Verbeelding

Ik kan mij inbeelden dat deze belangrijke pelgrimsdag al heel wat beelden opriep in de verbeelding van niet alleen onze Neospelgrims maar ook van de miljoenen die aan het Cruz de Ferro voorbijkwamen en nog zullen voorbijkomen. Cruz de ferro is voor mij een zeer diep moment. Misschien dieper dan het aankomen in Compostela.

Dit wordt een tocht die elke pelgrim op zijn manier in zijn geest voorbereidt.
Niet zomaar een kei op een berg gooien.
Heel bewust worden waarom je dat eeuwenoude ritueel gebaar wil doen.
Je kan aan het steentje dat je van thuis meebracht zoveel symboliek geven.
Je wil de last van een pijnlijke situatie van je afgooien. De pijn van het verlies van een dierbare, de pijn van een scheiding, de pijn van …
Je wil je van iets moeilijks bevrijden. 
Je wil je leven een nieuwe wending geven.
Het kan ook uit dankbaarheid zijn dat je je steentje wil bijdragen voor zoveel moois dat je mocht ontvangen. Dankbaar voor de liefde die je verbindt in je gezin. Dankbaar voor de gezondheid zodat je nog zoveel kan realiseren. Dankbaar voor…

In het stemmig kerkje van Rabanal maken we het even diep stil in ons hart. Steal away to Jesus… “Pelgrim, ga op weg.” is een luide boodschap. Weer een ingetogen moment tijdens een gospelsong.

De stilte van het kerkje naar de bus is sprekend.

In Foncebadon beginnen we onze stille tocht naar het ijzeren kruis op zijn hoge houten 
staak. We zien het al van ver. 

Een ogenblik samen naar teksten luisteren. 
Ultreya e suseya, Deus adjuva nos…
…Straks vergroot ons steentje de eeuwenoude hoop “hoop”. Maar mijn steentje is ook mijn hoop op beterschap, op duurzame liefde, op vaste vrede, op een eigen intentie…

Buen camino! op die weg van ontmoeten. 
Buen camino! klinkt luid de overtuigende wens van die mooie groep Neospelgrims.

Het is dalen en weer naar omhoog en nog eens fors dalen tot in het lieftallige dorpje El Acebo.

Onderweg blijft het maar in mijn hoofd spoken of ik onze pelgrims niet te veel gesneden brood presenteer. Ik heb de indruk dat ik hen een stuk van de weg afneem die ze zelf willen ontdekken. Ik zou veel liever aan het eind van hun tocht horen hoe zij een moeilijkheid overwonnen hebben of hoe een ontmoeting met een vreemde pelgrim een inspiratiebron werd.

Ik loop in de rug van een Canadees. Hoe ik het weet? Hij draagt een afbeelding van de Canadese vlag op zijn rugzak. En daaronder is een schildje gestikt met de kleuren van de Belgische vlag. Ik hoor in het Engels dat zijn grootvader na de eerste Wereldoorlog naar Canada emigreerde. My grandfather was from Worregem. De West-Vlaamse klank van zijn grootvader is zelfs tot in zijn generatie blijven hangen. Al tweemaal was hij bij zijn familieverwanten in Waregem. Zo zie je maar hoe een Canadees de roots van grootvader respecteert.

Hoe intiem mooi het dorpje Riego de Ambrós. Hoe rustig, geen pelgrimsherberg, geen bar, geen winkel. Je hoort de rust in de smalle straatjes waar de balkonnetjes elkaar bijna raken.

Over de Romaanse brug in Molinaseca zien we El Palacio, de afspanning waar we elkaar zullen weerzien, waar moedige Vlaamse pelgrims, de een na de andere een plaatsje op het terras zoeken om nu een groot bier te vragen. Geen water meer.
Wat een geweld waait binnen. The six ladies of the Flanders. Een nieuwe feministen beweging op komst? Lady Syx zou de groep aanvoeren. Een nieuwe stroming binnen het pelgrimeren? Dit moeten we opvolgen.

Op het terras zie je pelgrims van over heel de wereld, getooid in alle soort van kledij. Helemaal ingeduffeld zoals die Aziatische (foto hierboven), korte spannende shorts die de vlezige dijen nog sterker laten uitkomen, kleurige shirts met allerlei slogans. De camino is geen catwalk.

Welk verhaal komt nu binnengestroomd. Een Vlaamse senior had nog een appel over uit zijn lunchpakket. Gaat hij niet onder een boom wat schaduw gaan zoeken en een Vlaamse vrouwelijke pelgrim bekoren met zijn appel. Volgens passanten leek het op een nieuw tafereel uit het aards paradijs. Niemand, ook God niet heeft die man en vrouw uit dit paradijs gegooid.
Zij zaten niet onder de boom van goed en kwaad. Zij deelden zoals pelgrims doen hun appel.

Wij zijn vlugger in het hartje van Ponferrada dan ik dacht. Geen tijd gehad om te zeggen dat het avondmaal om 20.30 uur is, zelfs geen ruimte gehad om een verjaardagslied te zingen.

De mooi gedekte tafels op het terras waren niet voor de pelgrims. Die horen thuis in de diepe krocht, twee verdiepingen lager. Minestronesoep en visfilet worden geserveerd en de gids legt de tocht van morgen heel summier uit: Vertrek om 9.00 uur. De kortste etappe van ons programma: 12 km. Geen afdalingen. Voldoende gelegenheid om iets te kunnen eten onderweg.

En dan de blunderende begeleider. Het stond nochtans op zijn kattebelletje geschreven. “Verjaardagswens”. Komen er gaten in mijn drukke hersenketel? Helemaal over het hoofd gezien. Hoe maak ik dit goed? Mea culpa, mea maxima culpa. Flateren en flatteren twee woorden die niet samengaan. 
Ik kruip met enig schaamrood onder het laken.
Sorry, Reinilde, ik verdien de schandpaal.