Herbergen

Pientere pelgrims die van Neos. Waarom iets gaan zoeken om rond de middag te gaan lunchen als het ontbijtbuffet zoveel koolhydraten en calorieën uitgestald heeft. Maar de waard zag zijn voorziene voorraad zienderogen slenken. Neen, dat kan niet, vloekte hij in zichzelf.
Ik werd als begeleider voorzichtig op mijn vingers getikt. Ik zal vandaag een boetetocht lopen en onze pelgrims zullen het nooit meer doen. Dat zongen of bedoelden zij tenminste overtuigend met hun morgenlied. 

Misschien waren onze pelgrims in hun gat gebeten voor deze onvrijwillige zonde zodat een korte krachtige invasie werd ingezet om de brug van Hospital de Orbigo in een mum van tijd te bezetten.
De wandelsticks waren onze zwaarden en de vlag wapperde als symbool van de overwinnaar.

Nu infiltreerden ze verder om de wijde omgeving van Astorga te zuiveren van alle heidenen. Toch snel nog een late richtlijn. Kies de rechterflank of anders zouden de gemotoriseerde vijanden langs de steenweg dodelijk gevaarlijk kunnen zijn. De wandelaars op de natuurweg zijn een zoete prooi als je aan geen lunch geraakt.

Ik krijg verslag van een attente Neospelgrim. Om veiligheidsredenen kan ik zijn naam niet noemen maar hij gebruikt dezelfde initialen als Albert Van den Boeynants. 
Hij verhoorde een Duitser. Veel humaner dan zijn landgenoten deden in de zweite Weltkrieg. Hij pufte en hijgde zich strompelend naar boven. Ja, de vele calorieën van al dat Schweinepuppenfleisch deden hem allerminst deugd. Eerst sprak hij vol lof over de fitheid van onze Neospelgrims maar hij herpakte zich snel toen hij hoorde dat onze bagage van oude kloosterherbergen naar andere viersterren stalletjes gevoerd werden. 
Je kan alleen maar hopen als die ronde pelgrim in een albergue arriveert dat hij niet in het bovenbed kruipt. Ocharme, dat tengere meisje of frêle jongetje die in het onderbed moet slapen. 

Ook ik hijg mij naar boven. In een herberg ongeveer 7 km verder zie ik Pier. Ik ben gelukkig dat ik hem zie. Waarom? Dat wil zeggen dat ik in zijn spoor loop, dat ik in supervorm ben.

Een jonge hospitalera van de parochiale herberg is volop bezig met het poetswerk want over een klein uur staan ze weer al aan te schuiven om een bed in te palmen.
Met liefde elke dag nieuwe pelgrims zien aankomen om ze ‘s anderendaags weer te zien vertrekken. Om ze meer dan een warm dak te bieden. Ze ook de gelegenheid geven om iets te eten en te drinken, om de pelgrim een thuisgevoel te geven na al zo lang uit de heimat vertrokken te zijn. 
Een herberg is voor de pelgrim vaak een hart dat opengaat. In mijn pelgrimsverleden heb ik onnoemelijk veel open harten van hospitalero’s en hospitalera’s ontmoet. Ik verwijs toch graag naar deze in Los Arcos waar het Vlaamse Compostela Genootschap elke dag in de weer is om 70 pelgrims op te vangen. Ongekende dienstbaarheid is de wondere kracht van die edelmoedige mensen. 

Een hospitalero ontvangt de pelgrim vandaag en morgenvroeg is hij weer weg. Is het een aangename persoon, dan geniet hij maar één dag van zijn gezelligheid, zijn medepelgrims proeven onderweg langer van die vreugde. Is het toevallig een schoft dan heeft de gastheer of -vrouw er maar één dag last van, maar zijn gezellen ontmoeten hem steeds opnieuw.

Op de aardeweg vliegen pick-ups voorbij. Ik zit in een stofwolk.
Ik daal voorzichtig langs een pad door de rolkeien. Twee mountainbikers schreeuwen mij naar de kant. Ze hebben ruim nog een hele breedte van de weg voor zich. Neen, dat pad is voor hen veiliger en daarom moet ik opzij springen. Ze hebben nog het lef om ‘buen camino’ te roepen.
En die vliegen hoe krijg ik die weg rond mijn bezweet gezicht. 
Pelgrim, gij jaagt je op. Kom weer tot rust.

