Eigenlijk had dit bericht hier al meerdere dagen eerder moeten staan, de ondoorgrondelijke wegen van de Sennet editor beslisten daar anders over.
Het is een ietwat langer verhaal vanwege enkele onverwachte plotwendingen, laat u vooral niet misleiden door de soms rare bokkensprongen van ondergetekende, ergens lopen de lijnen uiteindelijk opnieuw samen. Enkelen, allicht zelfs meerderen, herinneren zich ongetwijfeld – tenzij u intussen dement geworden bent of een adept van Vlomse liekes, Duitse Schlagers of de BRT Top 30 – het engelenstemmetje van Judith Durham van de Australische folkband The Seekers die in de tweede helft van de jaren zestig (die van de vorige eeuw) de ene na de andere hit scoorden. Voor de vuist weg – niet die van Willem Duys, weetjenogwel – Georgy Girl, The Carnival Is Over, A World of Our Own, I'll Never Find Another You et j'en passe.
Door een of andere afwijking in mijn hersenpan kwam ik terecht op de gelijknamige county Durham in het noordoosten van Engeland, destijds een belangrijke mijnstreek. Op 29 mei 1951 vond daar een tragedie plaats die het leven kostte aan 81 kompels, de zoveelste in de rij van mijnrampen, later in eigen land overtroffen door het drama van het Bois du Cazier in 1956.
The Dubliners – ten onrechte beschouwd als alleen maar vertolkers van Ierse traditionals – eerden in 1996 de Canadese componiste Rita MacNeil met een cover van The Working Man. De song doet hier dienst als achtergrond bij de reportage van het British Movietone bioscoopjournaal over de ramp. Bij een staking in 1926 bedreigde de latere oorlogs”held” Churchill ermee de mijnwerkers dood te schieten als ze niet terug in de put afdaalden, terwijl ze doodgewoon een loon wilden waar ze konden van leven...
