Het doen van zaken in en met Suriname heeft nog te veel burocratie. De overheid heeft te veel beheersdaden en onze wetten zijn in de performance enkel pre-historische fossielen.

Er schijnt hier en daar wat licht in de zo bekende tunnel maar zaken doen, waarbij onze concurrentiepositie versterkt wordt is een ander verhaal.

Het lijstje met ergenissen ziet er alsvolgt uit:

1.Opstarten van een onderneming:

Te veel instanties houden zich bezig met indenthieke handelingen te plegen door ondernemers.

2.Bescherming van eigendomsrechten:

De drempel van wetgeving staat nog ver van het publiek, dat niet in alle geledingen binnen het eigendomsrecht het surinaamsrecht voorziet.

3.Financieringsfaciliteiten:

Er bestaat geen specifieke bankinstelling voor ondernemers (Ondernemersbank), ondernemingen zijn direct aangewezen op particuliere bankinstellingen en / of overige instituten die niet ondernemersvriendelijk zijn.

4.Bescherming van investeerders:

Er is geen ombudsinstituut of ombudsman die investeerders kan beschermen tegen oneigen verlies van haven en goed.

5.Belastingzaken:

Te grote verschillen in de schijven die lopen tussen inkomsten en uitgaven per capita in de verschillende sectoren.

6.Exportfasciliteiten:

Het ontbreken van een exportinstituut, een gedigitaliseerde standaardenbureau alsmede havens die voldoen aan de minimale internationale voorwaarden voor het hebben van een haven en aanmeerplaats voor schepen enz.

Het duivelslijstje bij het ondernemen en / of investeren in Suriname heb ik dan met u afgelopen en dan belanden wij op een teneur in het gestel van Suriname:
De KRABBENMENTALITEIT (Het elkaar niet gunnen van dingen en / of zaken).
Deze mentaliteit gaat hand in hand met afgunst. En afgunst exporteer je nergens naar toe en niemand zal dit product ook willen kopen van u. Dan maar blijven klagen en nimmer dragen. Is ook een investering: KLAGEN…!

 

Om deze producten in de schappen buiten Suirname te krijgen
is mij een hele redevoering. Veelal voldoen wij niet
aan de basisvoorwaarden voor de export van producten.

10-07-2009 om 00:00 geschreven door Mekeniol

In Suriname is het grondbeheer al geruime tijd een levendige handel. Iedereen graait en draait en allocceerd gelden varierend tussen 3000 en 50.000 SRD voor uitgifte tot terugdraaien van aanvragen dan wel achterhouden.

Ik blijf echter nogsteeds bij mijn standpunt dat voor het verkrijgen van een lapgrond je geen cent moet betalen aan welke overheid of welke ambtenaar of pseudo ambtenaar danook.

Wat velen niet weten is dat wanneer je een bereidsverklaring hebt, je nog niets hebt om op te staan dat dat stukje grond jou toebehoord. Wat gebeurt er daarom dagelijks in Nickerie:

Velen personen met een bereidsverklaring in handen, wachten in de hoop eens en transport akte te krijgen van hun aanvraag op het lapgrond. Helaas word die onder- en bovenhands geseponneerd en krijgen derden uw transport.

Bronnen geven aan dat je moet aanhoren dat: “ O.k. je hebt een aanvraag van 33 ha dat is gelijk aan 400 bouwkavels man”. Je grond wordt doodleuk verkaveld en je mag gaan waar je wil met je bereidsverklaring. Simpeler kon het niet, tenzij je gewag maakt bij de Burgervader die zijn stoel zeer heilig vindt, dan offert die wel een stro-ambtenaar om een schuldige aan te wijzen.

Anderen hebben langer dan 17 jaren een stukgrond in beheer na noeste arbeid. Hebben alles gedaan om nu eindelijk te kunnen bouwen op de grond. Helaas zijn het geen kapitalisten dus ja de argusogen zijn gericht op dat stukje grond. Wat spelt er nu anno 2009 in Nickerie op dit punt: Politieke bonzen willen de grond nu verkopen met documenten en al aan kapitaalkrachtigen in Nickerie.

