|
December 1967 was een maand zoals de meeste andere decembermaanden.
Een maand van enerzijds proefwerken, maar veeleer een maand van feestdagen!
Sinterklaas, Kerstmis, kerstverlof (verlofdagen waren voor mij stuk voor stuk feest-dagen!...) en tenslotte Nieuwjaar, dat alhoewel het een nieuw jaar inluidde, voor mij gevoelsmatig nog tot december behoorde.
Enkele dagen voor 6 december 1967.
Op onze lagere school betekende Sinterklaas iets meer dan alleen maar speelgoed en snoep. Ieder jaar werd dan in iedere klas een grote Sinterklaasfiguur in witte chocolade verloot. De loting verliep telkens in een toch wel gespannen sfeertje, met als resultaat uiteindelijk één gelukkige winnaar, één opgeluchte leerling tegenover een twintigtal ontgoochelde klasgenootjes...
Het was zo een van die gewoontes die al jaren lang meeging, en die ook niet onderbroken werd. Voor de winnaars was het zelfs een mooie gewoonte. Door de verliezers echter werd ze verwenst. Vooral voor de niet-winnaars van het zesde leerjaar. Hun laatste kans was definitief verkeken. Hun laatste kans op het ongrijpbare... De witte Sinterklaas winnen was een van de vele jongensdromen in vervulling zien gaan. Verliezen daarentegen was nogmaals de bevestiging van geen geluk te hebben in loterijen...
Nu was het bijna zover.
Nog enkele dagen scheidden ons van de verjaardag van de bisschop van Myra...
Het begerenswaardige beeldje stond uitdagend te pronken op de lessenaar van onze meester. Uitdagend, wetend dat maar een van ons de trotse bezitter kon en zou worden.
Ernaar kijken mocht, ook hopen, verlangen...
Aankomen of proeven schakelde je automatisch uit van deelname.
Maar zelfs diegenen die zich aan deze feiten bezondigden werden door de anderen benijd! Want zij hadden iets deelachtigs gehad met een wens.
Een identiek stuk chocolade dat thuis op je schotel lag, had niet dezelfde waarde.
Met het beeldje dat je op school kon winnen, was zonder meer eer te behalen!
De voorbije 5 jaren hadden me op dit vlak geen geluk gebracht...
Zodoende brak ook voor mij de laatste kans aan.
Maar ik was niet van plan om mijn verlies zomaar te aanvaarden!
Neen, ik zou "Het Geluk" naar mijn hand zetten!
En ik had er de middelen voor...
De winter kondigde zich namelijk aan als zijnde zeer mild.
Hierdoor was de grond rond de bomen op de speelplaats meestal droog en konden we met zijn allen tijdens de speeltijden ons lievelingsspel beoefenen : knikkeren!
En hier lag namelijk de sleutel tot mijn verhoopt succes.
Enkele weken voordien had ik van een suikeroom een zakje met wondermooie knikkers gekregen. Vol trots nam ik ze de dag nadien mee naar school. De ganse dag stond ik in het middelpunt der belangstelling, of beter gezegd : mijn knikkers ...
Iedereen wilde tegen mij "dotten " om mij toch maar een van die mooie ronde dingetjes afhandig te maken.
Maar het lukte niemand...
Tijdens het spel bleven de kleine schatjes in mijn katoenen zakje, en dit tot grote spijt van mijn vriendjes...
Alzo ontdekte ik hun zwakte... Maar ook mijn sterkte!
In het zakje zaten 30 knikkers veilig opgeborgen.
Onze klas telde, mij uitgezonderd, 24 leerlingen...
Als ik iedere leerling 1 knikker zou geven, dan zouden er nog 6 voor mezelf overblijven.
Én ... De chocolade Sint!!!
De rondvraag begon...
Elke leerling had 1 genummerd bonnetje gekregen van de meester, ongeveer een week voor de trekking.
Voor 10 gewone knikkers bleek niemand te vermurwen, maar in ruil voor één wonderknikker verwisselden de bonnetjes verrassend snel van eigenaar!
Drie dagen later was het vel van mij, maar de beer zelf, die was nog niet geschoten...
Echter, de aandacht voor het beeldje verzwakte plots dermate dat de meester zich afvroeg wat er toch maar gaande kon zijn. Jawel, antwoorden kreeg hij bij de vleet : Jaak had kiespijn, Lowieke vond fruit veel gezonder, André snoepte niet meer...
Iedereen had een reden, iedereen, behalve ik...
6 December.
Vol verwachting klopte mijn hart!
Het hart van de anderen klopte gewoon. Zij hadden hun woord gegeven en zouden hun belofte houden.
Bij het betreden van het klaslokaal viel s morgens onmiddellijk één ding op : onze witte klaas was verdwenen!...
"Die heb ik maar mee naar huis genomen", aldus de meester, even later.
"Jullie zijn toch allen zulke verstandige kerels, jullie snoepen immers niet meer of nog nauwelijks!"
Doch de meester had een andere verrassing in petto!
24 nieuwe stylo's spreidde hij tentoon op zijn lessenaar, 24 stuks in allerhande kleuren.
24 stuks had hij kunnen bemachtigen bij de drukker.
24 stuks, geen 25...
Alzo zou er toch een tombola komen, maar omdat niemand zijn lotje kon laten zien... werden de spelregels aangepast!
Iedere leerling mocht een nummertje raden tussen 1 en 100.
Iedere balpen was genummerd, en wie een juist nummertje raadde kreeg de overeenstemmende prijs.
Het werd terug een open strijd met gelijke kansen...
Al mijn zo zorgvuldig vergaarde voordelen waren met een klap verdwenen...
Wat één van de hoogdagen van mijn jeugd had kunnen en moeten worden, werd een totale afgang...
Alle balpennen waren verloot.
Er heerste een bijna algehele tevredenheid in onze klas.
De leerlingen bewonderden hun pas gewonnen trofeeën.
Af en toe wierp iemand een blik van medelijden naar de enige niet-winnaar, naar mij...
Het aanbod van de meester om mij een andere prijs te geven had ik ontgoocheld afgewimpeld... Het was immers een wedstrijd, nietwaar meester...
Ongeïnteresseerd staarde ik voor mij uit.
Alle moeite voor niets, 24 knikkers kwijt, niets gewonnen, géén chocolade Sinterklaas, géén balpen, Niets...
Geluk forceer je niet.
De bisschop van Myra stierf voor mij die dag. Definitief...
|
