Op deze manier kamen ze in het voetbal terecht.
Ze stonden aan de kant te kijken naar een training, toen de trainer in kwestie zei : Kom jongens doe maar eens mee. Aarzelend stapten ze mee het veld op. (want ze hadden voetbalschoenen aangetrokken van het neefje)
Na de training ( heel goed weer) zaten we in de tuin en er werd aangebeld : "Mevrouw, mogen uw kinderen morgen mee gaan een matchke spelen op Wolvertem ?"
Dat was even schrikken natuurlijk...Mijn antwoord was : Maar ze trainden nog maar één keer mee...
Geen probleem blijkbaar.
' s Anderendaags ...hop naar de match. Samen met mijn man zagen we onze jongens bezig. Al snel was duidelijk dat één van beiden met het lopen geen probleem had, maar de tweelingbroer had het even wat moeilijker.Ik zei : das niks voor hen.
Niets was minder waar.
De week die erop volgde ....er werd getraind. Op een dag vroeg de trainer : wie wil er keeper zijn op de match. Natuurlijk...snel als hij was : Ik trainer!(die broer die niet graag liep he).
Sindsdien is de ene zoon veldspeler en de andere keeper geworden.