Ik ben Vanden Broucke Jean Pierre, en gebruik soms ook wel de schuilnaam jipie.
Ik ben een man en woon in Lauwe (België) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 21/12/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, fotografie en tuinieren.
Dit weekend hadden we besloten om er even op uit te trekken, en we hadden Het Groothertogdom Luxemburg uitgekozen. Niet veraf en heel mooiqua natuur en bezienswaardigheden. We logeerden in Bourscheid-Plage in het Cocoon-hotel La Rive.
Luxemburg, officieel het Groothertogdom Luxemburg (Luxemburgs: Groussherzogtum Lëtzebuerg, ⓘ; Frans: Grand-Duché de Luxembourg; Duits: Großherzogtum Luxemburg), is een land in het westen van Europa dat grenst aan België, Duitsland en Frankrijk. Met een oppervlakte van 2.586 km² [4] en meer dan 672.000 inwoners[5] is het groothertogdom op Malta na het kleinste land binnen de Europese Unie. De hoofdstad en grootste stad van het land is de gelijknamige stad Luxemburg.
Luxemburg is een parlementaire democratie met een groothertog als constitutioneel monarch. Sinds de stichting van het graafschap Luxemburg in 963 is het land volop beïnvloed door het veel grotere Frankrijk aan de ene kant en het eveneens veel grotere Duitsland aan de andere kant, waardoor het diverse malen onderwerp van conflict is geweest. Desondanks wist het groothertogdom in 1867 zijn onafhankelijkheid te garanderen, al was het tot 1890 nog in personele unie met Nederland verbonden en is het in beide wereldoorlogen door Duitsland overrompeld.
Sinds 1945 heeft het groothertogdom volop internationale economische, politieke en militaire samenwerking opgezocht. Zo behoort het land tot de grondleggers van de Europese Unie, de NAVO, de Verenigde Naties, de OESO en de Benelux. Deze internationale samenwerking heeft ervoor gezorgd dat Luxemburg zich heeft ontwikkeld van een voornamelijk op staalproductie gebaseerde economie tot een economie die vooral berust op internationale handel en bankwezen. Gevolg is dat het land behoort tot de welvarendste landen ter wereld, getuige een bruto binnenlands product (bbp) per hoofd van de bevolking van 104.512 Amerikaanse dollar (2009).[6] Daarmee is Luxemburg het land met het hoogste bbp per hoofd van de bevolking volgens het Internationaal Monetair Fonds. Hoewel het een land met een betrekkelijk klein oppervlak betreft, speelt het een onmiskenbare rol in de diplomatie en met name de Europese samenwerking: onder meer was het land gastheer voor de internationale beraadslagingen die leidden tot de Verdragen van Schengen.
Bourscheid (Luxemburgs: Buerschent, Duits: Burscheid) is een gemeente in het Luxemburgse kanton Diekirch. De gemeente heeft een totale oppervlakte van 36,86 km² en telde 1.701 inwoners op 1 januari 2021.Twee kilometer buiten het centrum van de plaats Bourscheid bevindt zich het Kasteel Bourscheid, een middeleeuwse burcht. Bourscheid-Plage is een strand met ligweiden aan de Sûre.
We bereikten iets na 12u Bourscheid, daar het nog te vroeg was voor ons hotel besloten we eerst naar de ruine te gaan.
Het kasteel Bourscheid is een middeleeuwse burcht die op ongeveer twee kilometer afstand van het gelijknamige dorp Bourscheid ligt, in het noorden van het Groothertogdom Luxemburg. Deze stenen burcht, de grootste van Luxemburg, dateert uit het jaar 1000. Het kasteel behoorde toe aan de belangrijke Luxemburgse familie Stolzemburg. Aanvankelijk was het alleen een stenen burcht, maar vanaf 1300 werd er een ringmuur om het kasteel heen gebouwd.
Het indrukwekkende kasteel Bourscheid is een van de meest waardevolle historische monumenten van het Groothertogdom Luxemburg. De geschiedenis begint eigenlijk met Bertram, heer van Bourscheid, wiens naam voor het eerst in 1095 genoemd werd. De bouw van het kasteel gaat terug tot het jaar 1000 en fundeert op nog oudere gebouwen.
Trots staat het imposante kasteel op een 150 meter hoge rotspunt boven de meanders van de rivier de Sure, en was zodanig niet in te nemen met middeleeuwse wapens.Vanwege deze bijna ontoegankelijke ligging verwierf het kasteel al snel strategisch belang, waarvan de achtvoudige uitbreiding en de restauraties getuigen, die op hun beurt de diverse bouwstijlen verklaren.
De buitenste ringmuur werd bijvoorbeeld tussen 1350-1384 gebouwd. de bouw van het Stolzemburger huis dateert uit het jaar 1384, terwijl de binnenplaats wordt geschat op 1477. Rond 1498 werden de torens aan de zuidzijde en aan de oostzijde toegevoegd, terwijl in de 16°eeuw het toegangshek van de artillerie bastions geflankeerd werd. De sinds 1812 langzaam vervallende kasteelruine werd op 12april 1972 door de Luxemburgse Staat aangekocht, en sindsdien zijn vele opgravingen en restauratiewerkzaamheden onddernomen.
Na het bezoek aan de ruine, was het nog een 5tal minuten te rijden tot onze bestemming in Bourscheid-Plage.
Inchecken in het Hotel, daarna naar onze kamer, wat opfrissen en dan nog een kleine wandeling rond ons verblijf.
Zicht op ons verblijf Hotel La Rive.
Na deze korte wandeling gingen we terug naar het hotel om dan ons avondmaal te nuttigen. Na het eten nog wat lezen en kijken voor de volgende dag wat we gingen doen. We besloten dan om nog eens Echternach te bezoeken.
Na het ontbijt rden we richting Echternach, we parkeerde onze wagen in de buurt van Echternach meer, wwar we eerst langs het meer gingen wandelen. het was zeker 20jaar geleden dat ik nog eens een bezoek bracht aan het meer. Er is heel veel veranderd in die tijd.
Het meer van Echternach (Duits: Echternacher See, Frans: Lac d'Echternach) is een meer van ongeveer 30 ha ten zuiden van de Luxemburgse plaats Echternach. Het recreatiemeer is een vrij toegankelijk meer waar men kan vissen, zonnebaden, en waterfietsen kan huren. Zwemmen is niet toegestaan. Aan het meer is een museum gelegen en zijn de restanten van een Romeinse villa te bezichtigen.
De Romeinse villa van Echternach is één van de belangrijkste gebouwen uit de Romeinse tijd ten noorden van de Alpen. Dit luxurieuze huis bood de bewoners destijds een indrukwekkend comfort. In het aangrenzende museum wordt het dagelijkse leven in de Romeinse villa met levensgrote poppen nagebootst. Een film over de Romeinse cultuur en een nagebouwde Romeinse tuin met meer dan 70 planten vervolledigen de informatie. Geniet na een bezoek van een wandeling rond het meer van Echternach
Na het bezoek aan het meer lieten we onze wagen en gingen dan richting Echternach centrum. Ook daar was er veel verandering te zien.
Echternach (Luxemburgs: Iechternach of lokaal: Eechternoach) is de oudste stad in Luxemburg, gelegen aan de Sûre aan de oostgrens van het groothertogdom. Aan de andere kant van de brug over de Sûre ligt de Duitse plaats Echternacherbrück.