Een aanpak die men nu hanteert is te wachten tot de rechtmatige eigenaar komt te overlijden en voordat het nageslacht kan overschrijven wordt de grond afgepakt.

Een andere mode is wel oud maar herleeft nu openlijk:

Personen met een nederlandse nationaliteit hebben gronden op hun naam staan. Dit doen ze onder de noemer van stichtingen als denkmatel, waarbij zij namens de stichting zogenaamd beheersdaden moeten uitvoeren in Suriname / Nickerie.

Ik stel u de volgende gewetensvragen als toekomstige kiezer of als persoon die hart heeft voor Suriname:

-Is dit campagne voeren op weg naar de verkiezingen van 2010 in Suriname?

-Is dit behoorlijk bestuur?

-Is dit de invulling die hoort bij democratie ?

-Is dit wat instand wordt gehouden door wet en recht?

Heb tijdens mijn studententijd aangeleerd dat wat voor de ene recht is, voor de ander onrecht is.

Maar is dit de lijfelijke en letterlijke beleving die Nickerianen en alle Surinamers moeten doorstaan binnen het onrecht van het recht.

Wie volgt / NEXT… u kent het amerikaans TV programma toch…!

30-05-2009 om 00:00 geschreven door Mekeniol

1e factor: Vijf voor- en nadelen van het Marron zijn in Nederland?

Voordelen:

1. Er zijn in Nederland meer mogelijkheden om je te ontwikkelen.

2. Studerende kinderen kunnen in Nederland verder komen met de

    mogelijkheden die er zijn.

3. Je wordt in Nederland beter geïnformeerd over mogelijkheden / kansen en

    grenzen.

4. De levenstandaard van Marrons in Nederland is op materieëel niveau hoger

    dan in Suriname.

5. Individuen kunnen hun wereld beter verkennen door het ontbreken van de

    sociale controle.

Nadelen:

1. De sociale Marrons interpreteren bepaalde ontwikkelingen in Nederland

    verkeerd.

2. Het individualisme doet zijn intrede bij de Marrons in Nederland het

    meest.

3. Marrons in Nederland hebben nog geen oplossing voor culturen die met

    elkaar botsen.

4. De Marrongemeenschap in Nederland is niet voldoende gestructureerd en

    georganiseerd.

5. De tweede generatie Marrons in Nederland zal alleen op basis van

    matrilineaire beginselen nog tot Marrons gerekend worden.

    Door het ontbreken van bepaalde culturele-, historische- en sociale kennis zullen

    de generaties na deze geen Marrons meer zijn.

Bekijken wij deze uiteenzetting dan valt het op dat uitreden uit de bestaande omgeving voordelen heeft in persoonlijke sfeer maar het nadeel hierbij is dat de eigenwaarde vanuit het zelfbeeld van de cultuur waaruit je bent gekomen drastisch inboet aan houdbaarheid.

2e factor: Drie factoren aangeven, waarbij de integratie is opgestart door de Marrongemeenschap in Nederland?

Factor 1: Deelname aan de ontwikkeling door te werken in diverse sectoren.

Factor 2: Scholing, de basis en hogere opleidingen.

Factor 3: Vorming van organisaties en structurering van de groep.

Hier is de lijfspreuk van het Buro Forum NGO, in Suriname van kracht; “Wij moeten het zelf doen”.

 

3e factor: In economisch opzicht: Wat is de meerwaarde van de Marron in Nederland?

De Marrons hebben nog geen sterke economische eenheid kunnen vormen in Nederland.

Voor zo ver ik weet zijn er daar ook nog geen serieuze plannen voor.

Aldus Andre Mosis die vanuit zijn standplaats Nederland de scope liet vallen op de doelgroep van dit artikel vanuit Nederland.

