Onze Laatste nacht zit erop. Het was wat zwoel op de kamer maar ondanks toch goed geslapen. Rond 7u30 nemen we het ontbijt en een Nederlands eitje smaakt ons nog altijd. We pakken in en verlaten dit chique hotel. We vertrekken rond 8u30. We bevinden ons ten westen van Enschede. Kort na ons vertrek gaan we tanken. Dan gaan we via de A1 richting Apeldoorn in westelijke richting; klinkt bekend in de oren voor verzekeraars: 'Even Apeldoorne bellen'. Ook Nederland staat bekend om zijn verkeersinfarcten en we voelen meteen wat dat betekent; zeer druk verkeer op een gewone werkdag. Het weer is bewokt maar droog. Na een uurtje ergens tussen Apeldoorn en Amersfoort (richting Utrecht) houden we halt voor een koffie. Dan vervolgen we onze weg en meteen ook hier erg druk. Rond 10u30 en na 75km houden we terug halt tussen Utrecht, dat we oostelijk passeerden, en Breda voor terug een drankje en een hapje. Dit was onze laatste stop in Nederland. Op naar het thuisland. We rijden nu richting Breda en Antwerpen. Na 110 km zijn we de Kennedytunnel door en houden halt een eindje verder. We zijn er bijna. We bellen het thuisfront om onze thuiskomst te melden. Ik neem nog een foto van de bijna kale band van Patje om dit tegen even vast te leggen, want het was toch bezorgdheid en gespreksonderwerp van de laatste dagen. Sven zal straks in Gent de ring nemen terwijl wij de E40 geen nemen richting kust. Net na de afslag naar de E40 houden we nog een keer halt. Hier nemen we afscheid van mekaar. Ik voel me een tikkeltje emotioneel, we hebben tenslotte bijna 3 weken met mekaar opgetrokken. En buiten een paar kleine wrijvingen die er altijd wel zijn, zijn we goed met mekaar opgeschoten. De teller staat op 7500km en dat kun je toch een avontuur noemen. We hebben over het algemeen schitterend weer gehad, 3 dagen regen niet tena gesproken. We spreken nog wel af, dat is zeker. De 3 Westvlamingen rijden verder richting kust en JP slaat af naar Oostende. Patrick en ik rijden door naar de Westkust, nog Patrick uitzwaaien in Gistel en ik dan door naar huis waar ik rond 14u aankom. Ook thuiskomen is een stukje emotie. Mijn oren tuiten een beetje en na de verwelkoming zet ik mijn GS, trouwe vriend, op stal. Ik zal hem nu even een paar weken laten en zelf bekomen van deze schitterende reis, want de vermoeidheid begin ik nu te voelen. Bedankt iedereen!!
In een kajuit zonder vensters, wordt je niet wakker door het licht van de dag. We werden gewekt rond 7u30 door een heldere stem in de kajuit die onze aankomst aankondigt in een aantal talen en ons vertelt waar we het ontbijt kunnen nemen. Ik hoor onder mij wat gejammer en geklaag en het verhaal van de vriendelijke Indiërs waarmee Patje was blijven hangen. Het had zijn oordeel over gasten van vreemd origine wat gerelativeerd; er zitten ook toffe tussen. Voor de voorlaatste keer beginnen we in de veel te nauwe kajuit aan ons ochtenritueel. We beperken ons tot het plasje, wat ogen uitwrijven en tanden poetsen. We gaan eerst ontbijten. Wat een drukte zeg en we houden onze 15€ klaar voor het blijkbaar niet bestelde ontbijt. We zitten ergens in de grote zaal en zien de kustlijn van Kiel langzaam aan ons voorbijgaan. Terug aan het zoveelste ochtenbuffet, kiezen we voor één van de eibereidingen. Na ontbijt, genieten we bovendeks nog van het uitzicht van uitzicht over Kiel en de drukke kadelijn, tot de Stenaline heel traag maar precies de kade aandoet. Gelukkig kon Sven, wie anders, een hotelletje boeken in Enschede. De trip in één keer naar huis was niet te doen. We laten onze kajuit achter en haasten ons naar het garagedek. Alles staan er onaangeroerd, gelukkig maar. We staan er tussen een aantal Harleys en wachten tot de muil van de ferry zich opent. We rijden terug Europese vastegrond onder de wielen. Nog even halt houden en de GPS de snelste route laten berekenen tot Enschede. Het weer is niet te best en er wordt regen voorspelt in het noorden van Duitsland. We zetten ons rond 9u30 op weg door Kiel. Even verlaten we de autosnelweg om nog te tanken. We zitten onmiddellijk in zeer druk verkeer op weg naar Hamburg. JP rijdt voorp, ik sluit achteraan aan. Al snel moet het verkeer over 2 ipv 3 rijstroken. Het is maandag en zeer druk. Tot in Hamburg is het één bouwwerf. Tientallen aannemers zijn er tegelijkertijd aan het werk met alle mogelijke werfmaterieel. Heel dicht naast het vrachtverkeer banen we ons een weg verder. Een eindje voor Hamburg stoppen we even aan een wegrestaurant voor een koffie. Er dreigt regen. We trekken de regenpakken aan en zetten ons opnieuw op weg. We zijn nog maar goed vertrokken of de eerste regendruppels vallen en donkere wolken aan de horizon. Het is echt heel druk en het is heel moeilijk om de anderen te volgen. Opeens zie de anderen niet meer. Ik kan niet voorbij en besluit verstandig om rustig de file te volgen en de instructies van de GPS. Ik volg de A7 en A1 richting Bremen. Intussen is het harder gaan regenen. Met dit verkeer en opspattend water, geen sinecure. In dat stuk van 117km zie ik plots de andere op een stopplaats. Ik ben net voorbij en rij verder. Rond 12u30 net over Bremen besluit ik af te rijden en ergens iets te eten. Ineens zit ik hier alleen in chickenrestaurant. Ik vertrek rond 13u30. Het is opgehouden met regenen, maar eigenlijk wel vrij warm, zwoel zelfs. Na een tijdje priemt de zon door de wolken. Geloof het of niet, maar wederom zie ik de makkers ergens langs de snelweg staan. Haasje over dus. Rond Osnabruck en 115km verder stop ik voor een koffie en een hapje, die er bij mij altijd wel in kan. Het is nu heerlijk warm en ik installeer me buiten aan een picknicktafel. Naast mij zit een koppeltje met hun kindje. Moeder lepelt de kleine lekkers naarbinnen. Na iedere hap kijkt de kleine mij aan. Het mooie moedertje let niet op mij, ha. Ik zet terug aan voor nog 82km tot Enschede. Ik begin mij af te vragen of ik nu voor rij of de anderen. Spannend dus. Rond 16u30 kom ik aan in het hotel. Wat een mooie Hostelerrie! De Broeierd Enschede van de Hampsire keten. Ligt op 4km van het centrum heel mooi gelegen tussen het groen. Nog geen 15min later zie ik de rest ook aankomen. We checken in en begeven ons naar de kamer op het eerste verdiep. Waauw!! De moet zowat de mooiste kamer zijn van de reis. Het is een bel etage. De zitruimte met badkamer beneden en de slaapkamer boven. Het terrasje is groot genoeg om onze nog natte kledijn te drogen te hangen. We nemen ruim de tijd om te douchen in een luxe badkamer en ons op te frissen. We waten net op tijd aangekomen, want ondertussen begint het te onweren. De laatste avond moeten we afsluiten in schoonheid. We verkennen het hotel met een prachtig restaurant. De moto's verplaatsen we om in geval van nood, de hulpdiensten vrije doorgang te geven. Dan is het tijd voor een wat pintjes in de bar. Het is een echt zakenhotel en er is een lage bezetting. We nestelen ons na enige tijd buiten langs een mooie bomenrijke laan. We nemen er ons laatste avondmaal. Een lekker stukje grillade en een flesje wijn. Na de maaltijd verplaatsen we ons naar een binnenterasje, waar we genieten van een zwoele onweerachtige zomeravond. We lachen ons rot met filmpjes van Hans Teeuwen, met zijn bekende satire op de Islam. We beseffen dat de reis achter de rug is en we morgen bij terug bij de familie zijn. Het is al na 23u als we, toch vermoeid, ons bed opzoeken. Ik verlang nu echt naar huis. Slaapwel
