stukje song bij de foto bewerking

Een speelse Elfenvlucht die daalde uit de lucht.
De stoute Faun en satyr hun lachen dreef uit struiken,
veld en woud
Oberon met lichtend toverstaf die aan 't feeënrijk zijn fijne
vleuglen gaf.
Verliet eens Hermes aan't Godenhof zijn troon,
door muze zang nog Phoebus, harp geboeid, verdween
 hij snel in't
wolken floers omlaag.
Ontweek't bevel van zijn gebieder, schoot in 't
 hoog geboomt,
.dat Creta's kust met glanzend loof omzoomt.
Want ergens op dat heilig eiland hield,
een Nymf haar woon, voor wie ging neergeknield,
al't ruige satyrdom, wier zachte schreën.
de schaar der Tritons na-kroop in gebeën.

Als paarlen strooiend, kwijnend half verbrand,
door liefde en zon op 't ongewone strand
Ja, waar een glimp, een spiegling was gegaan
Dier goddelijke leden.lag 't betaän, mos,bergwei,
terebinth en
 oeverriet, met gave, die geen enkle muze biedt,
Ook wen haar keurtrezoor verbeelding fonkren
doet.
Is't wonder dat Hermes 't jonge bloed,
in vuur stond dat hem over ieder oor, in't losgeschudde
,gouden haar een gloor van Juni- roze vloog.
Dat nieuwe drift in ijverzucht, hem voerde om strand
en klif,
bosch in bosch uit door schuim en waterval.
Of branding, weer in't nieuw op groenend dal,
Terwijl hij spiedde waar die Nymf steeds weg
gevloon.
Dus vleugel mat, streek eindelijk Maja's zoon in't laag
 hout neer, verwonderd, peinzend, droef jaloers
van boom
en bron en satyrshoef.
Als hij daar stond, zoo kwam tot hem een stem,
zulk ene die,
wat andere zorg u klemt, om't jonge hart, uw lijden
doet vergaan.
En enkel deernis laat,zoo suisde't in de blaän,
"wie wekt mij uit dit kringelende graf,
"wie het woord,wie heeft de toverstaf.
"die mijn de slanke leden loswindt, weer
"mij geeft mij blos,mijn schoonheid van weleer
" Dat in mijn liefste winne, wee mijn lot,
 Gelijk de dagwind gleed de jonge God.
Om stam en heester; voor hem boog zich uit,
de top van't
pluimgras, 't hoog gebloemde kruid, tot dat hij
vond, half
schuilend in het groen.
Een vreemde vorm, een levend licht festoen,
een gordiaanse
knoop van blinkend vuur, 't was lamia,
gehuld in diep azuur,
karmijn,en ambergeel, waarover lag de schijn
van maantjes,
stil als op een elfen vloed.