|
Beginnen bij het begin is altijd goed...
Maar wat is het begin van een blog.
Begin ik me voor te stellen, val ik gewoon met de deur in huis, leg ik eerst uit wat ik met dit blog wil doen...
Misschien is het intussen al duidelijk dat ik gemaakt ben van chaos en verwarring.
Misschien toch maar eerst even een korte voorstelling van mezelf geven.
Mijn naam is Veerle, ik ben 51 jaar, gelukkig gehuwd met Gunter.
Hoewel hij zegt dat hij gehuwd is en ik gelukkig ben...
Een oude afgezaagde mop?
Ja, af en toe mag een mens al eens in herhaling vallen, niet?
Dus even verder, we hebben twee kindjes:
Marco 12 jaar en Saskia 10 jaar.
Ja, wij zijn oud en zij zijn jong...
Ik had dan ook al een eerste huwelijk (met drie intussen volwassen kinderen) achter de rug toen ik Gunter leerde kennen.
Over dat eerste huwelijk vertel ik misschien ooit nog wel eens een keer.
Maar voorlopig is het verleden goed waar het is: in het verleden.
Dus even verder over mijn jonge kindjes.
Marco zit in het aangepast onderwijs; leertype 4, hij gaat vanaf volgend jaar naar ovi3, middelbaar onderwijs.
Hij wil heel graag truckchauffeur worden.
Saskia zit in het vijfde leerjaar basisonderwijs en zij wil graag de modewereld in als ze wat ouder is.
We hebben hier ook een paar huisdieren: een kat Mickey, een dwergkonijntje Huppel, twee grasparkietjes Elvis en Tweetje en dan ook nog 7 goudvissen.
Nu dan het waarom van dit blog....
Als huisvrouw heb ik geen collega's om tegen te praten en een hele dag miauw of tweet tweet zeggen wordt snel afgezaagd.
Dus ben ik op zoek naar andere manieren om mijn ei kwijt te raken.
Meestal loop ik een hele dag tegen mezelf te praten maar ik geef mezelf altijd gelijk dus leuk zijn die discussies niet.
Vanmorgen stond ik te strijken en plots, uit het niets begint de hond van de buren te blaffen.
Voor ik het besef komt er klank uit m'n mond:
"tegen wie ga jij nou tekeer, stom beest, er is helemaal niks te zien..."
alsof die hond mij kan horen en alsof dat beest mij verstaat...
En nog minder logisch vermits er geen antwoord zal komen.
Terwijl ik sta te strijken gaan mijn gedachten verder...
Tja, een mens moet toch wat doen tijdens het strijken...
Gisteren hoorde ik nog iemand vertellen dat ze het zoooooo vreselijk vond dat ze 30 jaar werd.
Ze zag het niet zitten dat er vanaf volgende week een 3 ipv een 2 zal staan.
Ze voelt zich oud en ze is bang dat ze niet meer mee zal kunnen met de jeugd...
Toen keek ze naar mij en kreeg ik de vraag:
"Vond jij een bepaalde nieuwe voordeur erg?"
Ik heb toen gewoon "neen" gezegt en ben verder gegaan.
Maar nu begin ik te denken...
Heb ik dat ooit erg gevonden?
Neen, niet echt dus.
En zeker van 4 naar 5 gaan heeft voor mij alleen maar voordelen.
Ik heb nu de leeftijd dat ik mag genieten.
Ik heb de leeftijd dat het niet erg meer is om eens een dagje een dipje te hebben.
Het is niet erg om eens een dagje te niksen.
Want: ik krijg last van mijn rug en mijn knieën willen niet echt meer mee...
Maar ik kan genieten van dat dagje niksen want mijn rug, mijn knieën... ach, dat valt eigenlijk best wel mee.
Maar ik moet niet meer presteren, ik moet mezelf niet meer bewijzen....
Ik mag eens een dagje rustig een boek lezen of in de tuin zitten en genieten van de zon zonder me schuldig te voelen.
En tja, ik zit ook meteen in de overgang, bijna menopauze en ook daar verheug ik me op. Eindelijk die maandelijkse ellende voorbij....
Of ik dan niet het gevoel heb dat mijn leven voorbij is?
Neen, ik heb het gevoel dat mijn leven nu pas begint.
Er wachten geen verplichtingen meer, ik moet geen werk zoeken, ik moet geen sociale verplichtingen meer nakomen, ik moet geen kilometers meer gaan lopen, geen turnoefeningen meer doen om slank te blijven, ik moet niks meer...
Ik heb eindelijk de leeftijd dat het in de ogen van anderen "normaal" is om te genieten.
Ik heb eidelijk de leeftijd dat het in de ogen van anderen "normaal" is dat ik af en toe eens neen zeg tegen dingen...
En ja, ik ga daarvan genieten. Nooit heb ik gedacht: dit is de leeftijd waarin ik me goed voel maar nu kan ik eindelijk zeggen: ik heb mijn leeftijd gevonden.
En dan misschien afsluiten voor vandaag want jaaaa, het is de bedoeling dat ik hier elke dag een klein stukje over mijn denkwereld kom plaatsen. Dan moet ik de kat, de parkieten of de hond van de buren niet vervelen met mijn chaotische gedachten.
Misschien leuk om te weten, ik mag om de week op donderdag een klein berichtje plaatsen in de krant het nieuwsblad, ik zit namelijk in de lezersraad.
Ik zal ook elke keer dat stukje hier plaatsen en verder ingaan op mijn gedachten achter dat korte stukje.
Want voor de krant mag ijn berichtje niet langer zijn dan 700 leestekens, spaties inbegrepen.
En intussen zal het wel duidelijk zijn dat ik niet echt kort en bondig aangelegd ben....
Ik wens iedereen die dit tot op het einde gelezen heeft nog een hele fijne dag en morgen ben ik er weer.
lieve groetjes,
Veerle
|