We waren wederom vroeg uit de veren voor ons laatste ontbijt op Noorse bodem. Nochtans had ik echt eens zit om te blijven liggen. Maar beter vroeg vertrekken om zeker rond 15u in Goteborg aan te komen en wat tijd te hebben op de boot. Rond 8u waren we klaar om te vertrekken. Wat een gewriemel aan de inkom van het hotel. Een paar bussen stonden klaar om de Aziaten te vertrekken. En wie stond onze moto's te bewonderen? Die vriendelijke Zuid-Koreaan of Thai van de avond voordien. We stonden toe vlug een foto met ons te nemen, maar het bleef er niet bij; hij wou een foto op mijn moto en wat later zijn vriendin ook. Uiteindelijk zwaaiden ze ons uit en vertrokken we Via de 84 gaan we naar de E6 richting Oslo. Na 14km krijgen we sinds lang de echte autosnelweg. In Noorwegen heb je eigenlijk geen autosnelwegen, enkel rond Oslo. En dit begint voor ons hier. We rijden voor het ongeveer voor het laatst langs een mooie baai, de Mjosa richting zuiden. Na 90 km houden we een eerste koffiepauze. Na nog eens 30km bereiken we de rand van Oslo. Vóór het centrum gaan we we in zuid-oostelijke richting. We volgen de E6 richting Moss. Rond 10u houden we nog een keer halt en genieten van ondertussen mooi weer. Met de regendag van gisteren, is dit zalig; niet echt warm en een windje. We vervolgen de E6 voor nog eens 92km. Het verkeer is erg druk en af en toe passeren we andere groepjes motards en niet alleen mannen. Het is zondag en vakantie en dat zie je aan de weggebruikers; motorhomes, wagens bepakt met vakantiespullen en hier en af en toe mooie oldtimers ertussen; misschien een treffen ergens. Ik rij achterop en tussen een paar vrachtwagens zie ik te laat dat JP de snelweg verlaat voor een stop. Ik rij een paar km door tot de volgende restplace. Ik stop op een brug pal over de snelweg. Intussen zijn we voorbij Fredrikstad de grens met Zweden gepasseerd. Ik pleeg een telefoontje met Patrick en zal wachten op de brug tot ze passeren. Ik sluit me terug aan bij de groep en we rijden verder. Na nog eens 85km zijn we tot op 50km genaderd van Goteborg. Het is rond 13u en we stoppen voor een koffie, een hap en een tankbeurt bij een heel mooi Zweeds tankstation. We zijn goed gevorderd en zitten mooi op schema. Rond 14u komen we aan in de ferryhaven, waar de Stenaline op ons wacht. We wachten er nog een 30min voor inscheping. We rijden het enorme garagedek op en gaan een verdieping hoger helemaal naar het achtersteven. We schorren als vast. Ik vertrouw erop om een deel van de bagage achter te laten op de motor. Wat sorteren en versteken. We zoeken onze kajuit op. We schepen echt als de eersten in. Tijd om wat dekken te verkennen. Bovendeks vinden al snel de bar waar we ons aan een tafeltje nestelen. Maar goed ook, want stillaan komen de andere passagiers van overal. Mijn nieuwsgierigheid doet me navragen met hoeveel we op de boot zijn. Het blijken 1200 passagiers te zijn. En het is te zien; de boot zit stikvol. Het bandje van twee dames brengt er de sfeer in met - hoe kan het ook ander in Zweden - covers van ABBA. Zalig om terug wat pinten te pakken aan democratisch prijzen. We worden wat nostalgisch, ik toch, want een prachtige reis loopt op zijn einde. Ergens aan de reling staat een eenzame dame te tokkelen op haar GSM: misschien heeft ze hier afscheid genomen van haar verloofde; iedereen op weg van en naar, onder hen, 4 gelukkige maar vermoeide GS'ers. Stipt op 17u45 weergalmt het signaal van de Stenaline. We varen de haven langzaam uit op de tonen van de muziek. Er heerst een uitgelaten sfeer en het dek staat vol met mensen met GSM in de aanslag. We informeren om wat vroeger te eten, maar dat lukt niet. We moeten geduld hebben tot 20u30. Tijd genoeg om wat rond te laveren op de enorme boot en ook de taxfreeshop aan te doen. Maar de vermoeidheid slaat bij mij toe en de pijnlijke heup doet de rest. Ik besluit wat te gaan pitten in onze slaaphut. Uiteindelijk gaan we naar het rijkelijke buffet, dat eigenlijk top is. We pakken nog een paar pinten en ik besluit te gaan slapen. Morgen mogen we een keer wat langer slapen. Hangt van de nacht af. Patje is de oudste onder ons, maar heeft blijkbaar de beste fysiek. Hij blijft wat hangen en bovendeks gaat hij wat foto's en filmpjes opnemen en geraakt in de drank met een groepje Indiërs!. Rond 1u arriveert hij in de cabine en is aangeschoten maar best gezellig. Hij slaapt onderaan en ik aan de andere zijde, een verdieping hoger. Ik geraak terug in slaap en nestel mij tegen de wand om er toch niet uit te donderen. Claustrofobie kun je hier opdoen in die duivels kleine cabine. Snurk Snurk en tot morgen hopelijk veilige aankomst in Kiel.
De wekker loopt af om 6u15. Wat vroeg voor een zaterdagmorgen. Ik had een vrije goede nacht, maar was toch één keer opgestaan. Sinds ons verblijf in het noorden, had ik geen nacht meer gezien zoals we dat gewoon waren. Patje lag te ronken en ik nam filmpje van het nachtelijk geronk. Zalig om dit nadien te horen bij het ontbijt. De morgen had iets trosteloos, grijs en winderig. Het goede weer waar ik op gehoopt had was er niet en we zouden dus de snelste weg volgen naar Hamar en niet de fjorden kunnen aandoen. Het zou ook zinloos zijn, want met de laaghangende bewolking zou al het moois ontnemen. De sfeer kregen we er terug in bij het ontbijt. Sven nam de route nog eens door. De weg die we gingen volgen was oostwaarts naar de E6, zonder een ferry te moeten nemen. Teurg werd de picknick ges meerd zonder gêne. Een paar keer stond ik op van tafel, waarbij mijn stoel achterover viel en we nog meer de aandacht trokken van de omstaanders, die ongetwijfeld de stapel broodjes konden opmerken. Toch was er de ongerustheid met de band van Patje. Eigenlijk een beetje zot om met zo'n band en het voorspelde weer te moeten rijden, maar we hadden geen keus. Na de afrekening en het in- en opladen van de bagage in de garage, vertrokken we rond 8u30. We waren nog niet lang vertrokken eerd de eerste druppels vielen. Ik reed voorop en volgde, de 64 richting ferry van Langfjorden. Toen we een paar bruggen gepasseerd waren stopte ik om mijn regenpak aan te trekken. Net aan de ferry sloegen we links af en volgden een baante (195)langs de fjord over zowat 50km. De weg liep op en af de flank van de fjord. Normaal een heel mooie route bij mooi weer. Nu echter was het punt om de weg geconcentreerd te rijden; hier en daar putten en barsten in het wegdek. Van de fjord was niet veel te merken, de laaghangende bewolking ontnam elke zicht. In Eidsora kwamen we aan de Tilvolfjorden en reden we erlangs in zuidoostelijke richting via de 62. Het regende nu continu. In Sudall volgden we de wilde rivier de Driva via de 70. Patrick was intussen al een paar keer vooraan komen rijden omdat het toch wat sneller mocht. Het moest wat wennen in dit weer en wat vertrouwen en durf om wat sneller te rijden, want de weg was nog lang.
