Hieronder lees je het meest recente verhaal.
Wil je alle verhalen chronologisch volgen dan moet je helemaal naar onder scrollen.

NIETS IS STERKER DAN DE STILTE

Burgos, adios.
We beginnen op deze nationale feestdag van Spanje niet met hun volkslied, trouwens niemand kent het. Wel kennen we een andere wereldvermaarde hymne met simpele woorden:
“Happy birthday to you, happy birthday, dear Paul, happy birthday to you.” 
Paul, we wensen je nog vele jaren ultreya e suseya, vooruit en hogerop in goede gezondheid.
Om privacy redenen verklappen we zijn jeugdige leeftijd niet.

Vandaag gaan we door de meseta, een immense dorre hoogvlakte, een ideaal landschap om met je geest tot rust te komen. 
Een lied van Stef Bos inspireert mij om onze Neospelgrims op weg te zetten.

Niets is sterker dan de stilte,
Niets heeft zoveel kracht
Als het zwijgen van de nacht.
Niets is sterker dan de stilte,
Niets is sterker dan het woord ,
Dat niemand hoort…

Een goede stilte werd nooit geschreven.

We zijn amper 7 dagen ver en er wordt mij uit zeer betrouwbare bron gemeld dat er in de groep een pelgrim met dezelfde roepnaam als de mijne vanuit de Westhoek alle lof over zijn cowboyhoed gestrooid krijgt om zijn schrijverstalent van dit blog.

Lieve lezers vanwaar ook te velde, laat jullie geen bloem in uw ogen strooien, die bakker weet misschien wel wat een onderwerp en een werkwoord is maar het lijdend voorwerp om te schrijven is hem niet met de bakkerslepel meegegeven. Ik lijden en hij roemen!?
Akkoord, zijn vader was een fervente pelgrim die wist waar de klepel van de camino hing, zijn levensverwekker had wel het talent om een boek te schrijven maar daarom moet hij nu niet denken dat zijn broodje gebakken is door te teren op het zweet van mijn uitzonderlijk talent. (Sorry, iets veel minder pretentie van mijn kant zou wel pelgrimswaardiger zijn.) 

Beste supporters van Chris uit de Westhoek verwar niet langer zijn naam met de mijne. 
Ik ben Peregrino Chris uit de Poort van de Vlaamse Ardennen.
Het moest van mijn hart want terwijl ik mijn hersens pijnig om peper en zout te zoeken voor de geschreven pelgrimssoep zit meneer grote pinten te drinken.
Het bericht dat zijn fanclub een fonds zou opgericht hebben om de mij aangedane schade te vergoeden is tot nu niet bevestigd. 

Vanaf vandaag rijden we verder met een andere hoog opgebouwde koets geleid door koetsier Mathias.
Het is wennen voor mij als begeleider, als blogschrijver peregrino Chris en niet bakker Chris.
Ik ben de afmetingen van het nieuwe voertuig nog niet gewoon. Wil ik iets zien waarover ik praat dan moet ik in de kelder. Wil ik rechtstreeks contact met mijn pelgrims moet ik naar de zolder. Op deze zolder heb ik dan ook mijn privé-bureau. Sta ik recht, bots ik met mijn hersenpan tegen de bagagedrager, kom ik naar beneden om advies te vragen qua routing loop ik tegen een gecapitonneerde balk. Ik koop mij een helmpje wil ik zonder hersenschudding het einde halen.

Heelhuids kom ik aan in San Anton. Met een beetje fantasie zien onze pelgrims de schimmen van de monniken met hun Tau-kruis waaraan hun belletje klingelt om de slachtoffers van het Antoniusvuur op te zoeken.
Is een van onze pelgrims in die twee nissen op zoek naar wat voedsel om zijn Lucashonger te stillen?

Wat een contrast 29 kerngezonde pelgrims onder de bogen van de aftakeling van een ver verleden. 

Langs de asfaltweg voorbij de H. Maria van de appelboom naar het slingerend bergpad om boven op de Alto de Mostalares een zicht te hebben over een immense vlakte met als het ware een weg die naar de hemel voert, naar een hemel vol zonneschijn. 

Even uitblazen want de weg is nog lang.

In Itero de la Vega begint het duo Jef en Dré het laatste deel van de tocht. Moedig dat deze pelgrims ondanks hun letsels niet bij de pakken blijven zitten. Hun inspanningen zijn wellicht meer te prijzen dan deze die geen enkele spierhinder kennen.

Overbruggen is zeer noodzakelijk om de weg te vervolgen maar evenzeer om elkaar de hand te reiken.

Verder door dit uitgestrekte land waar je de moed moet hebben om even alleen te lopen of ergens langs de kant te gaan zitten om dan naar dat unieke lied van stilte te luisteren. Een lied waarin je woorden hoort die niemand hoort.

Op drie jaar kan veel veranderen en zeker ook na de coronaperiode.
De gezellige oase “En el Camino” waar we steeds afspraken aan het einde van de tocht, is gestopt. In de plaats een driesterrenhotel. Als je dacht een voorbijtrekkende pelgrimskaravaan niets opbracht. 

Het gaf mij de gelegenheid om ergens buiten het dorp op een rustig plaatsje een innige gedachte neer te schrijven voor mijn vrouwtje. Morgen is de uitvaart van haar oudste zus.
Zij was de oudste van tien en was zowat de vervangende moeder van mijn vrouw die samen met haar tweelingzus de jongste van tien waren. Elf jaar waren zij toen hun mama op haar tweeënvijftigste een plotse dood stierf. De stilte rondom mij is mijn muze om haar oudste zus, haar “marraine”, een voorbeeldige vrouw te gedenken. Met deze woorden wil ik ook een beetje aanwezig zijn bij har leed. 
Een ontmoeting van de stilte van de weg met de stilte van de dood. 
Om even heel diep stil te worden. 

We rijden verder in de richting van ons derde klooster in de rij.
Eeuwen geleden waren het benedictijnen die hier de regels volgden alhoewel mijn cel 233 de naam Doña Uracca draagt. De zweem van heiligheid dwaalt hier misschien nog rond maar ei zo na lag ik met mijn gewijd lijf bijna op de grond. Trapjes hier, verraderlijk verhoogje daar. En ik maar aan mijn volgelingen waarschuwen voor die gevaarlijke valkuilen. Ik herinner mij nog levendig hoe een pelgrim zich hier ferm bezeerde.

De whatsapp is onmisbaar. Wij worden uitgenodigd door onze jarige pelgrim. De parelende feestwijn, de nootjes, de chips staan klaar. Een zeer gesmaakt gebaar.

Prosit Paul. Ad multos annos.

Tijd voor het avondmaal. Hallo lieve doñas, gaan jullie liever naar de receptie van de notabelen of zouden jullie niet beter met ons meegaan de trap omhoog?
Daar wacht ons immers een stevige pompoensoep, een cordon bleu een chocomousse van noisettes. Eens te meer royaal genoeg voor de pelgrim.
Op weg naar mijn cel maakte een doña mij de opmerking: “Dat verbetert hier van dag tot dag.” 
Neospelgrims worden beschouwd als pelgrims buiten categorie, luxepelgrims.

Je moet niet te ver op de foto zoeken om de man te vinden die in de Westhoek met de eer wegloopt die jullie nederige dienaar verdient.