 

Je kan dan luidt op denken en jezelf afvragen als zij zichzelf integreren waarom doen zij dan niets aan de eenwording aldaar om van daaruit capaciteitsversterkende activiteiten te ontplooien die hun leefgemeenschappen ten goede komen in Suriname.

Een Marron netwerk voor behoudt en ontwikkeling vanuit den vreemde naar Suriname, waarbij alle aspecten in economisch opzicht de kern moeten zijn.

Hierdoor geraakt de economische afhankelijkheid van deze doelgroep en anderen uit hun isolement met positieve gevolgen voor samenleving en economie.

Ach dit is maar luidt op denken, hopende dat de lezers het opwakkeren van het nationalistisch gevoel kunnen aanwakkeren vanuit hun betrokkenheid en positie.

 

Door dit inleidend gedeelte zat de sfeer erin om nader met Andre te praten over algemene aspecten binnen het gestelde thema.

De navolgende vragen werden danook vanuit zijn ratio als Marron beantwoord zonder persoonlijke emotionaliteit erin te verweven.

Hierbij verplaatste hij zich denkbeeldig in de sfeer van de Marron woonachtig in Suriname, daar het op afstand praten over situaties in een ander land identhiek is als natte vingerwerk doen en dat is niet een wezenlijke bijdrage leveren, deze gedachtengang oogste veel respect voor ons naar Andre die het eerlijk weergaf hoe het in elkaar zit als je een mening op afstand moet geven over een situatie.

 

KN: Als nawee van de binnenlandse oorlog wil ik stellen dat de Binnenlandse            bewoners zwaar werden gecriminaliseerd door de leefgemeenschappen in en rondom Paramaribo. Wat is volgens jouw inschatting de diepere, psychologische achterliggende gedachten rondt dit gecriminaliseer van Paramaribo?

 

AM: De criminaliteit in en rond Paramaribo is een gemeenschappelijk probleem

dat door de regering moet worden aangepakt. Het kan opgelost worden door het te onderzoeken en de kern van het probleem aan te pakken. Met vingerwijzing naar een bepaalde groep lost men het probleem niet op.

 

KN: Buiten het antwoordt om van vraag 1, hoe kijkt de boslandcreool in algemene zin naar zichzelf binnen de rol, plaats en positie van hem / haar in de Surinaamse en Nederlandse samenleving?

AM: In Nederland probeert de individuele Marron een competente bijdrage te leveren aan de ontwikkeling van het land.  

KN: Aansluitend op het thema, wat antwoordt André Mosis op de vraag: Waarom ben ik het steeds…?

AM: Ik ben nog steeds wie ik ben: Marroncultuur - archivaris, percussionist, kunstschilder, dichter, loonarbeider in deeltijd en klein zelfstandige ondernemer. Als individu ben ik in deze factoren gegroeid.

Met deze indringende bijdrage van Andre Mosis is er een nuchter beeld gegeven over het aspect van het stigma dat wordt opgelegd en soms opgedragen aan de Binnenlandbewoners in Suriname.

 
André Mosis de cultivering van het zelfbeeld van een bewuste Marron voor generaties te komen!

De Surinaamse dansgroep Kifoko met internationale allure; het boegbeeld dat Marrons meer dan een slechte stigmatisering waard zijn...

29-05-2009 om 00:00 geschreven door Mekeniol

Opgegroeid in een gezin waar nu de grijzedraden toch een rol van betekenis gaan spelen, vraag ik mij dagelijks af hoe bedruipen mijn mensen het en hoe moeten anderen ermee omgaan in Suriname.

Gedreven door deze overpeinzingen werd ik overladen met zowaar een stapel aan documenten over het oud worden, het oud zijn, statistieken van wat te doen en hoe te doen; zo vul ik met gemak de hele website met documenten nationaal en internationaal over de rol, plaats en positie van het oud worden.

Het frapante hierbij is dat er meer documenten, seminairs en petities zijn geschreven, gehouden, een aangeboden aan en door wie danook in Suriname, zonder dat er een duurzame aanpassing tot op heden te zien is voor deze groep van burgers.