Ergens langs de weg hielden we halt bij een soort wachthuisje langs de weg. Tijd om wat te schuilen en te checken waar er her en der water was binnengedrongen in onze kledij. Een de overkant van de weg was een weide met een huisje middenin; een huisje bewoond door een kudde geiten die ons gadesloegen. Ze bekeken ons aandachtig en vroegen zich af wat we zo leuk vonden om in dat weer te met de motor op pad te gaan.
We vervolgden onze weg en kwamen rond 11u aan in het stadje Opdall. Daar gingen we een koffie drinken. Mijn handschoenen waren doorweekt en mijn handen sloegen blauw uit van de stof. We stonden aan de ingang van een soort kantoor, waar we wat heen en weer liepen onder de uitlaat van het ventilatiesysteem. We gingen weer op pad en volgden nu terug de E6 in zuidelijke richting tot in Hierkin. Dat was me het weertje in een onherbergzaam gebied; Dovrenjell Sunndalstjella nasjonalpark. Daar namen we de 29 tot in Folldal en daarna de 27 richting Hundorp door Dovre nasjonalspark en Rondane nasjonalspark; dezelfde route in de heenries tussen Lillehammer en Trondheim. De regen hutste nu met bakken uit de lucht. We hielden ergens halt, vonden geen koffiehuis en aten wat broodjes. De ene stond er met een handdoek op het hoofd, de ander wat anders wat te drogen. Temidden een bos, al een eind in de namiddag, hielden we halt aan een toeristische stopplaats. We konden er schuilen want het bleef maar regenen. We namen wat foto's van een supergroot hert als attractie. In Hundorp kwamen we terug op de E6. We konden wat meer snelheid maken, want het regende minder. Het lage wolken trokken wat op en misschien zouden we nog droog rijden. Eindelijk naderden we Hamar. Ik stopte om te tanken, terwijl de rest op me wachtte. De hele reis moest ik altijd wat vroeger tanken; het gevolg van een groter verbruik door mijn groter windscherm, dachten we. Whatever, mijn windscherm had zijn diensten bewezen. En eindelijk was het gestopt met regenen en zagen we warempel de eerste zonnestralen. Wat zalig om de laatste 20km in de zon te rijden. Ik had mijn handschoenen uitgedaan en met de tippen tussen mijn tanden, kon ik al iets laten drogen. We arriveerden in Scandic Ringsaker hotel en waren uitgeregend tot en met. We parkeerden er vlak aan de ingang van het hotel. Na de incheck bekwamen we van de vermoeiende dag. Het voelde ook aan als onze laatste dag van de reis, want zondag gingen we terug naar Goteborg, het begin van onze fantastiche reis in Scandinavië. Aan de lobby van het hotel was het behoorlijk druk met een hele groep Aziaten die er waren neergestreken. Sommigen hadden aandacht voor de 4 uitgeregende motards en een vriendelijke Aziaat wou enkele foto's met ons maken. We genoten van een welverdiend avondmaal en bespraken onze trip voor de volgende dag; een goede 400km tot de ferry in Goteborg, waar we in de vroege nammiddag wilden aankomen. Slaapwel
Na de bewogen dag van gisteren had ik goed geslapen. Patje was nog blijven hangen met Sven in de bar. Ook JP was er al vroeg ingekropen. Uitgerekend hadden JP en ik, met onze terugkeer, er 720km opzitten!. Ik had gisterenavond vlug nog een paar foto's genomen in de omgeving van het hotel. Het lag heel mooi aan een de Namsfjorden. Heel mooie foto's van typisch bordeauxgekleurde paalwoningen aan het water. Ook het interieur van het hotel was heel smaakvol met allerlei verwijzingen naar bepaalde muziekitems. Weer hadden we een luchpakket kunnen samentstellen aan het ontbijtbufet; een wat krenterige, maar slimme manier om budgetvriendelijk om te gaan. Onze motoren staan buiten netjes geparkeerd en de zon staat aan de hemel. Het beloofd een mooie dag te worden voor onze volgende tocht. Tot de eerste ferry van Flakkfjorden hebben we 171km af te leggen. Daarna 153km tot de ferry van Halsafjorden en nog eens 70km tot Molde. De route loopt over de 17 naar in zuidoostelijke richting naar Steinkjer. Een tiental km voor Steinkjer slaan we rechtsaf en volgen de 720 over bijna 70km langs de Beitstadfjorden. Een kleine route dat zich slingert op de heuvelflank en een prachtig zicht op de fjord, gegoten in de zon. Ik reed het grootste deel voorrop en genoot van de route, de zon en wat passende muziek. En rit dat heerlijk is. Ergens langs de weg bij een klein winkeltje houden we halt. We kopen wat drank. Een kleine meid bedient de kassa onder het goedkeurend oog van mama. Ook hier is de schooltijd over en helpen kinderen met ouders. Patje is blijkbaar niet zo fris vandaag. Hij en Sven zijn blijven plakken tot na middernacht in de bar. Het was wellicht de kleine geseling waard. We nemen de tijd om foto's te nemen en JP en ikzelf dalen af in de weide richting fjord. Op een bepaald moment kom ik bij grazende koeien in het fonkelende licht op het water op de achtergrond. Hoe prachtig kan Noorwegen zijn. Het landschap is nu veel verandert. De hoge besneeuwde toppen hebben we achter ons gelaten en het heuvelende landschap is bezaaid met boerderijen en weiden met gemaaid gras. Overal zijn boeren bezig met het in bollen draaien van hun maaigras; witte, groene en zelfs roze bollen her en der in het landschap. Deze bollen ontsieren tijdelijk het landschap. Waarom zou er zo'n drukte zijn? Zouden de boeren het weerbericht hebben gevold? Is er ander weer op komst. De volgende dag zou blijken waarom de boeren zo'n haast hadden. We rijden verder over de 720 in dalende lijn tot vóór Rissa. We komen op de 715 en rijden tot het plaatsje Rorvik, waar we onze eerste ferry nemen. We zijn weer met geluk gediend en kunnen net nog de ferry binnenrijden. Een overtocht van ongeveer 7km brengt ons naar de overtocht. We genieten van het prachtige weer en zijn meestal op het bovendek. We zetten aan de overkant onze tocht verder. We volgen de 707 en komen een eind verder op de drukke E39, die een afsplitsing is net voorzien van de E6. We rijden nu aan de westelijke kant van Trondheim verder naar in zuidwestelijke richting. In Orkdal verlaten we de drukke weg en rijden de rivier over, op zoek naar een stek om halt te houden en onze picknick te verorberen. In een druk handelscentrum houden we halt aan een pompstation. De picknicktafel is er