De beslissing

Hoe zou je zelf zijn? Neen, vast slapen gaat niet als je voor zo een grote onbekende staat en waarvoor je enige maanden eerder al een kordate beslissing nam.
Al vroeg in de morgen kwam de luxe car van de firma Sercu ons te Gent en Kortrijk ophalen.
Een eerste kennismaking. Een vriendelijke lach, dat wel. Maar achter het monkelend gezicht waande ik toch enige plankenkoorts. 
Met toch al enige Compostela-ervaring mag ik die bezorgde senioren de weg tonen naar Santiago. 
14 dagen lang zijn we samen onderweg.
Nu beginnen ze toch de inhoud van het woord pelgrim te geloven. Het komt voort van het woord “peregrinus” dat onbekend, vreemd betekent. Het pelgrimsverhaal dat elk van ons wil schrijven is nog totaal onbekend. Een nieuwe, totaal onbekende en vreemde weg ontdekken. 
Een eerste stop net voor Parijs. Vader Jan Sercu schenkt koffie en ondertussen krijgen we twee heerlijke koffiekoeken. Toch heb ik het gevoel dat de zoetheid van die koeken bij de meeste de vrees niet verjaagt. Ze blijven heel voorzichtig met hun vragen komen. “Chris, is dat morgen lang klimmen?” of “Chris, wat denk je, zou ik de taxi nemen naar l’ auberge d’Orisson?”. Nu de schrik dat het weer morgen te mooi, te warm zou zijn om de Pyreneeën over te trekken. Ik probeer hen langs alle kanten gerust te stellen.
Hannibals olifanten zwegen als ze de Alpen overtrokken. Mijn Neospelgrims blijven zich vragen stellen voor hun overtocht van de Pyreneeën.

Na de middagstop in de omgeving van Tours laat ik op de bus de mooie film zien, “The Way”.
De vader, gerenommeerd oogarts, moet zijn zoon gaan identificeren die in de Pyreneeën op de camino in een storm omkwam. De zoon wilde de wereld in al zijn schoonheid ontdekken terwijl de vader een extreem pragmatisch beeld van de wereld had. Om een lang verhaal kort te maken: de zoon wordt gecremeerd en de vader hoort het unieke verhaal van de camino. Sceptisch als hij is wil hij ontdekken wat zijn zoon bezielde om die weg te lopen. Hij neemt de as van zijn zoon mee en strooit die op bepaalde plaatsen uit. In Muxia laat hij de wind de laatste asresten meenemen. Alsof de as van zijn dode zoon hem een nieuw leven schenkt, alsof de dood van zijn zoon hem de wereld liet zien die vader oogarts weigerde te zien.
Beseffen wij wel voldoende dat op onze levensweg, onze levenscamino nog zo intens veel geestelijke rijkdom te rapen is?

Voor mij een enige gelegenheid om mijn medepelgrims te feliciteren met de beslissing die ze enige tijd geleden namen. Vanaf dit ogenblik waren zij reeds onderweg. Hun geest maar ook hun lichaam werd hun bekommernis. Wat bezielt hen om die tocht te ondernemen? Wat trekt hen aan om die nog onbekende wereld in te duiken. Dit is meer dan zoveel kilometers lopen, dit is ook de geest laten werken. 
De geest laten meewandelen op die weg die christelijk geïnspireerd is, maar waar zowel gelovigen als ongelovigen op zoek gaan naar zichzelf.

Hebben mijn woorden het gordijn van hun stille angst al wat neergehaald. 
“Chris, ik ga mee met de taxi.” Goed dat je mij herinnert dat ik nog naar het taxibedrijf telefoneer. “Chris, wat moet ik morgen meenemen in mijn rugzak?

Het is half negen en we komen in Biarritz aan. Meer dan 15 uur onderweg op de vlugge wielen veilig gestuurd door zoon Mathias Sercu. 
Snel inchecken en om 9 uur al aan de avonddis. “Chris, mogen wij morgen in ons pelgrimstenue komen ontbijten?” “Wanneer krijgen we morgen ons lunchpakket en zal dat voldoende zijn?” “Ik zou toch liever wat patatjes bij mijn eten gekregen hebben, die zijn toch noodzakelijk voor mijn koolhydraten.” 

Het wordt tijd om naar bed te gaan zodat die fijne groep Neosmensen – sorry , vanaf nu noem ik ze Neospelgrims – morgen met een gerust hart aan hun enige beleving kunnen beginnen.
Ik slaap snel in. Ik droom van de aardappeloogst bij mijn grootvader. Wij gooien patatjes in de gloed van het brandend aardappelkruid. Plots sta ik in een museum en val in zwijm voor Van Goghs prachtig doek “De aardappeleters”.
Ik ontwaak even en zie dat ik mij nog eens mag draaien en nu droom ik van slechte mensen die op de camino de beste mensen worden. Neos drijft die engelen verder op die mooie weg.

Op onderstaande foto's lees je de stille vrees in die Neosgezichten die de moedige beslissing namen om die unieke pelgrimstocht te ondernemen.
Zelfs de aperitief op de bus lijkt eerder op een gespeeld spel.