Echternach geldt als toeristische trekpleister waarin regelmatig het aantal toeristen het inwonertal overtreft. De stad is bekend door haar abdij en de historische springprocessie. Tussen de 1e en de 5e eeuw was hier een Romeinse plaats. Op de plaats van de huidige Sint-Pieter en Sint-Pauluskerk was een Romeins castellum, een klein militair kamp.[1] De naam van de stad wordt in 706 geschreven als Epternacus. De naam is mogelijk afgeleid uit de persoonsnaam Epternus en het achtervoegsel -(i)acum. Deze (gereconstrueerde) naam werd gevonden op een grafsteen uit de eerste eeuw na Christus binnen de stad, doch bestaan er twijfels over. Op de steen zou slechts -ternus te lezen zijn geweest.
Het stadhuis van Echternach. Het was de dag van Europa en op het binnenplein van de abdij waren er heel veel verschillende evenementen ovder Europa.
De abdij van Echternach werd gebouwd in de 11e eeuw terwijl de crypte nog ouder is en stamt uit de 8e eeuw. In het klooster zijn nu een school en kantoren te vinden. Sinds de Middeleeuwen vindt op dinsdag na Pinksteren jaarlijks de Processie van Echternach plaats ter ere van Willibrord. De deelnemers aan deze processie van Echternach, ook wel de springprocessie genoemd, zijn met elkaar verbonden middels witte zakdoeken en springen in de maat van de processiemars naar voren, afwisselend op hun linker- en rechtervoet. Dit is in 1947 zo ingesteld omdat het toenmalige ritme, drie stappen vooruit en twee achteruit, tot een chaotisch verloop leidde.
Er was veel volk aanwezig en ook heel mooi en warm weer.. Na wat rondgekeken gingen we ons eens tegoed doen. We stapten naar een tearoom om daar iets te drinken en een ijsje te eten.
Nu even verwentijd en genieten van onze ijscreme. Na dit alles gingen we dan terug naar onze wagen en op onze terugweg naar het Hotel stopten we nog eens bij de watervallen van Muellerthal.
De Schiessentümpel is een kleine, schilderachtige waterval in de Zwarte Ernz. Met de kunstzinnige stenen brug en de indrukwekkende rotsen is dese plek een van de meest gelieftde plaatsen voor een uitstapje in de Regio Mullerthal - Luxemburgs Klein Zwitserland.
Als we het tegenwoordig over de Schiessentümpel hebben, spreken we ook van de brug en de waterval. De zandstenen brug werd gebouwd in 1879 en hoewel hij geen praktische functie heeft op het gebied van mobiliteit zoals andere grote bruggen, is hij sinds 1879 het symbool van de regio Mullerthal - Luxemburgs Klein Zwitserland. Vóór 1879 was de regio moeilijk toegankelijk, gevaarlijk voor de mens, en er werd gezegd dat de regio op een oerwoud zou lijken en werd het 'land van de wolven' genoemd. Dit veranderde echter in 1814 met het prominente bezoek van Joseph von Görres uit Koblenz. Joseph von Görres was niet alleen directeur schoolonderwijs van de provincie Neder- en Midden-Rijn, waartoe Luxemburg destijds ook behoorde, maar hij was ook wetenschapper voor de krant "Rheinischer Merkur", die in hetzelfde jaar verscheen. Daarnaast schreef de Brusselse journalist Victor Joly in zijn reisboek ook over Luxemburg "Les Ardennes". Deze twee vermeldingen en beschrijvingen hebben ertoe geleid dat mensen uit de buurlanden Luxemburg hebben leren kennen en zin kregen de regio te bezoeken. De Luxemburgse staat heeft toen een beter wegen- en treinnetwerk opgezet. In 1873 was er een treinstation in Grundhof en in 1877 werden de eerste kredieten bereid gesteld voor de aanleg van een weg tussen Grundhof en het dorp Müllerthal. De verbinding tussen het dorp Mullerthal en Breitler werd ook in 1881 voltooid. Zo kon je van beide kanten het dorp en de Schiessentümpel bereiken. De beroemde brug, die nu een symbool van de regio is, werd tussen 20 maart en 27 juli 1879 door de steenhouwer Jean-Pierre Prommenschenkel uit Christnach binnen vier maanden aangelegd. In die tijd werd de brug gebouwd met stoomkalk en zandsteen en hij staat er nog steeds zoals hij toen werd gebouwd. De houten reling is iets later toegevoegd en in de loop der jaren meerdere keren vernieuwd.
Daarna reden we naar ons verblijf , wat opfrissen , aperitieven en daarna ons avondmaal nuttigen. Volgende ochtend eerst ontbijten en dan uitchecken en de terugweg aanvangen naar huis.
Ditmaal gekozen voor Beernem, waar de plaatselijke wandelclub hun Lattenklieverstocht houden te St-Joris.
Sint-Joris is een dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen en een deelgemeente van Beernem, het was een zelfstandige gemeente tot aan de gemeentelijke herindeling van 1977. Sint-Joris ligt tegen de grens met de provincie Oost-Vlaanderen. Langs het dorp loopt het Kanaal Gent-Brugge.
St Joris ook de gemeente die genoemd wordt naar de lattenklievers.
Lattenklieven of lattenkloven of lattenspletten, was een huisnijverheid die in delen van West-Vlaanderen werd beoefend tijdens de negentiende en twintigste eeuw, hoofdzakelijk voor de bevoorrading van de Benelux en van delen van Frankrijk. De streekgebonden nijverheid van het lattenklieven bestond erin verzaagde boomstammen te klieven tot dunne latten, die dienden als drager van pleisterwerk in plafonds en binnenmuren. De gemeenten Beernem en Sint-Joris-ten-Distel ontwikkelden zich tot productiecentra. Het ontstaan van het lattenklieven als ambacht en als onderdeel van de vakwerkbouw, dateert uit omstreeks 1850. Voordien, in de eerste helft van de negentiende eeuw, waren het houthandelaars die plafondlatten verkochten. Ze kochten die waarschijnlijk aan bij huisarbeiders in de omgeving van hun bedrijf.
In 1880 vestigden zich de gebroeders Lemahieu, Henri (1857–1914) en Isidoor (1866–1921) als houtzagers in Beernem. Ze kwamen uit Langemark, waar hun vader Charles Lemahieu (geboren in 1828 te Vlamertinge) een houtbedrijf leidde. Vanaf 1886 behoorde het lattenklieven tot hun activiteiten. In 1888 splitsten zich hun activiteiten. Henri bleef in Beernem, terwijl Isidoor zich in Sint-Joris vestigde. Isidoor ontwikkelde zich het meest en had voor de Eerste Wereldoorlog tot 500 personen in loondienst. Henri was ook actief in het lattenklieven, maar was vooral actief in het aanleggen van tramlijnen en het plaatsen van telefoonpalen.
Voor de latten werd hoofdzakelijk naaldhout, meer bepaald dat van de fijnspar gebruikt. Voor de Franse markt werd vooral met eikenhout gewerkt. Tijdens het interbellum werd de jaarlijkse productie geraamd op één miljoen latten. Vanuit Beernem en Maria-Aalter vertrokken jaarlijks 600 tot 700 wagons met latten. De afnemers waren plafonneerders en aannemers, al dan niet via handelaars in bouwmaterialen. Vanuit Beernem en Sint-Joris verspreidde zich het lattenklieven over Vlaanderen. Na de Eerste Wereldoorlog was er uitbreiding in Aalter, Maria-Aalter en Knesselare. Nadien werd het lattenklieven in beperkte mate ook beoefend in Doomkerke, Maldegem, Anzegem, Waregem, Poperinge, Proven en Woesten.
