Wel erg handig dat ze in de tuin begraven ligt. Het is nog zo vers. Heb bij haar graf gestaan en een babbeltje gemaakt, omdat ik haar zo miste voor de traditionele ochtendwandeling. Het doet pijn OMG.

Ik heb gisteravond je spulletjes opgeruimd. Hoop niet dat dat oneerbiedig is. Jouw mooie blauwe matje geef ik aan je lieve Faisia tesamen met je paarse shirt, rode halsband en je naamplaatje. Dat heeft ze toch verdiend?

Weken en maanden heb ik me voorbereid op het feit dat je ooit heen zal gaan (en niet zo lang meer) vanwege je hoge leeftijd, en toch doet het zo verdomde pijn dat je heen bent gegaan. Iedere dag volgde ik jouw ademhaling. O goed, ze ademt. Tot het moment dat je buikje niet meer op en neer ging van jouw ademhaling. Mi gudu, ik moet verder leven met jou in mijn herinnering. Ooit zal het vervagen, weet ik. Maar nu nog niet.