xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Wij waren een gelukkig gezin :  vader, Guillaume Mertens, politieagent te Deurne, moeder, huismoeder en wij, hun vier kinderen; Lode was 12 jaar, Jan was 10, ikzelf 7 en Hugo was 2 jaar. Wij hadden zorgzame ouders en wij waren fier op vader, zeker als hij zijn politie-uniform droeg.

Aan dat geluk kwam een abrupt einde in de nacht van 14 op 15 januari 1944. De dag voordien was ons jongste broertje 2 jaar geworden: hij heeft geen enkele herinnering aan vader.

Toen wij die morgen opstonden zagen wij dat moeder geweend had.  Zij zegde ons dat vader ’s nachts was meegenomen door de Duitsers. Ik begreep het niet goed. Wat kon vader misdaan hebben? Ik ben op dat ogenblik dichtgeklapt en kon over vader niet meer spreken, ook niet met moeder. Morele bijstand bestond toen nog niet.

Enkele dagen later vernamen wij dat bijna het ganse politiekorps van Deurne gearresteerd werd. Verraden door incivieken werden enkelen van hen, bij een wapentransport in het Ter Rivierenhof, betrapt door de Duitsers.

Moeder stond er voortaan alleen voor. Er kwamen moeilijke tijden. De dagelijkse zorg voor voeding, kleding, verwarming. De voorraden waren schaars, onze financiële middelen eveneens.

Zodra de oorlog voorbij was hoopten wij dat vader spoedig naar huis zou komen. Het mocht niet zijn. Vader was lid van de gewapende weerstand en Hitler beschouwde weerstanders als terroristen die moesten verdwijnen in Nacht und Nebel. Vader is vermist in een van de wreedste concentratiekampen nl in Gross-Rosen – weinig bekend omdat slechts zeer weinige ervan terugkeerden maar hun verhalen zijn hallucinant.

Vader werd postuum vereerd met verscheidene eretekens waaronder het Oorlogskruis.

Niettegenstaande het onmetelijk verdriet om het verlies ben ik er fier op dat vader zijn leven gegeven heeft voor de vrijheid van ons land

Ik breng hulde aan onze moeder en aan alle moeders en familieleden die oorlogswezen hebben opgevoed. In zeer moeilijke omstandigheden, zowel moreel als financieel, heeft moeder ons – woelige bende – een uitstekende opvoeding gegeven. Door haar moed en haar zorg zijn wij met zijn vieren zeer goed terechtgekomen.

Ik apprecieer het ten zeerste dat ik de tolk mocht zijn van de Belgische oorlogswezen en dat wij, als Rechthebbenden, opgenomen werden in de schoot van de Vereniging der Belgische Oorlogskruisen.

                                                                                       Maria Mertens