We zijn weeral een nieuwe maand begonnen en wat raast de tijd snel. Ditmaal koos ik voor een wandeling van de Waterhoekstappers uit Heestert.
Heestert is een dorp in het zuiden van de Belgische provincie West-Vlaanderen en een deelgemeente van Zwevegem. Heestert was een zelfstandige gemeente tot de gemeentelijke herindeling van 1977. Het landschap is heuvelachtig; het hoogste punt van Heestert bevindt zich met 65 meter op de Keiberg vlak aan het kanaal Bossuit-Kortrijk. Er is nog landbouw aanwezig in de vorm van akkerbouw maar Heestert ontwikkelt zich meer en meer tot woondorp.
Heestert werd in 1048 voor het eerst vermeld als (villa dicta) Hertrudis. Het dorp dankt zijn naam aan een adellijke dame Ertrudis die zich hier in de 11e eeuw kwam vestigen en er een kasteel liet bouwen. Het grondgebied van Heestert behoorde aanvankelijk onder de kasselrij Kortrijk; bij de afscheuring van de kasselrij Oudenaarde in de 14e eeuw bleef Heestert voor een derde onder Kortrijk en voor twee derde onder Oudenaarde. De dorpsheerlijkheid werd bestuurd vanuit Oudenaarde en de heerschappij over Heestert ging in de loop der eeuwen over in handen van verscheidene families. Bij de vorming van de gemeenten in 1795 werd Heestert een zelfstandige gemeente. In 1977 werd de gemeente opgeheven en bij Zwevegem gevoegd. Naast de landbouw was de vlasverwerking een belangrijke bron van inkomen. Vanaf 1934 kwam er ook vlasverwerking op industriële basis, maar deze bedrijven was geen lang leven beschoren. In 1936 kwam er vanuit Moen een sigarenfabriek, Vandermarliere. Heestert ligt in Zandlemig Vlaanderen. Het laagste deel ligt ter hoogte van de kom, ongeveer 25 meter. De hoogste delen zijn de Keiberg op 65 meter en de heuvel in het Banhoutbos op 57 meter.
Ik had terug afgesproken met Urbain om deze tocht te wandelen. Ook Luc en Benny waren van de partij, en zo waren we met vier om deze tocht te wandelen. Het ging nog ietsje warmer zijn dan gisteren, en de streek hier kennende, heel veel stapwegeltjes en weidse landsc happen, kozen we om 20km maar te wandelen.
Heel veel variatie tijdens deze wandeling. Er waren toch nog zo'n 1214 deelnemers, waaronder 62 clubgenoten.
Vaandaag ga ik een wandeling maken in Deerlijk, waar de wandelclub uit Vichte De Textieltrekkers er hun Grastocht houden.
Deerlijk is een plaats en gemeente in de Belgische provincie West-Vlaanderen. Ze telt ruim 12.000 inwoners. De gemeente wordt doorkruist door de spoorweg Denderleeuw-Kortrijk, de autosnelweg E17 (traject Gent-Kortrijk) en de gewestweg N36. Twee grote beken lopen door de gemeente: de Gaverbeek en de Slijpbeek. Over de verklaring van de naam Deerlijk zijn de naamkundigen het niet eens. Volgens de meest gezaghebbende onder hen, Maurits Gysseling, is de naam Deerlijk een Gallo-Romeinse nederzettingsnaam, namelijk Thrasiliacas, afgeleid van de Germaanse persoonsnaam Thrasilo, gecombineerd met het Latijnse achtervoegsel -iacas. Deerlijk zou dan betekenen "nederzetting toebehorend aan Thrasilo". De oudste schrijfwijzen die men in de documenten aantreft, zijn Derlike (1070) en Tresleca (1111). Later, in de 17de, de 18de en de 19de eeuw treft men ook zeer frequent de benaming D'Eerlyck aan in zowel krantenartikels en pamfletten als in officiële teksten zoals verslagen van de rechtbank (de vierschaar).
Het landschap van Deerlijk is licht golvend; de hoogte varieert van ongeveer 14 meter in de Gavervlakte tot bijna 50 meter in het zuiden, in Sint-Lodewijk. Het grootste gedeelte van het grondgebied bevindt zich tussen de hoogtelijnen van 15 en 20 meter.
De start was vanuit het OC D'iefte, en de wandelaars koden uit een 5tal kiezen. Ik koos voor de 20km. terwijl ik wachtte op Urbain dronk ik eerst nog een kop koffie alvorens te starten .
Het Gaver kasteel:
Gaverkasteel is de benaming voor het kasteel in de Belgische gemeente Deerlijk dat zich bevindt in het sport- en recreatieoord Gaverdomein. Deze benaming is afgeleid van een gebied met vochtige weilanden enige kilometers ten westen van het kasteeldomein, de Gavers (nu natuurgebied De Gavers).
In de eerste helft van de 18de eeuw stond hier al een herenboerderij 't Goed ter Plancken. Deze werd begin 19de eeuw ook gebruikt als een schapenhoeve. Rond deze periode kwam de boerderij in handen van de vermogende familie Vercruysse; jonkheer Astère Vercruysse de Solart liet ze op het einde van de 19de eeuw verbouwen tot een kasteel, een zomerverblijf voor hemzelf en zijn gezin. In de hal prijkt in een brandvenster het wapen van de heer Vercruysse de Solart. Dit wapen bestaat uit een azuren schild met een zilveren tandwiel en 21 gouden kruisjes. De kerkspreuk is: Sub Cruce Labor (= Arbeid onder het Kruis). Langs de wanden zijn in bas-reliëf figuren afgebeeld uit de Griekse en de Romeinse tijd. In de eetzaal is er een houten schouw gemaakt van oude kerkmeubelen afkomstig uit de kerk van Ruien. Boven de schouw hangt een koperen kruis met daaronder ook in koper het adellijk wapen gedateerd 1922. Onder de haard is er een tafereel uit het evangelie afgebeeld: Jezus aan de Jacobsbron en de Samaritaanse vrouw. In de vensters staan de wapenschilden van Deerlijk, West- en Oost-Vlaanderen en Henegouwen (woonplaatsen van de familie; Henegouwen, omdat ook het kasteel Méaulne in Celles in hun bezit was). In een ander venster wordt een vrouw met een tandwiel in de ene en een schaal in de andere hand afgebeeld. Deze figuur is omrand met vogels en fruit.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd het kasteel opgeëist door Duitse officieren die veel kostbaar meubilair naar Duitsland lieten overbrengen. In 1921 overleed Astère Vercruysse. Het jaar daarop lieten de erfgenamen het interieur van het kasteel restaureren door de bekende Kortrijkse firma Kunstwerkstede Gebroeders De Coene N.V..Rond 1930 werd het kasteel verkocht. De nieuwe eigenaar en enkele kompanen werden in 1932 gearresteerd omdat ze er heimelijk alcohol stookten en smokkelden. Wat later wisselde het kasteel terug van eigenaar om in 1956 samen met wat aangrenzende gronden aangekocht te worden door de gemeente Deerlijk. In 1957 ontstond in de tuinen van het kasteel het ontspanningsoord Het Gaverkasteel, uitgebreid in 1962. Het omvatte onder meer tennisvelden. In 1971 kwam er een sporthal (met veel later een tweede sporthal) en in 1974 een overdekt zwembad op het domein. In 1991 werd het terrein nog eens vergroot door de aankoop van meer gronden en het heet nu officieel Gaverdomein. Het wordt begrensd door de Vercruysse de Solartstraat, de Schragenstraat, de Stationsstraat en de Ring (N36). Sinds decennia is het oude koetshuis annex paardenstal in gebruik als restaurant en brasserie. Aan de muren van de sterk verbouwde paardenstal is nog de datum 1772 in ijzeren cijfers te zien. Het kasteel zelf biedt nu onderdak aan het Sociaal Huis en het OCMW. Het kasteel werd lange tijd aan het oog onttrokken door hoge bomen in de tuinen en omdat het wat afgelegen stond van de weg.
