Mijn pen
            Willems piet (c)  12-12-2005


Ze schrijft haar zinnen rustig en voluit
terwijl ik zit te staren door de vensterruit
Wanneer ze dan stopt kijk ik verrast
naar wat ze nu weer heeft gekrast

Soms fluister ik haar wel eens wat in t’ oor
Of schrijf haar zelfs een klein stukje voor
Maar t’ is nutteloos dat ik daaraan begin
Telkens weer doet zij toch haar eigen zin

Ze heeft een vaste plekje diep in mijn vest
Daar vindt ze het leuk, dat vindt ze best
Ze is niet blond al zou me dat niet deren
Haar te moeten missen, dat zou ik niet verteren

Top