Ik vind ze op een hippe plaats. Een man die als een hippie pelgrims ontvangt. Een fruitdrank, een thee, een stuk fruit, het ligt er te nemen. En de prijs? Gewoon een donativo, een vrije gift. Uiteraard staan stempelverzamelaars aan te schuiven. Zelfs vrouwen willen graag in de nabijheid zijn van zijn ontbloot gebronsd bovenlijf.

Dit is ook een herberg waar je en passant niet alleen je lichaam laat rusten maar je geest ook laat wegdromen met de vraag: Wat bezielt die man. Hoeveel van ons zullen hem niet als een excentrieke zonderling beschouwen. Maar de pelgrims die hier blijven rondhangen geven mij overduidelijk het gevoel dat zij dit open hart voor een pelgrim in hoge mate waarderen.

Ik krijg weer een bericht binnen van mijn verkenner op het veld.
Hij is in gesprek met een Braziliaans koppel, geladen als ezels. Eindelijk begrijpen ze wie of wat België is. Juist, dat land dat heel de Braziliaanse natie in diepe rouw dompelde nadat de Rode Duivels hen naar de verdoemenis gespeeld hadden. Roberto wilde weten wat het motief was van onze pelgrim verkenner. Onze pelgrimsgezel was eerlijk in zijn antwoord. Zijn pelgrimstocht is een zoektocht. Hoe dichter Santiago nadert, hoe bewuster hij wordt wat de weg met hem doet. Een lichtje begint langzaam in de verte te knipperen. Het wordt zijn zoektocht en zeker geen boetetocht of afsmeken van dit of dat.
Voor de Braziliaan was dankbaarheid een beweegreden op deze camino. Als vijftigplusser kijkt hij dankbaar terug op een boeiend en avontuurlijk leven als politieman. Geen evidente job in de favella’s. Dankbaar dat hij met zijn vrouw nog gezond deze camino mag lopen. Al 30 jaar droomde hij ervan.Beslist keren die dankbare mensen met nieuwe inzichten van deze camino terug.

Een herberg is meer dan slapen en als je dan in dat Spaanse land er een voorbijkomt waar de Iberico ham zo uitnodigend lekker is dan stop je toch. Dan deel je toch die lekkere varkensbil. Had die Duitser van zo-even dat maar geweten.

We zien de torens van de kathedraal en van het bisschoppelijk paleis van Gaudi. We naderen ons kwartier. We hebben weer heel wat stof om te vertellen en uw redacteur om erover te schrijven.

Voor hij het eindpunt van zijn blog plaatst schiet hem nog een sterke gedachte te binnen: Toen ik een eerste maal de camino liep vanuit St.-Jean-Pied-de Port dan liet ik dag na dag alles op mij af komen, 31 dagen lang.
Vandaag willen ze bijna alles weten. Hoeveel percentage om te dalen? Welk is de naam van deze of gene afspanning? Is het 14 of 16 km? Zijn er voldoende fonteintjes langs de weg?
Een ware pelgrim laat de weg op zich afkomen, hoe deze weg er ook uitziet.
Is deze weg al eens vervelend dan kan hij plots de meest aangename worden met een nieuwe horizont maar steeds verrassend. 
Waarom steeds opteren voor zekerheid? Willen we ons daar over enige tijd ook nog voor laten verzekeren? Probeer het spoor te volgen van die miljoenen pelgrims voor ons om nadien een verhaal te schrijven dat jij ontdekt hebt en niet wat een andere voor je geschreven heeft: “Mijn camino, een pelgrimsverhaal”.

Ik vond op het blog van een pelgrimsgezel een vers.
Het is de coda van vandaag:

In een oud klooster, totaal onbewust,
vinden we onderdak in 'n oase van rust
ooit was hier orde en deugdzaam geweten
nu blijft alleen het onderdak en lekker eten.
(SDB)