ingenomen door twee fietsende koppels. Net als ze aanstalten maken om te vertrekken, slaan we een babbeltje en vertelt één van de mannen dat de dames van de Noordkaap tot hier waren gefietst; van een damesexploot gesproken. We nemen hun tafel in en genieten van onze luch en het mooie weer. Het is vrijdag, maar vele mensen op pad. Opvallend jonge mensen en schoon volk ook!! Noorse meisjes, soms uitdagend en die niet zien dat vier Vikings ook beginnen te verlangen naar thuis en hun vrouwen. Na de middag rij ik terug voorop maar nu via de zuidelijker gelegen binnenroute 65, een minder drukke weg. Hoewel een slingerende weg met veel bochten en slecht wegdek. En Surnadal stoppen we in een dorpje. We zoeken iets om koffie ter drinken. Het is echt warm vandaag; 23°C. Dat is geen goed teken vind ik. We rijden verder langs de 65 maar nu een schitterend onderhouden weg met vele linke bochten en haarspeldbochten. Eerst stijgend dan langzaam naar beneden naar de Halsafjord, waar onze tweede ferry wacht. We volgen nu de E39 in zuidwestelijke richting naar Molde. Via een eerste brug komen we op het eiland Bergsoya. Aan de andere kant van het eiland komen we uit op een enorme nieuwe brug. Tijd om daar even halt te houden en wat foto's te nemen. Intussen is het weer aan het veranderen. Het is bewolkt en het begint zelfs lichtjes te regenen, wat uiteraard niet goed is rekening houden met de band van Patrick. We komen in de vooravond aan in Molde. We gaan ons installareen in het Quality hotel Alexandra. We hebben uitzicht op de haven. We gaan wat eten in de straat wat verderop in een pizzarestaurant. Intussen is het lichtjes gaan regenen en bespreken we de tocht van morgen. De weersvoorspellingen zijn helemaal niet goed. We gaan normaal naar Gerianger fjord en volgen een stuk de toeristische route Geirganger-Trollstigen. Maar met lage bewolking en regen gaan we daar helemaal weinig van zien. De GPS laten we de kortste routen berekenen naar Hamar, onze laatste bivakplaats in Noorwegen. Spijtig, want de geplande route zou een laatste hoogtepunt zijn. Maar met regenwaar en een kletse band van Patrick zou het ook niet verantwoord zijn. Tenzij het morgenvroeg het weer er toch anders zou uitzien. Mijn heup doet weer behoorlijk pijn en ik besluit naar de kamer te gaan, terwijl de makkers nog even een kijkje gaan nemen in de haven (aanlegplaats ook van cruiseboten). Morgen wacht ons een tocht van de kortste route van toch nog 480km. Slaapwel
Na een goede nachtrust in kamer 338, gaan we vandaag weer voor een rit van maar liefst 577km. De wekker van Pat maakte ons wakker om 6u15 en dat hele eind shouwen met onze bagage door die eindeloze gang ging ons echt de keel uit. Ergens stond op een deur in de gang: 'Dagen i dag er morgendagen du drome om igar'. Eens googlen. Het ontbijt deed ons deugd. Voor de 15dag stonden er weer ene of andere variatie van de edelste productie van een kip op het menu: Eggs in al zijn variaties werkten we al naar binnen.
We smeren terug een stapel broodjes voor onderweg. JP zit met een stapel naast zich. We generen ons niet om meermaals naar het buffet te gaan. We draaien alles in wat servietten en een plastiek zak en zonder veel weg te moffelen, verlaten we de ontbijtruimte. Zie je het al voor je? Mijn pijnstillers moest ik beginnen te dosseren. Aan tafel hadden we het over de weersverwachting. We moesten het al een tijdje doen zonder de oogstrelende weerberichten van de Noorse Sabine Hagedoren. Niet zo rondborstig, maar ze had zo'n lange benen dat de hogedrukgebieden van de Middelandse zee tussen haar stelten te zien waren. De weersverwachting was belangrlijk voor de komende dagen, zeker voor de band van Patrick. In Namsos voorspelden ze mooi weer. Dus op naar daar. We vertrokken om 8u15 vanuit de garage. De rit om de stad uit te geraken was heel chaotisch; tussen wegenwerken door tot het eerste pompstation. We tankten allen vol en ik reed voorop. We volgden de 812 in zuid-oostelijke richting naar de E6. Een fantastisch mooi landschap, mooie bochten, dalen en stijgen nu en dan een dorpje. Aan een wit kerkje - de meeste zijn wit in Noorwegen - houden we halt en plein natuur. Het was niet koud, nog niet. Na 100 km vrij snel te hebben afgehaspeld komen we uit op de vertrouwde E6. Ergens ten zuiden van Rognan komen we op de E6 en rijden vanaf nu pal in zuidelijke richting. Stillaan rijden naar een hoger gelegen plateau. Het landschap wordt ruig en enkel vergezichten over een landschap met sneeuw - hoewel al veel minder dan de heenreis - en beekjes met smeltwater. We rijden door Saltfjellet-Svartisen nationalpark. JP rijdt voorop en heeft katoen. Het wordt koud man. Ik zie op een bepaald moment 7°C. We stijgen boven de 1000m en dat voel ik. Op een eenzame parking in niemandsland stop ik om een iets warmer aan te trekken. De anderen zijn aan de horizon verdwenen. Ik zet terug aan en zie plots terug het bord van de Poolcirkel op 2km. Nu pas verken ik me. We komen terug op de parking waar de andere Vikings reeds zijn aangekomen. Ik wandel wat rond in de souvenirshop en rust wat uit, want plots voel ik weer pijn in de heup en als ik dan wandel, lijk ik wellicht een kreupele. Na wat foto's vertrekken we weer. Op deze plaats is Noorwegen heel smal. De grens met Zweden is vlakbij. Op de smalste stukken is Noorwegen niet meer dan 80km breed maar 2800km van de grens met Zweden in het zuiden tot de Noordkaap!!
We rijden nu verder Mo i Rana en dalen het hoger plateau af en de temperatuur stijgt weer naar 12°C. We komen nu op het traject waar grote werken aan de gang zijn op de E6. De grootste machines van de heenreis dagen weer op en nu en dan moeten we stoppen om het tegemoetkomend verkeer door te laten of zelf worden we afgeleid via een grindweg om de weg te vermijden. Zeer druk verkeer, haast file en moeizaan halen we mastodonten in en verzeilen we in groepjes andere motards die ook van het noorden komen. Soms wordt dan serieus doorgereden en laten we groepjes Harleys achter ons. De GS om zijn best op zo'n terrein. Op een bepaalde plaats staat er veel volk en is er een soort plechtigheid, vermoedelijk een stuk weg dat plechtig wordt geopend.
