Het beperkte menu van de avond voordien, was niemand op de maag blijven liggen. Het ontbijt was van hetzelfde gehaltee: povertjes. De buiten parking lag aan een zij-ingang en het was sleuren met valiezen. De kortste weg was door het restaurent, 

Even was het zoeken naar de juiste route. Via smalle straatjes klimmen we steeds hoger. Plots duiken in de verte de ruige besneeuwde toppen op: Het echte Noorwegen. We komen hoger dan 1000m en ineens nog 7 graden. Het Rodane Natinaal park: een ruige hoogvlakte met weinig begroeing.

Na een flinke rit komen stoppen we aan een groot gebouw: blijkt grote souvenir winkel met bijhorende supermarkt en cafetaria. We waren niet voorzien op dergelijke lage temperatuur en waren toe aan een koffie. Het koffiemeisje was zo'n vies monkel, waarbij je dacht, waarom zit die hier? We doorliepen de supermarkt en ik kocht een knuffel voor Cynthia: een knuffelhertje. Patrick vond er ook een klein knuffelhert en bond die vasr op de zijn topcase vanachter. Het zou de mascotte van onze reis worden : Eduard. In de supermarkt voorzagen we ons van de picknick. Ook twee flessen water, werden achterop mijn koffer bevestigd. Zo waren we nooit zonder drank en altijd water voor de waterkoker onderweg.

We reden weer verder door het prachtige landschap op zoek naar onze eerste bezienswaardigheid op de route: Sollia Kirke. Een weg langs een km lange rivier bracht ons bij een houten kerkje met bijhorend kerkhof, temidden de natuur. Het was zeker een bezoek waard. Patrick was ineens spoorloos. Maar is normaal zegt JP': kerkhoven boeien hem en hij bestuddert de graven. Sven neemt foto's uit alle hoeken met zijn spiegelfrflex. 

Het was al middag toen we de weg terug reden, langs de rivier tot de volgende toeristische stop: Sohlbergplassen. Een schitterend vieuwpoint over de omgeving. Een volgende toeristische stop wordt gemist. De volgende is een picknickplaats aan een rivier met een staaltje mooi architectonisch beton in de natuur. Hier picknicken we. De waterkoker die in mijn bagage steekt om koffie te zetten, is een ontgoocheling: de autostekker van 12 volt blijkt niet te passen op mijn GS. Niets aan te doen deze en de tweede waterkoker met gewone stekker, sleur ik terug mee naar België. Sven verliest een reservebril van Patrick in de kolkende rivier.

We rijden verder richting Folldal, waar we halt houden bij een uode mijnsite. We nemen een pauze buiten en genieten van het mooie weer. Langzaam draaien we af richting Trondheim: de derde stad in Noorwegen, laten we ons vertellen. Even nog verwarring rond het laatste stuk weg ernaartoe. De hoofdweg moeten we verlaten en binnendoor verder. Maar we geraken aan ons hotel in de buurt van een commercieel centrum. Bij aankomst bleek er een probleem met de boeking. Maar uiteindelijk belandden we op de 15de verdieping, met uitzicht op de verderop gelegen stad. Maar geen seperate beds in de kamer. Het avondeten valt wel mee, de bediening een lelijke schilderdoos met wimpers van een barbeypop. We praten nog wat na met een Noor, die reizen organiseert voor bikers, eigenlijk ook bij ons een interessante niche in de reisbranche: even over nadenken. Patrick maakt buiten kennis met de vriendin van de Noor: een Amerikaanse babbelkont. Patrick krijgt het snel op zijn heupen. Van opspelige heupen gesproken 😓 We gaan vroeg slapen. Althans dat proberen we. Ik lig maar te rammelen met stekende pijn in de heup en Patrick deelt in de slapeloosheid!