Op weg naar het Natuurdomein de Gavers
Dit zijn nieuwe aangelegde stukken
De Molen
Provinciedomein De Gavers is een West-Vlaams natuur- en recreatiedomein van 192 ha in de gemeentes Harelbeke en Deerlijk. Het Gavermeer van ongeveer 65 ha ontstond door zandwinning in de jaren 1960, die nodig was voor de aanleg van de nabijgelegen snelweg E17. Daarvoor was het een drassig meersengebied. Het beheer van de Gavers valt onder de provincie van West-Vlaanderen. Met ongeveer 800.000 bezoekers per jaar is dit het drukstbezochte provinciedomein van deze provincie. Faciliteiten omvatten een zwemstrand, speelweides, wandel-, ruiter- en fietspaden, cafetaria's en een avonturenpark. Ruimte voor recreatie laat watersporten op het Gavermeer toe zoals: zeilen, surfen en kajakken. Een deel van het domein is natuurreservaat waar vooral watervogels kunnen overwinteren.
Het gebied maakte in de vroege middeleeuwen (ca. 500 - 1000) deel uit van een groot woud, het Methelawoud. Dat woud verdween geleidelijk door houtkap, waarbij het vrijgekomen land werd gebruikt voor de landbouw. Rond 1600 waren de Gavers al een drassig weidegebied. Op de Vandermaelenkaarten (uit de 19de eeuw) wordt het huidige natuurdomein aangegeven als Gavere Weyde. Het oorspronkelijke Gaverlandschap bestond uit laaggelegen wei- en hooilanden met rijen knotwilgen of elzen en populieren langs de ontsluitingswegen. De natte weilanden aan de Gaverbeek stonden in de winter geregeld onder water. Voor de aanleg van de autosnelweg E3 (de huidige E17) was behoefte aan grote hoeveelheden zand. Dit werd in goede kwaliteit gevonden in de nabije Gavermeersen. Er werd een gebied van 80 ha onteigend en in augustus 1968 begon men de eerste gronden weg te zuigen. Tegen eind 1970 was 4.000.000 m3 weggespoten en had het oorspronkelijke landschap van natte hooilanden plaats gemaakt voor een grote waterplas van 62 ha. In 1974 kocht het Provinciebestuur van West-Vlaanderen het gebied aan van de Intercommunale E3 en de Intercommunale Leiedal. De totale oppervlakte werd vergroot en uitgebouwd voor recreatie en natuurmogelijkheden. De Gavers bestaan tegenwoordig uit een groot meer met daaromheen bossen, wandel- en fietspaden.
Het westelijke deel van het Gavermeer is een permanent vogelreservaat, en wordt 's winters fors uitgebreid om de dieren optimale rust te kunnen bieden. In het oostelijke deel huist een reigerkolonie met een zeventigtal nesten.
Natuurpunt Gaverstreke neemt het beheer van de "Vlinderweides" (1 ha bloemen- en insectenrijk hooiland), de "Villaplasjes" (6 ha natte weiden met ondiepe plassen) en de Oeverzwaluwenwand voor haar rekening.Het meer wordt als wachtbekken voor drinkwater uit het kanaal Kortrijk-Bossuit gebruikt. Rond de waterplas loopt de volledig gescheiden Gaverbeek die vervuild water naar het waterzuiveringsstation aan de Leie in Harelbeke brengt.In 2006 werd aan een zuidoostelijke hoek van het meer een soort zwembad gebouwd. In 2021 vingen grote werken aan om het domein met ongeveer 20 hectare uit te breiden, tot 212 hectare. Drie nieuwe zones zullen ingericht worden voor natte natuur, natuureducatie en recreatie, een gecontroleerd overstromingsgebied en het herstellen van de natuurlijke loop van de Gaverbeek. Deze werken omvatten een aantal fases, waarbij het einde wordt voorzien in 2025.
Een rustige weekwandeling met een mooie passage door de Gavers. Heel warm weer. Er waren 773 deelnemers, waaronder 33 clubgenoten.
Dexsil Vlaanderen wandelt in Oost-Vlaanderen Geraardsbergen
Ditmaal waren er in iedere Vlaamse provincie een soort provinciale wandeldag. In West-Vlaanderen was dit in Oostduinkerke , Vlaams brabant Glabeek, Antwerpen in West-Malle en limburg in Lummen. Dus onze wandelclub koos voor Oost-Vlaanderen en gingen met een volle bus richting Geraardsbergen. Het thema dit jaar was iedereeen veilig op weg, en ze hadden gevraagd om zoveel mogelijk onze hele fluovestjes aan te doen.
Geraardsbergen (Frans: Grammont) is een stad in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen. De stad ligt in de Denderstreek, aan de Dender en tegen de Oudenberg aan. De stad in de Vlaamse Ardennen telt 34.999 inwoners (1 januari 2024), die Geraardsbergenaars worden genoemd. In de wielrennerswereld is de stad berucht vanwege de steile en heuvelachtige Muur van Geraardsbergen. De stad is ook bekend om zijn mattentaart. Het jaarlijkse feest van Krakelingen en Tonnekensbrand is door UNESCO erkend als Immaterieel Cultureel Erfgoed van de Mensheid. De heilige Bartholomeus en Adrianus zijn haar patroonheiligen. De plaatselijke benaming voor Geraardsbergen luidt Giesbaargen.
Geraardsbergen ligt aan de Dender en in de Vlaamse Ardennen. De hoogte bedraagt 17-110 meter. Belangrijke natuurgebieden zijn het Raspaillebos met het aangrenzende Moerbekebos en Karkoolbos. Andere natuurgebieden zijn Boelarebos, Arduinbos, Bos Nieuwenhove, Boelaremeersen, Gemene Meers, De Nuchten, Kortelake, Hasseltbos, Moenebroek,Rietbeemd, Hinnekesbos.
Eenmal aangekomen moetsen we de instructies opvolgen, want er waren 24 autocars verwacht om deze wandeling te maken.. De wandelaars koden uit een 10tal afstanden kiezen van 4km tot 50km. Dus voor ieder wat wils.vandaag ging ik wandelen met de voorzitter en zijn vrouw en mijn vrouw. we kozen voor de 15km. Want in de namiddag moesten werden we verwacht op de receptie.
Dit was de startzaal voor de bussen
een eindje langs de Dender
zicht op de stad aangekomen op onze 1°rustpost
Aangekomen op de grote markt van Geraardsbergen
Het manneke Pis.