Even voorbij Finneidfjord houden we halt aan een wegrestaurant om onze piknick op te puzzelen. Na de middag sjesen we weer weg, met JP aan kop. Ook Patje heeft er zin in - het blijft vandaag droog - en komt soms voorbijgestoven naar de kop. Op een bepaald moment komt een Corvette naast hem rijden. Die jent hem een beetje en er ontstaat een kleine race. Patje heeft niet op en stuift door een tunnel aan ?. De Corvette moet inbinden. We passeren nu Mosjoen en rijden verder richting zuiden. Op een bepaald moment moeten we weer halt houden. Een wegenwerker houdt het verkeer tegen om tegemoetkomend verkeer door te laten op één rijstrook wegens asfalteringswerken. Het duurt wat lang en ik besluit een foto te nemen. Net op het moment dat ik wil vertrekken, zie ik dat mijn dashboard rare kuren heeft. Alles is uitgevallen; nog toerenteller, snelheidsmeter, nog pinkers of zefs ABS. Ik paniekeer niet, want de motor rijdt normaal, maar durf niet doorrijden. De andere Vikings weten van niets en rijden door. Ik rij behoudend omdat ik niet weet wat er hapert. Ik geraak al snel achterop. Na een 50km kom ik aan een tankstation, waar ik gelukkig de anderen zie. We zijn net aan de grens tussen Nordland, dat we verlaten voor Nord-Tronddelag, een andere provincie. Ik meld het probleem en Patje ontfermt zich over mijn GS. JP belt naar Ingelbrecht en legt het probleem uit. Intussen zie ik Sven bellen en bellen. Ik hoor hem vanalles uitleggen in het Engels. Dat heeft blijkbaar niets te maken met mijn motorprobleem. Dan hoor ik dat hij een Noorse dame aan de lijn heeft die een tas van mij gevonden heeft!!! Ik kijk snel in mijn topcase en miljard ik zie dat een tas weg is. Het is niet weer zeker dat ik die ergens heb achtergelaten. Ik geraak lichtjes in paniek. Mijn moto doet het niet meer en ik heb iets achtergelaten. Bllijkbaar heeft die dame een tas van mij gevonden, waarschijnlijk op onze lunchplaats. Maar we waren al 100km verder!!. Ze waren in Mosjoen en zouden daar wachten tot we teugreden. Maar dat was nagenoeg 100km terugrijden en dan terug en nog eens 135km tot het hotel. Dat wat van het goede teveel. Intussen houdt Patje zich bezig met mijn motoprobleem en heeft contact gehad met de garage. Ze stellen voor om de batterij af te koppelen en terug aan. Een soort reset dus. En dat blijkt inderdaad te werken. Mijn GS start terug en het dashboard is terug ok. De dames zouden ons terugbellen maar we wachten maar en bespreken de mogelijkheden. De andere Vikings stelden me voor dat de dames mijn tas per post naar België zouden sturen. Uiteindelijk belde ik zelf terug en stelde dit voor, maar blijkbaar wilden ze mij/ons zien en ze wilden een stuk tegenkomen. Ze wilden tegenkomen ergens tussenin en we spraken af om mekaar te ontmoeten in Trofors, 75km terug. De andere Vikings zagen dat echter niet zitten en ik wilde alleen gaan maar Patrick zag dat niet zitten, wegens alleen op pad en met een moto die zijn keuren had. Er ontstond enige wrevel, wat begrijpelijk was, maar mijn geld, mijn ipad en een paar zaken wilde ik toch gaan ophalen. Dus ik besloot toch te gaan. Toen stelde JP voor om met mij mee te rijden. Zogezegd zo gedaan. JP reed voorop en wij getweeën vertrokken van waar we gekomen waren voor 75km. Het was toen al 16u. Patrick en Sven reden door. Een 45min later kwamen we aan in Trofors. Al een aantal malen hadden ze mij gebeld onderweg. Net toen we er aankwamen belden ze opnieuw en troffen hen bijna onmiddellijk aan op een parking waar ze stonden te zwaaien met mijn tas. Twee wat oudere madammen verwelkomen ons als verloren zonen. Ik bood hen 200NOK aan maar dat wilden ze niet. Ze wilden een paar foto's met ons. Ze hoopten misschien om een avondje met twee motards, maar ik was vooral content dat die twee gekken madammen deze moeite hadden gedaan! Bleek dat ze mijn tas op de weg vonden waar we gestopt waren aan de wegversperring waar ik een foto had genomen en mijn tas op de bagage had gelegd bij het nemen van mijn fototoestel. Welk geluk van de wereld moet je niet hebben om dat tegen te komen. We namen uitgebreid afscheid om snel terug te rijden voor 75km+135km en het was al na 17u. Na de weg terug te hebben gereden tot het pompstation, stopten we daar terug voor hapje en drankje. Dan terug op pad naar het hotel. Na 90km verlieten we de E6 en volgden de 760 en de 17 tot in Namsos. De laatste km waren lastige km met de zon pal in het gezicht. Om 21u30 arriveerden we in het hotel waar Patrick en Sven een slaatje voor ons hadden besteld. Ik vond dat daar een fles mocht op gedronken worden! Bleek achteraf dat die madammen, Ingjerd Abrahamsen en haar zuster Randi Hiim, alle hotels, want alle reisdocumenten zaten in die tas, hadden opgebeld om aan onze nummers te geraken. Heb je van je leven!! Het Scandic Rock City hotel bleek een mooi hotel te zijn, in de muzieksfeer. Eind goed al goed. Van een saaie terugreis was geen sprake geweest vandaag, maar daar had ik wel voor gezorgd!! Er was goed weer voorspeld voor de volgende dag en daar keken we naar uit en vooral Patrick, want zijn achterband was nu helemaal afgesleten. Slaapwel
Dag 11: 04/07: Stokmarknes - Henningsvaer: Verkenning van de Lofoten
Na alweer een goede nachtrust in aparte bedden, kunnen we vaststellen dat onze kledij nagenoeg droog is. Mijn pijnstiller nemen voor de dag die komt is al een gewoonte. Ik combineer maar wat mijn makkers mij geven. 's Morgens een Voltaren van Sven dat ook ontstekingsremmend werkt en tussendoor een Brufen 600mg van Patrick. Een mix dat - zoals ik later ga vernemen - een niet ongevaarlijke combinatie is voor de nieren. In ieder geval lijkt de pijn verdraaglijker te worden en ga ik zo wel thuis te geraken. Het begint een opgave te worden om alles op de juiste plaats te krijgen, want de vuile was begint zich op te stapelen. Ik tel de dagen die we nog te gaan hebben en merk dat ik krap zal zitten in de elementaire kledij, zoals kousen en zelfs onderhemden. T-shirts heb ik in overvloed. Mijn kamergenoot heeft onderbroeken genoeg, maar een aantal zijn nogal krap. Hij toont mij dat ze eigenlijk zijn achterwerk niet volledig kunnen vullen en de rekker veel lager komt te zitten dan waar hij hoort te zitten. Signaal voor hem om er een aantal in de vuilbak te gooien. Spijtig denk ik dan, want een afgedane onderbroek is een ideaal doekje om de moto te kuisen. Enfin de kousen kregen we dus droog, maar de botten krijgen zo'n zure zweetgeur die we de rest van de reis er niet meer uitkrijgen. Onze kamer is op het eerste verdiep en eronder een grasveldje. 'Laat je tassen maar vallen door het raam' merkt Patrick op. 'Dan hoef je ze niet naar beneden te sleuren' Bleek inderdaad een middel om het sjouwen voor één keer te beperken.
In de ontbijtruimte is Javier onze garçon van de vorige avond er niet meer. De bonkige onvriendelijk receptionist ook niet, maar in de plaats een al evven koele Noor.
