Hieronder lees je het meest recente verhaal.
Wil je alle verhalen chronologisch volgen dan moet je helemaal naar onder scrollen.

VERWONDERING DOOR BEWONDERING

Werd ik nu gisteren afgezet aan de andere kant van de wereld ?  Als ik in de zeer ruime ontbijtzaal kom, is het alsof ik ergens in Azië ontwaak, ik zie slechts twee diensters van Europese origine ! Wat een heisa, wat een overrompeling !  Flessen water, fruitschalen verdwijnen zomaar van het buffet. Een spiegelei van een lepel slurpen is gemakkelijker dan met mes en vork ervan te genieten. De Aziatische ontbijtcultuur wijkt duidelijk af van de onze.

Wat gaat het morgenochtend zijn als onze Vlaamse pelgrims hun weg naar het buffet moeten vinden tussen al die Japanners. 

Aan de balie van de receptie stellen ze me gerust dat ze vandaag naar andere oorden vertrekken.
Ik heb de stille indruk dat het personeel van El Palacio de Burgos eveneens gelukkig is. Ondertussen hoor ik dat het morgen de Nationale Feestdag is in Spanje. 
Uitzonderlijk mogen wij morgen om 7 u komen ontbijten i.p.v. om 8 uur. Dus dat is bij deze ook geregeld.

Taxi’s worden opgebeld en met twee wagens en negen pelgrims zijn we op weg naar een van de mooiste kloosters in de ruime omgeving van Burgos: La Cartuja de Miraflores.
Het is het enige kartuizerklooster in de wereld waar bezoek toegelaten is. Niet binnen de kloostermuren zelf, enkel maar in de kerk. 
Nog 15 kartuizermonniken leven daar volgens de strenge regel van hun orde.

Wat een kunst schuilt achter deze muren. In de 16^de eeuw liet de koningin Isabella kunstenaars uit Vlaanderen komen voor de decoratie van de kerk. De Antwerpenaar Gil de Siloë creëerde in drie jaar dit unieke retabel. 100 m² sculptuur in notenhout en zo kunstig afgewerkt met bladgoud en polychromie. 

Een uniek beeld. Een tafereel van het Laatste Avondmaal vermengd met het thema van Maria Magdalena die de voeten van Jezus afdroogt met haar hoofdhaar. In de kunst van de Middeleeuwen komt dat soort vermenging slechts viermaal voor.

Ook liet Isabella het grafmonument voor haar en haar gemaal Juan II ontwerpen. Nu rusten zij voor eeuwig onder dit albasten meesterwerk.
Vlamingen mogen fier zijn wanneer ze hier onder de indruk komen van al dat artistieke talent. 

Virgen de la leche (Maagd met kind aan de borst). Dit beeld gemaakt door Gil de Antwerpenaar, zoals zijn bijnaam klonk, werd gevonden op het graf van het koningspaar. 
Toen ik dit beeldje vijf jaar geleden voor de eerste maal zag,  was ik er al meteen verliefd op. 
Zo ontroerend mooi in zijn eenvoud. Ik dacht aan Michelangelo.

Alfonso, het zoontje van Isabella en Juan stierf op 14-jarige leeftijd. In deze nis word je geraakt door de eenvoud van deze albasten sculptuur. Hier hoor je werkelijk de stilte van de ontroering.

We kijken links en rechts naar de hoge brandglasramen, eveneens ontworpen door een Vlaming, Niclaes Rombouts uit Lier.

De Vlaamse pelgrims worden in Cartuja de Miraflores terecht stil van zo veel expressieve pracht.
Waar zie je dergelijke meesterwerken zonder een cent toegangsgeld te moeten betalen?
De kloostervrijwilliger toont ons de doos waarin we een vrije gift kunnen deponeren of misschien willen we toch iets kopen als blijvende herinnering van dit bezoek. Al vijf keer was ik hier en nog blijf ik verwonderd. Telkens opnieuw ontdek ik iets nieuws. 

Daarom durf ik zeggen dat verwondering een waardevolle sleutel is om toegang te krijgen tot de pelgrimsziel. 

Nuestra pobreza es nuestra riqueza, onze armoede is onze rijkdom. De titel van hun boek is al een bezinningsgedachte op zich.

De taxi’s voeren ons terug naar het klooster naar het voormalige Jezuïetenklooster, thans het paleis van Burgos.

Er rest mij nog wat tijd om in de kerk, aangebouwd aan het hotel een eucharistieviering bij te wonen. Daarna iets klein gaan peuzelen en mijn rondleiding van straks voorbereiden.

De kathedraal heeft niet alleen binnen een uitgebreid verhaal maar ook rond dit gotisch meesterwerk is wel een en ander te vertellen. Een modern kunstwerk van meer dan een miljoen tweehonderdduizend euro’s is afgewerkt om de drie poorten aan het voorportaal te vervangen. Een bronzen afbeelding van God voor de centrale poort, een jeugdige Maria voor de linkse en het spelend kind Jezus voor de rechtse.
Er kwam terecht tegenstand. De Unesco dreigde zelfs dat de kathedraal zijn eretitel van Werelderfgoed zou verliezen als die drie eeuwen houten poorten zouden vervangen worden. De titel is niet zo erg maar de subsidies missen dat zou andere koek zijn. Dus de bronzen poorten zijn af en waarschijnlijk zullen zij over enige tijd te pronken staan in de kathedraal zelf.

Wat vind je zelf van dit modern ontwerp?

Mijn rondleiding zit erop. Een lange rij bezoekers schuift aan om het interieur te bewonderen.
Waar El Cid, de dubieuze held van Burgos met zijn Jimena begraven ligt.
De held met een zwaard dat langs twee kanten sneed. Als het hem goed uitkwam vocht hij voor de christenen, waren de Moren iets guller in hun bijdrage dan kregen zij zijn steun.
Filips II werd terecht op zijn plaats gezet door het Vaticaan toen hij deze held voordroeg om heilig verklaard te worden en vele jaren later werd El Cid op zijn bronzen paard gezet. 

Heel stilletjes toonde ik mijn volgelingen de weg naar het kruis in de bidkapel waar de gekruisigde in buffelhuid een rokje draagt volgens de kleuren van de liturgische tijd.

Het doet deugd om horen hoe onze pelgrims, elk op zijn manier hun vrije dag invulden.
Om het klimritme niet af te leren was de berg naar het Castillo een ideaal oefenterrein.
Uiteraard mochten de tapas ook niet ontbreken.

Wat een zicht vanop het Castillo…

In de lobby of aan de bar van het hotel hoorde je vooral welke gezellige stad Burgos is. “Mooi dat we hier een extra dag konden blijven”, was een veel gehoorde waardering.

In dit hotel afsluiten met een avondmaal is eens te meer een culinair genot.
Om onze lezers wat water in de mond te doen krijgen: Een pudding van asperges, zalm gepocheerd met een mousselinesausje en een smeuïg hazelnootgebakje met een licht zurig sausje. De meeste pelgrims op deze weg moeten met veel, veel minder tevreden zijn. Natuurlijk een Neospelgrim mag wel een ietsje meer hebben.

Peregrino chris