Hieronder lees je het meest recente verhaal.
Wil je alle verhalen chronologisch volgen dan moet je helemaal naar onder scrollen.

PELGRIM, WIE ROEPT JE?

Je vertrekt toch niet zonder afscheid te nemen van het bronzen Jacobusbeeld. Maar lieve man, hebben ze je al getooid met een herfstmantel? Had je het koud? Geen zorgen geliefde Jakue, wij kruipen dicht tegen je aan en je voelt meteen de warmte die wij voor jou in ons hart meedragen.

Als dat niet dicht bijeen is. Met wat zoeken vind je de ware Jacob.

Aan het mooiste kerkje van het brugdorp, El Crucifijo waar we gisteren tot bezinning kwamen kan ik nu uitleggen dat het al dateert van de 12^de eeuw en dat het vandaag toebehoort aan de orde van de Padres Reparadores.
Wat een mooiklinkende naam: paters die repareren.
Neen, het is geen repair café maar deze paters verzorgden destijds de zieke pelgrims die hier aankwamen. Inderdaad, ze herstelden de zieken.
Vandaag beheren ze een albergue met 100 bedden aan de prijs van 7 euro per bed. Ik heb de vaste indruk dat onze Neospelgrims een ander logement prefereren.

Een en al oor voor de gelegenheidsgids

Wij lopen verder de Calle Mayor naar beneden. De wens om liefst geen tijd meer te verliezen door  stempels te halen wordt ostentatief weggeveegd door de verantwoordelijke van de apostel Petruskerk. Hij komt vlug naar buiten en lokt onze kudde naar binnen. Wat kan ik tegen dergelijke overmacht beginnen?
Het is beter om een stempel te laten drukken in hun credencial (geloofsboekje) dan de stempel van stugge gids op mij te laten drukken. 
Waar is de tijd dat stempelen nog doppen was? Ik zie nog de lange rijen werklozen die met tegenzin stonden aan te schuiven en nu zie ik alleen maar gelukkige pelgrims. 

De puente de la reina, de brug van de koningin. Daar lopen we niet zo maar over. Onze Neoskoninginnen willen de koningin Doña Mayor danken dat wij met droge voeten over de Argarivier kunnen wandelen. Ze stralen dankbaarheid en vooral trots omdat onze edele dames duidelijk in de meerderheid zijn.
Welk smerig voorstel hoor ik in mijn rug? 
“Er zijn er te veel, ze moesten er een paar onthoofden.” 
Was dit een fan van de meedogenloze Hendrik VIII, koning van Engeland die twee van zijn vrouwen een kopje kleiner maakte?
Die woorden vergaan in de wind en wij gaan naar de car die ons naar Navarrete moet voeren, het beginpunt.

Zo lief en zo charmant zijn de Neos-koninginnen anno 2022

De alerte pelgrims komen vandaag aan een betonnenplaatmuur voorbij waarop een pracht van een gedicht te lezen is: 

“¿Peregrino, quien te llama?”
Pelgrim, wie roept je?
Welke geheime macht trekt je aan?...
…De kracht die mij vooruitbrengt
de macht die mij aantrekt?
Neen, ik kan het ook niet verklaren.
Dat kan alleen Hij van hierboven.

¿Peregrino, quien te llama?. Pelgrim wie roept je?

De dodenakker van Navarrete is de vertrekplaats van onze springlevende pelgrims. Maar in de muur van deze begraafplaats is een gedenkteken ingemetseld dat ons herinnert aan de Vlaamse Alice De Craemer die in 1986 hier in de omgeving door een vrachtwagen van haar fiets gemaaid werd.

Een herinnering aan Alice De Craemer

Via Ventosa word ik door mijn koetsier afgezet in Nájera waar ik de wachttijd op de pelgrims mooi kan invullen met het schrijven van mijn blogverhaal.

Ik zit op een uitstekende uitkijkpost om onze pelgrims over de brug te zien komen.
Ondertussen lees ik een moeilijk e-mailbericht van een pelgrim en trouw blogvolger. Hij was ook mee op Neospelgrimstocht in 2014.
Beste Raoul, we denken aan jou maar vooral aan het leed van je lief vrouwtje. Ik laat beslist een kaarsje branden. Mag het medisch team  met al zijn talenten het lieve mens uit de ellende  van die smerige ziekte helpen. 

De eerste pelgrims duiken de trappen af. Mooi dat Dré ook weer de draad voorzichtig kon opnemen. Ik lees vreugde in zijn ogen. Rita wou evenmin risico’s nemen, ook zij komt met een voldaan gevoel de trap af naar het terras.

Onze strategie voor een vredevolle bezetting slaagt: zodra een tafeltje vrij komt pakken we het in zodat straks onze pelgrims een aangename zit hebben voor hun biertje of frisdrank.
Natuurlijk François, mag je thans met je bezettingstrio aansluiten. Je hebt je bewakingsplicht tuchtvol afgewerkt.

Tevreden uitlatingen zijn het klankbord van de voorbije tocht. Weer een ander decor dan de voorbije, hoe mooi tussen die wijngaarden, leuk die troubadours langs de weg, dat gedicht is helemaal herschilderd…

Iedereen is binnen en met de Sercu-bus van 15.40 u komen we triomfantelijk aan in Santo Domingo de la Calzada. Mag ik hem een Vlaamse naam geven? We gaan straks het heiligdom van Domien van de Casseye bezoeken. Niet voor we in een oud klooster overnachting vinden. Een annex van de Paradores hoteles kan je niet vergelijken met de albergue van de Reparadores.

In de kathedraal waar Domien begraven ligt, waar zijn beeltenis op en rond zijn grafmonument pronkt, kijken onze pelgrims meer dan verbaasd op als zij in de 15^de-eeuwse kooi achter zich de kip en de haan zien zitten die het wonder van zoveel eeuwen terug in leven houden.

In het Paradorhotel naast de kathedraal zijn we verwacht voor het avondmaal. 
Mijn pacharán nodigt zoveel gezellen uit om het ook eens te proeven. Ik zou misschien beter mijn percentje gevraagd hebben. Geen pacharán-glazen meer dus moet het maar met een wijnglas.

Wij vergezellen als prinsen onze koninginnen van het zondagmorgenuur naar de avonddis.
Wat een koninklijk menu: een groentelasagne, canard à l’orange en tiramisu met limoensorbet. Uiteraard dit alles overspoeld met een deliceuze Riojawijn.

Jef brengt een spitse toost uit:
Drie is een heilig getal dat zouden de christelijk opgevoede toch moeten weten en de andere weten het nu.
Drie van de heilige Drievuldigheid.
Drie: ...moeder, vader en kind.
Drie: ...kleinkinderen, kinderen en ouders.
Drie die deze tocht mogelijk maakten: Chris als begeleider, Jan als chauffeur en Pier als verzorger. Applaus!
En nu de pertinente vraag:
Waarom moeten wij hier dan aan vier tafels zitten?

Wij heffen onze glazen en Kristien spreekt de woorden van het krachtige ritueel uit: 
“Arriba, abajo, al centro, para adentro.”
En daar gaat de heildronk van boven naar onder, van het midden naar binnen.

Een mooie afsluiter om langs een smalle steeg naar onze royale kloostercel te trekken.