We vertrekken over de brug van Stokmarkness naar de veerboot van Melbu 16,5km verderop. Voor de eerste keer moeten we daar 20min wachten op de boot. Tijd om te zien hoe de vangst van vermoedelijk kabeljouw kant en klaar aan wal gebracht wordt.
Na de overtocht beginnen we aan de verkenning van de Lofoten. Ik rij voor één keer voorop omdat ik terug wat toeristische stops had gepland. Onze route volgt voor een stuk de Lofoten Nationaal-Toeristische route.
We volgen de E10. Ik laat een eerste uitkijkpunt links liggen; Austnesfjorden. Het is niet altijd gemakkelijk als je voorrop rijd om op tijd het signaal te geven dat je de weg gaat aflsaan. Je weet zelf niet of hetgeen je zoekt langs de weg, dan wel in een zijweg of zefls een offroadweg ligt. Niet ongevaarlijk voor degenen die achter komen om dan op tijd en veilig in te slaan zo blijkt. Er is hier echt veel verkeer. De lofoten blijken een toeristische trekpleister te zijn. En alle verkeer gaat over dezelfde E10. Even verderop rijden we door het plaatsje Svolvaer: morgenvroeg nemen we daar de veerboot. Nog even verderop rijden we voorbij de afslag naar Henningsvaer, waar we vanavond overnachten. Wij rijden door en rijden voorbij aan Gimsoystraumen en Gardsvatnet. We stoppen echter bij Torvdalshalsen, waar we vanop een heuveltop ten zuiden van het Torvdalsvatnet meer een prachtig uitzicht hebben op het eiland Vestvagoy.
Het weer is kwakkelend. Op he internet was er mooi weer voorspeld, maar het valt wat tegen. Eigenlijk heel afwisselend. Het ene moment krijgen we een bui over ons heen maar plots is de zon er weer. We rijden nu door naar Eggum, een pietluttig vissersdorp op uiterste westelijk puntje van het eiland Vestvagoy. Voorbij het dorp, dat eigenlijk niets te bieden heeft dan wat huisjes en een kerk, belanden we via een grindweg aan een kuststrook. Hier houden we halt en gaan we onze piknick verorberen. Er is een soort torentje met uitzichtpunt over de oceaan aan de ene kant of de bergen aan de andere zijde. Spijtig dat de omgeving ontsiert wordt door de vele motorhomes in de buurt.
Na de middag vervolgen we onze weg. We passeren op onze weg een Vikingen museum. Even denk ik eraan om hier halt te houden, maar er staat een rij voor de ingang. Spijtig, maar we hebben er tijd niet voor. We vervolgen onze weg over een landschap van eilanden, bergen en veel meren. Schitterende uitzichten, maar daarvoor hebben we niet het goede weer. Soms krijgen we striemende regenbuien, even opgehouden door de passage van de tunnel tussen twee eilanden. We gaan verder in zuidwestelijke richting. We verlaten de weg en klimmen naar een oud vissersdorp; Nusfjord. We vinden het niet de moeite om er inkomgeld voor te betalen om een kijkje te nemen in een dorp van oude vissershuizen. Partrick trekt zich even terug in de natuur voor een plasje. Dit was een plaatselijke bewoonster niet ontgaan die kwam vragen of hij geplast had. 'Tuurlijk niet mevrouw, wie doet zoiets' Maar ze had 'iets' gezien vanuit haar kamervenster. Misschien een onderbroek dat wat krap zat. We besluiten maar te vertrekken. Omdat de vermoeidheid wat toeneemt en de zin om nog veel te bezoeken afneemt, besluit ik onze volgende stopplaatsen niet meer aan te doen; Vikten: de glassmelter; Rambergstranda: een idyllisch uitzichtpunt en tenlotte Reinehalsen helemaal op het verste zuidwestelijke punt; een van de meest gefotografeerde plaatsen in Noorwegen. Spijtig, maar uiteindelijk is het naar daar rijden en terugkeren en gezien de vele km, vond ik het een beetje van het goede teveel.
We rijden dus terug richting Henningsvaer. Het kustplaatsje is gelegen in het uiterste zuidwestelijke punt van het eiland Austvagoy. Het hotel Lofoten Artic hotel ligt net over de eerste brug naar Henningsvaer toe. Een tweede brug brengt je in het eigenlijk stadje, dat helemaal omringd is door water. Ik rij er even rond, gezien ik achterop was geraakt als laatste in de rij, na het nemen van nog een paar kiekjes en aldus het hotel was voorbijgereden. Het stadje-eilandje heeft een klein binnenhaventje en winkeltjes. Ik roep nog even de route op om het hotel te vinden.
De kamers zijn piepklein en we hebben alle moeite om onze bagage binnen te krijgen. Er lijkt een lage bezetting. Volgens de info op internet, was er een gezellige bar bij het hotel. Alleen bleek die bar op een andere locatie te liggen in het stadje zelf. Niet te doen om daar nog naartoe te trekken. Iedereen is moe en de pijn in mijn heup is weer nadrukkelijk aanwezig. Ik duik al om 22u onder de lakens, mijn kamergenoot dringt nog eentje aan de bar. Morgen willen we om 7u30 vertrekken om op tijd aan de veerboot te zijn. Slaapwel.
Heel vroeg uit de veren vandaag. We hadden ons ontbijt besteld, want om 8u15 dienen we aan de veerboot te zijn voor een overtocht van 3,5u van Svolvaer naar Skutvit. Zoniet hebben we een omwegje van een paar honderd km voor de boeg. We komen netjes op tijd aan. Tijd om op de parking voor de inscheping aan de babbel te geraken met een paar Nederlandse koppels. En zoals dat met Nederlanders gaat, ben je niet snel uitgepraat. Na de inscheping houden we ons op afwisselend op het dek en in de passagiersruimte. Ik geraak er aan de praat met een Zweedse senior die niet van de Lofoten kwam waar hij een bijeenkomst bijwoonde van modelvliegtuigen. Tijd om wat te mijmeren over de reis die met het verlaten van de Lofoten al aardig is opgeschoten. Het bereiken van de Noordkaap was het hoogtepunt van deze reis. De kans bestaat altijd dat een terugweg wat minder spannend wordt. Gelukkig waren de Lofoten in de terugreis gepland. Het vormde een nieuw hoogtepunt. Want hadden we dat aangedaan in de heenreis en terug gereden over dezelfde route, dan hadden we misschien een déjavu-gevoel en was het misschien wat saaier. De vermoeidheid die wat begint te spelen, het verlangen naar het vrouwtje en het thuisgevoel, had het misschien allemaal wat minder gemaakt. Maar de Lofoten op de terugweg was dus de goede planning. Vóór de aanvang van de reis kenden we mekaar eigenlijk vrij oppervlakkig; Patje kende ik sinds de reis naar de Pyreneeën, Sven en Jean Pierre enkel van de voorbereiding. Het was dus wat afwachten hoe dit ging meevallen. Uiteindelijk valt dat allemaal best mee. Uiteraard heeft ieder zijn karakter en leer je mekaar kennen met allerleid kantjes, soms ook eens een minder. Maar Vikings als we zijn, hadden we gevieren hetzelfde gevoel om dit avontuur mee te maken. Als je je ergert aan ieder detail ga je best alleen op pad, denk ik dan. Sven is onze leider, zonder dat hij dat zelf wil, maar hij neemt in ieder geval het initiarief. Hij was nauw betrokken bij de boekingen, is altijd als eerste klaar. Terwijl ik nog sleur met bagage en alles vastshort, is hij al de route aan het bekijken, heeft hij ons in- en uitgecheckt. Hij heeft het sein om te vertrekken of om wijzigingen en aanpassingen voor te stellen. Tijdens de stops neemt hij graag tijd om mooie kiekjes te nemen met zijn reflexcamera. Zijn houding, manieren van foto's nemen toont aan dat hij er wat van kent. In de avonduren kan hij genieten van zijn pintje en de gezouten opmerkingen van Patje.