Dagelijks zakken een honderdtal toeristen af naar Brussel om daar het befaamde Manneken Pis te gaan bekijken en fotograferen. Toch staan zij op de verkeerde plek, aangezien het Manneken Pis van Geraardsbergen het oudste is! Brussel en Geraardsbergen hebben beiden een Manneken Pis maar dat van Geraardsbergen is het oudste. Veruit zelfs: het scheelt op de kop 160 jaar met dat van Brussel. Met andere woorden, toen het Manneken van Brussel aarzelend begon te wateren, had dat van ons al een hele Dender volgeplast. Verzinsels? Neen, de waarheid. Historisch bewezen aan de hand van stadsrekeningen. Het verhaal van Manneken Pis begint in 1452. Overigens niet zo’n fraai begin voor Geraardsbergen, want dat jaar legden horden woeste Gentenaars de stad plat. Ook de fonteinen op de Markt gingen voor de bijl. De Gentse barbaren ontvreemdden zelfs een sierlijk gesculpteerde leeuwenkop, die dienst deed als een fonteinspuiter. De Geraardsbergenaars waren op hun hart getrapt en furieus. Toch bleven ze beschaafd: ze stuurden onmiddellijk Hendrik Joos naar Gent, die hun leeuwenkop beleefd terug ging vragen. Hendrik ving bot. Drie jaar later, in 1455, kreeg de stadsmagistraat van Geraardsbergen het lumineuze idee om bij de Brusselse fonteinmeester Jan Van Der Schelden een "lattoenen mannekin", oftewel een mannetje in geelkoper, te bestellen. De Geraardsbergenaars hadden namelijk terug levenswil en wilden hun stad vernieuwen na de verwoestingen van 1452.Het eerste Manneken Pis dat geleverd werd, bleek een paar maten te groot te zijn voor de sokkel. Geen nood: er werd een kleiner gecommandeerd. Na een zwangerschap vol hindernissen zag dat beeldje in het voorjaar van 1459 uiteindelijk het levenslicht: Manneken Pis van Geraardsbergen is geboren! Gewicht? 45,5 pond.
Hier zijn we aangekomen in het Abdijpark.
Onze voorzitter bij een broeder.
In 1096 bracht de bisschop van Kamerijk de Sint-Pietersabdij van Dikkelvenne over naar het pas gestichte Geraardsbergen op verzoek van de graaf van Vlaanderen. Door het overbrengen van de relikwieën van de H. Adrianus in 1110 werd het klooster een bekend bedevaartsoord. Het bleef lang een belangrijk godsdienstig en onderwijs centrum. Na de inbeslagname tijdens de Franse omwenteling volgde de verkoop en de verwoesting van het machtige gebouwencomplex. Enkel het poortgebouw, het abtenhuis en het koetshuis ontsnapten in 1797 aan de sloophamer. In de 19de eeuw vormde de toenmalige burgemeester, dokter Modeste De Cock, de gebouwen om tot een inrichting voor watertherapie. Hij heeft aan het domein het huidige uitzicht gegeven. Veel oude sierbomen dateren uit deze periode. In 1961 werd de stad Geraardsbergen de volle eigenaar van de toenmalige abdij. Het park en de abdij werden in 1984 omwille van cultuur-historische waarde wettelijk beschermd.
Eventjes De speelgoot.
In de speelgoot mogen de schoenen en kousen uit. Stromend water, kiezeltjes en natuursteen zorgen voor een toffe blotevoetenervaring. Het water wordt opgepompt uit de vijver. Dankzij de ligging van de speelgoot tegen één van de flanken van het Abdijpark stroomt het water mooi naar beneden en wordt het ook terug opgevangen in de vijver.
Eventjes uitrusten
Op weg naar het recreatiedomein de Gavers
De kerk van Onkerzele.
Onkerzele is een dorp in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van de stad Geraardsbergen, het was een zelfstandige gemeente tot aan de gemeentelijke herindeling van 1971. Onkerzele ligt in Zandlemig Vlaanderen, in de Denderstreek aan de Dender, in een golvend landschap dat varieert van 15 m tot 95 m. Onkerzele wordt voor het eerst in 1149 vermeld als Unchresele. Het eerste deel blijft duister, maar het tweede is duidelijk afgeleid van het Germaans "sali", of "hoevetje waar de mensen en de dieren in één ruimte (een zaal) samenleven". De parochie behoorde tot aan de Franse Revolutie tot het kerngebied van de baronie Boelare, in de kasselrij en het Land van Aalst. Ze vormde samen met het naburige Nederboelare een vierschaar.
Aangekomen op het recreatiedomein de gavers waren we onze 2° welverdiende rust hadden.
De Gavers is een recreatiedomein in de Belgische stad Geraardsbergen. Het is een provinciaal domein in de provincie Oost-Vlaanderen. Het domein ligt ten noordoosten van het stadscentrum, langs de Dender in de deelgemeente Onkerzele. Het domein ligt rond een 20 ha grote waterplas. Het biedt ruimte voor wandelen of fietsen, en het heeft een strand en een sport- en recreatiecomplex en enkele terrassen en cafetaria's. Daarnaast bevinden er zich ook een camping, trekkershutten, bungalows en een jeugdherberg.
Eventjes de spieren bijwerken.
Heel prachtig om eens door te wandelen.
Gaver Kasteel
Een pracht van een wandeling, redelijk heuvelachtig en zalig wandelweer. Er waren meer dan 5000 deelnemers, waronder 65clubgenoten.
Knooppuntenwandeling van Middelburg(B) naar Aardenburg (N)
Vandaag besloot ik een knooppuntenwandeling te maken met mijn buur.We reden naar het Oost-Vlaamse Middelburg, gelegen dicht bij de Nederlandse grens. We wandelden van Middelburg naar Aardenburg en terug, goed voor zo'n 25km.Op weg naar Middelburg hadden we af te rekenen met werkzaamheden en reden we om via Lapscheure naar Middelburg.
Middelburg is een klein dorp in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van Maldegem, het was een zelfstandige gemeente tot aan de gemeentelijke herindeling van 1977. Middelburg ligt in het noordwesten van de provincie, in het Meetjesland, tegen de grens met Nederland. Het is de kleinste deelgemeente van Maldegem zowel op vlak van grondgebied als bevolking.
Middelburg is gesitueerd in het Meetjesland, in het zeekleipoldergebied (Meetjeslands krekengebied) vlak bij de Belgisch-Nederlandse grens die hier wordt gevormd door de smalle waterloop Papenkreek en de Meulekreek. De hoogte bedraagt ongeveer 2 meter. Nog in Middelburg bevindt zich de Verloren Kreek. Zuidelijk van Middelburg vindt men de parallel verlopende kanalen Leopoldkanaal en Schipdonkkanaal.
Middelburg was oorspronkelijk een bezit en landbouwuitbating van de Abdij van Middelburg in de Zeeuwse hoofdstad. Circa 1427-1433 verkocht de abdij Middelburg echter aan Colard de Fever, een poorter van Brugge. Na diens dood werd Middelburg door zijn weduwe, Margaretha Bladelin, aan haar broer Pieter Bladelin verkocht. Dit gebeurde in elk geval voor 1444. In dat jaar droeg Bladelin immers zijn Middelburgse gronden en bezittingen in leen op aan de toenmalige graaf van Vlaanderen, Filips de Goede. Deze leenverheffing vormde echter nog maar het begin van Bladelins plan: de uitbouw van een volwaardige nieuwe stad. Als Bourgondisch staatsambtenaar en vertrouweling van de hertog (Bladelin werd, na een korte periode in dienst van de stad Brugge te hebben gestaan, in 1441 algemeen-ontvanger van de Bourgondische financiën) stond hij in een uitstekende positie om daartoe de benodigde privileges van zijn broodheer te verkrijgen. Een volgende stap kwam er in 1451. Toen verkreeg Bladelin van Filips de Goede de toelating om Middelburg te unificeren met het leen van de Brieven van Aartrijke, dat Bladelin het jaar voordien had aangekocht. De Brieven van Aartrijke waren een zogenaamde erfelijke ontvangst. De leenhouder van een dergelijk leen diende de graaf van Vlaanderen jaarlijks een vast bedrag te betalen. Dat bedrag mocht de leenhouder dan zelf eerst innen op de zogenaamde laten die de gronden vallend onder dat leen feitelijk bezaten en bewerkten. Deze unificatie was belangrijk omdat Bladelin zo de (lage) rechtsmacht te Middelburg verwierf, die hij er voordien nog niet bezat. Middelburg was immers een eenvoudig leen zonder rechtsmacht geweest, geen heerlijkheid. De ontvanger van de Brieven van Aartrijke bezat echter wel rechtsmacht: indien een laat een stuk grond behorend tot zijn leen wou verkopen, moest deze hierin tussenkomen.
