Woensdagavond vroeg in bed want het wordt een korte nacht.
Inderdaad een korte nacht met dromen en waanbeelden die uit de duisternis opdokenvan West-Vlaanderen tot in Limburg. Hoe geraak ik uit die put? Help, reik mij je hand… De wekker is gelukkig de verlossing.
Om 4 uur klaarstaan in Antwerpen, om 4.45 uur in Groot-Bijgaarden, om 5.15 uur in Gent en om 6 uur in Kortrijk. 
Klokvaster dan De Lijn en alle pelgrims klaarwakker en eveneens klaar om verder te slapen in het duister van de bus.
Neen, ik hoorde niemand luidop dromen, dus ik kan je niet laten rillen door een of ander horrorverhaal.

Hoe welkom zijn de koffiekoeken, de koffie op de parking Ressons. De ochtendkilte heeft geen invloed op ons humeur. Integendeel, ze nodigt uit tot een eerste kennismaking. 
Hoe is uw voornaam? Dat probleem lossen we vlug op. Ieder kleeft zijn roepnaam op zijn borst. Even spieken en het gesprek is al iets persoonlijker. “Evelien, zie je het zitten voor morgen?” “Ja, Ana-Carmen, jij mag mij vergezellen op mijn passieve tocht…”
In de richting van Parijs ontvangen onze pelgrims al heel wat materiaal om actief te worden: bezinningsteksten, een liedboekje, een button “I love Neos”.
De button a.u.b. op de rugzak spelden, de pelgrims van de wereld moeten zien dat Neos voor verbondenheid staat.
“Ultreya e suseya, Deus adjuva nos…” Dat moet ons lijflied worden, 14 dagen lang, de spirituele zweep van elke dag. "Vooruit en hoger op, God helpe ons daarbij."
Als de pelgrims van het verleden dit lezen, zingen ze thans luidop dit refrein. Zeker weten. Dit wordt de oorwurm van zoveel dagen.
Het bezinningsboekje bevat misschien een tekst die onze pelgrims aanspreekt of aan iets doet denken waar we al zo vaak aan voorbijgingen.
Het boekje maakt van de ruime car een stille ruimte. Ik hoor de stilte van de pelgrim.
Heeft het lied hun hart al bereikt? Of is het de stille angst voor de tocht die hun mijmeringen activeert?

Parijs, jij spelbreker. Waarom liet je ons niet vlotter om je hart rijden? 
Met bijna een uur vertraging wisselen we van koetsier. Dirk geeft het roer, of beter het stuur door aan vader Jan Sercu.

Na het meegebrachte broodje, stukje fruit kruipt elke pelgrim weer in zijn luxe kluis.
Om te bidden? Ik denk het niet. Om te dutten? Ik ben er heilig van overtuigd want het wordt pelgrimstil achter mij. Inderdaad, uw verslaggever zit naast de gedreven koetsier die met ons nog bijna 600 km verder zuidwestwaarts moet.
Ik vecht om mijn ogen open te houden, ik was ook graag even al duttend -niet tuttend- in een droomwereld ondergedoken. Hoe zalig het zacht gesnurk ergens achter mij.

Als we “The Way” willen uitzien vóór de volgende stop dan moet ik hen nu uit die zoete roes halen. Een film die onze pelgrims niet alleen ontroert door het verhaal maar ook maken ze kennis met de natuur, de dorpjes, de rituelen die ze onderweg zullen beleven.
Beslist zullen ze ook een paar gedachten in hun rugzak kunnen stoppen.
Een vader, gespecialiseerd oogarts, wil dat zijn zoon doctoreert. De zoon weigert, stopt zijn studies, hij wil de cultuur in andere werelden ontdekken.
Een vader van een jonge Bask wil dat zijn zoon advocaat wordt, zoonlief zou liever stierenvechter worden.
(Zijn dit geen herkenbare wensen? Ouders die hun kind een richting opdringen.)
Vader arts volgt finaal de gedachte van zijn zoon die verongelukte op de camino. Door ontmoetingen met allerlei pluimage op deze camino ontdekt hij dat de wereld ook nog andere waarden inhoudt dan louter de materiële.

De film is een uitstekende inleiding om mijn taak als begeleider te omschrijven.
Neen, ik ben geen uitgetreden priester of een weggestuurde pater. Ik heb geen opleiding voor mental coaching. Ik ben gewoon iemand die in 2001 zeer nieuwsgierig was naar deze inspirerende weg. Een weg die mij bleef begeesteren zodat ik hem in 2004 en 2009 herhaalde, telkens over een ander parcours.
De weg was meer dan vaste grond onder mijn voeten, de weg vervulde ook mijn geest met allerlei gedachten.
Of je nu gelovig bent of niet, die weg blijft een inspiratiebron voor elkeen die hem loopt.
Onze Neospelgrims zullen in mijn begeleiding zeker vernemen dat ik vertrek vanuit mijn geloofsovertuiging. Zoals ik alle respect heb voor ieders overtuiging, ben ik er zeker van dat ik hetzelfde respect terug zal krijgen van zij die er een ander mening op na houden.

Kan het gezelliger langs de snelweg: een tafel uitzetten met bubbels en hapjes. Napraten over de film en het vele mooie dat hen nog op de camino te wachten staat. Prosit en we drinken op het welslagen.

We rijden verder door de weidse velden van de Landes.
Landbouwers zijn na de oogst hun velden volop aan het klaar leggen voor het volgende zaad. In de verte zie ik in het herfstdecor een dodenakker. Zoveel harten liggen ginds gezaaid in de stilte van dit groots decor. Was na de oogst hun leven de wegwijzer voor tal van vruchtbare realisaties. Waren ook zij zo verbonden met de mensen rondom hen? Mijn geest voert mij weer naar die film: de as van de zoon schenkt de vader als het ware een nieuw leven. Een gedachte waarbij je nog een tijd stil kunt staan.

Parijs, dankzij je hectisch ringgebeuren arriveren we eindelijk in Biarritz. 
Om 21.30 u avondmaal, geen probleem voor onze pelgrims. 
Hoe lekker was dit! Ik meld kort hoe ons programma er voor morgen zal uitzien.
Gaan mijn gezellen nu met een gerust hart gaan slapen? Ik zal het morgen wel horen…

It’s a long way to Santiago
it’s a long way to go
it's a long way to Santiago
to the sweetest saint I know…