-Pis stond in de zonnestralen.

Ons bronzen manneken genoot er blijkbaar van.

De zon glinsterde ons Manneken een bronzige blos op de kaken, en zijn glimlach was ook beter zichtbaar.

Met het fluitje in de linker hand, en met de rechterhand steunend in de heup, stond hij daar gelijk ne grote.

De plasstraal, pletste en plensde en stortte zich vervolgens met enig gedruis een verdiep lager in de opvangbak.

Soms is het een watergeklater van jewelste!

Het Manneken, de Marbol en de zondag de duikende hand in het wijwatervat van de oudenbergkapel of de Sint-Bartholomeuskerk.

Toen ik daar weer voor ons Manneken-Pis stond, keek ik even rond mij om zeker te zijn van er alleen te staan.

Ja, de mensen zijn nu wel veel gewoon, maar dat ge daar tegen Manneken-Pis uwen uitleg staat te doen, dat vinden ze dan weer raar.

Ze komen met autobussen van overal en nog veel verder, maar een woord zeggen tegen ons Manneken-pis, doen ze niet.

Nee, ze verblinden hem met hun flitslampen, of met hun gouden tanden als ze er staan naar te gapen.

Maar stel u nu ne keer in de plaats van ons Manneken, die daar al eeuwen op monden vol tanden maar zonder woorden staat te kijken.

En toch gaan er zoveel vragen door ons heen, die we vroeg of laat aan ons Manneken-Pis zouden willen stellen.

Toen ik daar alleen stond voor dienen kleinen bronzen snotter, was het eens tijd om een gesprek aan te gaan met den oudste burger van Geraardsbergen.

-         Euh….Manneken-Pis, ik zou u ne keer iets willen vragen!

-         Awel, ’t is bijna tijd dat er mij hier ne keer ene een vraag gaat stellen.

-         Awel, ’t is juist om te weten, of u dat niet verveelt van zo een paar eeuwen te staan plassen voor jan en alleman?

-         Nee chauffeurke, dank zij de mens ben ik veel meer dan een plassend beeldje.

Ik ben een deel geschiedenis, en deze geschiedenis wil ik niet alleen uit het verleden halen, maar ook naar de toekomst plassen.

-         Amai, ik zou dat zolang niet volhouden zenne!

-         Het hangt er vanaf hoe ze u door het leven laten gaan hé.

Mij hebben ze gemaakt als Manneken –pis, en dus ga ik voor de rest van mijn dagen ook als Manneken-pis door het leven.

De mensen moeten maar eens denken hoe ze zelf door het leven gaan, en dat is soms heel verschillend als wat ze voor ogen hebben.

-         Euh….awel, mijne pa heeft mij in elkaar gestoken, maar na een paar jaar vertelde hij 

mij dat ik als kieken door het leven zou gaan.

-         En voelt ge u ook een kieken chauffeurke?

-         Euh…soms wel!

-         Dat is zeer voornaam, van ook het gevoel te hebben hahahahahahaah.

Potverdekke, den dienen stond mij daar uit te lachen, dat zijn waterstraal er van aan het schokken was!

-         chauffeurke, er mag toch wel eens gelachen worden hé!

-         Ja ja, vaneigens, maar ik had daar ook liever als Manneken-Pis gestaan, in plaats van hier als kieken te staan zenne.

Ondertussen was er daar toch wel ne kleine die zijn moeder uit het oog verloren was, aan mijn broek komen trekken zekerst!

-         Zeg meneer….tegen wie zijt gij aan ’t klappen?

-         Euh…awel….tegen….euh….Manneken-Pis hé

-         Hoe….Manneken-pis kan toch niet klappen?

-         Euh…vaneigens kan dienen klappen.

-         Kan ik daar dan ook tegen spreken meneer?

-         Euh….ja, maar ge moet er wel in geloven hé!

Kijk, ik zal u dat ne keer uitleggen.

Als ge thuis in uw stripverhaal aan het lezen zijt, dan spreken de figuurtjes met elkaar via tekstballonnen, maar met uw stem.

En hebt ge zo geen lievelingsbeer, waar ge tegen praat?

-Ja, als ik in mijn bed lig, dan spreek ik tegen mijnen beer.

-En antwoordt hij soms?

-Ja, soms zegt hij mij slaapwel, of komt hij mij troosten.

-Ziet ge wel!

  In feite, praat hij met uw stem, door uw fantasie, en dat is met Manneken-Pis ook zo.

Ik zag het ventje naar het plassend Manneken staren, toen op dat ogenblik zijn moeder naast ons kwam staan.

-         Awel Gerard, ik was achter u op zoek.

-         Ja mama, maar ik sta hier even bij Manneken-Pis

-         Gerard, ge moet beleefd blijven tegen de mensen!

-         Euh….jamaar madam, uwe zoon heeft het over dat beeldje naast den trap van ’t stadhuis, en niet over mij zenne.

-         Ja mama, en dat beeldje kan praten!

-         Zeg manneken, welk kieken heeft er u dat wijsgemaakt?

Het ventje dierf mij niet aan te wijzen, en vertrok met zijn geheim.

Af en toe achterom kijkend, om te zien of ik nog een woord zou richten tot ons Manneken-Pis.

Ja, zo zijn er veel gelovigen en ook veel ongelovigen.

Maar het zijn vooral de ongelovigen die aan het mooie van ons Manneken-Pis voorbijgaan.

Neem even de tijd, en sta stil aan de voeten van ons Manneken.

Ik versta best, dat het in het begin moeilijk is om luidop te praten tegen een beeldje!

Maar kijk het Manneken-Pis aan, en babbel even in jezelf tot het ventje.

Je zal zien dat de geschiedenis niet liegt, en dat je vroeg of laat een waterval aan verhalen te horen krijgt.

                                                                                                       Groetjes chauffeurke