|
Een tijd geleden schreef Rik Torfs, gewezen rector van de Katholieke Universiteit van Leuven, met veel lof over christelijke uitvaartplechtigheden. En terecht.
Daarom is het betreurenswaardig dat er in westerse landen een groeiende trend is om begrafenisrituelen af te handelen los van de (geloofs)gemeenschap waartoe de overledene behoord heeft en waarin hij of zij geleefd heeft. Zo wordt aan mensen de herinnering en de troost van een gemeenschap ontzegd.
Dat leidt onvermijdelijk tot de erg beperkte aanwezigheid van niet alleen familieleden maar vooral ook van vrienden en buren bij begrafenisrituelen en tot een intenser isolement en een grotere anonimiteit. Het is een uiting van individualisering die de gemeenschap ontwricht
Aan de manier waarop een cultuur met zijn doden omgaat, kunnen wij aflezen wat haar verhouding is met de levenden. Volgens de christelijke overtuiging heeft de mens een waarde die de dood overstijgt.
Het respect voor de overleden nabestaanden houdt ook in dat de kinderen, ook al zijn ze niet langer kerkelijk, zich afvragen of het niet de diepste wens was van de overleden ouder om een kerkelijke uitvaartplechtigheid te krijgen en die ook uit te voeren, ook al gaat dat in tegen de druk die soms uitgaat van begrafenisondernemers.
De rijke rituelen die eigen zijn aan de christelijke uitvaarten, de verbondenheid met de grotere gemeenschap, kunnen overigens ook voor de jongere generaties een grote en blijvende waarde hebben
|