Mijn kamergenoot is een geval apart. Een man recht voor de vuist, zonder franjes maar met de tong op het hart. Zijn opmerkingen en uitspraken hebben zeker al onze reis gekleud. Meestal sneller klaar dan mezelf maar wat tijd makend voor een sigaretje. Bijna iedere avond zondert hij zich af voor een facetime met vrouwtje Chantal. Iedere avond liet hij ons Chantal uitwuiven. En dan stopte hij zijn chat, tot die keer dat hij wat te vroeg reageerde: 'degene die die smarphones uitgevonden had, moesten ze..' Eigenlijk een correcte uitspraak maar niet op het goede moment, want de chat stond nog open en Chantal die hem een nieuwe gsm had cadeau gedaan om eens wat foto's en filmpjes te nemen, was aandachtig aan het luisteren. Aan de andere kant hoorden we: 'heila ik hoor je nog hé..' En dus lagen we bijna plat. Overigens zijn opdracht om foto's en filmpjes te maken, deed hij voortreffelijk. Niet zomaar een kickje maar op zoek naar de mooiste. In de heenreis was hij ook bezig met zijn gopro actioncam. Een motord in hart en nieren, die niet veel uitdaging nodig heeft om één of andere vierwieler te volgen en hem te tonen wie het best is in bochtenwerk.
Jean Pierre was onze penningmeester. Degene aan wie we regelmatig 400NOK gaven om onze kas te spijzen. Hij was ook degene die graag voorraan reed. Dat deed hij zo graag en dat zei hij ook. Je voelde zo als hij het niet deed, hij naast je kwam staan bij een stop alsof hij wilde vragen 'mag ik...' Tuurlijk, want ieder zijn plezier. Hij was ook graag bezig met de gps of de capriolen ervan. Want zo'n ding kan bij iedereen verschillend reageren en dan viel de route soms weg of gaf hij bij iedereen wat anders. Hij was ook de enige onder ons die dagelijks met de motor op tour was. Als hij voorrop reed, was hij niet bang om de gashendel open te draaien. De enige die dan soms toch kwam voorbijgestoven was Patje, die zich eens wilde uitleven.
Jezelf beschrijven is moeilijker, maar ik wist dat ik vooral geconcentreerd moest blijven waar ik alle spullen opbergde. Bij iedere checkout hadden we de gewoonte om de kamer te controleren of we niets vergeten waren. En ik had al veel meer bagage meer dan de rest. Ik kon zeker in tas hebben thuisgelaten, maar geen één zonder twee om de stabiliteit op de moto te bewaren. Ik was ook bezig met een gopro-camera, een fototoestel, muziek in de helm. Ik was daar vaak mee aan het prutsen en soms werd er al een keer op mij gewacht, maar ik denk dat dat behoorlijk meeviel. Ik had nie echt een taak. Ik had uren vooraf gespendeerd aan het uittekenen van de routes en de bezoeken af en toe. En die routes vielen bijzonde goed mee. Iedere route zette ons mooi aan het hotel af. Soms was ik een slechte volger, ik rij niet echt graag dicht in 'het gat'. Echt wel voor de veiligheid. Vanuit de laatste positie, geraak je dan al eens achterop. Maar dat was al bij al geen punt voor de andere Vikings. Hoop ik niet!
Het was al bijna middag toen we met de boot aankwamen in Skutvik. We zetten nu koers in oostelijke richting via de 81 voor een 230km naar Bodo. We waren terug in Nordland. In Ulsvagke kwamen we terug op onze bekende E6. Deze volgden we tot in Fauske. In feite dezelfde route als de heenreis tussen Mo i Rama en Narvik.
Ergens langs deze weg hielden we halt bij een baanrestaurant voor een hap. Net op dezelfde plaats hielden we halt op de heenreis. Toen hadden we geen oog voor de enorme waterval vlakbij. Hiermee werd via een hydrocentrale elektriciteit opgewekt. We namen dit keer wel de tijd voor wat foto's en filmpjes. Richting Fauske was het verkeer druk. Afwisselend motorhomes en vrachtwagens op ons traject, inhalen dus en geconcentreerd blijven was de boodschap. In Fauske sloegen we westwaarts af via de 80 richting Bodo.
Tijdens een tussenstop bekeek Patje aandachtig zijn achterband. Reeds de vorige dagen had hij in de gaten dat die behoorlijk aan het 'gaan' was. Met 3000km bij vertrek was de Dunlop normaal goed voor de hele reis volgens de dealer. Maar we hadden toch al behoorlijk ruwe astvalt gewreten en dat zag je eraan. Het weer was onzeker de volgende dagen en wat bij echt regenweer. Nog vernieuwen in Noorwegen of toch doorrijden. Het zou hét gespreksonderwerp zijn de volgende dagen.
Het weer was bewolkt met nu en dan wat zon, droog dus en dat is alles voor een motorrijder. Tegen 17u15 arriveerden we in Bodo. Grote wegenwerken waren aan de gang bij het binnenrijden Het hotel Clarion Collection Hotel Grand Bodo lag aan de haven. Gelukkig konden we hier weer een garage huren. We waren gelogeerd op het derde verdiep. Vanaf de lift was het van de ene gang naar de andere tot onze kamer. We waren in de aap gelogeerd zoals ze zeggen. Vanaf de receptie zocht ik het toilet en kwam gewoon uit in de sauna, waar ik een madam zag zitten op haar bankje met gelukkig een handdoek over haar. Rechtsomkeer dus. Vóór de lunch gingen we nog de buurt verkennen. Een moderne verkeersvrije winkel- en wandelbuurt, maar te weinig tijd om de stad echt te verkennen. Vlakbij het Radisson hotel dronken we een paar biertjes in een soort Noorse pub. Wat we betaalden voor die biertjes kon ons al niet meer verbazen. Als je dorst hebt heiligen de middelen het doel. De menu was behoorlijk. We hadden al slechter gehad met Clarion.
Morgen hebben we een kanjer van een rit, dus de nachtrust was welgekomen. Slaapwel.
Vandaag D-Day. Vandaag wordt een aanval gedaan op de Noordkaap; 4 vikings zijn er klaar voor. Vooral Patrick is in zijn sas, want sinds vele dagen kon hij heel de nacht ronken en zijn single-bed. We nemen snel het ontbijt, want we kunnen de bagage voor één keer achterlaten!
We vertrekken om 8u15 en verlaten Alta en passeren de luchthaven. We rijden een stukje langs de oevers van de Altafjord. Al vlug verlaten we de fjord en rijden in noordoostelijke richting een ruig en verlaten landschap in. Een dikke 100km in niemandsland. Soms afwisselend langs rivieren links en rechts rotspartijen en bergriviertjes die zich bijna horizontaal naar beneden storten in de rivierbedding. Dan vlakkere gedeelten met wijde uitzichten en her en der bedekt met sneeuw. In dit eenzame landschap kunnen we snel doorrijden. Nu en dan halen we een motorhome, een andere motard of jawel eenzame fietser in. Hier en daar staat een soort tent of hut. Wat moet het hier zijn in de winter: de weg onberijdbaar wegens meters dikke sneeuw en voor de rest een witte barre wereld. Het voelt nu zelfs wat eng aan, bij een schitterend zonnig weertje en ongeveer 12°C.