Het was dan ook maar vanaf 1451 met de verwerving van die rechtsmacht dat Bladelin eraan begon zijn stad ook fysiek uit te bouwen. Samen met zijn vrouw Margaretha van de Vagheviere stichtte hij er in de eerste plaats de Sint-Petrus en Paulusparochie (ten koste van de vroegere parochie van het nabijgelegen dorpje Heille). Deze stichting werd in 1458 bevestigd door Jean Chevrot, bisschop van Doornik.
Niettemin was de macht van Pieter Bladelin over de inwoners en parochianen van Middelburg toen nog maar beperkt te noemen: voor personele rechtsacties (zaken tussen verschillende personen) of ernstige criminele feiten bleven de schepenbank van het Brugse Vrije en de baljuw van Brugge de bevoegde instanties. Dit veranderde in 1458: toen verkreeg Bladelin de toelating om te Middelburg een eigen schepenbank op te richten. Deze had de bevoegdheid om over alle civiele zaken te oordelen en mocht ook boetes tot 60 Parijse ponden vorderen.
In 1464 slaagde hij er ten slotte in de hoge rechtsmacht te verkrijgen. Vanaf toen mochten de heren en dames van Middelburg ook kennisnemen van criminele zaken, hoewel de graaf zich de bestraffing van een aantal ernstige misdrijven (zoals moord en verkrachting) nog steeds zou voorbehouden. Nu Bladelin werkelijk heer en meester van Middelburg was geworden, begon hij zijn stad nog verder uit te bouwen. In 1465 verkreeg hij het recht er een jaarmarkt te organiseren, en mocht het stadje ommuurd worden. Deze versterkingen sloten aan op Bladelins private kasteel dat hij er al voordien, ten zuidwesten van het stadje, had neergepoot. Daarnaast kwamen er ook nog een klooster, een gasthuis en een afwateringskanaal naar de Lieve.
De hele oprichting en creatie van Middelburg verliep overigens niet ongecontesteerd. Voor de lokale bevolking betekende de oprichting van de stad en heerlijkheid dat ze plots, op een twintigtal jaar, van Vrijlaten (de geprivilegieerde inwoners van het Brugse Vrije, de kasselrij waarbinnen Middelburg lag) werden gedegradeerd tot de onderdanen van een quasi onafhankelijke heer, zonder nog langer toegang te hebben tot de grafelijke justitie. Voor de nabijgelegen Zwinstadjes, met name Aardenburg, betekende de groei van Middelburg dat ze er plots een economische concurrent bij hadden gekregen. Het Brugse Vrije, de omliggende steden en de Rekenkamer te Rijsel (de Bourgondische controledienst op de staatsinkomsten en -eigendommen) hebben dan ook allemaal bij hertog Filips de Goede verzet aangetekend tegen de oprichting van Middelburg, maar zonder succes.
Pieter Bladelin, heer van Middelburg, stierf uiteindelijk kinderloos te Brugge in 1472. Hij werd nadien in de Middelburgse kerk begraven. Vlak voor zijn dood had hij van de nieuwe Vlaamse graaf, hertog Karel de Stoute, nog de toelating verkregen om bij testament over Middelburg te mogen beschikken. Zijn testamentair aangeduide erfgenaam Jan IV de Baenst raakte echter in een slopend proces verzeild met de (via de familie van Bladelins vrouw) natuurlijke rechthebbende erfgenaam, Joos II van Varsenare. Uiteindelijk besloten beide partijen de stad in 1476 aan Willem Hugonet, de kanselier van Karel de Stoute, te verkopen. Na Hugonets dood in 1477 kwam de heerlijkheid en stad van Middelburg achtereenvolgens in handen van verschillende adellijke families, waaronder de Arenbergs en de Merodes.
We parkeerden de auto aan het kerkplein van Middelburg, en wandelden nog zo'n 400m tot aan de werkelijke start van deze wandeling aan knppunt 53. We besloten deze wandeling omgekeerd te maken.. er waren ook wat werkzaamheden op het parcours en het was uitkijken voor de bordjes. Deze verschillen ook toen we grens overwandelden,bij ons zijn dit houten paaltjes met een nr erop en zo weet men welke richting je moet uitgaan en in Nederland zijn dit kleinere paaltjes en ertussen in werken zij met pijltjes(klein formaat ) en je moet goed opletten.. We hebben éénmaal op onze passen moeten terugkeren, pijltje verdraaid. Geniet mee van de beelden.
Aan de rand van de gemeente Aardenburg ,onze eerste bank die we tegen kwamen, besloten we onze boterhammen op te eten.
Aardenburg (Zeeuws: Aernburg), middeleeuws Rodenburg, is een stad in de Nederlandse provincie Zeeland. Aardenburg ligt in het westelijke deel van Zeeuws-Vlaanderen en behoort tot de gemeente Sluis. Aardenburg vormde tot 1995 een zelfstandige gemeente, waarvan ook de kernen Eede, Sint Kruis en de buurtschap Draaibrug deel uitmaakten. In 1995 fuseerde de gemeente Aardenburg met de gemeente Sluis, waarbij de gemeente Sluis-Aardenburg werd gevormd. In 2003 ging deze al op in de nieuwe gemeente Sluis. Aardenburg is tevens de oudste stad van de provincie Zeeland. Aardenburg heeft 2.465 inwoners (2023), die Aardenburgers[2] worden genoemd.
Aardenburg is een schilderachtige plaats met een groot aantal bezienswaardige gebouwen. Vooral aan de Weststraat vindt men een aantal oude huizen. Het historische karakter van het stadje heeft ook kunstenaars aangetrokken. Zo vindt men er een aantal galerieën.
Een grafkelder, die nu dienst doet als aardappelkelder
Marktplein van Aardenburg
De Westpoort of Kaaipoort is de enige nog intacte stadspoort van de Zeeuws-Vlaamse stad Aardenburg. De poort werd gebouwd in 1650 en wordt Kaaipoort genoemd omdat ze vroeger op de haven uitkwam. Deze haven werd in 1813 gedempt. De onderdoorgangen voor de voetgangers zijn gemaakt in 1925. De Westpoort is laag, aangezien ze oorspronkelijk in de wal was ingebouwd en daar niet boven uit kwam. Aan beide kanten van de hoofddoorgang bevinden zich de wapens van Aardenburg en de Republiek. Boven de doorgang staat een stenen leeuw met het wapenschild van Aardenburg.
De kerk in zicht van Middelburg
Terug aangekomen waar onze wagen geparkeerd stond. Een hele mooie wandeling met heel veel variatie.
Een mondvol voor de benaming van een wandeling. Dit keer ging ik met de trein op wandel en moest uitstappen in Zottegem, vandaar nog een 3tal km te gaan alvorens tot aan de startzaal. Eens aangekomen schreef ik me in en dronk nog een kop koffie alvorens te beginnen aan de wandeling.