Het ligt mij aan het hart te mogen constateren dat onze senioreburgers meer vervallen zijn tot bedelburgers en bij verkiezingen tot stemburgers met een duimzuigen moraal van politici.

%%%FOTO1%%%

Uit alle documentatie  die doorgenomen is heb ik nergens in, duidelijke bewoordingen gezien of gelezen dat er een aanpassing van duurzame aard wordt geschapen voor senioreburgers en voor de toekomstige senioreburgers.

Het beleid richt zich meer op aditionele oplossingen op korte termijn wat meer op brandjes blussen lijkt dan op daadwerkelijk een oude dagsvoorziening creeeren voor degenen die land en volk hebben gediend in welke vorm danook.

Uitgaande van het gegeven dat “ words are cheap”; kan ik mij indenken dat elke petitie aangeboden aan een leider in Suriname, met zeer veel politieke drama wordt afgewimpeld tot de dag van politiek gewin met een incidentele intensiteit als te zijn “ zie wij denken aan jullie oudjes”.

Uitgaande van de vijf VN hoofddoelstellingen van het IYOP, dat aangeeft onafhankelijkheid, participatie, zorg, zelfontplooiing en waardigheid voor senioreburgers vraag ik mijzelve af wat de surinaamse regering verstaat onder:

1.Ouderen moeten invloed kunnen hebben op de gang van zaken rond hun pensionering (o.a. is dit voor de VN onafhankelijkheid); wist u dat?

2.Ouderen moeten mogelijkheden kunnen zoeken en ontwikkelen voor diensten naar de gemeenschap. Ze moeten kunnen dienen als vrijwilligers en posities passend bij hun interesses en mogelijkheden (o.a. is dit voor de VN participatie); doen wij dat overheid en particulier?

3.Ouderen moeten toegang hebben tot sociale en jurisdische diensten om hun anatomie, bescherming te bieden (o.a. is dit voor de VN zorg); is dit te doen door de groep van senioreburgers?

4.Ouderen moeten toegang hebben tot educatieve, culturele, spirituele en recreatieve bronnen van de maatschappij (o.a. is dit voor de VN zelfontplooing); is dit wel toegangkelijk in financieel, moreel en logistiek opzicht?

5.Ouderen moeten op waardige wijze en volledig veilig kunnen leven en gevrijwaard worden van fysiek of mentaal geweld (o.a. is dit voor de VN waardigheid); voert u dat wel uit, immers wat voor de ene recht is, is voor de ander onrecht?

Het surinaams beleid profileert zich al geruime tijd als stromat van de Verenigde Staten van Amerika, waarbij laatsgenoemde veel doneerd aan waarborg voor veiligheid in Suriname. Luid op denkend kom ik tot de conclusie dat de surinaamse regering zeer pro Amerika is, wat indirect zijn pro ook uitstraalt naar de VN; wanneer zien wij dan een aanpak voor senioreburgers tegemoet zonder onze bedelcultuur toe te passen.

Moet het eerste gebaar komen van de amerikaanse ambassadeur in Suriname met een waarschuwende knipoog richting regering van: “a new age for old age”.

Zal de ministerraad dan opspringen en met salto’s het seniorebeleid duurzaam aanschrijven en uitvoeren net zoals hoe de omgeving in en rondom de amerikaanse ambassade er duurzaam uitziet en heel ogend luikt.

Het wordt nu wel tijd dat wat 23 december 1997 door het DPI-Department voor Publieke Informatie- van de VN werd uitgebracht in een logo gaande over Internationaal Jaar van de Ouderen, nu wel body krijgt te weten “old age in a new age” (een nieuwe tijd voor ouderen).

 

Bejaarden die hun verdiensten hebben gehad, zitten er zo hangend bij?



Een lach en een traan is het oud worden
verworden of niet?

29-05-2009 om 00:00 geschreven door Mekeniol