Toen hij 14 jaar was pikte hij de gezinswagen om naar amateur zang- talentenjachten te rijden in het nabijgelegen Hull (Quebec) en schreef hij al zijn eigen liedjes. Zijn eerste single "I Confess" verscheen het label Riviera, een dochtermaatschappij van RPM.

In 1957 ging hij met een groep vrienden, die optraden als de Rover Boys, naar New York en kreeg hij de kans om auditie te doen voor Don Costa van ABC. Hij zong een liedje dat hij geschreven had voor de 18-jarige oppas van zijn jongere broertje en zusje, "Diana". Het lied maakte hem in een klap beroemd. Er werden negen miljoen exemplaren van verkocht en het werd daarmee een van de meest verkochte 45-toeren plaatjes uit de muziekgeschiedenis. Er volgden in 1958 nog vier liedjes die ook de top haalden, waaronder "Crazy Love" en "Your Are My Destiny". Hij werd daardoor op zijn 17 jaar een van de grootste tieneridolen uit die tijd. Hij maakte een tournee door Engeland en daarna, met Buddy Holly, een tournee door Australië.

Zijn talent ging verder dan alleen maar zingen. Voor Buddy Holly schreef hij de wereldhit "It Doesn't Matter Anymore", voor Tom Jones zijn grootste hit "She's A Lady" en de Engelse tekst voor Frank Sinatra's lijflied "My Way" dat ook door vele andere artiesten gezongen werd, waaronder Elvis Presley (bij wie de tekst op het lijf geschreven was).

Hij begon ook op te treden in films zoals "Let's Rock" en "Girls Town". Uit de laatste film komt zijn allergrootste Amerikaanse hit "Lonely Boy". Dit lied schreef hij voor zijn moeder die overleed aan een leverziekte.  Er volgde nog een reeks aan hits in 1959, waaronder "Put Your Head on My Shoulder", "It's Time to Cry," en "Puppy Love".

In 1961 begon het allemaal wat rustiger aan te gaan met de gekte voor hem als tieneridool. Paul Anka, die als minderjarige al een dollarmiljonair was, had toen al meer dan 125 composities op zijn naam staan, had zijn eigen platenlabel (Spanka) en had de op één na grootste hit aller tijden op zijn naam staan; alleen van "White Christmas" werden nog meer exemplaren verkocht dan van "Diana".

In plaats van op zijn lauweren te gaan rusten, ging hij zich richten op de markt voor volwassenen. Hij cultiveerde zijn solo act en kreeg boekingen in hét oord voor de groten der aarde, de Copacabana. Hij stapte over op het platenlabel RCA en maakte nog een slimme move in zaken door de rechten op zijn oude liedjes te kopen. Alleen al door het heruitbrengen van de platen verdiende hij een fortuin.

Hij verbreedde zijn carrière door meer optredens in films, waaronder een rol in "The Longest Day" (het legendarische epos over de Landing in Normandie), waarvoor hij ook de titelsong schreef.

Hij was een van de eerste popartiesten die in de casino's van Las Vegas optrad. Hij leidde ook variété shows op televisie, zoals "Hullabaloo", "The Midnight Special" en "Spotlite".

Hij ging door met zijn optredens in Azië en Europa. Tijdens een van zijn tournees ontmoette hij in 1962 in San Juan (Porto Rico) zijn toekomstige vrouw Anne de Zogheb. Ze kregen vijf dochters.

Nadat hij meer dan tien jaar geen hit meer had gescoord nam hij een duet op met Odia Coates. Het nummer "Having My Baby" was een groot succes. Ze namen nog twee duetten op die ook hits werden. In de zeventiger jaren trad hij regelmatig in Las Vegas op met eigentijdse muziek en met Big-Bands.

In 1999 bezocht hij Libanon om daar op te treden voor een uitverkocht "Forum de Beyrouth".

In 2005 kwam zijn album "Rock Swings" uit, met Big-Band arrangementen van hedendaagse muziek, en kreeg hij een ster op de Canadese Walk of Fame in Toronto.

Daarvoor was hij al in 1980 gekozen door de "Canadian Music Hall of Fame", voor zijn verdiensten voor de muziek. Verder heeft hij een ster op de Hollywood Walk of Fame. In 1991 eerde Frankrijk hem met de " Ordre des Arts et des Lettres" voor zijn bijdrage aan de kunst. En in 1995 werd hij benoemd tot Officier in de Orde van Canada.