Sint-Goriks-Oudenhove is een dorp in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van de stad Zottegem, het was een zelfstandige gemeente tot aan de gemeentelijke herindeling van 1971. Het dorp is gelegen in de Zwalmstreek (Vlaamse Ardennen).
De oudste geattesteerde vorm van deze nederzettingsnaam werd gevonden door Maurits Gysseling in het Latijns Fonds van de Nationale Bibliotheek van Parijs en dateert uit 1172: oudenhoua sancti gaugerici. In 1172 werd door bisschop Nicolaus van Kamerijk aan abt Gillebertus de plechtige overdracht gedaan van het bezit en de inkomsten van de kerk van Sint-Goriks-Oudenhove.
Andere attestaties zijn oudenoue sancti gaugerici, sente goriicx oudenhouene en sente guericx haudenhoue. De plaats werd in de 15de eeuw ook vermeld als sente gheericx houdenhoue, maar dat is een schrijffout van de scribent. De naam heeft eenzelfde oorsprong als Sint-Maria-Oudenhove en zou liggen bij het ontstaan van een gemeenschap rond een hof dat er altijd (vanouds) heeft gestaan. Oudenhove kan dan geïnterpreteerd worden als "het oude hof".
Sint-Goriks-Oudenhove hing af van de baronie van Zottegem. Al in 1172 stond er een kasteelwoning (met herenwoning, brouwerij, windmolen, boerderij), het Huys t'Audenhove (in leen van de heren van Zottegem) . In de 15de en ook nog begin 18de eeuw was het in het bezit van de familie de Vilain (heren van Ressegem en Izegem), waardoor het ook t Goed van Resseghem of t Goed van Iseghem werd genoemd. In 1769 verkochten de erfgenamen van de Vander Meerens wat ervan restte; het geheel werd omgebouwd tot hoeve.
Sint-Goriks-Oudenhove ligt in de Vlaamse Ardennen op een hoogte van 25-92 meter. Ten westen van de dorpskom stroomt de Zwalm in noordelijke richting.
Op de grens met Erwetegem (Traveinsbeek) ligt natuurgebied Steenbergse bossen.
Het Mijnwerkerspad in natuurgebied Middenloop Zwalm is het verharde gedeelte van de vroegere spoorlijn Zottegem - Brakel - Elzele (Ellezelles), die deel uitmaakte van de spoorlijn 82 (Aalst - Elzele). De spoorlijn werd in 1963 afgeschaft. Tot dan bracht het "Fosttreintje" mijnwerkers van Zottegem en omstreken, naar de Borinage (Henegouwse steenkoolmijnen). Sinds 1978 werd een gedeelte (van de Slijpstraat te Sint-Goriks-Oudenhove tot Opbrakel) als recreatieve weg ter beschikking gesteld van wandelaars en fietsers.Bij wielrenners zijn de hellingen De Vlamme, Kortendries, Langendries en Wolvenhoek bekend.
De start was vanuit de parochiezaal van Sint Goriks Oudenhove.Wandeling naar het mooiste van de Zwalmstreek.
De wandelaars konden uit een 4tal afstanden kiezen, ik koos voor de 21km.
Zicht op Michelbeke waar de centrale rustpost was.
Michelbeke is een landelijk dorp in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van de gemeente Brakel, het was een zelfstandige gemeente tot aan de gemeentelijke herindeling van 1971. Het dorp, is gelegen in de Vlaamse Ardennen en de Denderstreek. Michelbeke wordt voor het eerst vermeld rond 1150. De naam betekent in het Germaans modderbeek. In de middeleeuwen behoort Michelbeke tot de baronie van Zottegem. In het midden van de 17e eeuw werd Michelbeke verkocht aan Pieter Blondel, de kasteelheer van Sint-Maria-Oudenhove die de heerlijkheid (vanaf 1675 baronie) Sint-Maria-Oudenhove oprichtte.
Bij de oprichting van de gemeenten in 1795 werden de twee plaatsen terug gescheiden en werden het onafhankelijke gemeenten. Michelbeke ligt aan de noordrand van de Vlaamse Ardennen op een hoogte van 30-100 meter. Ten oosten van de dorpskom stroomt de Zwalm in noordelijke richting.
Een hele mooie midweekse wandeling. Er waren 1422 deelnemers.
Vandaag een wandeling in eigen gemeente, dus geen verre verplaatsing. Ik reed met de fiets naar Hoeve Vandewalle, waar de wandelclub uit lauwe hun leietocht hielden.
Lauwe is een dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen en een deelgemeente van de stad Menen. Lauwe was een zelfstandige gemeente tot aan de gemeentelijke herindeling van 1977. De leuze van de deelgemeente is: Lauwe Leeft.
Lauwe is gelegen aan de rivier de Leie. De plaats is ook bekend om de 21 julifeesten (Nationale feestdag van België) (Summer@Lauwe), inclusief vuurwerk, waar jaarlijks veel volk op afkomt alsook de uitgebreide jaarlijkse kerstmarkt. Lauwe ligt in Zandlemig Vlaanderen op een hoogte van 12 tot 45 meter. De plaats ligt aan de Leie. De meeste beken in deze plaats zijn overkluisd of gekanaliseerd. De Knokbeek is nog gedeeltelijk aanwezig.
In 1917 werden voorwerpen van Gallo-Romeinse oorsprong gevonden, zoals een bijl en een slaghamer in silex. De Dronckaertstraat zou betrekking hebben op een heerweg van Roncq naar Kortrijk en verder.
De naam Lauwe werd mogelijk in een boek van 804 aangetroffen, maar zeker in 1128 als Lauwa en in 1134 als Lauha. Het zou afkomstig kunnen zijn van aleu (lichtend) of in verband staan met Keltische benamingen voor water zoals lova (waterloop) en lavo (meer). De heilige Aubertus van Kamerijk (Obertus, †668) zou hier zijn gedoopt. Omstreeks 804 zou hier al een gehucht zijn geweest aan een doorwaadbare plaats over de Leie. In 1128 werd gewag gemaakt van de eerste bekende heer van Lauwe, Disderus van Halewijn. Deze was overste van het Sint-Pieterskapittel te Rijsel. Het patronaatsrecht van de kerk behoorde dat kapittel toe. Een romaans kerkgebouw zou omstreeks 1100 zijn gebouwd.
Na de Slag bij Westrozebeke (1382) werden de goederen van de heer van Lauwe verbeurd verklaard. De heerlijkheid kwam in handen van de familie van Ghistelle en omstreeks 1430 door huwelijk van de familie van Halewijn. In 1544 kwam hij aan Philip de Croy. De laatste heer was Juliaan Louis Frans Bidé de la Grandville die tijdens de Franse Revolutie gevangen werd genomen en stierf in 1802.
Tijdens de 19e eeuw groeide de bevolking, mede door de industrialisatie. Tussen 1838 en 1842 werd een spoorlijn aangelegd. In 1834 werd de Leie gekanaliseerd. Een brug naar Wevelgem kwam 1868-1869 tot stand en deze verving een veerdienst. In 1855 kwamen zusters vanuit Heule en betrokken een klooster. Ze leidden een school. In 1977-1978 werden klooster en school grotendeels gesloopt.
Omstreeks 1900 ontwikkelde zich de vlas- en dakpannenindustrie. In 1898 kwam er een jacquardweverij, De Witte-Lietaer genaamd. Oorspronkelijk linnenweverij, werd na 1900 ook katoen verwerkt. Het groeide uit tot een der grootste weverijen van Europa, die vanaf de jaren '50 van de 20e eeuw meubelstoffen en autobekleding ging produceren.