Na een paar uur bereiken we Olderfjord en zijn we meteen aan een baai van de Noorse Zee. Vanaf hier volgen we de kust lijn recht naar het noorden voor nog ongeveer 100km tot in Honningsvag. Van daar nog 35km tot de Kaap. De kustweg wordt een schitterende rit, maar evenals een gevaarlijke!! Her en der zijn groepjes rendieren aan het grazen en steken de weg over wanneer het hun zint. Bij één van die oversteekpassages van een groepje rendieren, kan Patrick op een haar een aanrijding vermijden. Hij ziet rendieren aan de linkerkant in de berm, net als hij passeert willen er nog een paar net overspringen. Alle remmen dicht en op een meter voor hem springt er nog éénte over. We houden even halt en Pat voelt de adrenaline door zijn keel gieren. Hier heeft hij geluk gehad. De Noordkaap ligt eigenlijk op een eiland; Mageroya, dat vanaf het vaste land te bereiken is met een tunnel van 4km. In deze en andere tunnels, daalt de temperatuur snel naar 6-7°C en in de lange tunnels, krijg ik snel de bibber. Eindelijk Henningsvar, een wat vuil stadje met wat kwalijke geur van ene of andere visindustrie. We stoppen hier niet en rijden door, passeren het waarschijnlijk meest noordelijke vliegveldje van Europa en zetten koers naar de Kaap, nog 35km. Het aftellen kan beginnen. Tunnels, stijgen en dalen over geërodeerde bergtoppen en soms linke bochten. In de laatste stukken zitten een paar serieuse beklimmingen in. Naast motorhomes zijn er fietsers, beladen met bagage en klimmen als op de Ventoux. De eenzame fietser, kromgebogen over zijn fiets, allen één of andere uitdaging nastrevend. Respect! Respect!. Als we ze passeren gaat mijn duim dan ook in de hoogte om hen nog een duwtje mee te geven in hun laatste zwoegen naar de Kaap.
Maar eindelijk rond 13u, in de verte ontwaar ik een koepel. Na 3.351km op de teller van JP, bereiken we het domein van De Noordkaap. We zijn er geraakt! Sven steekt het vuistje vooruit en we antwoorden op de uitnodiging. We nemen rustig de tijd om foto's te nemen van de omgeving en op en rond het Noordkaap symbool: De Globe. Het symbool voor de Noordkaap: 'de Globe', is een door Koning Oscar II van Noorwegen en Zweden in 1873 opgericht monument om het Noordelijkste punt van te markeren.
Het afgesloten park is eigenlijk niets meer dan een parking en een bezoekerscentrum op een vooruitgestoken rotspunt: het meest Noordelijke punt van Europa. De toegang is 30€ pp. De Kaap is een beschermd natuurgebied en het bezoekerscentrum telt 3 verdiepingen en is in de rost uitgehouwen. Het telt een winkel en enkele restaurants.
De helblauwe hemel lijkt aan de horizon te verdwijnen in de al even blauwe zee. Het einde van de wereld lijkt het. De Noordpool is nog 2.150km noordelijker. Amaai, ik dacht dat we er bijna waren. Hier in de winter staan in de koude en nacht moet een hemelsbreed verschil zijn. Maar dan trotseer je de kou voor het fabelachtige noorderlicht.
In het bezoekerscentrum nemen we de tijd om wat souvenirs te kopen en een koffie te nuttigen. Rond 14u maken we aanstalten om terug te vertrekken. In de buurt van Henningsvar tanken we en eten een broodje. Rond 18u bereiken we opnieuw ons hotel na een geslaagde dag en bereikte doel van onze reis.
De kamer van Sven en JP lagen er nog bij als bij vertrek. Geen nieuwe handdoeken, geen opgemaakt bed, in tegenstelling tot onze kamer. Dit vraagt om uitleg en compensatie. We vragen tekst en uitleg aan de receptie, waar men gewoon akte ervan neemt. Ook in het restaurant doen we een poging en beloofd de kelner ons een uitgebreider menu. Maar besluiten wijselijk om toch niet te kiezen voor al de duurdere keuzes op de kaart. Want wie weet krijgen we toch het deksel op de neus. We gaan het morgen bespreken. Naar gewoonte nog een paar pintjes na het eten en we gaan straks dromen van rendieren (Patrick hopelijk geen nachtmerrie van een rendier dat hem verplettert) en de kaap. Slaapwel
De wekker krijgt ons met enige moeite wakker rond 6u20. De nacht was terug woelig. Ik vind Patrick terug op het tapijt dicht bij de voordeur. We zien uit naar de twin beds. Vandaag staat er een tocht van 505km voor de boeg, naar ons laatste station op onze tocht naar de kaap: Alta
Bij het vertrek volgend we de E6 via de Ofotfjord, weerom een schitterende baai. We verlaten Nordland en komen in de Provincie Troms. Het weer is schitterend en er wordt nog van dat beloofd voor het komende weekend. Vanaf Setermoen volgen we het verloop van een sterk stromende rivier, met hoge toppen aan onze rechterzijde. Een eind voor Andselv verlaten we de E6 rechts en nemen zuidelijker de 87. Wederom een prachtig decor. We volgen het verloop van de Malselva, een brede rivier dat al het smeltwater afvoert. Nabij het dorpje Johkamohkki komen we terug op de E6. Nu rijden we richting Kafjorden - Lyngen. Deze fjord mondt in het noorden in de Barents Sea. De fjord biedt een schitterend zicht en de weg slingert zich langs de flank van de rotsflanken aan de ene kant en de andere kant begrensd door de fjord. De weg duikt op veel plaatsen een donkere tunnel in om weer in tevoorschijn te komen in een zonovergoten landschap. Bij 12°C voelt het echt niet koud aan. Het is al na de middag voor we iets vinden waar we halt houden; Pub Mack. Sven gaat informeren of we er iets kunnen eten. We gaan binnen in de kleine verbruikszaal. Een Aziatisch dienstertje komt zorgt voor verwarring, want eens binnen kunnen we blijkbaar niet eten. Dan naar de keuken waar moeder en kokkin ons iets gaat klaarmaken. Een lekkere zalm met rijst. We waren de enige gasten, maar aten er superlekker. Enige promotie voor hun zaak zou de omzet kunnen gebruiken. Wij weer verder.
Er is nu geen landschap meer zonder water. Overal worden bergen omringd door water. We volgen de E6 in Noordoostelijke richting naar Alta, dat we bereiken rond 18u. Het Scandic-hotel ligt aan een opvallend moderne kerk, in de vorm van een sardienendoos. Plots moest ik denken aan Patrick die nog pilchards in zijn bagage had zitten. Een noodrandsoen voor het geval we onze bivak niet zouden bereiken. We logeren op één van de hogere verdiepingen en hebben een mooi zicht op de omgeving. Gelukkig twee bedden voor de komende 2 nachten. Ik ken er één die hiermee heel gelukkig gaat zijn. We kiezen voor het bufet in het restaurant en het valt best wel mee. Onze Franse buur had meer geduld nodig.