In 1910 werd dakpannenfabriek Lauwberg opgericht, deze werd in 1965 gesloten.
De start was vanuit Hoeve Vandewalle, waar de wandelaars uit een 6tal afstanden kiezen. Ik koos de grootste afstand.
Wandelen langs het schilderachtig landschap van de Leie richting Menen. De grote afstand verkent de vele stapwegeltjes van Sint-Theresia.
Een rustige door de weekse tocht, jammer van de eentonige lus die de grotere afstanden moesten maken. Grotendeels langs de straten, konden dit veel beter maken. Er waren 853 deelnemers.
Rondom Ruiselede-Jubileumtocht 30jaar WSV De Molenstappers
Dit weekend zijn er niet te veel wandelingen in onze regio. Ik besloot naar Ruiselede te gaan om daar deel te nemen aan hun Jubileumtocht.
Ruiselede staat bekend als molendorp. Die naam hebben ze te danken aan de vele molens die hier in het verleden werkzaam waren. Ook aan natuur geen gebrek. Ruiselede maakt namelijk deel uit van het Landschapspark Bulskampveld.De start was vanuit de zaal Sport en spel en de wandelaars konden uit een 5tal afstanden kiezen. De centrale rustpost was in het bloemendorp Kanegem.
Landelijk, agrarisch met heel wat voetpaden, kerkwegels, dreven en privaat. Langs de schilderachtigste plekjes van Ruiselede en richting bloemendorp Kanegem.
Na een 2tak km's kreeg iedere deelnemers een gratis drank en een stuk peperkoek
Zicht op Kanegem.
Het stanbeeld van Briek Schotte.
Het standbeeld van de hand van Jef Claerhout illustreert Briek Schotte, oftewel ‘IJzeren Briek’, wordt ook vaak ‘De Flandrien’ genoemd. Dit uiteraard omdat Briek Schotte omwille van zijn hoekige en werkende stijl hét type-voorbeeld is van een Flandrien. Geboren op 7 september 1919 in Kanegem werd al snel duidelijk dat Brieks voorliefde voor het wielrennen al snel gestaafd werd met een glansrijke carrière. Hij nam 20 keer deel aan de Ronde van Vlaanderen en won deze Vlaamse klassieker in 1942 en 1948. Hij werd in 1948 en 1950 wereldkampioen, nam vier keer deel aan de Ronde van Frankrijk waarin hij in 1948 als tweede eindigde.
Een mooie wandeling met heel veel variatie , prachtig wandelweer en veel opkomst. Er waren 2228 deelnemers.
Vandaag ging ik wandelen in Spiere, waar de wandelclub uit Heestert(De waterhoekstappers) er hun 10°Scaldistocht hielden.
Spiere (Frans: Espierres) is een dorpje in de Belgische provincie West-Vlaanderen en een deelgemeente van de faciliteitengemeente Spiere-Helkijn. Het was een zelfstandige gemeente tot aan de gemeentelijke herindeling van 1977. Spiere ligt langs de Schelde in het uiterste zuiden van de provincie, tegen de grens met Wallonië. In Spiere monden de Grote Spiere en het Spierekanaal, dat parallel aan de Spiere de Schelde met de Deule verbindt, uit in de Schelde.
n de omgeving van Spiere werden vondsten uit de Michelsbergcultuur, de vroege La Tène-periode, het Romeinse tijdvak en de middeleeuwen aangetroffen. In 1977 werd een nederzetting uit de Michelsbergcultuur aangetroffen, en in 1993 werden sporen van een deel van de palissaden gevonden welke deze nederzetting beschermden. Omstreeks 1980 vond men Romeins puin en in 1985 vond men twee ovens uit de 2e eeuw. In 1105 werd Spiere voor het eerst schriftelijk vermeld als Spiere, de naam zou afkomstig zijn van het riviertje de Spiere, dat om haar beurt is afgeleid van het woord spei dat we als spui kennen. Bestuurlijk kende men het Opperhof (Spiere-Vlaanderen) en het Nederhof van Spiere, welke tot in de 16e eeuw door personele unie verenigd waren. Het Nederhof (Spiere-Doornik) was verheven tot baronie. De heerlijkheid was in bezit van de families del Espiere, Van Mortagne en, vanaf 1438 tot eind 16e eeuw, van Gruuthuse. In 1593 werden beide heerlijkheden verkocht, vanwege de schuldenlast van vrouwe Catharina van Brugge. Het Nederhof kwam aan van Ognies, het Opperhof kwam uiteindelijk aan de familie du Chastel. In 1717 kwam het Nederhof aan de familie Delfosse. In 1720 mochten de telgen van deze familie de titel baron del Fosse et d'Espierres dragen. In 1768 kwam ook het Opperhof in handen van deze familie.
Vanaf 1644 had Spiere te lijden onder de Frans-Spaanse Oorlog (1635-1659). Na 1678 werd een linie aangelegd van Menen naar Spiere, de zogenaamde Spiere-Linie, welke voorzien was van een gracht en een aarden wal. In 1695 verkortten de Fransen deze linie tot een linie tussen Kortrijk en Helkijn. Ook tijdens de Negenjarige Oorlog (1688-1697) lag Spiere in de frontlinie. In 1693 en 1696 ondervond het dorp veel schade. Bij het ontstaan van België kwam Spiere in de provincie West-Vlaanderen te liggen. Het dorp was in de negentiende eeuw grotendeels Franstalig (90% Franstalig bij de talentelling van 1846). Van 1839-1843 werd het Spierekanaal gegraven en in 1880 kwam een spoorlijn tussen Avelgem en Herzeeuw tot stand. In 1881 kwam er een station, dat in 1959 weer gesloten werd.Bij het onderzoek rond de vastlegging van de taalgrens werd vastgesteld dat Spiere nog nipt een Franstalige meerderheid had. Desondanks kreeg de gemeente in het eindelijke besluit een Nederlandstalig statuut binnen de Nederlandstalige provincie West-Vlaanderen. Spiere bleef zelfstandig tot het in 1977 met Helkijn de fusiegemeente Spiere-Helkijn vormde.
Spiere ligt in Zandlemig Vlaanderen en is betrekkelijk vlak. Spiere ligt aan de Schelde, terwijl ook het Spierekanaal (1839-1843) van belang is. In de Schelde, die begin 20e eeuw sterk is rechtgetrokken, ligt ter hoogte van Spiere een sluis die van 1920-1922 werd gebouwd en die een hoogteverschil van 2 meter overbrugt. Waterlopen zijn de Grote Spiere en de Zwarte Spiere.
De start was vanuit het B comples FC Spiere-Helkijn.
Spiere-Helkijn, een landelijke gemeente in Zuid-West-Vlaanderen op de taalgrens tussen Kortrijk en Doornik. Het afwisselende landschap nodigt uit tot wandelen langs de veldwegels, de spoorwegbeddingen, de oevers van het Spierekanaal en de Schelde.
Een rustige door de weekse wandeling met veel variatie . Rustig wandelweer
Ik ben Vandevoorde Dorine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Doortje.
Ik ben een vrouw en woon in Lauwe (België) en mijn beroep is sinds 1 mei op rust gesteld.
Ik ben geboren op 20/10/1963 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: sport in het algemeen.
Ik ben Vanden Broucke Jean Pierre, en gebruik soms ook wel de schuilnaam jipie.
Eventjes 
Ik ben Vandevoorde Dorine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Doortje.
